Windmolengevechten (deel één)

De nadelige gevolgen van de Nederlandse privatiseringsoperatie van vele 'openbare diensten' beginnen steeds duidelijker te worden. Het enorme file-probleem (af en toe bijna honderd kilometer, haha!) op de grote snelwegen is overduidelijk een gevolg van de grootschalige privatisering (en dus bezuinigingen) van het openbaar vervoer. Bus- en treinlijnen worden opgeheven en duurder, veel oudere personeelsleden worden eruit gegooid. Het gigantische tekort aan betaalbare woningen heeft alles te maken met de verzelfstandiging van de 'sociale' woningbouwcorporaties, en dus bezuinigingen op woningbouw en huursubsidie-regelingen. De dreigende wanorde, chaos en toenemende armoede ten gevolge van de invoering van de Nieuwe Algemene Bijstandswet is een voorbode van de totale privatisering van de sociale voorzieningen. Elke gemeente een eigen Sociale Dienst-beleid en op iets langere termijn wordt dit uiteraard allemaal uitbesteed aan uitkeringen-adviesburo's en andere glibberige zakenlieden die geld ruiken. De invoering van de geprivatiseerde ziektewet zal op korte termijn leiden tot grote problemen voor grote groepen mensen die geen kans meer krijgen op medische hulp en er ontstaat een groot probleem met betrekking tot de vrije artsenkeuze. En denken jullie werkelijk dat mensen met een smetje, dat wil zeggen lichamelijke en/of geestelijke probleempjes, nog aan een betaalde baan komen? Daarnaast krijgen de als paddestoelen uit de grond rijzende uitbuit-, eh uitzendburo's steeds meer grip op de arbeidsaanbodmarkt. Zij zijn het toppunt van de zogenaamde vrije markt en bedienen de ondernemers in hun zucht naar winst, winst, en nog meer winst. Ondertussen hun eigen zakken volproppend.

Ondanks gefundeerde tegenreacties en kritiek zijn massaal kinderen met het badwater door het afvoerputje gespoeld. De "gekte van de vrije markt": aangewakkerd in de waanzinnig turbulente periode ten tijde van het in elkaar storten van de economieën in zowat het hele Oostblok. Na die jaren van 'de overwinning van rechts' en de 'triomf van het kapitalisme' was de (geld)wolf los. Er is in het geheel niets mis meer met schandalig veel geld verdienen. Hoe je aan dat geld komt maakt niemand meer iets uit, wanneer jij het niet doet dan doet een ander het wel. Waar is de inhoudelijke diskussie gebleven over zoiets moorddadigs als wapenproduktie, giflozingen en de aanmaak van steeds meer virusverwekkende en nooit-meer-af-te-breken rommel? De individuele mens is geheel naar de voorgrond gedrongen, iedereen is voor de volle honderd procent verantwoordelijk verklaard voor 't eigen leven, dat wil zeggen werkloosheid, ziekte en pech. De 'tussen-de-oren-mafia' krijgt steeds grotere invloed, niet alleen op de (alternatieve) gezondheidszorg maar tevens in het openbare, politieke leven. Met Ratelband en Bolkestein voorop op weg naar een diep ravijn, niemand die meer een hand naar een ander uitsteekt. Ongetwijfeld buigen de 'leiders' zichzelf bijtijds van de afgrond af; grote groepen mensen worden echter zo radikaal vergiftigd dat terugkeren onmogelijk dreigt te worden. De algehele verrechtsing neemt levensgevaarlijke vormen aan. Een enorme des-interesse in de eigen sociale omgeving wordt steeds duidelijker zichtbaar. Tolerantie, solidariteit en verzet tegen misstanden in de maatschappij worden grootschalig belachelijk gemaakt en verbannen naar ieders individuele geweten. Datzelfde geweten wordt gesust middels een gigantisch konsumentisme en afkoopgedrag. Aangewakkerd middels achtenvijftig televisie-kanalen vol seksistische reclame-boodschappen van steeds grotere nietsontziende schoften. De voor iedereen aanwezige maatschappelijke krisis wordt kollektief ontkend want stel je voor dat je daar over zou moeten nadenken? Dat je er achter zou komen dat ook jij je eigen steentje bijdraagt aan het negeren van dat wat schijnbaar onvermijdelijk op ons afkomt: de zogenaamde vrije markt, de alleenheerschappij der bazen, kortom, FASCISME!

