elke samenleving vindt de vijanden die ze nodig heeft!

De publieke bijeenkomsten in de afgelopen periode over de opvangmogelijkheden van al dan niet verslaafde dak- en thuislozen en zwaarverslaafde medemensen hebben mij bitter gestemd met betrekking tot het tolerantie-niveau van de Bossche stadsbevolking. Uit alle hoeken en gaten zijn ze gekomen: de bezorgde ouders, de benepen grutters, de oprechte hulpverlener, de keiharde zorgmanager en de brallende stadsregent. Ik ben op nogal wat avonden geweest de afgelopen maand. Hoorzittingen, informatiebijeenkomsten en openbare commissievergaderingen. Eigenlijk was het iedere keer hetzelfde. De bestuurders van deze stad hebben voor een strategie gekozen die wel moet mislukken. Allereerst houden ze alle plannen en studies intern en komen daar dan op het allerlaatste moment mee naar buiten. Een mooi voorbeeld was natuurlijk die drugsopvang op het ponton in het water vlakbij het Rijksarchief. De hele buurt wekenlang op stang en omdat het gemeentelijke plan ook nog eens slecht in elkaar stak schoten een paar buurtbewoners er grote gaten in waardoor dit project van de baan moest. Tegelijkertijd maken politiek verantwoordelijken allerlei beloften naar bijvoorbeeld de mensen die actief zijn op het Inloopschip. Al bijna twee jaar wordt beloofd, met de hand op het hart, dat er goede opvang komt voor het groeiend aantal dak- en thuislozen in onze stad. Op dit moment is er nog niets definitief rond en nog deze maand wordt duidelijk welke noodvoorzieningen er getroffen worden voor deze winter. Naar mijn mening hebben de mensen van de gemeente en die van het Inloopschip een politieke fout begaan door zo lang te wachten om met de 'oplossing' Hinthamerstraat 141 te komen. Al maanden circuleerden deze geruchten door de stad. Ik ben er overigens van overtuigd dat je zo vroeg mogelijk je keuze duidelijk moet maken, tenminste aan een groep bewoners/vertegenwoordigers. Je ziet nu het enorme wantrouwen tussen de burgers en de regenten... Dit is al jaren aan de hand maar staat slechts bovenaan de politieke agenda vlak na d'een of andere verkiezing waar gebleken is dat nog amper de helft van het aantal kiesgerechtigden de moeite neemt deel te nemen. En natuurlijk, het NIMBY-gevoel ("niet in mijn tuin"), is in deze egoïstische periode zeer sterk overheersend, maar daar zul je stelling tegen moeten nemen. Dat een buurtbewoner van de Oranje Nassaulaan zijn dochter van twaalf in een volle zaal een dramatisch verhaal laat vertellen over de overlast van agressieve spuitenachterlatende zwaarverslaafden is tot daar aan toe. De aanwezige politici hadden echter onmiddellijk moeten wijzen op het feit dat die overlast er onder andere is omdat er op dit moment geen enkele vorm van menswaardige opvang bestaat in DenBosch. Een goede opvang regelen in DenBosch, zowel voor zwaarverslaafden als voor dak- en thuislozen, zorgt er juist voor dat de overlast minder wordt. En waarom hoor je de Bossche politici niet over de sociaal-economische achtergronden van al deze persoonlijke drama's? Of is er soms geen verband tussen de gigantische huurverhogingen en stijgende woonlasten en de groeiende dakloosheid? Hebben de dramatische bezuinigingen in de (psychiatrische) hulpverlening, de ellenlange wachtlijsten bij vrijwel elke vorm van ondersteuning soms geen relatie met de steeds meer zichtbare schare mensen die zwaar in de problemen komen waardoor enkelen terecht komen in de fuik van drugdealers en -pushers. En dan hebben we het nog maar niet over de medicijnverslaafden, de alcoholzucht, de onbedwingbare neiging blut te geraken achter een gokmachine en de vele vormen van seksueel en/of racistisch geweld. Wanneer de samenhang hiertussen niet publiekelijk besproken wordt zal de oplossing nooit in zicht komen. Elke samenleving vindt de vijanden die ze nodig heeft om spanningen, onvrede, angst en agressie af te reageren. Vandaag de dag in DenBosch zijn daar de zwaarverslaafden en de dak- en thuislozen helaas het zichtbare slachtoffer van.
Hoe kan een gemeente als DenBosch aan de ene kant de armoede vergroten middels een rampzalige visie op de Algemene Bijstands Wet en aan de andere kant met de handen in het haar zitten wanneer het gaat om de gevolgen van die armoede het hoofd te bieden?

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 304, december 1996