puntje/294

ARD/ZDF-teletekst 221295: 'Die niederländische Köningin Beatrix erhalt 1996 den Internationale Karlspreis der Stadt Aachen. Die Köningin erhalte den Preis, weil sie durch ihr bisheriges Lebenswerk das gemeinsame Bewusstsein von der Notwendigkeit der Einingung Europas gefördet habe, hiess es. Ausserdem habe sie nachhaltig das Entstehen einer guten Partnerschaft zwischen den Niederlanden und Deutschland beeinflusst.' Oei. Love-baby II. Niet dat ik voor haar wèl een kaartje zou opsturen, maar toch, oei. Tijdens het officiële bezoek van de Duitse president Herzog aan ons land zei ze er op te vertrouwen niet te worden doodgeknuffeld in het liefdesspel: 'Nederland vertrouwt er volgens de koningin op dat Duitsland zich in de toekomst mede zal laten leiden door een evenwicht tussen grote en kleine landen' (Volkskrant 181095). Beatrix, het eerste staatshoofd dat het verenigde Duitsland met een bezoek vereerde, noemt het gevaar, maar ze vertrouwt op een goede afloop. Met hem-die-zich-toekomstig-koning-waant is het niet anders gesteld. De kroonprins werd vorig jaar door de Duitse pers geportretteerd 'als een uitgesproken toffe gozer, iemand die het met zijn vader vaak heeft over die merkwaardige anti-Duitse sentimenten bij enkele van zijn onderdanen'. Ondanks dat Claus me iemand lijkt die goed begrijpt wat ik bedoel als ik zeg dat zijn vrouw en eerstgeborene er zwaar gestoord bijlopen, lijkt hij me niet degene die zijn zoon goed kan uitleggen hoe dat nou zit met die anti-Duitse gevoelens van zijn onderdanen. Gelukkig maar dat opa tegenwoordig al helemaal niet meer aanspreekbaar is voor zo'n serieus gesprek, zijn hersenaandoening is inmiddels al zó verergerd dat hij zich niet eens meer kan herinneren ooit lid te zijn geweest van de NDSAP (de Genscher-ziekte). Vertrouwen. Evenwicht tussen grote en kleine landen, ha, ha. Al sinds het vallen van de muur laat de realiteit ons zien dat er bij Kohl en zijn gevolg geen gehoor is voor dit soort sentimenten. De manier waarop over de ex-DDR werd heengewalst voorspelde al niet veel goeds en die vrees kwam al snel uit ook. Het soort van vanzelfsprekendheid waarmee Duitsland de Europese centrale bank naar zich toetrok bijvoorbeeld. Leuk hoe Lubbers, die toen nog naïef genoeg was om te strijden voor Amsterdam als vestigingsplaats, totaal niet in de gaten hoe de verhoudingen inmiddels waren komen te liggen in Europa. Zijn strijd voor de bank was trouwens niet de eerste keer dat hij als een lastige vlieg in het voertuig Europa de ergernis van Fahrer Kohl over zich had afgeroepen; al eerder had hij bij Kohl irritatie opgewekt door openlijk zijn twijfels te uiten over de Duitse eenwording. Het kwam Lubbers uiteindelijk op een verbanning naar Tilburg te staan: op het juiste moment zette de Fahrer het raam op een kiertje, blies een keer en hup, de gedoodverfde nieuwe voorzitter van de Europese Commissie zag het voertuig Europa met hoge snelheid over de Autobahn verdwijnen. Het eerste, meteen meest schrijnende en niets aan hoop overlatende voorval dat liet zien dat Duitsland zich totaal niets aantrekt van afspraken gemaakt op Europees niveau, was wel de eenzijdige erkenning van Slovenië en Kroatië. Door deze Duitse vernederende krachtmeting geheel onderdanig te hebben ondergaan, kregen de overige EU-politici er een gemeenschappelijke faktor bij die nog voor lange tijd een verlammende werking zal hebben op hun kritische visie en een van moed getuigende houding in een door Duitsland bestuurd Europa: een diep weggestopt schuldcomplex omdat ze de Europese standpunten voor het behoud van de vrede in ex-Joegoslavië lieten sneuvelen als prijs voor de totstandkoming van een gemeenschappelijke munt. Als Kohl en Genscher (de toenmalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken) ook maar het allergeringste beetje fatsoen en tact in acht hadden genomen vanwege de diepe en nog steeds gevoelige littekens die de terreur van de nazi's en de Kroaten in