Groene gaten

De tranen in je ogen en het branderig gevoel in je keel en neus doen je weer het ergste vrezen. Sinds om 'ekonomiese redenen' de smogalarms zijn afgeschaft, moet je je eigen waarnemingsvermogen inzetten -hetgeen niet echt heel moeilijk is- om te voelen in welke atmosfeer wij gedwongen worden te leven. En om 'ekonomiese redenen' is het verkeer in de Bossche binnenstad nog steeds niet stilgelegd, kunnen de fabrieksschoorstenen nog ongelimiteerd hun ellende het luchtruim inblazen en voert elke windrichting nieuwe wolken luchtverontreiniging aan. Het leven was misschien goed in het Brabantse land, zoals een jaren geleden populair lied luidde, maar die tijden zijn voor eens en voor altijd voorbij. Uit welke hoek de wind ook waait, van Brabant wordt een verzamelplek gemaakt voor de ons omringende viezigheid. Zuidenwind? De troep uit het Antwerpse industriegebied. Westenwind? Neus open, als je dat nog kan, en je waant je in de Rijnmond. Oostenwind? Duitse vuile-lucht-import uit het Roergebied. Jaren geleden al was Eindhoven een stad waar het ozongehalte zo hoog werd dat het verkeer regelmatig moest worden stilgelegd om nog enigszins te kunnen ademen. Dat is nu niet meer zo. Ook in Den Bosch moet je regelmatig grote moeite doen om nog een klein beetje zuurstof binnen te kunnen krijgen. Om 'ekonomiese redenen' is er een onnatuurlijk selektieproces tot stand gekomen. Mensen met een slechte gezondheid, luchtwegaandoeningen, en ook ouderen, hebben het meest te lijden onder de smogomstandigheden. Maar aangezien zij ekonomies gezien toch nauwelijks interessant zijn, -dat doet maar een beroep op de WAO- en AOW-potten-, is het onzin om voor deze bevolkingsgroepen het verkeer stil te leggen of de uitstoot uit fabrieksschoorstenen te minimaliseren. Nee, het primaat van de ekonomie heeft voorrang, en gelukkig wordt er nu weer gezegd dat het met 'onze ekonomie' toch weer stukken beter gaat. Wellicht dankzij het feit dat alles gewoon door kan draaien?

Volgens sommigen zouden de enorme luchtverontreiniging en de hoge konsentraties ozon het gevolg zijn van gaten in de ozonlaag. Van verschillende kanten worden dan ook oplossingen voor dit probleem aangedragen. Zo bevond ons Kleintje Muurkrant-reportageteam zich op een zekere lokatie in Den Bosch, alwaar wij de volgende reportage maakten...

'Zeg, Evelien, als ik de naald vol heb, moet ik dan de draad links of rechts weer opzetten?' 'Kijk, Marc, het beste is om de volgende naald averechts te doen, dat levert de meeste zekerheid op van een dicht weefsel.'
Een zaaltje met tafeltjes en stoelen. Op de tafeltjes liggen stapels knotten wol in een frisse groene kleur. Aan de zijkant van het zaaltje staat een lange tafel waarop reeds de nodige lappen liggen uitgestald. Behalve de bovenbeschreven konversatie, wordt de vredige stilte in het zaaltje slechts vermengd met het bijna muzikaal getik van de breinaalden. Met de nodige vlijt en ijver wordt de ene steek na de andere op de naalden gezet en met het vullen der naalden vormen zich de frisgroene lappen, die uiteindelijk op de lange tafel aan de zijkant van het zaaltje terecht zullen komen. Af en toe wordt er pauze gehouden en komt de via de Wereldwinkel betrokken solidariteitskoffie of de via de Kleine Aardepostorders aangeschafte ekothee op tafel. Geheel verantwoord wordt er ruwe rietsuiker naar smaak toegevoegd. En de enkeling die nog de grote overmoed heeft te roken, verdwijnt schielijk naar buiten om daar snel wat nikotine naar binnen te paffen en dan, met een schuldbewuste blik in het zaaltje terugkerend, nog snel een bekertje solidariteitskoffie achteroverslaat. Want, gezien het grote belang dat op het spel staat, zijn de pauzes maar kort. Er moet gewerkt worden, en snel ook, voordat het helemaal te laat is. Dus boven de uitstervende dampen van solidariteitskoffie en ekothee is al snel weer het vreedzame getik der breinaalden te horen.
Maar waar gewerkt wordt vallen spaanders, hoewel hakken iets anders is dan breien, maar toch... Want boven het vreedzaam getik is plotsklaps een hardgrondig gevloek te horen, iets dat in deze tolerante omgeving zorgt voor het nodige tumult. Het blijkt Remco te zijn, een helaas nog tamelijk onervaren breier die, de naald bijna vol gehad hebbende, in een onbewaakt ogenblik alle steken heeft laten vallen. Solidair mengen zich de kollegae breiersters zich rond Remco's tafeltje en rapen een voor een de gevallen steken weer op, die zij zeer hulpvaardig op het tafeltje leggen en met behulp van Nelleke weet Remco alle steken weer in de geëigende volgorde aan de naald toe te vertrouwen. De rust keert, buiten het reeds meermalen genoemde getik der naalden, weer terug in het zaaltje en vreedzaam zet eenieder steek na steek op naald na naald en ontstaat lap na lap. De lange tafel aan de zijkant van het zaaltje vult zich met lap na lap, totdat Evelien, die, in tegenstelling tot het in de programmatische uitgangspunten vermelde niethiërarchiese maatschappijmodel toch zoiets als de leiding blijkt te hebben, druk in de weer is met rollinten (niet te verwarren met rolpatronen) en duimstokken en plotsklaps in een vreugdevol geroep uitbarst. 'Genoeg,' roept zij, 'partijgenoten, staakt uw gebrei'. Allen leggen naald en wol neer, sommigen wrijven zich de kramp uit duim en wijsvinger of strekken zich behaaglijk uit. Een extra pauze wordt ingelast, waarin een eigen gebakken appeltaart ter tafel verschijnt die, merkwaardig genoeg, is opgesierd met rode en groene pepers (zie ook de memoires van Ina Brouwer), maar omdat deze pepers biologisch geteeld en onbespoten zijn maakt niemand zich verder druk om deze, in burgerlijke ogen toch wat vreemde kombinatie, zeker niet als men te horen krijgt dat de aan de taart toegevoegde appels ook voor veganisten eetbaar zijn, aangezien alle wormpjes er met een bij Palaya verkrijgbare zoödetektor uit zijn verwijderd. (Zoödetektor: traceert gegarandeerd alle dierlijke bestanddelen in uw voedingswaren, ontwikkeld en handmatig vervaardigd in Zuid-Korea door autochtone wetenschappers. Met drie jaar onverbiddelijke garantie, deze week voor Kleintjelezersters slechts