De vlaggetjes weken van CSA
Een aantal maanden geleden schreven we in Kleintje Muurkrant een kritisch verhaal over de onder andere in DenBosch gevestigde "feel good"-onderneming CSA (Centre for Self Awareness and Personal Development). Dit leverde nogal wat herkenning en respons op en in dit Kleintje publiceren we wederom een praktijk-ervaringen van iemand die met CSA-adepten in aanraking is gekomen.
door Valerie van Antwerpen
Het is nu alweer ruim een jaar geleden dat ik voor het eerst met CSA te maken kreeg. Een van de directeuren van het bedrijf waar ik werk begon met een basic training en heeft ondertussen alle trainingen bij CSA gevolgd. Na het volgen van de basic training heeft hij een aantal leidinggevenden aangespoord om ook de basic training te volgen. Een aantal heeft naast de basic ook de vervolgtrainingen bij CSA gevolgd. Ik heb een ongelooflijk rot jaar achter de rug door de druk die ik voelde om ook een CSA training te volgen en door het gevoel uitgesloten te zijn door diegene die wel de CSA trainingen hebben gevolgd. Ik respecteer het dat mensen de behoefte hebben om deze trainingen te volgen, maar ik mis van hun kant het respect voor mensen die deze behoefte niet hebben. Ik probeer altijd iedereen in zijn waarde te laten, maar ik vind dat je een bepaalde persoonlijke keuze privé moet houden, dus niet mengen in je werktijd en zeker niet opdringen aan een ander.
Door de strijd die ik heb moeten leveren om niet aan de druk toe te geven - ik heb serieus overwogen een andere baan te zoeken - en door de fascinatie van het zien veranderen van de mensen die wel deze trainingen hebben gevolgd ben ik me verder in CSA gaan verdiepen. Al na mijn eerste kennismaking met CSA is bij mij het idee van een sekte opgekomen. Ik zal daarom proberen zo objectief mogelijk te blijven en mijn afkeer voor CSA achterwege te laten.
Omdat ik altijd open sta voor een andere denkwijze en cultuur heb ik nadat de eerste collega's een training hadden gevolgd geprobeerd met hen te discussiëren over de inhoud van de training. Maar hoe meer ik te weten wilde komen, des te gesloten werden zij. Het was compleet zinloos, dus ik begon hun gedrag te observeren en al snel had ik in de gaten welke collega's niet volledig achter de training van CSA stonden en geen probleem hadden om hierover te praten. Ik herken ook wat is geschreven in "het dagboek van een afvallige" en "they are playing with peoples minds" in eerdere edities van Kleintje Muurkrant. Het was overduidelijk dat men een spreekverbod opgelegd had gekregen, CSA is niet enthousiast over te veel publiciteit. In de basic training werden mensen teruggevoerd naar hun kinderjaren, dus afgebroken om daarna weer opgebouwd te worden. Ik heb contact gehad met een afgestudeerde psychiater en die heeft mij verteld dat deze methode ook gebruikt wordt om bijvoorbeeld ontspoorde kinderen weer een plaats in de maatschappij te geven, eigenlijk worden zij gedeprogrammeerd. Zij liet mij ook weten dat zij ooit eens uit nieuwsgierigheid een training van Landmark had bijgewoond en dat het absoluut onverantwoord is om een dergelijke methode toe te passen op een groep van 100 tot 150 personen. Wat mijn weerzin opwekt is dat indien een persoon tijdens de training afhaakt, CSA deze persoon nog maandenlang terroriseert met nachtelijke sms-jes en druk uitoefent om vooral terug te komen. Ik heb ook een probleem met het feit dat de cursisten onder druk worden gezet om weer nieuwe cursisten aan te melden.
Het afgelopen jaar heb ik mensen zien veranderen, een enkele ten goede maar over het algemeen zijn ze er niet op vooruit gegaan. Bepaalde karaktertrekken werden versterkt en dit waren beslist niet de beste karaktertrekken. Het ene moment genoten ze van het "365 dagen per jaar gelukkig" gevoel, maar als de contacten met CSA en medecursisten te lang uit bleven merkte je dat de onrust toenam. Ze werden onzeker en onrustig en kregen een bepaalde blik in hun ogen. Op deze momenten zochten ze elkaar op en sloten ze anderen des te meer buiten.
Ze werden steeds afhankelijker van CSA.