ex-Joegoslavië achterlieten, dan hadden ze niet zo'n dominante rol gespeeld in het aanwakkeren van alles wat maar met Sloveense en Kroatische nationalistische gevoelens te maken had. Bekend is dat Perez de Cuellar en Lord Carrington los van elkaar een schriftelijke waarschuwing naar de EU hebben doen uitgaan waarin onomwonden werd gemeld dat een vroegtijdige en selectieve erkenning van Slovenië en Kroatië zoals Duitsland dat wilde, 'het huidige conflict zou vergroten en brandstof zou betekenen voor de explosieve situatie' (Guellar) en 'de vonk zou kunnen zijn die Bosnië-Herzegowina zou doen ontvlammen' (Carrington). Duitsland deinsde er echter niet voor terug om de VN, de EU, Groot-Brittannië en Frankrijk een klap in het gezicht te verkopen en geheel op de solo-toer die vonk wel eens even aan te brengen. Vanuit de hoogte van het adelaarsnest werd de wereld te verstaan gegeven dat er twee nieuwe landen bij waren gekomen in Europa: Slovenië en Kroatië. Van deze Alleingang zou iedere weldenkende mens de rillingen over zijn lijf hebben moeten krijgen (in feite is de rest van dit relaas overbodig) maar inmiddels zijn we al weer zo ver dat J. Blasing, Berlijner van geboorte en bijzonder hoogleraar Nederlands-Duitse economische betrekkingen aan de Katholieke Universiteit in Tilburg, het volgende durft te ventileren in Hervormd Nederland (160995): 'Bovendien hebben ze ('de Duitsers', puntje) wel een sleutelrol in Europa, maar ze ambiëren die niet omdat ze liever langer in de luwte blijven om de trauma's over het verleden te verwerken, wat ze overigens bewonderenswaardig goed doen'. Oei, als dit nog maar de luwte was, dan staat Europa nog heel wat te wachten. De meest recente enquête over de houding van Nederlanders ten opzichte van Duitsland liet zien dat ook onder de Nederlandse bevolking maar weinig weerstand valt te verwachten tegen de Kohlonisatie van Europa. Bij zijn bezoek op 17 oktober vorig jaar verkondigde de Duitse president Herzog nog luidruchtig dat hij de enquêtes van Clingendael en De Leidse Universiteit, die uitwezen dat de Nederlandse jongeren van alle volkeren in de EU de Duitsers het minst sympathiek vonden, niet serieus nam. Op 18 oktober kopt de Volkskrant nog: 'Roman Herzog heeft niks met opiniepeilingen'. Wat hem zo vlug van gedachten heeft doen veranderen is nooit duidelijk geworden, maar dezelfde avond al kopt de NRC: 'Herzog: pak anti-Duitse stemming aan'. En dat gebeurde, met name onder jongeren en in de grensgebieden. Het VK-onderzoek 'Burengerucht' liet een paar maanden later zien dat de anti-Duitse houding van de Nederlanders al flink was getemperd. Plotseling bleek Kohl met grote voorsprong als meest gerespecteerde regeringsleider van onze buurlanden uit de bus te komen, vooral onder de jongeren oogstte hij opvallend veel sympathie. Hij feit dat boeman Chirac -als enige niet-buurlander- ook mee mocht doen aan deze populariteitspoll, geeft de uitgesproken voorkeur voor Kohl natuurlijk geen glans, maar niettemin bewijst de uitslag het Kohls meesterschap om op de achtergrond te blijven waar het de minder positieve aspecten van Duitse druk op de Europese politiek betreft. En daarmee bedoel ik niet alleen de kwalijke rol van Duitsland in de vroegtijdige erkenning van Slovenië en Kroatië. Ook de door Duitse druk ingezette uitholling van het asielzoekersbeleid in Europa is een goed voorbeeld van hoe der Fahrer het voor elkaar heeft gekregen om aan de touwtjes te trekken zonder daarbij in negatieve zin voor het voetlicht van de media te komen (in Duitsland zelf voltrok zich een echte blitz-kentering, onder Kohl kwam een apparaat op gang dat in een jaar tijd het aantal uitgezette asielzoekers deed toenemen van 14.000 tot 100.000!). Kohls selectieve non-existence-politiek levert hem soms ook wel eens het tegenovergestelde resultaat op, getuige dit Bondsdag-verslag: 'Blijkens verschillende enquêtes is de (Duitse, puntje) bevolking nog minder overtuigd van de noodzaak