Agent Joost de Haas!

Jullie hebben het vast allemaal wel eens gelezen en er anders wel over gehoord. In de Telegraaf, nederlands grootste krant, staan regelmatig hetzerige artikelen en één van de onderwerpen waar de Telegraaf regelmatig keihard tegenaangaat is links-aktivisme en -radicalisme. Geen wonder gezien de aandeelhouders en de geschiedenis van de krant, deze waren in de Tweede Wereldoorlog zo fout als een draaideur. Een fraai staaltje agitatie-propaganda van de Telegraaf, en dan in het bijzonder Telegraaf-journalist Joost de Haas, betreft de verslaggeving rondom het verschijnsel RaRa. De Haas speelde eveneens een rol bij de informatie-overdracht tussen 'oud-papier-man' Paul Oosterbeek alias Marcel-Paul Knotter en het particuliere rechercheadviesbureau Algemene beveiligings Consultancy (ABC) te Vinkeveen (hierover stond een artikel in Kleintje 275 en een uitgebreid hoofdstuk in het zojuist verschenen boek van Jansen & Janssen 'Welingelichte Kringen: inlichtingen jaarboek 1995"). Het beruchte en beroemde telegraaf-artikel "De Tentakels van RaRa" van 24 juli 1993 heeft tot op de dag van vandaag gevolgen. Zonder enig spoor van bewijs koppelt Joost de Haas (die dit artikel schreef in samenwerking met Martijn Koolhoven) de RaRa-activiteiten aan het solidariteitswerk van groeperingen als Uitgeverij Ravijn, APS, XminY, Stichting Opstand, Autonoom Centrum, het Platform Illegale Vluchtelingen, de Witte Jas enzovoorts. Volgens Joost de Haas is dit het 'Umfeld' van RaRa, zoals het op dat moment door de Binnenlandse Veiligheids Dienst werd onderzocht. Met andere woorden, wanneer je je kritisch bezighoud met bijvoorbeeld het Nederlandse vluchtelingenbeleid dan zou het wel eens kunnen zijn dat je contacten onderhoud met mensen van of vlakbij RaRa. Helemaal los van de vraag wie of wat RaRa nu is (in de nieuwste NN stond een te overdenken analyse over de mogelijk grote betrokkenheid van de een of andere geheime dienst bij de bommetjes van RaRa) zijn zulke insinuaties natuurlijk dodelijk wanneer je tegen de steeds sterker wordende stroom in, solidariteitswerk met de allerkwetsbaarsten moet verrichten. Natuurlijk is het zo dat er langzamerhand steeds meer geld beschikbaar voor dit werk komt uit bijvoorbeeld de religieuze wereld. Goedertierendheid, saamhorigheid en charitatief werk behoren nu eenmaal tot de uitgangspunten van veel kerkgenootschappen en daar vallen de uitgeprocedeerde asielzoekers natuurlijk hartstikke onder. Dus is het logisch dat er geld, goederen en menskracht vanuit die kerkgenootschappen, kloosterorden en parochies geïnvesteerd wordt om een steentje bij te dragen om nog iets goed te maken van de rampzalige gevolgen die het Nederlandse uitsluitbeleid voor vele tienduizenden mensen heeft. Daar lijkt het de Nederlandse overheid, met haar instrument de BVD, ook om te doen te zijn. De solidariteitsnetwerken kapot maken. Aangezien er echter een redelijk grote akseptatie bestaat voor dit soort menselijke betrokkenheid bij de doorsnee bevolking moet er gewerkt worden aan verandering van de "publieke opinie" en wie moet je dan inschakelen? Juist, de journalist... In het vorig jaar uitgegeven boek 'De Medialeugen' (Papieren Tijger, 1994) en Het artikel "journalistiek in een Hollands landschap" door Geert Mak in vrij Nederland van 22 april 1995 staan diverse actuele voorbeelden over hoe dit manipuleren van de publieke visie in elkander steekt. De invallen eind vorig jaar bij Stichting Opstand en de arrestatie van Hans Krikke en Jan Müter zijn ook sprekende voorbeelden. Justitie moest zo langzamerhand wel keiharde resultaten boeken na een jarenlange speurtocht naar RaRa-activisten, er dus even van uitgaande dat de acties inderdaad hebben plaatsgevonden zoals iedereen ze in de krant heeft kunnen lezen en dat er inderdaad zeer vele BVD-benaderingen zijn geweest met de bedoeling om informatie te verzamelen. De voorzet werd gegeven door de Telegraaf middels Joost de Haas, en justitie, de BVD en politie hoefden enige tijd later de bal alleen nog maar in het net te koppen. We horen de mensen alweer roepen 'wat een komplot-ideeën' of 'onzin' maar in dit geval is er toch echt wel het een en ander aan de hand en er is in ieder geval redelijk bewijs voor de stelling dat Joost de Haas op zijn minst een BVD-informant is, maar waarschijnlijk een agent. Op Vrijdag 21 april jongstleden was er een openbare discussie in de Balie in Amsterdam over het toepassen door Justitie van artikel 140, bijvoorbeeld in het geval van de Opstand-arrestaties. Je weet wel, artikel 140 maakt het de nederlandse overheid mogelijk om zo'n beetje iedereen van zijn bed te lichten "indien er een vermoeden bestaat dat betrokkene verdacht zou kunnen worden van eventuele pogingen strafbare feiten te plegen", zoiets. Tijdens die informatieve avond maakte Ties Prakken, één van de advocaten van de Opstand-journalisten, bekend dat tijdens de persconferentie die Hans Krikke en Jan Müter hadden georganiseerd onmiddellijk na hun vrijlating, het volgende was voorgevallen. Telegraaf-journalist Joost de Haas was eveneens aanwezig op deze persconferentie (3 april 1995) maar hij had zich niet bezig gehouden met het stellen van vragen (waarom ook!). Na afloop kwam hij een babbeltje met Ties Prakken maken en daarin liet hij blijken kennis te hebben van het politiedossier dat door de Haagse politie was opgemaakt over de Opstand-zaak. Dit politie-dossier was vlak daarvoor beschikbaar gekomen, maar uitsluitend in bezit van de verdediging van de Opstand-journalisten. Het is absoluut uitgesloten dat iemand anders dan de opsporingsdiensten en de advocaten van Hans Krikke en Jan Müter kennis over de inhoud van het politie-dossier kunnen bezitten. Maar nee hoor, Joost de Haas heeft dit wel. Er is geen andere conclusie denkbaar dat ofwel Joost de Haas een goedbetaalde tipgever binnen justitie heeft ofwel dat Joost de Haas door justitie gebruikt wordt haar desinformatie en publieke opinie-manipulatie te volbrengen.

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 285, 5 mei 1995