Wat ik ook als storend heb ervaren is dat ineens alles mogelijk was, zolang het maar in het teken van CSA stond: vrijwilligerswerk, staffen, mailen en bellen met medecursisten en dit alles tijdens werktijd. Ik heb in mijn leven nog nooit iets als CSA nodig gehad om vrijwilligerswerk te doen, dit doe je spontaan en niet omdat CSA je oplegt om vrijwilligerswerk voor de "Dreamfoundation" te doen (een organisatie gerund door CSA-vrijwilligers, redactie Kleintje). Wat ik ook storend heb gevonden was het copie gedrag, we kregen een aantal robotjes terug die steevast dezelfde tekst naar buiten brachten: Wat zegt dit nu over jou "Jij bepaalt" "Dat mag jij vinden" "Het is jouw keuze"
Wanneer je een zakelijk probleem wilt bespreken kan je hier dus echt niets mee. Om nog maar niet te spreken over het elkaar punten/streepjes toekennen over gemaakte afspraken die wel of niet zijn nagekomen. De onhebbelijkheid om te bepalen dat een ander geen 10 is en dit zeker moet worden. De leugen(tje)s, net alsof je een complete debiel bent als je geen CSA training hebt gevolgd en een leugen niet van waarheid kan onderscheiden, en vooral blijven roepen dat je eerlijkheid en openheid zo enorm belangrijk vindt.
De "silentbreaks" tijdens werktijd, de grootmoed waanzin om te geloven dat ze in staat zijn om met geld, geluk en liefde te kunnen kopen, het niet met je hoofd bij je werk zijn, andere collega's bewust buiten sluiten, dingen vergeten en het egoïsme om alles op alles te zetten als jij je doelstellingen maar haalt, allemaal dingen waar ik me tot voor een paar maanden geleden enorm aan heb gestoord.
Na een jaar van getob en slapeloze nachten heb ik geleerd het van mij af te zetten. Ik weiger om CSA MIJN leven te laten beïnvloeden. Helpen kan ik niet meer, dan maar afstand nemen. Dit lukt mij over het algemeen redelijk goed, niettemin heb ik ook wel eens een dag dat ik het minder goed van mij af kan zetten, maar ja, niets menselijks is mij vreemd.
Ik heb de discussie gevolgd op de website (zie www.stelling.nl/kleintje en net.clubs.nl/CSANederlandBV) met betrekking tot de prijzen van de cursus en ja CSA verdiend enorm veel aan deze trainingen en ook omdat zo veel vrijwilligers staffen en het inschrijven van nieuwe leden voor hun rekening nemen. Maar bekijk het eens van een andere kant. Tel de bedragen van de trainingen eens op en verdeel deze over het aantal dagen dat zij onder dak zijn. Dan kom je eigenlijk op een enorm laag bedrag per dag en kijk dan ook eens naar de ongelooflijk knullige en armoedige accommodatie en kom dan tot de conclusie: "if you pay peanuts, you get monkeys". Ja, inderdaad, de trainingen van Schouten en Nelissen zijn stukken duurder, maar dan krijg je ook kwaliteit voor je geld en een professionele begeleiding. Ik ben persoonlijk van mening dat ik recht heb op de hoogste kwaliteit, met minder neem ik geen genoegen.
Onlangs heeft de directie besloten om CSA een training te laten geven in het bedrijf, ondanks dat er enorm veel weerstand was onder het personeel. Ik kan er met mijn verstand niet bij dat mensen in staat zijn om op deze manier hun macht te misbruiken. De arrogantie om ervan uit te gaan dat een gedeelte van het personeel minder dan een 10 is en een CSA training nodig hebben om zich een 10 te gaan voelen. En dit alles onder het mom van teamwork, teambuilding en het belang van het bedrijf. Je moet er maar op komen. En laat nou de trainer van CSA, Dennis Bexter, dezelfde zijn als de hoofdaanvoerder van de Dreamfoundation, wat een toeval.
Ik probeer het positief te bekijken en ga er maar van uit dat deze personen enorm onder invloed van CSA verkeren en dat zij in normale omstandigheden anderen niet zouden dwingen een dergelijke training te ondergaan. Eigenlijk zijn zij ook slachtoffers.
En nogmaals, ik ken een enkeling die bewust de basic training heeft gevolgd en daaruit die dingen heeft opgepikt die voor hem/haar belangrijk waren. Maar deze mensen zijn ook in staat naar de minder positieve kanten van CSA te kijken. Waar ik mij zorgen om maak zijn de mensen die op een of andere wijze labiel in het leven staan en CSA zien als de oplosser voor alle problemen. Deze herken je dus omdat zij geen enkele kritische opmerking over CSA kunnen verdragen en gelijk in de verdediging schieten. Het is toch te mooi om waar te zijn, volg allemaal een CSA training en we zien geen slechtheid meer bij anderen, alleen nog maar een enorm mooi en warm persoon. De oplossing voor alle wereldproblemen, geen oorlog meer, geen afgunst, geen haat en nijd meer, alleen nog maar totale liefde en warmte om ons heen. We vechten niet meer, sharen alleen nog maar. We zijn geen vijanden meer maar buddies. Zijn wij misschien als, anti-CSA-meerderheid, de blinden, en ontnemen wij onszelf voor een relatief klein bedrag de kans op oneindig geluk en liefde van onze vrienden/familie en de rest van de wereld ? Luister een dag naar een echte CSA volgeling en je zou het zelf bijna geloven, maar sprookjes bestaan niet meer, alleen de harde realiteit. Ik moet wel blijven geloven in het goede van een mens, maar soms is dit verdomd moeilijk.
Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 392, 11 juni 2004
