nog een reactie op Astrid Essed
Astrid Essed is lang van stof. Ik heb mijn ogen zitten uitwrijven tijdens het lezen van dit lange web-epistel, een werkstuk dat een boek lang is. Neen, Sint Paulus is daar niets bij.
door Arnold M. Meijer
Het is duidelijk: Heilige, gekrenkte Astrid Essed heeft een missie. Ze is de parlevinker van het ongenoegen, en kan bogen op een indrukwekkende lijst van publicaties. Wie zal dat bagatelliseren? Ik niet, want voordat je weet krijg je het verwijt aan je mannelijke, blanke broek dat je racistisch bent. Of vindt ze tenminste dat je enige bedenkelijke componenten met je meetorst die je afkomst of geaardheid in een kwader daglicht stellen dan verdiend is. En dat moeten we maar voorkomen, lieve lezers.
Neen, de publicitaire stortvloed van mevrouw Essed is geen bagatel. Zij schreef op de websites van Al Jazeerah, Al Ahram, Moscow News en de Pravda. En bedacht ook de websites van de IKON en de NCRV met haar lange schrijfsels. Zelfs de Gay-krant en de afvallige maoïst Jan Marijnissen - ach, ook lassers zijn soms zwakke mensen - mochten haar preken ontvangen. Veel dichter bij ons lassershuis, vonden we de pennevruchten van Essed op de kleine, weinig wereldomspannende weblog van de Pvda-amsterdam. Maar daarover hoeven we helemaal niet te praten, want dat is het parochieblaadje van een socialistische kerk die helaas geen dominee meer engageren wil. Toch?
Welke lauweren kan ik Essed toewerpen via het Kleintje? Na Al Jazeerah, toch ook het huisorgaan van iedere zichzelf respecterende terrorist die een busstation in Israël wil opblazen, of een reporter van de Wallstreet het kapitalistische hoofd wil afsnijden, is de mediawereld erg klein voor een vrouw en allochtoon, of? Ik buig dus minzaam het hoofd voor zoveel kracht en vernuftigheid. Haar staat van dienst, laten we dat vaststellen, is voorwaar geen bagatel. Nu vindt Astrid dat men, mannen, christenen en blanken (homo's incluis), en over het algemeen de wereld van het autochtone niet veel voorstellen. Het heeft weinig waarde, is van geringe betekenis. Ja, ik wil dat wel even duidelijkstellen, want Astrid slaat graag om zich heen met woorden als generaliseren en bagatelliseren. Vooropgesteld: wij mannen bagatelliseren. "Het mag geen naam hebben.' Maar laat ons even verderbalken: zoals gezegd - Astrid houdt niet van bagatelliseren, En daarom ook is ze zelden kort van stof. Webmasters zweten peentjes wanneer Astrid Essed weer eens stuk oplaadt naar hun server. En als lintdragende hoogmogendheid, als een ridder van oranje nassau getooid met witte bef, ben je ook al niet veilig voor die vrouw. Ze is weerbarstig, weliswaar niet vlot, maar toch gul en rijk van de tong gesneden. Een beetje gezagsdrager en officier van justitie wil ze zo van zijn marmeren voetstuk zwammen. Officier van justitie van Straelen, die het volk (of het Openbaar Ministerie) vertegenwoordigde in de rechtzaak tegen Mohammed Bouyeri, kreeg er flink van langs. Astrid gaf hem van jetje op de webpagina van Jan Marijnissen (www.janmarijnissen.nl/weblog/2005/07/26/levenslang/). Van Straelen werd bij die gelegenheid, net als Schrover, van demagogie beticht. Ze begon op zoete toon. Ze wenste 'genendele de ernst van de gebeurtenissen in dezen te bagatelliseren' en had 'volkomen begrip heb voor de begrijpelijke post-traumatische gevoelens van de slachtoffers'. Maar wees de term burgerslachtoffers af.
Toen ik dat las, dacht ik even verdwaald te zijn in een beleidsstuk geschreven door Aart Jan de Geus, in 1988, toen hij nog een flinke jongen bij het CNV en CAO-coördinator was en zich opwond over geknechte werknemers.
Maar terug naar die arme van Straelen die manmoedig dit salvo over zich heen liet gaan. Astrid wilde er als gastschrijver van Jan 'lasser' Marijnissen niet aan dat Mohammed B. bewust het vuur opende op de omstanders. Ze weet als vrouw en als Surinamer inmiddels net als wij, Nederlandse mannen en boze autochtonen, dat dit niet het geval is geweest.
Toch schreef ze: 'Betreffende omstanders werden geraakt ten gevolge van zijn schietpartij op Van Gogh, niet vanuit een onafhankelijke behoefte van verdachte, zijn wapens op hen te richten.' Ze schrijft alsof ze gelijk heeft, wat ze natuurlijk heeft als vrouw en als Surinaamse. Haar vrouwelijke intuïtie laat haar dat zeggen en schrijven en dat moeten we vooral ernstig nemen in deze veel te mannelijke tijd, niet? We proberen het maar dan lijkt de premier weggelopen uit het toverkasteel Zweinstein. En zeg nou zelf, Astrid, met dat brilletje - en ik draag er zelf ook een - lijkt hij tenminste nog in het bezit van een bul, al zal die weinig met toverkunsten hebben uit te staan. Maar laten we niet al te veel uitwijden over de filialen van Zwadderich en Co, en terugkeren naar de ernst van het leven, en het werk van Astrid Essed.
