doodlopende routekaart

In april 2003 lanceerde de Amerikaanse president George W. Bush een zo gezegde "Routekaart naar de Vrede" voor het Midden-Oosten conflict. Zowel de Israëlische premier Sharon als de Palestijnse premier Abbas verwelkomden de routekaart van Bush. Maar de militante Palestijnse verzetsstrijders denken daar anders over. Zal de routekaart een zoveelste mislukte poging worden om vrede te brengen in Palestina?

Door Simon Bolivar (17 jaar)

De zogenaamde routekaart naar de vrede is door Hamas, Al-Jihad, PFLP, Al-Aqsa Martelarenbrigade en vele andere militante Palestijnse verzetsorganisaties afgewezen. Zij zien deze routekaart als een zoveelste toezegging van de Palestijnse Nationale Autoriteit (PNA) aan de zionistische staat. Wat de persoonlijke mening van de mensen omtrent deze organisaties is, doet er niet toe. Het feit is dat zij gelijk hebben, de routekaart zal geen vrede brengen voor Palestina maar zal verdere kolonisatie en onderdrukking met zich meebrengen.

De top in Aqaba
Op woensdag 4 juni ontmoetten de Amerikaanse president Bush (iemand die in anderhalf jaar tijd oorlog voerde met twee landen wat duizenden doden tot gevolg had), de Israëlische premier Sharon (iemand die sinds de oprichting van de zionistische staat duizenden doden op zijn geweten heeft), de Palestijnse premier Abbas (iemand die amper steun heeft van de Palestijnse bevolking maar toch als "vertegenwoordiger" van deze bevolking spreekt), en de Jordaanse koning Abdullah II (iemand die de mond vol heeft van vrede maar ondertussen de politieke oppositie in eigen land met harde hand onderdrukt) elkaar voor een top bijeenkomst in de Jordaanse stad Aqaba. Daar beloofden zowel Sharon als Abbas er alles aan te zullen doen om het geweld te beëindigen. Abbas beloofde om de Palestijnse volksopstand, beter bekend als de 'Al-Aqsa Intifada', te beëindigen en Sharon maakte duidelijk dat het niet de intenties van Israël waren om voor eeuwig over de Palestijnen te regeren.
Maar het was duidelijk dat voor de zionistische staat de toespraak van Sharon niks meer dan loze woorden waren. Een paar uur na de beëindiging van de top in Aqaba viel het zionistische bezettingsleger de steden Nablus en Jenin binnen. Tijdens gevechten met de bevolking vielen er 10 Palestijnse gewonden en werden er huizen vernield. In Hebron verwoestte het bezettingsleger drie huizen en stelde het een avondklok in voor de bewoners. Ook viel het zionistische bezettingsleger de stad Tulkarem aan waar zij twee Palestijnen ontvoerden en elf Palestijnse tieners verwonden. In het vluchtelingenkamp Balata in Nablus raakten vier Palestijnse jongeren gewond nadat zij met stenen naar de tanks van het zionistische bezettingsleger gooiden. In Rafah viel het zionistische bezettingsleger aan en vernielde, met bulldozers, vier huizen (1).
Dit zal de 'vrede' zijn die Sharon en zijn zionistische regering voor ogen hebben. Dat de Palestijnse verzetsorganisaties dit niet pikken hebben zij ook duidelijk laten merken. Een van de leiders van Hamas, Abdelaziz Al-Rantissi, liet weten dat het Abbas gelukt was om de Palestijnen "van slachtoffers tot daders te maken". Al-Rantissi liet ook weten dat Hamas nog steeds strijdvaardig was en niet zou buigen voor Sharon of Israël. Al-Rantissi verklaarde: "Geloof me, wij zullen niet één centimeter van Palestina opgeven."
Ook de marxistische verzetsorganisaties PFLP verwerpt de routekaart van de VS. Onderdeel van die route is dat de PNA de verzetsorganisaties moet ontwapenen. De woordvoerder van de PFLP, Ahmed Zyad, heeft verklaard dat er "geen sprake kan zijn van ontwapening. Zolang wij geen eigen staat hebben bestaat er niet zoiets als 'illegale' wapens."
De top in Aqaba, die bijgewoond werd door vier hypocriete regeringsleiders, is iets waar de Palestijnen niks aan zullen hebben. Het feit dat de zogenaamde 'routekaart naar de vrede' door de PNA is geaccepteerd is al een nederlaag voor de Intifada. De 'routekaart' is alleen bedoeld om de veiligheid van de zionistische staat te garanderen. De PNA moet de illusie laten varen dat het een overwinning zal zijn voor Palestina als de 'routekaart' wordt gehandhaafd. Wanneer men de 'routekaart' bekijkt dan ziet men dat er niks uit te halen valt voor de Palestijnen behalve een Palestijnse getto wat in de 'routekaart' een 'staat' wordt genoemd.

