Puntje

Als je de EU zou beschouwen als een grote drugsmarkt waarop de lidstaten hun kostje mogen scharrelen, dan dringt zich een beeld van Nederland naar voren als een ongewapend handelaartje in soft drugs dat probeert te overleven temidden van harddrugs-bendes die er dankzij grof geweld, gekonkel en verraad de dienst uitmaken. Een wietdealertje dat zijn principes -al naar gelang het uit gewaand lijfsbehoud zo uitkwam- aan de kant zette en allengs dusdanig joviale contacten is gaan onderhouden met het schietgrage en van moraal verstoken heroïne- en cocaïnewereldje dat er moeilijk sprake meer kan zijn van een scheiding der geesten. Precies het laaghartige soort van lijfsbehoud waarvan we ondertussen zouden moeten weten dat het alleen maar zal leiden tot uitstel van executie. Vooral de bendes van Frankrijk en Duitsland trekken zich niets meer aan van de erecodes van de oude penose en gedragen zich zo net grenzeloos brutaal als de maffia in Rusland. Wee het Nederlandje tussen dit soort rippers. Alhoewel beide landen maar weinig onder doen voor elkaar waar het gaat om het overtreden van nationale,- internatinale,- en Europese wetgevingen, blijft het toch de niet aflatende stroom van negatieve ontwikkelingen in Duitsland die me het meest doen verontrusten. Natuurlijk is de groeiende invloed van extreem-rechts in Frankrijk een probleem, natuurlijk hebben nationalistische gevoelens er altijd al een goede weerklank gevonden, natuurlijk slaat de schrik je om het hart als je het conventionele en nucleaire wapenarsenaal ziet dat Frankrijk in snel tempo aan het opbouwen is, natuurlijk doet de Franse vloot van nucleaire onderzeeërs die op hun produktie-planning staat je het ergste vrezen voor toekomstige generaties; dus oké, we blijven we nog even bij Frankrijk. Eerst dit citaat uit een commentaar van de hoofdredacteur van EOS, een populair-wetenschappelijk maandblad (sept'95): 'Pierre Vincent, emeritus hoogleraar aan de Université Blaise Pascal in Clermont-Ferrand, doorprikt in een angstaanjagend betoog de mythe dat de acht geplande kernproeven onschadelijk zijn. Alleen met erg veel mazzel, zo schrijft Vincent, gebeurt er niets.' Je zou er maar in de buurt wonen. Meer dan 2200 Franse en internationale wetenschappers beweren er absoluut zeker van te zijn dat er in de Stille Zuidzee een nieuwe generatie kernwapens wordt uitgetest, Chirac ontkent nog steeds, maar zojuist las ik -in hetzelfde EOS-commentaar- dat het zou gaan om de zogenoemde TN75's, kernkoppen van een nieuwe generatie die bedoeld zijn voor (oa) de -ook al- nieuwe generatie raketten in de nog te bouwen serie nucleaire onderzeeërs met dezelfde naam (TN-75). Hoeveel van die onderwaterkrengen er precies gebouwd zullen gaan worden kan ik helaas nog niet vertellen, wèl dat ze vanaf 1994 tot aan het jaar 2000 voor 25 miljard gulden op de Franse oorlogsbegroting staan geboekt, het zullen er dus niet weinig zijn (Volkskrant 220495, met als 'kop': 'Frankrijk verhoogt begroting Defensie.'). Alsof het krampachtig in stand gehouden beeld van een eensgezind EU-beleid nog niet genoeg was gehavend door Frankrijks nucleaire terrorisme in de Stille Zuidzee, gooide Chirac ook nog eventjes wat zout in de wonden van zijn EU-collega's met zijn listige poging om de proefnemingen internationaal wat gemakkelijker te verkopen door er plotseling een EU-defensie-etiketje op te plakken (knap brutaal, iedereen weet dat Frankrijk het recht op het gebruik van 'de knop' nooit uit handen geven zal). Chirac probeerde daarna zijn misbruik van de EU-naam wat te vergoeilijken door de Europese Commissie te beloven dat een commissie van Europese deskundigen de controle-apparatuur van de Fransen zou mogen controleren voordat de tweede proef zou