CSA en ik

Naar aanleiding van eerdere artikelen in het Kleintje over CSA en Landmark (gebruik onze zoekmachine op internet) en de daaropvolgende televisieuitzending van Zembla (18 februari 2007) kregen we onderstaand stukje toegezonden. En in de herhaling zit de kracht... vandaar.

Wat is er allemaal gebeurd? Ik leerde mijn vriend kennen op het moment dat hij begon met de basiscursus van CSA. Nu, zo'n zes maanden later is hij bijna klaar met de derde cursus. Mijn vriend heeft weinig zelfvertrouwen, een vrijgezel die het eens anders wilde aanpakken. Na zes maanden relatie kan ik het niet meer opbrengen om nog een maand te wachten tot hij zijn cursus heeft afgerond. Ik heb mijn spullen gepakt. Vanwaar deze daad, ik had het toch fijn met hem, ik hou immers van hem. Een mens heeft rechten en plichten, Het was zijn recht om te ontdekken, alleen ik had eerder moeten ingrijpen. Dit was mijn plicht die ik te laat heb opgepakt en wat mijn les hierin is geweest.

hoe gaat CSA te werk?
Allereerst is alles geheimzinnig, de cursist krijgt van te voren niet de lesinhoud te weten. Ook weet men niet hoeveel er van de cursist verwacht wordt. Nadat een cursist naar een weekend is geweest krijgt hij weer allerlei opdrachten mee. Zelfs voor een simpel samenzijn wordt er van je verwacht dat je hier uren autorijden voor over hebt. Verzaken is er niet bij, anders lig je eruit. Voor familiefeesten is ook geen ruimte, hier krijgt de cursist geen verlof voor. Het is verboden om over de cursus en de inhoud met iemand te spreken, dus ook niet met je partner. De cursist moet hiervoor tekenen, ook dat CSA niet verantwoordelijk is voor onverantwoord gedrag tot een maand na de cursus. Waarom deze regels vraag je je af. Ik zie het als volgt: de beerput wordt in één keer opengetrokken als een vulkaan die ontploft en laten wij eerlijk zijn een kat in het nauw maakt gekke sprongen. Slim om zich hiervoor in te willen dekken. Men mag geen relatie aangaan met een cursist. Toch wel vreemd dat mijn vriend een vrouwelijke coach kreeg waar hij lief en leed mee moest delen. En het onvermijdelijke gebeurde, de vrouw kreeg gevoelens voor mijn vriend.
Verder staat het mij tegen dat men verplicht is om minstens twee andere mensen aan te brengen, of dat per cursus is weet ik niet. En men leert doelen kostte wat het kost te behalen dus men doet hier dan ook zijn uiterste best om deze plicht te volbrengen.
Wij komen op het doel. Bij aanvang van de cursus moet de cursist samenvatten wat hij wil, wat is zijn doel. Niet slecht zou je denken. Maar als je bedenkt hoe daar wekelijks mee om wordt gegaan dan krijg je het al aardig benauwd. Wekelijks moest mijn vriend de voortgang van zijn doel in getallen weergeven. Als je weet dat het doel was om voor zijn relatie te gaan is het moeilijk te bedenken hoe je de liefde die je opbouwt moet omschrijven in getallen. Hebben wij het hier over een ondernemersplan, nou daar lijkt het aardig op. En dit ging wel te verstaan in de Engelse taal, tja het is immers een Engelse cursus. De kracht die zij de groep laten creëren is slim opgezet. Hoeveel coaches er zijn weet ik niet. Maar allereerst krijgt ieder een persoonlijke coach, dit is een andere cursist die er op toe moet zien dat je je taken volbrengt en je stimuleert en motiveert in moeilijkere tijden. Dan is de groep voor elkaar verantwoordelijk. Als een cursist dus niet zijn taak heeft volbracht dan wordt de hele groep er verantwoordelijk voor gesteld. En dit is uit den boze, dus ieder houdt de ander nauwlettend in de gaten. Dit gedrag toont al aan dat het niet pluis is, doet aan een sekte denken. Een groepscoach houdt dit weer nauwlettend in de gaten.
Wat voor een soort opdrachten krijgen ze zoal? Men haalt van alles uit de kast, alle termen passeren de revue. Kwantiteit enorm maar kwaliteit is ver te zoeken. Ik heb wel eens gedacht weten ze zelf wel waar ze het over hebben. Is de opdracht geslaagd dan moet dit uitgebreid gedeeld worden met de medecursisten en worden gevierd. Heb je angst om voor een groep te praten. Dan vier je het door in een café en public je verhaal te doen. Dit kan een mogelijkheid zijn om over je angst te komen maar ik ben van mening dat deze wijze het ook erger kan maken.
Ik kom weer even terug over het groepsgevoel, de kracht die wordt misbruikt. De druk werd mijn vriend te veel, hij besloot om te stoppen met de cursus. De hel brak los. Tja iedereen is er verantwoordelijk voor. Stalken noem ik het, geen respect hebben voor iemand zijn keuze. Mijn vriend kon niet meer vanuit zijn innerlijke ziel reageren omdat deze was aangetast. Hartverscheurend voor de buitenstaander, wat ben ik naïef geweest om te denken dat het allemaal wel mee viel dat hij toch wel zijn eigen mening had en dat hij zich niet zou laten meeslepen. Mailverkeer en telefoon, niets stond stil. En als je denkt niet bereikbaar te willen zijn en deze middelen uitschakelt, dan staan ze op je stoep je op te wachten. Helaas was ik er niet om mijn vriend te redden en om te ervaren welke tactieken ze uit de kast haalden. Ik heb mijn vriend voor de keuze gezet, CSA of ik. Ongelooflijk is het dat als hij vertelt dat ik het beste ben wat hem ooit is overkomen hij toch de relatie laat gaan om deze maand nog verder te gaan met CSA. Ik kan hem niet meer bereiken. Wij staan er nu beiden alleen voor. Door dit schrijven heb ik mijn hart gelucht, tevens hoop ik meer inzicht te hebben kunnen geven aan de praktijken van CSA. (zie voor veel meer ervaringen onze speciaal hiervoor gemaakte website www.stelling.nl/landmark)

Dit bericht is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 424, 14 juni 2007