Fouten en falen
In de eerste fase van de 'routekaart' zijn het de Palestijnen die de eerste stap moeten zetten: "De Palestijnse leiding erkent publiekelijk het recht van Israël om in vrede en veiligheid te bestaan en staakt onmiddellijk alle geweld tegen Israëliërs waar dan ook." Het Palestijnse volksverzet wordt afgestempeld als "geweld tegen Israëliërs" en de situatie wordt 90 graden omgedraaid. Niet het verzet leidde tot de bezetting, maar het was de bezetting dat leidde tot het verzet! Elk weldenkend mens ziet zoiets in.
De zionistische staat hoeft in de eerste fase weinig concessies te doen. Maar zelfs aan deze concessies houdt de zionistische staat zich niet: "Israël staakt onmiddellijk alle geweld tegen Palestijnen waar dan ook." Op dinsdag 10 juni pleegde het zionistische bezettingsleger een aanslag op Hamas leider Abdelaziz Al-Rantissi. Een vrouw, haar dochter en een militante Palestijnse verzetsstrijder kwamen om het leven. Tien anderen, onder wie Al-Rantissi, raakten gewond. In de eerste fase moet de zionistische staat ook alle nederzettingen die het sinds 28 maart 2001 heeft gebouwd ontruimen. Maar in plaats van dat te doen is de zionistische staat nederzettingen aan het bouwen! (3)
De zionistische staat moet alle gebieden die het sinds het begin van de Al-Aqsa Intifada heeft bezet teruggeven aan de PNA. De gebieden die de zionistische staat in 1967 heeft bezet geeft het pas in de tweede fase terug nadat de Palestijnen een nieuw leiderschap gekozen hebben! Met andere woorden: wanneer Arafat, de enige Arabische leider die democratisch gekozen is, opzij is gezet en er een leider is gekozen die naar de pijpen van de VS danst, dan pas krijgen de Palestijnen de gebieden terug dat van hen was gestolen in 1967. Het vijfde punt van de routekaart in de eerste fase stelt dat duidelijk: "De Palestijnen voeren politieke hervormingen door, waaronder het opstellen van een grondwet die in vrije verkiezingen voorziet."
Ook het eerste punt van fase twee vangt pas aan nadat Arafat opzij gezet is: "Fase 2 vangt aan nadat de Palestijnen via vrije verkiezingen een regering hebben gekozen die actief het geweld beëindigt en werkt aan de opbouw van een werkende democratie die gebaseerd is op vrijheid en tolerantie."
Kennelijk heeft het 'kwartet' de illusie dat het mogelijk is om een werkende democratie op te bouwen terwijl het land bezet is door een zionistische bezettingsleger. Fase 2 zal eindigen met de opbouw van een Palestijnse getto wat in de 'routekaart' wordt aangeduid als een "voorlopige Palestijnse staat met voorlopige grenzen".