plaatsvinden. "Ik heb mijn collega's aangeboden om samen met mij te gaan vaststellen dat er geen schadelijke effecten zijn voor de omgeving" zei Charette, de Franse minister van buitenlandse zaken op 10 sept jl tijdens een informele bijeenkomst met zijn Europese collega's (NRC 110995). Inmiddels heeft Frankrijk weer eens duidelijk laten blijken zich niets aan te trekken van EU-afspraken. Lees maar mee met het -zo letterlijk mogelijk vertaalde- teletekst-nieuws van de ARD/ZDF (280995): 'Frankrijk hindert atoom-inspecteurs. Frankrijk heeft volgens de EU-milieucommissaris Bjerregaard het team inspecteurs van de Europese Unie in de Stille Oceaan gehinderd in hun werkzaamheden. Een gedegen waardeoordeel over de gevolgen voor veiligheid en gezondheid is op deze manier niet mogelijk, zei Bjerregaard in Brussel. Het EU-team zou op Mururoa en Fangataufa gegevens verzamelen waarmee de commissie de onderaardse testen zou beoordelen. Op welke manier de experts werden gehinderd, werd niet bekend gemaakt.' Einde bericht. Je zou ze toch... Opmerkelijk is dat deze gebeurtenis met een EU-geladenheid van flinke diepgang, die avond op geen enkele andere Europese tv-zender in het nieuws kwam, niet op teletekst en niet in het gesproken nieuws. Het is nu zaterdagavond 30 sept en nog steeds heb ik niets gehoord of gezien in de Nederlandse en Engelse tv-nieuwsvoorzieningen over deze gebeurtenis. Ook de Volkskrant meldde tot nu toe nog totaal niets over de brutale dwarsboming van de EU-inspecteurs. Daar sta ik trouwens niet meer van te kijken; steeds frequenter doet dit meeloperskrantje niet meer onder voor de Telegraaf als het gaat om gevaarlijke stemmingmakerij. Maar laten we niet te ver afdwalen, 'we're talking big shit now'. Welk 'asland' uiteindelijk het startschot zal geven voor het uiteenvallen van een verenigd Europa, valt moeilijk te zeggen, maar voor de these dat Frankrijk en Duitsland deze miskraam allebei in zich meedragen, stapelen de aanwijzigingen zich op. Vooral de uitbreiding van de EU met de Midden- en Oosteuropese landen zou wel eens doorslaggevend kunnen zijn voor de vorming van 'twee Europa's'. De as van Europa steekt dan ook vreemd in elkaar; Duitsland ontleent zijn machtspositie aan de mark, Frankrijk aan 'de bom' en beide landen doen er alles aan om het beheer en de controle over deze machtsinstrumenten voor zichzelf te houden. Daarbij vertonen beide landen in toenemende mate allerlei nationalistiche bokkesprongen en hun verschillende prioriteiten voor EU-ontwikkelingsgelden creëert nu al een Europa van twee kampen. Maar een eventuele scheiding tussen Duitsland en Frankrijk en de consequentie daarvan voor ons landje, komen later pas ter sprake in dit verhaal (dat zich over meerdere puntjes uitstrekt). Omdat het voorlopig nog de Duitse mark is die de EU regeert en bepalend voor ons landje blijft, nu maar weer vlug terug naar de wetsverkrachtingen van- en gevaarlijke ontwikkelingen in Duitsland. Het ergste Duitse vergrijp met de meest diep-treurige gevolgen (tot nu toe) was natuurlijk de doodsteek voor de vrede in ex-Joegoslavië door vroegtijdig en geheel eenzijdig Kroatië te erkennen als een onafhankelijke natie. In een eerder puntje heb ik getracht duidelijk te maken dat iedereen met een beetje geschiedenisbesef wist dat dit tot een gruwelijke oorlog in Bosnië zou leiden, nu blijkt zelfs uit een deze maand door de BBC geproduceerde en uitgezonden 'special' over Joegoslavië dat Lord Carrington en Perez de Guellar de EU-leiders onomwonden hebben gewaarschuwd dat een snelle erkenning van Kroatië en Slovenië (dus toegeven aan de Duitse druk) tot oorlog in Bosnië zou leiden. De vinger op de zere plek die de zombie-pers van het vasteland van Europa tot nu toe amper heeft durven