Duitse soldaten naar Bosnië te sturen. Uit pacifisme, maar vooral omdat het tot voor kort als vanzelfsprekend gold dat Duitsland zich op de historisch zo zwaar belaste Balkan dient te beperken tot humanitaire bijstand. Zelfs het sturen van een Tornado, voorzien van een boordwapen of niet, betekent een breuk met dit recent nog door kanselier Kohl verdedigde principe. Joschka Fischer, fractievoorzitter van de Groenen, was gisteren de enige die doorvroeg: 'Als dit principe niet langer meer geldt, waarom stuurt de regering dan niet direct een contingent blauwhelmen, net als meer dan dertig andere landen?' Het antwoord bleef uit. Bondskanselier Helmut Kohl zat zes uur lang vrijwel onbewogen op zijn stoel en liet de verdediging over aan zijn ministers Kinkel en Ruhe van respectievelijk Buitenlandse Zaken en Defensie' (VK010795). Zo gaat dat dus, het tot voor kort nog door der Fahrer verdedigde ijzeren principe werd afgedaan met zwijgzaamheid. Bjerregaard, Europees Commissaris van Milieu had geen enkele moeite om in haar 'Dagboek van een Commissaris' allerlei kopstukken in de Europese politiek van een anekdote te voorzien, maar over Kohl schreef ze 'ik kreeg geen enkele indruk van die man'. Een rake opmerking, maar dat veranderde snel. Tijdens de Euro-top in Madrid verliet der Fahrer alvast even de luwte. Daar liet hij de Duitse pers weten dat hij het ongepast vond voor Euro-commissarissen om 'domme boeken' te schrijven en dat de voorzitter van de Europese Commissie meer bevoegdheden moest krijgen om commissarissen tot orde te kunnen manen. Nog erger: de voorzitter moest meer ruimte krijgen om zelf de Europese Commissie samen te stellen en zonodig ook te wijzigen... O ja, Bjerregaards boek, dat zij naar eigen zeggen schreef om Europa dichter bij de burger te brengen en om Europa een menselijk gezicht te geven, heeft de winkelschappen uiteraard niet meer gehaald. Der Fahrer had in Madrid ook kritiek op de voorlichting van de Europese Commissie. Hij vond het maar bespottelijk dat Brussel zoveel voorlichters nodig had om de pers te informeren. Kohl: 'In geen enkel land en in geen enkele organisatie gebeurt zoiets. Ik zie niet in waar het allemaal toe dient.' De negatieve gelegenheden waarbij Kohl zichzelf wel duidelijk profileerde, schenen vreemd genoeg zijn aangezicht niet te kunnen schaden. Dat was al zo toen hij de veelzeggende fout beging om een uitstapje met Ronald Reagan naar het SS-kerkhof in Bitburg in de planning op te nemen en bleek november vorig jaar nog onveranderd toen hij tijdens zijn staatsbezoek aan China zich niet schaamde om een bezoek te brengen aan de 196ste infanterie-divisie in Tianjin, waar hij -tot groot genoegen van de Chinezen- ook nog even een militaire parade bijwoonde. Dit is op zich natuurlijk al schokkend genoeg, maar wat hij daar uitvrat is wederom een staaltje van Alleingang dat het ergste doet vermoeden. Ondanks dat er vanwege het drama op het Plein van de Hemelse Vrede nog steeds een EU-wapenembargo van kracht is tegen China, weerhield dat der Fahrer er niet van om een Chinees-Duitse militaire samenwerking aan te gaan. Als hierover in de EU om opheldering wordt gevraagd, antwoordt de Duitse regering dat Bonn inzake militaire samenwerking met China de lijn van de VS volgt (VS werkt samen het Chinese leger op het gebied van medicijnen-ontwikkeling en trainingsmethoden). De EU bestond weer eens even niet voor Kohl. Knap verdacht voor degene die nu al voor de tweede keer het dreigement van oorlog of vrede de EU in durfde te slingeren om zijn verregaande integratie erin te meppen bij de andere landen. Met dat argument bewijst hij trouwens wèl het gevaar van zijn Heimat goed te kennen. Had hij hetzelfde maar zo hard geschreeuwd vóór de muur viel, dan hadden we nu gegarandeerd twee Duitslanden gehad. Als er nu bij hij-die-zich-toekomstig-koning-waant nog geen lichtje gaat branden over de sentimenten van zijn onderdanen, dan moet er toch wel iets heel ernstigs