Zonder inzicht geen uitzicht

In een opiniërend artikel in de Stentor van 27 augustus, "Pacifisme lijkt vies woord geworden", breekt antropoloog en vredesactivist dr. Hans Feddema de staf over premier Balkenende en voormalig secretaris van het Interkerkelijk Vredesberaad Mient Jan Faber. Allebei voorstander van de "preventieve oorlog" van Bush en Blair tegen Irak. Daarin ziet Feddema terecht geen enkel heil, omdat de geschiedenis zo langzamerhand wel heeft bewezen dat oorlog en geweld geen geschikte middelen zijn om het kwaad uit te roeien. Geweld leidt nu eenmaal niet tot geweldloosheid, maar lokt juist groter geweld uit, getuige de preventieve (sic!) oorlog die het terrorisme had moeten beteugelen. Het onbegrijpelijke in deze is dat Balkenende en Faber, ondanks hun universitaire scholing en christelijke levensovertuiging (wie het zwaard opneemt, zal door het zwaard vergaan), geen weet schijnen te hebben van deze ijzeren wetmatigheid. Nog onbegrijpelijker is het dat onze premier, ondanks zijn onwetendheid, het overgrote deel van onze volksvertegenwoordiging warm heeft weten te maken voor de ongerijmde preventieve oorlogsgedachte, die hem door zijn grote roerganger - George W. Bush - als een vette kluif is voorgehouden.

Kortom, alle goede bedoelingen ten spijt, stellen onze jongens en meisjes in Irak alleen zichzelf in de waagschaal, hoe cru dit ook klinkt. Want hun inzet, moed en doodsverachting brengt het alom beoogde vredesideaal geen stap dichterbij. Integendeel! Het is dan ook een illusie te denken dat zij een positieve bijdrage kunnen leveren aan de noodzakelijke doorbraak van de ten hemel schreiende diabolische geweldspiraal die de wereld met de dag meer onder druk zet, onder aanvoering van Big Brother America. Dat neemt echter niet weg dat deze doorbraak wel degelijk in het verschiet ligt. Daarbij doel ik op het moment dat wij ons, als mensheid, bewust zullen worden van het tijdsgewricht waarin wij leven. Wat dat betreft is het nu al zonneklaar dat dit wordt gekenmerkt door mondialisering, dus door toegroeien naar mondiale eenheid. Daarbij ga ik er tevens vanuit dat dit onpersoonlijke mondiale eenwordingsproces niet alleen door geen mens te stoppen is, maar bovendien gericht is op het bereiken van gerechtigheid wereldwijd, dankzij de alom onderschreven mensenrechten. Vanuit mijn kijk op onze tijd, zou dit universele vredesideaal dan ook overal de richting van de politiek moeten bepalen. Regeren is immers vooruitzien! Het behoeft geen betoog dat hier geen sprake van is, omdat onze politieke kopstukken alleen maar oog hebben voor zichzelf, maar niet voor het tijdsgewricht waarin wij 'als mensheid' verkeren. Vandaar dat vrede door onze partijpolitieke (mis-)leiders als een onbereikbaar ideaal wordt weggezet, waardoor geen onafhankelijke ideële maar louter tijd- en plaatsgebonden materiële belangen de partijpolitieke korte termijn agenda bepalen. Gelijk elke trend is ook deze gelukkig niet eeuwig te handhaven, omdat