te leggen, nl de beschuldiging dat de toenmalige politici van Duitsland de oorlog in ex-Joegoslavië deden ontvlammen en dat de Europese landen -ondanks hun kennis dat dit gewis tot oorlog in Bosnië zou leiden- tijdens de onderhandelingen over het Verdrag van Maastricht door hun geilheid voor de mark zijn gezwicht voor de Duitse druk voor erkenning van Kroatië, kreeg trouwens flink wat ondersteuning in deze anderhalf uur durende BBC-documentaire (welke overigens van een kwaliteit was die onze publieke omroepen als een stelletje snotjochies te kijk zet). Vooral nu Genscher, de toenmalige minister van buitenlandse zaken van Duitsland, godfather van het fascistische regeringskliekje in Kroatië en degene die het hele EG-vredesbeleid inzake ex-Joegoslavië al had gesaboteerd voordat het goed en wel op gang kwam, in zijn pas verschenen memoires als een echte warlord geschiedvervalsing pleegt door Van den Broek af te schilderen als degene die het initiatief nam tot de omstreden erkenning van Kroatië, kan ik het niet nalaten om deze kwestie nogmaals de nodige aandacht te geven. Enkele (vertaalde) teksten uit de BBC-documentaire zijn daar uitstekend voor geschikt: (commentatorstem) 'Het kritische punt was de EG-erkenning van Kroatië en het moment van 'no return' over deze beslissing dat kwam tijdens een bijeenkomst van EG-ministers op 16 december 1991. Wat ik later heb gezien en gehoord in de 'warzones' (zo zei hij het!) heeft me ervan overtuigd dat het spoor van schuld terugleidde naar deze ontmoeting in Brussel. De Duitsers pleitten fanatiek voor erkenning, de andere landen hadden bezwaren tegen dit plan. Lord Carrington, de hoofdonderhandelaar van de EG, waarschuwde de ministers in een brief op 2 december': (voorlezersstem) "Er bestaat een reëel gevaar, zelfs de waarschijnlijkheid, dat ook Bosnië-Herzegowina onafhankelijkheid en erkenning wil, een wens die volkomen onacceptabel zal zijn voor de Serviërs in deze republiek. Dat kan wel eens de vonk zijn die Bosnië-Herzegowina doet ontvlammen." Commentatorstem: 'De vertrekkende VN-secretaris generaal, Javier Perez de Guellar verstuurde een soortgelijke waarschuwing': (voorlezersstem) "Ik ben zeer bezorgd dat een vroegtijdige selectieve erkenning het huidige conflict zal vergroten en brandstof zal betekenen voor de explosieve situatie, speciaal in Bosnië-Herzegowina." Commentatorstem: 'De waarschuwingen werden genegeerd, de ministers bogen voor de Duitse pressie en stemden voor de erkenning van Kroatië. Toekomstige historici zullen noteren dat de Britse concessie aan de Duitsers gelijktijdig viel met de Duitse concessie aan Engeland over de opt-out-clausule in het Verdrag van Maastricht. Getuigen van deze ontwikkelingen menen dat, zo er al geen 'deal' (in dit geval bedoeld men de negatieve Engelse betekenis van het woordje 'deal': een vuil zaakje) is gemaakt, er dan toch zeker een onderlinge consensus voor tegemoetkoming aan concessies is gevormd. En voor het argument dat de consequenties hiervan niet te voorspellen waren, is er het antwoord dat dat wèl kon, zelfs is gedaan en de voorspelling ook waarheid werd.' Dan wat verder in deze documentaire: (commentatorstem) 'Duitsland wilde Europese erkenning van een onafhankelijk Kroatië, de Amerikanen, de VN, Groot-Brittanië en Frankrijk waren allen tegen vanwege hun overtuiging dat dit de totale ineenstorting van Joegoslavië zou versnellen en het vredesplan uit elkaar zou doen spatten, maar Duitsland kreeg de overhand. (Tijdens deze uitspraak liet de BBC-regie ineens een close-up van Genscher het beeld vullen en hoor je zijn Duitstalige speech als achtergrondgeluid...puntje.) De Britten gaven uiteindelijk toe als dank voor de Duitse hulp voor hun uitzonderingspositie in het