De Palestijnse vluchtelingen die uit hun eigen land moesten vluchten omdat zij hun leven niet zeker waren komen pas in de derde en laatste fase aan bod. Tot 2004 zullen zij in ballingschap moeten leven, en een groot deel van hen zal dat na 2004 nog moeten doen. De 'routekaart' voorziet niet in de terugkeer van de miljoenen vluchtelingen die zijn veroorzaakt door de zionistische staat. In plaats daarvan moet er een overeenkomst zijn dat een "faire en realistische oplossing omvat voor het vluchtelingenprobleem." Zo een overeenkomst zou betekenen dat een klein deel van de vluchtelingen terug mag naar het land van waarop zij in 1948 zijn verdreven. Zij moeten dan gaan leven onder een racistische staat die hen als tweederangs burgers behandelt, en dat alles in de naam van 'vrede'. De rest van de vluchtelingen heeft letterlijk pech. Zij mogen de rest van hun leven in vluchtelingenkampen wonen, en ook dat in de naam van 'vrede'.
Ook de situatie van Al-Quds (Jeruzalem) zal pas in 2004 aan de orde komen. Tot die tijd mag de stad door het zionistische bezettingsleger bezet blijven, en wellicht ook na 2004. Bij het komen tot een oplossing rondom de situatie van Jeruzalem moet er rekening worden gehouden met de "politieke en religieuze gevoeligheden van beide partijen en de religieuze belangen van joden, christenen en moslims over de hele wereld beschermen." Dat dit onmogelijk zal worden mag gerust worden gezegd aangezien de zionistische staat talloze keren heeft verklaard dat "Jeruzalem de ondeelbare hoofdstad van Israël is." Als het aan de zionisten ligt zal er geen enkele dialoog komen over de stad die voor de helft in 1948 werd bezet en voor de andere helft in 1967.
De 'routekaart naar de vrede' zal geen kans van slagen hebben. Het zou het einde van Palestina kunnen betekenen. Toen ik het aan de Israëlische schrijver Israël Shamir vroeg was dit zijn commentaar: "As for the road map, it has no chance to survive so why bother?" (4)

Ook de religieuze fanatici zullen niet stilstaan bij de 'routekaart'. Zij hebben het al verworpen. Voor hen, om het in hun eigen woorden te zeggen, is dit de dood. Dit betekent Auschwitz voor ze, om maar een van de fundamentalistische religieuze zionistische bezetters te citeren. Zij vinden het "onbegrijpelijk" dat zij als illegale kolonisten worden gezien. "Waarom is het voor mij, als een jood, illegaal om in Israël te wonen?" vroeg een van deze fanatici aan een reporter van 'Twee Vandaag'. Kennelijk gaan deze fanatici ervan uit dat bezet gebied als hun eigen land mag worden gerekend. Dat deze 'routekaart' geen kans van slagen heeft betekent niet dat er geen oplossing is. Maar de vraag blijft of zij die jarenlang voor een oplossing hebben gestreden wel hun best hebben gedaan of dat zij onderweg gefaald hebben? Daarmee bedoel ik de Palestinian Liberation Organization (PLO).

Op 9 januari 1997 interviewde de Arabische krant Kul Al-Arab Hamas leider Abdelaziz Al-Rantissi. In dat interview werd Al-Rantissi de volgende vraag gesteld: "Why do you attack Arafat? What do you want from him?" Al-Rantissi antwoordde als volgt: "We attack Arafat because he gave up Palestine and abandoned the National Charter. Have we forgotten that the PLO was originally established in 1964 for the liberation of the 1948 lands? (5)
De Hamas-leider heeft gelijk wanneer hij zegt dat de PLO haar National Charter verraad, want het is Artikel 2 van de National Charter van de PLO dat zegt: "Palestine, with the boundaries it had during the British Mandate, is an indivisible territorial unit." (6)
Maar in 1988 verbreekt Arafat de anti-zionistisch weg die zijn revolutionaire PLO had ingeslagen. Arafat besluit de zionistische staat te erkennen en alleen nog maar een Palestijnse staat eisen dat alleen maar de Bezette Gebieden van 1967 bevat. Dit alles wil niet zeggen dat Arafat is uitgespeeld. De PLO moet haar National Charter eerbiedigen en haar anti-zionistisch standpunten duidelijk maken en met een alternatief voor deze zogenaamde "routekaart naar de vrede" komen. Een alternatief dat werkelijk zal leiden naar vrede in Palestina.