aan de hand zijn met hem. Hoe ver de liefde van Kohl voor militaire rituelen en parades gaat, bleek eind oktober vorig jaar in Bonn bij een groots opgezette viering van het veertigjarig bestaan van de Bundeswehr. De burgermeester van Bonn had de toorn van de Fahrer opgewekt door protestgroepen toestemming te verlenen om binnen gehoorafstand van deze militaire happening te demonstreren. Kohl viel even uit zijn rol en kwam toen met een totaal van de pot gerukte bedreiging aan het gemeentebestuur van Bonn: als het niet mogelijk was om in Bonn ongestoord militaire parades te kunnen houden dan zou hij -in weerspraak met de daarover gemaakte afspraken- er alsnog voor zorgen dat het Ministerie van Defensie naar Berlijn zou worden verplaatst. Dat Kohls arrogantie geen grenzen kent, bleek nog wel het meest uit zijn motivatie voor zijn opvallende afwezigheid tijdens de viering van het vijftigjarige bestaan van de VN. Zijn excuus? Der Fahrer vond het alle moeite niet waard die hij zich moest getroosten om deze gelegenheid bij te wonen voor het afsteken van een speechje van maar vijf minuten. Genoeg over Kohl, laten we maar eens gaan luisteren naar de motor van het E(M)U-voertuig: Duitsland. Een krachtige diesel die nogal gemakkelijk op hol slaat, zo weten we (op 030295 was op de ARD/ZDF-teletekst het verontrustende bericht te lezen dat volgens Mckinsey alleen al in de Duitse industrie nog eens 3 miljoen arbeidsplaatsen zouden gaan verdwijnen. Eén week daarvoor nog, na een topoverleg met werkgevers en werknemers, zei Kohl dat binnen vier jaar het aantal betaaldebaanlozen zou worden teruggebracht van 4 tot 2 miljoen. Wat zal het worden, een Wirtschafswunder of 5 tot 7 miljoen ontevreden Duitsers?). Als graadmeters voor een Duitsland waarvoor in Europa geen angst hoeft te bestaan, hebben we de ontwikkelingen op het gebied van de wapenindustrie, defensie, de buitenlandse politiek en hoe het staatsapparaat omgaat met minderheden. De afgelopen vijf jaar gaan die graadmeters gestaag de verkeerde kant op. Laten we eerst maar eens (een stukje) van de ontwikkelingen in de Duitse wapenindustrie onder de loep nemen. Dasa, waarvan bestuursvoorzitter Fokker-is-my-love-baby-Schrempp nog maar enkele jaren geleden beweerde dat het zich op de burgerluchtvaart zou gaan concentreren, stort zich nu gesteund met overheidsgeld op de defensie-markt. Het programma bevat drie grote projecten: de ontwikkeling van een nieuw militair transportvliegtuig, een nieuwe generatie helikopters en de Eurofighter, het gevaarlijkste kreng. De benaming CDU/CSU-fighter zou geen enkele leugen aan dit toestel toevoegen. De samenwerking met de Britse, Italiaanse en Spaanse bedrijven verloopt nog steeds stroef, maar de CDU/CSU heeft haar voet flink op het gaspedaal gezet. Vorig jaar september waren er eerst de regeringsleiders van verschillende deelstaten die vroegen om meer steun voor de Duitse lucht- en ruimtevaartindustrie. Paul Breuer, woordvoerder defensiezaken van de regeringsfractie CDU/CSU greep die toegeworpen kans met beide handen aan en pleitte direkt daarop voor de Eurofighter, gezien het belang voor de 'nationale veiligheid, het industriebeleid en de werkgelegenheid'. Ook kwam hij met de voorwaarde dat de produktie van de Eurofighter in Duitsland plaats moet vinden. Dezelfde dag nog liep het Duitse ministerie van Defensie alvast maar op de zaak vooruit en maakte bekend dat als het project door zou gaan, het Duitse aandeel in het samenwerkingsverband op zijn minst 30% zou moeten zijn. Vanuit de SPD kwam een niet mis te verstane afkeuring (citaat): 'Ingrid Matthaeus Maier (SPD) noemde het voor de conjunctuur verkeerd arbeidsplaatsen in de wapenindustrie met overheidsinvesteringen te bevorderen. Het was altijd verkeerd als de wapenindustrie banen moet redden, zei de politica' (VK270995). Je zou toch zeggen dat vooral Duitsland zich van zo'n goede raad rekenschap zou moeten geven, maar niets is minder waar. Nog geen drie