Als vogels zingen, zwijgen eenden

Hieronder een door 't Kleintje in elkaar gezette compositie van reacties van een aantal mensen die de afgelopen weken hebben gereageerd op de serie artikels onder de intrigerende titel "De gebraden eend" die nu alweer een aantal keren in het kleintje is verschenen en waarvan er zeker nog een aantal zullen volgen. Die verhalen zullen zeker niet voor een ieder gesneden koek zijn maar voor diegenen die de afgelopen jaren de Bossche politiek enigszins gevolgd hebben moet er toch een hoop in te ontrafelen zijn. Elders in dit Kleintje deel vier van de eendenserie, hieronder wat curieuze respons.

door Diogenes, Paul Masselink en John de Vogel

Vorige maand stelden we Arnold Mendel Meijer voor om eens ernstig antwoord te geven op een aantal vragen. Arnold liet ons, per kerende post weten dat hij (wanneer het om ernstig en bijzonder graverend ging) 'incommunicado' was. Hij zei tegen ons, en we citeren hem letterlijk: "Vertelt uw jaloerse lezers maar dat ik op kosten van mijn pleiter en een gulle tante Agaath op een Antilliaans strand ligt. U mag ook Mexicaans of Braziliaans zeggen, want ik laat mijn lezers graag in het ongewisse." Incommunicado dus. "En," ging hij verder, "plaatst uw stukjes maar. Het is beter een onverwachte zangvogel op de rand van uw lege bord te hebben dan een gebraden eend in Santo Domingo. Stuurt mijn circusorkest maar weg, redacteur, en geeft uw ernstig podium aan een doodserieus schrijver, aan een Bossche Diogenes. En die kanarie," meende Arnold ook nog, "die Johnnie welke nu in Maastricht in de politiek is gegaan, die mag in zijn bronsgroen struikje een kleine nachtmuziek of treurmars fluiten. Vooruit met de geit en de olifanten, redacteur. KANARIES, aanvalluhhh. Donatussen moeten zich nu even verbergen, of de kamer uitlopen." Tot zover de binnengelopen mededeling van Arnold.