Een alternatief
De zionistische staat zal een routekaart, om de woorden van Bush maar te gebruiken, die het einde van haar bestaan betekent nooit accepteren. De wens dat Palestina bevrijd kan worden via de onderhandelingstafel is een illusie die geen standhoudt. De militante Palestijnse verzetsorganisaties beseffen dit en maken zich geen illusies over dit feit. Voor hen geldt de slogan "geen vrede zolang er bezetting is." De ontmanteling van de zionistische staat kan alleen maar tot stand komen middels grootschalig verzet van de kant van het onderdrukte volk. Deze volksopstand, die al bezig is sinds september 2000, moet niet uitmonden in een totale oorlog want het zal dan een strijd worden tussen F16's en stenen. Een strijd die niet gewonnen kan worden. Dit betekent niet dat het huidige Palestijnse leiderschap in de persoon van Arafat afgezet moet worden, nee. Het huidige Palestijnse leiderschap in de persoon van Arafat moet terug de revolutionaire kant op. De PFLP stelt een inter-Palestijns dialoog voor in plaats van een dialoog tussen Abbas en Sharon. Alleen door middel van een inter-Palestijns dialoog zullen de Palestijnse verzetsorganisaties sterk staan. Door nu toe te geven aan de 'routekaart' creëren ze afstanden tussen henzelf. Afstanden die straks te groot zijn om te kunnen overbruggen, en dat is precies wat de zionistische staat wil: een inter-Palestijnse oorlog. Ook een van de leden van de Palestinian National Council (PNC), Salah Mohammed Salah, ziet in dat deze 'routekaart' geen kans van slagen heeft: "Zelfs zonder de Israëlische wijzigingen krijg je dit project nooit verkocht aan de Palestijnse publieke opinie of aan de Palestijnse organisaties, ook niet aan de Fatah van Yasser Arafat. De uitvoering van het plan hangt helemaal af van het stilvallen van het gewapend verzet en van de ontwapening van de Palestijnen. Hoe zou het Palestijnse volk dat ooit kunnen aanvaarden?" (7)

Om het Palestijns verzet leiding te geven zou Arafat de declaratie van 1988, waarin de PLO de zionistische staat erkend, moeten intrekken. Het zogenaamde 'Kwartet' bestaande uit de VS, Europa, Rusland en de VN zouden Arafat dan als een paria bestempelen wiens rol definitief is uitgespeeld maar onder het Palestijnse volk zou zijn aanhang groeien en ook de rest van de militante verzetsorganisaties als Hamas, Al-Jihad en de PFLP zouden de samenwerking aangaan met de PLO en Arafat. Dit alternatief zou uiteindelijk moeten leiden tot de ontmanteling van alle nederzettingen, de ontmanteling van de bezetting van de Gaza-Strook en de Westelijke-Jordaanoever en tot slot zal het leiden tot de ontmanteling van de racistische zionistische staat zelf. Alleen dan kan er vrede zijn. In één staat, genaamd Palestina, met één hoofdstad, genaamd Al-Quds (Jeruzalem). Een democratische staat voor al haar inwoners ongeacht ras, geloof, identiteit of geslacht. Een droom of de toekomstige werkelijkheid? Ik zet mijn geld in op het laatste.

(juni 2003)

noten:
1. Press International News Agency: "Fresh Israeli incursion hours after Aqaba summit" 5 juni 2003
2. Solidair: Ahmed Zyad (Volksbevrijdingsfront van Palestina): "Amerikaans plan weigert elk kritiek op de Israëlische bezetting."
3. Idem.
4. Dit antwoord van Israël Shamir kreeg ik via een e-mail op donderdag 5 juni 2003
5. Kul Al-Arab: "Straight from the mouth of Hamas" 9 januari 1997
6. The PLO Charter: The Palestinian National Charter
7. Solidair: "Palestijns voorman Salah Mohammed Salah: Wij moeten het front van het verzet versterken".

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 381, 11 juli 2003