Verdrag van Maastricht. Het was een grote ramp.' Meteen daarop komt Bernhard Koucher aan het woord, de toenmalige Franse minister van buitenlandse zaken: 'De Fransen waren het niet eens met de Duitsers en onze Britse collega's evenmin ('our British allies' noemde hij ze... puntje.) Eh, dus, voor de eerste keer, was het de Duitse buitenlandse politiek die ons onder druk zette.' Wat later komt Lawrence Eagleburger aan het woord: (US secretary of State '1992-93) 'Ik zeg dat de Duitsers een groot deel van de verantwoordelijkheid dragen door het soort van diplomatie dat ze hebben toegepast in een vroeg stadium voor, in feite, het uiteenvallen van het land. Nogmaals, ik ben er bijvoorbeeld absoluut van overtuigd dat toen het aankwam op de vragen over de Britse en Franse houding, speciaal de Franse houding over wat er moest gebeuren, de Duitsers ruilhandel hebben gedreven met het Verdrag van Maastricht voor Westeuropese afwezigheid op het Joegoslavische toneel.' Zo, degenen die nu nog twijfelen over deze smerige oorlog-tot-gevolg-hebbende-politiek van Duitsland, kunnen maar beter een Donald Duckje gaan lezen. Dat Genscher nu de beschuldigende vinger voor het initiatief van de erkenning bij Van den Broek durft te leggen ontbloot niet alleen de grenzeloze brutaliteit en onbetrouwbaarheid van deze sluwe vos, maar tevens zijn besef dat deze achtergrond nog wel eens fnuikend zou kunnen gaan werken voor het imago van een Duitsland waarvan Europa niets te vrezen heeft. Het stof van de muur was nog maar amper opgetrokken of de regelzucht rees al uit de brokstukken omhoog. De Kroaten, Duitslands fanatiekste nazi-vriendjes in WOII, die -met Tudjman voorop- nog steeds openlijk hetzelfde bruine gedachtengoed er op na houden als toen, kregen hun vroegtijdige onafhankelijkheid en Duitsland kreeg, strategisch gezien, een aantrekkelijke bondgenoot voor het leven aan de Adriatische kust. Begrijp me goed, hier wordt niet bedoeld dat het uiteenvallen van ex-Joegoslavië zijn prille oorsprong vond in Duitsland, maar wel dat de Duitse regering heel goed wist -en kennelijk niet voor deze bloedige waarheid terugschrok- dat een vroegtijdige en overhaaste erkenning van Slovenië en Kroatië gegarandeerd een gruwelijke oorlog in Bosnië zou veroorzaken. En over dit soort politiek van onze oosterburen wordt ons nu wéér verteld dat wij er niets van te vrezen hebben... Iedere politicus wist dat zolang het maar goed genoeg duidelijk gemaakt bleef worden aan Slovenië en Kroatië dat de geldkraan van het IMF, de Wereldbank, de EU en Duitsland dicht zou blijven totdat hun afscheiding door bilaterale en internationale afspraken geregeld zou zijn, er voor de leiders van deze deelstaten weinig anders op had gezeten dan geduld te tonen. Het is maar een speculatie, maar Duitslands ongevoeligheid voor de te verwachten direkte gevolgen van de eenzijdige en vroegtijdige erkenning en de opvallende gedrevenheid om deze erkenning bij de EU-landen in de strot te duwen, doen het vermoeden rijzen dat toen de Slovenen en de Kroaten Joegoslavië 'opbliezen' door tijdens het 14e congres van de Joegoslavische communistische partij (20-22 januari'90) demonstratief op te stappen omdat hun amendementen door een meerderheid werd weggestemd, dit misschien wel zo gemakkelijk werd gedaan omdat sommige Sloveense en/of Kroatische politici toen al wisten op welke hulp er in de toekomst kon worden gerekend. Later bleek dat de Sloveense gedelegeerden deze wegloopactie al van te voren had gepland; ondanks dat het een meerdaags congres betrof, hadden ze 's ochtends hun hotelkamers al opgezegd en stonden hun gepakte koffers al bij de receptie, maar nogmaals, dit is niets meer dan zomaar een speculatie die zich opdrong. Met recht stellen Milo