windmolengevechten (deel twee)

In het vorige Kleintje stond een stukje naar aanleiding van het recent verschenen boek ZWARTE HORIZONTEN van de Antwerpse auteur Jos Vander Velpen. Wij vonden de publikatie van deze studie naar extreemrechts in Europa belangrijk genoeg om hier, samen met Uitgeverij Papieren Tijger uit Breda, een middag in DenBosch voor te organiseren. Welk een desillusie! Natuurlijk hoopten we op een flinke toeloop van geïnteresseerden en hebben daarom nogal wat werk gestoken in de publiciteit. Een kleine driehonderd persoonlijke uitnodigingen opgestuurd, affiesjes in de stad opgehangen en persberichten naar zowat alle denkbare media, landelijk en lokaal. Speciale aandacht besteedt aan de Bossche 'media' door niet één, maar drie persberichten te sturen naar Brabants Dagblad, BLOS, Bossche Omroep en Stadsgewest. Dit alles in de hoop, maar eigenlijk ook nog in de achteraf naïeve verwachting, dat de media een heel klein beetje aandacht zouden schenken aan deze informatieve bijeenkomst op Zondag 19 november in het Bossche Lijntheater. Wij namen aan dat kritische aandacht voor extreemrechts een nuttige bijdrage zou zijn aan de aktualiteit van de gemeenteraadsverkiezingen van 29 november jongstleden. Daarom ook een uitnodiging op naam aan alle zittende en toekomstige gemeenteraadsleden! Maar wat gebeurde er? Totaal niets! Niks geen stukje in het enige dagblad in DenBosch en omgeving, het Brabants Dagblad. Totale media-stilte in de huis-aan-huis-bladen en de BLOS bleef weg, ondanks diverse toezeggingen. Wat is er aan de hand? Komt het omdat wij, Kleintje Muurkrant iets met de organisatie te maken hadden? Ja dus, nadat we een superpissige brief naar het Brabants Dagblad hadden gestuurd, voerden we een telefoongesprek met de chef stadsredaktie Brabants Dagblad, Wim Arts. Deze bevestigde dat de Bossche monopolie-krant aktiviteiten vanuit het Kleintje speciaal behandelt. Zij vinden ons maar een stelletje schreeuwers die met alles en iedereen ruzie hebben. Dat geeft ze blijkbaar het recht om dit soort politieke aktiviteiten te negeren. Notabene een paar dagen nadat het Brabants Dagblad uitgebreid aandacht heeft gegeven aan provokaties vanuit de Centrumdemocraten om met een aantal schreeuwers de gemeenteraadsvergadering van donderdag 16 november jongstleden te verstoren. Durft niemand de vingers te branden aan het onderwerp extreem-rechts omdat politiek en media zich wellicht stiekem verantwoordelijk voelen voor de grootschalige opkomst, niet alleen in DenBosch en omgeving maar overal om ons heen, tot diep in Europa? Schandalig! Ik ben er nog steeds enorm pissig over. Op het moment dat er een paar Centrumdemokraten in de Bossche gemeenteraad gekozen worden beginnen allerlei Bossche politici in koor te blaten dat zij teleurgesteld zijn in het beoordelingsvermogen van Bossche kiezers en nemen ze krachtige woorden in de mond jegens het ondemokratische gehalte van de Centrumracisten. Een spontane demonstratie is het gevolg. Een paar weken later daalt de grauwsluier echter al weer over DenBosch en negeert iedereen het Centrumracisten-probleem. Tot de volgende verkiezingen uiteraard. Want dan schrijft het Brabants Dagblad weer pagina's vol over de aktiviteiten van de CD en de nieuwe extreem-rechtse loot aan de fascistenboom, het Nederlands Blok. Dan beginnen politici zich weer te realiseren dat ze stemmen vertegenwoordigen en begint het zoveelste valse ritueel om de gunst van de burgerij. Misselijkmakende spelletjes beheersen enkele weken het Bossche openbare leven. De zittende politici proberen zo omzichtig mogelijk extreem-rechts te negeren, iedereen heeft natuurlijk wel in de gaten dat het link is om de burgers al te zeer tegen het hoofd te stoten. Al die kiezers in 1994 die kozen op malloten van de Centrumdemokraten waren eensgezind in het afwijzen van de andere Bossche politici, maar die les werd niet begrepen. Terwijl wij, onder andere in het Kleintje, maar ook middels aktiviteiten van AFA-denbosch bezig bleven om extreem-rechts in de wielen te rijden, onder andere door informatie te verschaffen over hun werkelijke politieke boodschap en het feit dat het vol zit met fascistoïde lieden, ging de Bossche politiek over tot de orde van de dag, een beetje heen en weer leuteren over Bossche buurten, toenemende armoede en tweedeling. Er viel vrijwel geen woord over de exponent van die enorme sociale verslechteringen, de opkomst van extreem-rechts. Niet alleen hier, maar overal om ons heen. In Italië, vooral op lokaal niveau, regeren de fascisten, net als in Zuid-Frankrijk. In Oostenrijk dreigt een levensgevaarlijk extreem-rechtse maniak de politieke leiding over te nemen. In Duitsland, België en hier hoor je overal om je heen de intolerante uitspraken toenemen. Niet alleen extreem-rechts maar ook en vooral het politieke midden begint levensgevaarlijke praatjes te krijgen. Waarom wordt er zo weinig verwezen naar die economisch vergelijkbare periode, de twintiger jaren van deze eeuw? Een tijd waarin werkloosheid een steeds extremere invloed kreeg op de staat. De staats-repressie neemt steeds schandaliger vormen aan en de roep om 'leiderschap' neemt toe. Toen en nu. Even later behaalt extreem-recht via 'democratische verkiezingen', zowel in Italië als Duitsland grote suksessen en dan is de beer los. Met behulp van intimiderend straatgeweld zijn ze niet meer te stuiten en dendert er een zwartleren leger door Europa. Iedereen heeft toch wel eens wat gelezen over die periode voorafgaande aan de tweede wereldoorlog, of hoe zit dat? Hedendaagse politici hebben toch hopelijk wel in de gaten met welk vuur zij aan het spelen zijn wanneer ze de sociale woningbouw de nek omdraaien, het sociale vangnet kapotknippen en toestaan dat grote multinationals een steeds geldzuchtiger invloed verkrijgen op het openbare leven?

