Puntje

Goeiemorgen, collega milieuverbrasser. And she's buying an airmail to heaven. Dankzij een oververmoeidheid die me bijna van mijn stoel laat vallen, schieten er momenteel allerlei van dit soort gedachtenkronkels door mijn hoofd; van datgene wat voor dit puntje op het programma stond, komt nu zeker niets meer terecht. Schrijven onder druk, door er pas op het laatst mogelijke moment aan te beginnen, begon me al een hele tijd geleden steeds beter te bevallen. Dat kan natuurlijk wel eens voor problemen zorgen, zoals nu. De enkele uurtjes die me nu nog resten, zijn namelijk zelfs niet eens meer toereikend om de kranteberichten uit de stapels kranten en knipsels op te zoeken en te selecteren die, in tegenstelling tot wat men ons wil doen geloven, duidelijk maken dat we wel degelijk vrees moeten hebben voor het Duitsland van Kohl en, in mindere mate, het Frankrijk van Chirac. Maak me zorgen over Nederlandje. Niet zozeer omdat het er naar uitziet dat binnen niet al te lange tijd het grootste gedeelte van de werkende bevolking verplicht wordt voor een hongerloontje slavenbaantjes te vervullen die voor die tijd nog gewoon onder CAO-bepalingen vielen. Ook niet zozeer omdat, als het aan minister Borst ligt, de prive-ziekenhuisindustrie en de tabaksindustrie elkaar op de beursvloer zullen gaan ontmoeten. Een fusie van die twee zou natuurlijk helemaal ideaal zijn; gezond voor de economie en goed voor de werkgelegenheid. Ook het feit dat Bolkestein met zijn giftong nu het wen-er-alvast-maar-aan-dat-als-je-straks-niet-meer-kan-betalen-voor-je-gezondheid-je-kan-kreperen-principe verkondigt, heeft niet mijn grootste bezorgdheid. Dat we dankzij de aan ons opgelegde wil van een stelletje buitenlandse plutonium-terroristen binnenkort een topje wiet bij de ik-verkoop-alles-als-er-maar-aan-verdiend-zit-drugsdealer gehaald moet worden kan daar ook nog wel bij. Toch kan ik het niet nalaten enkele bytes te besteden aan deze kwalijke ontwikkeling: terwijl er een milieu-krach van heb ik jou daar voor de deur staat, houden de Europese leiders zich liever bezig met onderlinge ruzies over het al dan niet verbieden van de consumptie van een plantje waarvan de verslavende werking en schadelijkheid ver achter blijft bij die van tabak en alcohol. Singapore toont ons inmiddels al jaren dat een repressief drugsbeleid met zelfs de doodstraf als stok achter de deur, geen moer helpt in het bestrijden van (hard)drugsgebruik. Het aantal verslaafden neemt nog immer toe, de handel en smokkel is er niet door afgenomen en de prijsopdrijvingen hebben de drugsmaffia alleen maar nog meer in de kaart gespeeld. Maar zelfs al zou er wel ooit een totale afwezigheid van de bestaande drugs worden bewerkstelligd, dan zal men nog niet tegen kunnen houden dat miljoenen vrije-markt-slachtoffers hun gezondheid zullen ruïneren met n