Anstadt en Rolf Hartzuiker in een NRC-publikatie (120895) dat niet alleen de oorlogsmisdadigers uit het vroegere Joegoslavië dienen te worden gestraft, maar dat ook de betrokken Europese politici verantwoording dienen af te leggen voor het falen van hun beleid. Ook terecht leggen zij in dit artikel een beschuldigende vinger bij Van den Broek. Wat ik jammer genoeg miste in deze publicatie was dat Van den Broek zijn standpunten aan het begin van de crisis nog van heel andere aard waren dan wat later. De schrijvers van dit artikel stellen dat de verkeerde opstelling van Van den Broek te wijten was aan zijn gebrek aan kennis over de achtergronden van de Joegoslavische kwestie en dat zijn solidariteit met het rooms-katholieke geloof in Kroatië ook een rol speelde. Volgens mij is het overduidelijk dat zijn veranderende opstelling voornamelijk een direkt gevolg was van Duitse beïnvloeding, met name de invloed van Genscher en zijn kliek (Kohl trok alleen achter de schermen aan de touwtjes tijdens deze kwestie) heeft Van den Broek geen goed gedaan. Van den Broek voelde en gedroeg zich toen nog als een naïef schooljongetje dat duidelijk nog in de wolken verkeerde door de hem opgelegde rol als voorzitter van de Europese Commissie. Hij sloofde zich toen nog voor iedereen uit, en gedroeg zich in de buurt van de leiders van de grotere landen maar wàt onderdanig. Lubbers had dat ook al zo erg, je hebt dat gedoe vast wel eens gezien op tv; gemaakt lachen om flauwe en nietszeggende grapjes, regelmatig met de handen naar de revers of de knopen van het colbert grijpen en zenuwachtige lachjes produceren en zo. Van den Broek was daarbij door de speciale Nederlandse rol bij de totstandkoming van het Verdrag van Maastricht en zijn droomwens om dit 'Maastricht' niet te laten mislukken, een zacht eitje voor de Duitsers die met hun mark het verdrag konden maken of breken. Het rare is dat naarmate Van den Broek toch steeds meer moet zijn gaan twijfelen over zijn optreden, hij zich steeds meer vast is gaan bijten op zijn alleen-de-Serviërs-zijn-de-boosdoeners-van-alles-houding. Dom. Nog wat over Genscher: dat het hem niet kwalijk genomen kan worden dat hij op zijn zeventiende lid was van de Hitler Jugend kan ik me nog wel voorstellen, maar dat hij zijn recent ontdekte NDSAP-lidmaatschap afdeed met de verklaring dat hij zonder het te weten partijlid gemaakt moet zijn, gaat er bij mij maar moeilijk in. Lees mee (NRC 040795): 'De voormalige min. van buitenlandse zaken van de Bondsrepubliek Duitsland Hans-Dietrich Genscher wijst beschuldigingen van de hand als zou hij lid zijn geweest van de nationaal-socialistische NDSAP.' 'Het dagblad Bildt berichtte eerder dat Genschers naam zou voorkomen in de nazi-archieven die afgelopen vrijdag door de Verenigde Staten officieel aan de Duitse regering werden overgedragen. Daarin zou Genscher genoemd worden op een uit 1944 daterende lijst van leden van de Hitler Jugend die ook lid waren van de NDSAP.' Natuurlijk zal Genscher dit nu nooit meer bekennen, anders zou hij moeten toegeven dat hij dit al meer dan 50 jaar bewust heeft verzwegen voor de pers, geen beste zaak voor de erevoorzitter van Kohls coalitiepartner; de FDP (achter de schermen trekt Genscher nog steeds aan heel wat touwtjes binnen zijn partij). Even terug naar Eagleburger, dat is iemand die gewend is om ieder woord in een interview weloverwogen te gebruiken, zeker tijdens dit BBC-interview. Toen hij de Duitse diplomatie noemde die er op was gericht om Joegoslavië uiteen te laten vallen, voegde hij er bewust 'in een VROEG stadium' aan toe. Hij wilde geen namen noemen, maar dat 'vroeg' kon alleen maar doelen op Genschers 'diplomatie' en was voor mij het belangrijkste woordje in die zin. Wie weet h