Wie is Astrid Essed? Communiste, columniste, veelschrijver, schrik van blanke mannen en homo's. Welke richting gaan we nu in, vraagt de lezer zich misschien af? Kunnen we die vragen beantwoorden? Astrid Essed vindt het de verkeerde kant in gaan. En heeft veel ruimte nodig om dat uit te leggen. Net als ik. Maar ja, zeg nou zelf, een beetje man laat zich toch niet van zijn stuk brengen door een feministisch journalist, ook al heet ze Astrid Essed.
Wie Astrid wil lezen, die moet haar maar volgen op haar pad en haar ter wille zijn. En dat kan ik niet. Want, helaas heb ik veel boeken gelezen en ben ik ook niet zo kort van stof als die ongestudeerde arbeider, bijgenaamd Gandalf, die op de website van Jan Marijnissen het schrijven van Astrid Essed kortweg afdeed als "elitair gezwam" (1). Ook de heer Meyer van Gay Capital werd door Astrid beticht van generaliseren toen hij zich opwond over het homopesten en flikkermeppen door Amsterdammers van Noord-Afrikaanse herkomst. Dat mocht mijnheer niet schrijven vond Astrid. Dat was generaliseren, vond zij, een demagogische beschuldiging die grensde aan het racisme. Snap dat nou, lieve lezers, Astrid Essed wilde van Meyer horen dat zeven Marokkanen, geheel toevallig, los van herkomst, opvoeding en cultuur, totaal willekeurig een homo hadden afgerost met zijn vriend. Lekker zinloos geweld dus, zoals dat veel onder dronken blanken mannen voorkomt. Een glaasje op, een lijntje gesnoven, en een blanke man kan zijn poten niet thuishouden in Amsterdam, weet je. Die wil dan ook wel wat rammen en stoken. Natuurlijk, wel blank en goed gekleed met een Lonsdale petje op. Of een ander toepasselijk kledingstuk, een Ajax t-shirt bijvoorbeeld. Die van de F-side weten er trouwens ook wel wat van. Waar ze de goddeloze mosterd vandaan moeten halen, dat weten ze... Neen, aan blank geteisem voorwaar geen gebrek. Maar we dwalen af, al is dat in gezelschap van Astrid Essed voorwaar geen schande. Want ze is een lange afstandsloper, en dan niet de Marathon, maar het blokje rond. Ze draait voortdurend cirkels rond haar slachtoffers en beschuldigt ze van generalisatie, demagogie, criminalisering en bagatellisering. Over boegbeeld Meyer schrijft ze (de pagina is gezwart op Indy-media, maar leesbaar in de browser door source aan te klikken): "ik meen uit bovenstaande afdoende betoogd te hebben, dat de heer Meyer (van Gay Capital Amsterdam) zich met zijn artikel niet alleen schuldig heeft gemaakt aan verregaande generalisatie van de Islam, maar met name aan een tendentieuze en demagogische criminalisering van de Marokkaanse moslims in het bijzonder en de niet-westerse allochtonen in het algemeen, hetgeen ik buitengewoon kwalijk acht." Hoera, het is eruit: Meyer is een homofiele racist... Is dat nu discriminatie? Meyer is helaas geen edelachtbare als Straelen die braaf zwijgt, en de storm in zijn Haagse rechtsbunker voorbij laat trekken. Het deert hem niet. Vanuit de hoge torens van justitie is deze pluverie, dit buitje, deze imber (op zijn Latijn, de jure, de facto), een voorbijgaand verschijnsel. Het mag geen naam hebben. In de kringen van de Gay Capital, en in het lijfblad van Meyer werd het geschrijf van Essed verworpen en afgedaan als "idioot gezeik".
Dat is een onvriendelijke classificatie, dat is bagatelliseren. Nee dat kan niet. Of wel? Je zou verwachten dat na het lezen van al die jaargangen van Opzij een gemiddelde vrouw ook wel kan schrijven en verstandig spreken. Ik bedoel op een ander, hoger niveau dan die onweerstaanbare Barbara Cartland, de koningin der zwoele burgerlijkheid en de schrijvers van anjerreeksen, of wat er zoal in een intiem bloemenboeket voor Angèline, Amalie de Haute Beaulieu, Margerie en Mien wil passen.
Maar dat vrouwen kunnen schrijven dat bewijzen de schappen in mijn boekwinkel, al vind ik 't gepen van Essed daar niet. Om een eind aan dit verhaal te draaien: het is goed dat Essed geen bevelhebber is van het Nederlandse leger. Een beetje bataljon zou onder haar leiding al gauw afwijken naar Zwolle, of Staphorst, of naar het zuidelijke Maastricht, naar al die oorden waar Nederlandse mannen het nog wel voor het zeggen hebben en carnaval vieren, en bier drinken. Alhoewel. Het gewicht van Essed's argumentatie is zo zwaar en wankel, dat een beetje hardloper Astrids projectielen goed bij kan houden en pardoes de grond induwen. Maar we vergeven haar, als vrouw en als Surinamer - en we buigen het hoofd, voor de vrouw vooral. Want wat zou de wereld zonder haar zijn?
1. citaat: "Ik heb het epistel van Astrid gelezen. Ik heb alleen maar lo en lts gedaan. Knap in elkaar gezet, alleen de essentie ontgaat mij volledig. Als niet 'gestudeerd' hebbende, sta ik met open mond naar zo'n stukje te kijken. Ga vooral zo door. Ik vind het elitair gezwam."
Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 406, 23 september 2005