weken later, 13 oktober, juichte Stoiber, de CSU-premier van Beieren, over een definitieve doorbraak voor de Duitse (zeg maar Beierse) vliegtuigindustrie. Het ministerie van Defensie stelde extra defensie-uitgaven in het vooruitzicht voor defensie-opdrachten aan Dasa. Alleen al voor de ontwikkeling en produktie van een militair transportvliegtuig werd Dasa voor de periode tot 2009 de somma van 4,3 miljard mark toegezegd. En, en daarom juichte Stoiber het hardst, de order voor de Eurofighter was geplaatst. Volgens Stoiber 140 stuks. Wat nou zo typisch is, is dat we in januari al moeten lezen dat de Duitse regering heeft besloten om 100 extra Eurofighters aan te schaffen (het kranteberichtje daarover is plotseling spoorloos verdwenen, maar ik me zou sterk vergissen als daarin niet werd vermeld dat er in plaats van 200, nu 300 Eurofighters op het Duitse verlanglijstje staan). Maar daarna begint het pas echt goed te donderen: 'Volgens Europees Commissaris Martin Bangemann van Industrie moet de EU minder afhankelijk worden van wapenaankopen in de Verenigde Staten. De Duitser vindt een sterke Europese wapenindustrie noodzakelijk ter ondersteuning van een gemeenschappelijk defensie- en veiligheidsbeleid in de EU in de toekomst. Bovendien waarschuwt hij dat het ontbreken van een sterke wapenindustrie "onze eigen veiligheidssituatie in gevaar kan brengen". Hij wil ook niet uitsluiten dat de importheffing op Amerikaanse defensieprodukten wordt verhoogd tot het maximum dat volgens de wereldhandelsorganisatie WTO is toegestaan' (VK260196). Wel godverdomme! Als het aan die kutmof ligt, moet Europa worden gered door de wapenindustrie! Weten ze nou nog niet beter? En nu we toch bezig zijn: waar halen Kohl en Stoiber de schaamteloosheid vandaan om van de Tsjechen te eisen dat de Benes-decreten nietig moeten worden verklaard? Dezelfde Stoiber die vorig jaar op Sudetendag in zijn speech voor 100.000 Sudeten-Duitsers, de naam van de EU op een schandelijke manier heeft misbruikt als chantagemiddel door te stellen dat de 'Benes-decreten niet thuishoren in het Europese huisreglement'? (Trouw060695) Ja, SStoiber ja, die kruisbeeldenmacho die met veel bombarie-met-het-gehalte-van-orang oetang-getrommel zichzelf boven een vonnis van het Hof van Karlsruhe plaatste! (Ho, ho, puntje, loop nou niet te hard van stapel, leg nou maar gewoon alles rustig op zijn tijd uit, zonder te vervallen in scheldwoorden en type-foutjes.) (Wat jij man, met je gezeik over scheldwoordjes, in dat klote-land is het zelfs nog steeds mogelijk om ongestraft een bordje met de tekst 'negers ongewenst' op te hangen en jij krijgt het al op je heupen als ik Bangemann een kutmof noem? Wat ben jij nou toch voor een vent?) (Oke, ik snap het allemaal wel, maar doe het nou maar een beetje rustig aan, dat is voor jezelf ook het beste.) (Shit man, dat valt even niet mee, dat berichtje gisteren op de teletekst van de ARD/ZDF ook al, daar blijf je toch niet koud onder?) (Leg dat berichtje dan maar eens rustig uit aan de lezers, een goeie therapie lijkt me.) (Oke, ik gooi het zometeen wel effe in de groep, toevallig sluit dat goed aan op dat bordje.) Zo, tot hier even die wapenindustrie, voorlopig ben ik het beu, al dat militaristisch gedoe. De Bundeswehr en de buitenlandse politiek moeten dus maar even wachten. Maar eens even gaan kijken hoe het de minderheden vergaat in gidsland Duitsland. Enkele citaten uit een krantebericht met de kop 'Advocaten bekritiseren Duitse racisme-wetgeving' verdienen het om de spits af te bijten: 'U bevindt zich in het hol van de leeuw, in de bron van waaruit de golf van nazi-terreur opwelde, een stad die ook nu nog een bolwerk is van bestuurlijk racisme', houdt wethouder Angelika Lex van de Duitse Groenen het congres in München van de Europese Democratische Advocaten (EDA) voor. Niet alle landen van de Europese Unie beschikken over een volmaakt wettelijk kader waarmee etnische discriminatie adequaat kan worden