nadagen Brabantse Nixon?
John de Vogel is voormalig SP-raadslid en oprichter van het sociaal restaurant de Mengelmoes. In 1994 deed de Vogel aangifte wegens omkoping door speelcasino de Keyzer. De Vogel zegt over deze periode: "Tijdens het laatste halfjaar dat ik als kok werkte bij speelclub de Keijzer heb ik een enveloppe in een nagerecht geserveerd. In de keuken had ik van tevoren vastgesteld dat hier geld in moest zitten. Laat ik verwijzen naar het door de rijksrecherche opgemaakte procesverbaal. In diezelfde periode (eind jaren tachtig) heb ik gezien dat deze persoon bij binnenkomst in de grote zaal fiches kreeg uitgereikt van de bedrijfsleider zonder daarvoor te hebben betaald." De Vogel vertelt dat hij niet meer met de zaken in Den Bosch bezig is. Hij heeft een nieuwe partij in Maastricht opgericht. De Vogel schijft, op 23 oktober 2005 in de Limburger, in een ingezonden brief over die partij onder meer: "Het antwoord (op de problemen in Maastricht) is een frisse wind die de huidige mentaliteit zal wakker schudden. Het doel dat we hebben is dat uiteindelijk ALLE belangen aangaande de economische groei van een stad behartigd zullen gaan worden. Dus de burger spreekt en zal verlangen naar een vertaling van hetgeen hij zelf heeft geïnvesteerd."
De Vogel heeft, herhaald hij, afstand genomen van Den Bosch. Hij wil er nog wel een ding over zeggen: "Wat ik altijd jammer heb gevonden is dat in het onderzoek veel namen zijn genoemd van raadsleden en bedrijven. Zij hadden zo hun eigen belangen. En dat ging tot zeer hoog niveau. Ik werd in de Keyzer regelmatig door collega's op de hoogte gebracht van het aannemen van contanten en fiches door deze persoon. Het verhaal ging rond in de trant van: 'daar komt hij weer de zakkenvuller.'
"Iedereen was hiervan op de hoogte," beweert John de Vogel nog altijd. En als we hem vragen waarom hij jaren heeft gewacht met die aangifte, en daarmee eerst kwam nadat de BLOS een onderzoek was begonnen, verklaart hij: "Door hernieuwde confrontatie tussen mij en Burgers, ik was raadslid geworden, kwam het hele verhaal weer naar boven. Ik had aan deze zaak een bittere nasmaak overgehouden. Ik liep er jaren mee rond. Ik heb ook aangifte gedaan omdat dit, gelet op mijn functie, mijn plicht was als burger. En omdat ik deel uitmaakte van het gemeentelijk apparaat dat hij (Burgers) vertegenwoordigde." John de Vogel gelooft dat er diverse redenen zijn waarom deze zaak niet op een veroordeling is uitgelopen. De Vogel: "Mr. Pieters de officier van justitie heeft mij op een gegeven moment gebeld. Hij vertelde dat het onderzoek was afgerond. Vanwege mijn verklaring konden de dingen goed worden uitgezocht," zei hij. "Mijn verklaring werd niet door hem in twijfel getrokken. Dat bevestigden ook de diverse gesprekken met de getuigen. Die getuigen wilden echter geen verklaring afleggen of ondertekenen, uit onwil of eigenbelang. Pieters meende dat Burgers zich had ingelaten met allerlei personen waardoor hij averij had opgelopen. Dit had, gelet op zijn politieke functie, nooit mogen gebeuren," zei Pieters tegen mij.
U bent niet bang geweest voor mogelijke repercussies? John de Vogel: "Ik heb Pieters gevraagd wat er kon gebeuren als Burgers het procesverbaal wenste te lezen, en dit zou afdoen als 'het is een fantasieverhaal'. Zou hij mij kunnen aanpakken voor smaad en belediging? Pieters zei destijds tegen mij dat er nooit in het proces verbaal zou komen te staan dat hij onschuldig was. Pieters zei letterlijk: 'wanneer hij dat doet, of mij wilt laten vervolgen, of zich via de publiciteit probeert schoon te praten, dan ben ik de eerste die een persconferentie gaat geven. Maar ik denk niet dat hij dit zal doen, gezien de zaken die boven tafel kunnen komen. We konden de zaak alleen niet hard maken."
De zaak lijkt in de doofpot gestopt. De Vogel: "Dat het in de doofpot terecht is gekomen was al lang duidelijk. Wat er uiteindelijk is gebeurd, is dat het nest van het CDA is opgeschoond. Er was al lang onenigheid binnen de beide vleugels, en daar wilde men vanaf. Ed Wagemakers, lid van de eerste kamer, heeft daartoe de aanzet gegeven."
"Pieters zei dat ik zelf moest weten hoe ik met dingen omging. Wanneer er telefoontjes en verklaring zouden komen, werden die nagetrokken. Zaken worden volgens hem vaak veel later afgerond omdat mensen onvoorzichtig zijn, of last krijgen van gewetenswroeging. Er zijn in die tijd overigens ook verschillende andere trajecten nagetrokken." De Vogel wil nu vooral zijn energie in andere dingen steken.
We vroegen Paul Masselink om een reactie op deze oude affaire. Hij liet ons weten: "Ik moet jullie teleurstellen. Ik schoon mijn archief regelmatig flink op. Na mijn vertrek uit de raad in 1997 is er helemaal rigoureus opgeruimd en sindsdien heb ik met enige regelmaat flink gesnoeid. In principe bewaar ik informatie over ontwikkelingen en cijfers niet langer dan 3 jaar in verband met veroudering en info over onderwerpen met een lange uitwerkingstermijn in de toekomst hooguit een jaar of vijf. Dan gaat het om plannen of projecten. Daar hoort informatie over personen sowieso nooit bij. Er zit niets in mijn archief van voor 2000. En zoals dat gaat met opruimen: uit het oog uit het hart. Ik sluit dossiers letterlijk af, dat betekent dus ook het deleten uit mijn persoonlijke harde schijf / grijze cellen. Hoe graag ik ook zou willen: ik kan jullie niet helpen."

kort commentaar (door Diogenes)
Over het antwoord van Masselink kunnen we hier kort zijn. Op deze manier wordt Den Bosch geen stad van oma's, maar van frisse kleuters met georganiseerd geheugenverlies. Gewoon dus een nieuwe partij stichten, lezers, zoals die jeugdige nozem van de stadspartij met zijn frisse programma voor teletubbies, wier verstand niet ouder wordt als vijf jaar. Eeuwig jong en fris, rijp voor de schoolbanken. Zo blijft het altijd leuk. Maar hoe een politicus de toekomst mee kan helpen maken wanneer hij het verleden zo snel wenst te vergeten, dat is ons een raadsel. We vinden het begrijpelijk dat John de Vogel zich distantieert van 's-Hertogenbosch. Deze stad is verbonden met een aantal van zijn politieke en particuliere nederlagen, maar dat hij een zelfde liedje tracht te zingen in Maastricht dat vinden we straf, om niet te zeggen hardleers. De Vogel is geen slecht mens, maar een gedreven idealist. In vereniging echter zijn zulke idealisten een gevaar. En dan hebben we het niet over hun ideeën of de taalkundige gedrochten die ze uitspugen, maar over het onheil dat ze goedbedoeld aanrichten. Zoveel warrigheid is moeilijk te dragen als je arm bent en op tastbare en heldere oplossingen zit te wachten. Zie eveneens het commentaar van voormalig wethouder Evelien van Onck elders in dit Kleintje.

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 410, 27 januari 2006