Dat Bossche politici, althans eentje, dit wel degelijk in de gaten hebben blijkt wel weer uit de resultaten en commentaren van na de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen in DenBosch. "De ratten zijn verjaagd" aldus Paul Kagie van de Bossche sociaal-demokraten. Hij heeft het dan over de verloren drie zetels van de Centrumracisten. En inderdaad, ze zijn weg, gelukkig! Maar dat Kagie zichzelf nu uitroept tot racisme-bestrijder eerste klas is toch een beetje veel van het goede. Zijn populisme binnen de Graafsewijk heeft er inderdaad voor gezorgd dat de CD-stemmers van anderhalf jaar geleden volledig zijn verdwenen en je kunt dus konkluderen dat werken in en met mensen uit "de buurt" vruchten afwerpt. Maar de CD-aanhang is over de hele linie in de stad verdwenen, ook in die wijken waar de afgelopen jaren geen politikus zich heeft laten zien. Hieruit zou je kunnen afleiden dat de CD-aanhang niet zozeer verdwenen is maar dat ze zich niet hebben herkend in het optreden van de Bossche CD en dat ze daarom dit jaar thuisgebleven zijn (opkomst-percentage in DenBosch was rond de 40%!, hoe het in de 'volkswijken' zit weet ik niet precies). Kortom, het optreden van Kagie in de buurten verdient zeker navolging en enige politieke ondersteuning, maar je kunt er niet de totale ineenstorting van de CD uit verklaren. Dat de Bossche PvdA hier overigens toe over is gegaan heeft meer met opportunisme en stemmen-geilheid te maken dan met werkelijke betrokkenheid bij de mensen, anders waren ze er wel veel eerder mee begonnen. Maar goed, gelukkig gaat het wat betreft de Graafsewijk nu beter, hopelijk wordt er geld en menskracht vrijgemaakt om dit werk ook in andere 'sociale achterstandsbuurten' op te pakken. Want het mag toch niet zo zijn dat de PvdA de mensen slechts "het gevoel geeft" dat ze serieus genomen worden. De afgesproken zaken zullen nu nagekomen dienen te worden, dan verkrijg je politiek vertrouwen op de iets langere termijn. Het verdwijnen van de drie zetels van de CD is namelijk net zo verrassend gegaan als de winst van drie zetels in 1994. Het blijft dus verschrikkelijk oppassen geblazen!

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 292, 15 december 1995