bestreden. Engeland, Frankrijk en Nederland hebben de meest uitgebreide wetgeving. Nederland is sinds de inwerkingtreding van de Algemene Wet Gelijke Behandeling zelfs de uitblinker. Duitsland onderscheidt zich in negatieve zin. Weliswaar staat in de Duitse grondwet dat discriminatie verboden is, maar die bepaling geldt als een vrijheidsrecht van de burger ten opzichte van de staat. Het artikel is niet van toepassing op de rechtsverhouding tussen burgers onderling. In het civiele recht van de Bondsrepubliek ontbreekt specifieke regelgeving over discriminatie. Een algemene strafbaarstelling van racistische en discriminerende uitingen bestaat in Duitsland evenmin. Vervolging wegens racistisch gedrag kan alleen op grond van een artikel dat -sinds 1960- volksopruiing strafbaar stelt. In de praktijk bleek het een waardeloos instrument omdat voor strafbaarheid tevens sprake moest zijn van verstoring van de openbare orde, het aanzetten tot haat of geweldpleging tegen bevolkingsgroepen en van 'een aanslag op de menselijkheid'. Het Bundesgerichtshof oordeelde bijvoorbeeld dat termen als 'Juden raus' en 'Ausländer raus' niet bestraft konden worden, 'omdat zij naar hun woordelijke inhoud geen oproep zijn aan anderen om tegen genoemde groepen van personen bepaalde maatregelen te nemen'. Ook veel andere vervolgingen strandden omdat niet aan bijkomende voorwaarden was voldaan. Onder druk van de door een aantal ernstige racistische delicten geschokte Duitse publieke opinie, werd de strafbepaling vorig jaar gewijzigd. De voorwaarde dat het gepleegde feit tevens een aanslag op de menselijkheid moet zijn, verviel. 'Maar talloze vormen van discriminatie zijn nog steeds straffeloos. De waard die het bord ophangt "Negers ongewenst", is niet strafbaar', aldus de Duitse advocaat Michael Moos. Wel biedt het aangepaste artikel een betere mogelijkheid om het ontkennen van de volkerenmoord door de nazi's te bestraffen. Harde kritiek uitten Duitse congresdeelnemers op de rechterlijke macht (logisch, de wetgevende macht zet toch de toon met zo'n waardeloze anti-racisme wet?). Moos: 'De Duitse justitie heeft bij de aanpak van racistische gewelddaden de schijn op zich geladen dat zij zelf geenszins vrij is van vreemdelingen-vijandig denken. Herhaaldelijk gaven rechters er blijk van begrip te hebben voor verdachten en hun beweegredenen. Zelfs bij overtreding van fundamentele rechten werd justitieel opvallend mild op de brutaliteit van de minderheden gereageerd.' Dr Jutta Limbach, president van het Constitutionele Hof, deelde op het congres de zorg over te milde rechterlijke uitspraken in racisme-zaken. Zij toonde begrip voor het verwijt dat 'justitie aan het rechteroog blind is'. 'Justitie kan die verwijten niet afdoen met het verweer dat het slechts om enkele betreurenswaardige ontsporingen of beoordelingsfouten gaat' (VK120595). Inderdaad, dat verweer is niet mogelijk in het land waar alles gründlich und pünktlich wordt uitgevoerd, behalve de verbetering van een anti-racisme wet vol met mazen. Gisteren, 040296, werd op de ARD/ZDF-teletekst bekend gemaakt dat Amnesty International de Duitse politie beschuldigt van systematische mishandeling van buitenlanders (logisch, op haar beurt zet de rechterlijke macht weer de toon voor het politiële apparaat). Vandaag was het een item in het NOS-journaal en Nova, dus morgen in het ochtendblad. Ben benieuwd naar de kop boven het artikel. Vorig jaar in mei luidde die: 'Duitse politie mishandelt buitenlanders'. In dat artikel was te lezen dat er geen sprake was van losstaande excessen. Juist de systematiek was alarmerend, zei Amnesty-rapporteur Michael Butler toen. Er is nog niets veranderd dus. Ja, toch, vandaag meldde de ARD/ZDF-teletekst dat er in Münster de resultaten bekend zijn gemaakt van een onderzoek naar politiemishandelingen van buitenlanders. De hoofdconclusie van deze gewichtige studie werd met slechts drie woordjes in de teletekst-titel meegegeven: Stress fordert