Solidariteit!

Zelfs allerlei kennissen hebben me kerst- en nieuwjaarskaarten gestuurd. En familieleden natuurlijk, maar daarvan kan je zoiets verwachten, want dat zijn de kennissen die je niet zelf hebt kunnen uitzoeken. En die kaart-stuur-kennissen zal ik eens kritieser gaan volgen dit jaar, als goed voornemen.
Voor de rest blij dat die dagen, in de reklamefolders en op TV zo cynies 'feestdagen' genoemd, weer voorbij zijn en dat we nu midden in de lange, donkere wintermaanden zitten. Niet langer lastiggevallen door 'De engeltjes lagen bij nachte', 'Stille nacht' of 'Rudolph the rednosed reindeer' kunnen we weer door de Bossche straten lopen, waar de kerstbomen, kerstetalages en andere middenstandsterreur opgeruimd zijn. 't Is nu overal uitverkoop, dus komen we lekker veel minima tegen en zitten de rijken nog na te hikken van hun champagne en exquise hapjes (met name die gekocht waren bij die kaasspeciaalzaak in een zijstraatje van de Markt waar de mensen achter de toonbank een kursus neo-irritatie hebben gevolgd, maar om er bij te horen moet je daar je hapjes gekocht hebben, zelfs als die neo-irritatietypes achter de toonbank het woord gorgonzola onveranderlijk met de verkeerde klèmtoon blijven uitspreken en dat op zo gemaakt amikale wijze dat je ter plekke in staat bent een hele salami over de toonbank te kotsen, al dan niet met knoflook).
Het leuke van de afgelopen 'feest'dagen was wel dat het slecht weer was, zodat het onvermijdelijk gekwijl over white christmas achterwege bleef en we ook niet getrakteerd werden op een Sint Jan in sneeuwtooi, wat dan weer goed zou zijn voor een foto, die uiteraard wordt afgedrukt op een wenskaart voor het einde van dit jaar die familieleden en kennissen elkaar dan weer gaan sturen, want al die stupide tradities moeten wel gewoon doorgang vinden, al was het alleen maar om de ekonomie draaiende te houden. Leuk was ook dat prins Bernhard zoveel kaarten uit het gewone volk kreeg in het Akademies Ziekenhuis te Utrecht, terwijl de man eigenlijk al jaren dood is en zijn plaats reeds lang is ingenomen door een stand-in van een of ander figurantenburo uit Bitburg of zo, die snel wat Nederlandse privéles heeft gekregen in een AZC, zodat het verschil met de 'echte' zeer gering was.
Met de kerst zat de Sint Jan ook weer boordevol, het leek wel oorlog. Als je tenminste Lou de Jong mag geloven, maar dat weet je tegenwoordig maar nooit met al die stand-ins. Wisten we trouwens dat de kerkklokken ook al jaren niet meer echt luiden, maar vervangen zijn door een CD die via luidsprekers in de toren ten gehore wordt gebracht? Het klinkt even irritant als de echte klokken en terwijl er steeds minder mensen zijn die het predikaat 'christelijk' opgeplakt mogen krijgen (vraag maar aan de Konsumentenbond en de Ned.Ver. van Huisvrouwen) was er dezer dagen een onevenredige toename van de christenterreur. Zouden er net zoveel mensen klachten hebben ingediend over geluidshinder als gebeurt in wijken waar een moskee staat? Verder zag de Sint Jan er wel uit als een Anton Pieckplaatje (waarvan de tekeningen overigens al jaren met een speciaal computerprogramma gemaakt worden, op te starten via C:tempgt;dss.truttigheid), vooral 's avonds met die romanties verlichte glas-in-loodramen. Helemaal kompleet werd het als je niet gehoorgestoord was en ook nog het gezang uit het gebouw hoorde walmen.
Naast de Sint Jan kon je op kerstavond een aantal mensen zien staan koukleumen, met een fakkeltje in hun hand, zich af en toe warmend aan een vuurton (wat weer beelden opriep van daklozen in New York, die het dezer dagen ook goed deden op CNN) of een plastic bekertje gembersap. Dat koukleumen was een solidariteitsaktie met mensen die het moeilijk hebben, vluchteling zijn, of dak- en/of thuisloos of een of andere andere kombinatie van ellende. Terwijl de rijken in hun bontmantels hun vette reten op de banken van de Sint Jan plaatsten vielen de Russen Tsetjenië binnen, wat ongetwijfeld weer goed is voor een nieuwe stroom vluchtelingen, dak- en thuislozen of een andere kombinatie van ellende. Jammer dan ook dat er zo weinigen met een fakkeltje stonden te koulijden en er na de nachtmis zoveel Mercedessen haastig in de duisternis vertrokken om snel de worstebroodjes in de oven te laten glijden en de bisschopswijn (met fijne kruiden) in de glazen te schenken. O ja, en niet vergeten de kalkoen vast uit de diepvries te halen.
Opvallend met het aantal kerst- en nieuwjaarskaarten van allerlei kennissen was ook dat er dit jaar bij dezen een toename van het aantal kerstbomen was. Als er iets truttigers is te bedenken dan is het wel een kerstboom, nog schadelijk voor het milieu ook en een soort rechtse kombinatie van oude heidense rituelen (waar ook het Derde Rijk zo goed in was) en christelijke kleinburgerlijkheid. Als die onschuldige boompjes al niet het slachtoffer dreigen te worden van de zure regen, dan moeten ze maar vanaf de onderkant stam geamputeerd worden, een paar weken in een huiskamer staan en dan eindigen in vlammen. Waar blijft de solidariteitskring voor boompjes die het moeilijk hebben?
Laten we alsjeblieft afspreken dat we eind dit jaar de hele rotzooi boykotten. Dat we mekaar geen kaarten sturen, dat we geen lullige boompjes in onze kamers zetten, dat we geen inkopen gaan doen op al die extra speciale koopavonden, dat we via de luidsprekers in de Sint Middenstandsstraten geen kneuterige liedjes ten gehore laten brengen, dat we gewoon hutspot of zuurkoolstamp eten, dat we geen kanten jurkjes aantrekken, dat we op 25 en 26 december en 1 januari gewoon de post en de krant laten komen, en dat we niet alleen solidair zijn met vluchtelingen, dak- en thuislozen en allen die het moeilijk hebben op kerstavond, maar dat we dat dagelijks doen: te beginnen vanaf nu!!

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 281, 13 januari 1995