Noren vinden een lapje rendier lekker. Dat komt goed uit voor de Sami herders, want die beuren bij verkoop aan de slager rond de 400 dollar per geweide viervoeter. Nou blijkt er al een tijdje iets loos te zijn met die rondhobbelende inkomstenbronnen. Bij het knabbelen aan korstmos en paddestoelen laten ze ook nucleair materiaal naar binnen glijden, dat rond de poolcirkel is neergeslagen na de nucleaire ramp bij Tsjernobyl in 1986 (!). Wil niet zeggen dat je na een paar rendiersteakjes meteen oog in oog komt te staan met Odin zelf in plaats van diens soldaten (1), maar voor alle zekerheid hebben de Noorse autoriteiten het wettelijk plafond voor menselijke consumptie naar 3000 becquerels opgetrokken. Terwijl de rest van Europa het bij 600 houdt. Ondanks die versoepeling moet de slager af en toe toch nog een rendier terugsturen naar zijn natuurlijke habitat omdat ie te zwaar nucleair belast is. Die zie je dan in een later stadium met een gloeiende neus door het zwerk suizen. Als aanvoerder van een cluppie soortgenoten dat een slee achter zich aan zeult met een ouwe baas die zo bezopen is dat ie alleen maar “hohoho” kan roepen. En zo heeft dit nadeel ook zijn voordeel. En de Noorse consumenten? Ach, je kan op elke slak wel een partikeltje leggen.
Over naar de consumenten in New York. Op zo'n 25 mijl van hun stad verwijderd ligt de Indian Point Nuclear Power Plant. Een al redelijk bejaard orgel dat afgelopen jaar te maken kreeg met het uitvallen van de stroom, wat brandjes en een haperend veiligheidssysteem. Kan je op zijn Belgisch oplossen, maar het zijn wel degelijk ouderdomskwaaltjes. Komt nog een atoompje bij: het orgel lekt als de zenuwen.
Tritium. Ja, zegt de leiding, maar dat is niet zo erg. Het komt wel in het grondwater, maar dat is op het terrein van Indian Point zelf. Dus niet gevaarlijk voor de volksgezondheid [waar hebben we dat meer gehoord,red.]. Nou het lullige, het betrokken orgel ligt aan de Hudson rivier en passeert New York op weg naar de grote plas. Voelt u waar dit verhaal heengaat. Juist. Naar het grondwater van de grote appel en de kraan van de consument. Sluiten die hap? What happened to you? Are you nuts?
Toetje toe. Kwam ook gisteren in het nieuws. De Franse nucleaire stroomopwekker in Bugey dateert uit de jaren zeventig en vertoont dezelfde euvels als die bij Indiana Point. Met als hoogtepunt een scheur in een deksel van een reactorvat. De Zwitserse gemeente Genève ligt hemelsbreed zo'n 70 kilometer bij het oude gevaarte vandaan. Kan je zeggen, dat is niet voor de deur, maar Tsjernobyl lag een flink stukkie verder weg van Samiland en liet daar toch even een atoompoepie ruiken. De Tellgangers in Genève vrezen dat de recente lekkages bij het orgel in Bugey gevolgen zal hebben voor de kwaliteit van hun drinkwater en hebben een strafklacht neergelegd tegen EDF, de exploitant ervan. Of die klacht enige kans maakt is zeer de vraag. Want die kleine opsodemieter in Parijs zit anders in mekaar dan buuf Merkel. Hij gaat vol voor atoomenergie. Misschien lopen er straks dus Tellgangers rond met een Rudolphneus. Het is weer eens wat anders. Prettige dag nog. (1) Zie “Godenzonen” dd. 23 februari 2016.

Januari 1981. Tijdens de Europese schaatskampioenschappen in Deventer ging Hilbert van der Duim op de tien kilometer pontificaal onderuit en kon het verder schudden. Naar eigen zeggen was ie gestrekt gegaan door een klodder vogelpoep die op de baan lag. Een smoes, maar iedereen geloofde hem.
December 2015. In de kerncentrale van Indiana Point (1) viel in een van de units de stroom uit en de boel ging op tilt. Er volgde een diepgaand onderzoek zoals dat heet en uiteindelijk zochten de betrokken bollebozen hun toevlucht tot de Van der Duim-variant: vogelpoep. Hoe die poep een dergelijk voorval teweeg kon brengen laten we verder aan die bollebozen over, maar als ze gelijk hebben dan is het met die centrale nog droeviger gesteld dan we gisteren al meldden. Zelfs bij de Belgen is deze variant een nouveauté voor de verdediging van hun rollatorreactors. En dat wil wat zeggen. Stay tuned. (1) zie deeltje 1 van gisteren

Bijna. Bijna moesten ze Tokio ontruimen. Toen het nucleaire hammondorgel bij Fukyushima in 2011 zwaar door mekaar werd gehusseld door een aardbeving van 9.0 op het schaaltje van meneer Richter (rip) en een flink opgefukte tsunami. Toen de stroom uitviel was de chaos compleet. Er riep misschien nog iemand “vogelpoep” om de zaak te begatelliseren, maar de vier knollen van de firma Apocalyps stonden al te trappelen aan de meet. Uiteindelijk wisten een stel witte jassen met een valhelm de zaak te containen en konden de 50 meloen Tokiodoki opgelucht ademhalen, zij het voorzichtig. Nu, na vijf jaar, spreken de autoriteiten zalvende woorden. Alles is onder controle. Het gaat goed. Nog even en je kan weer kiten, surfen en pootjebaaien in Fukyushima aan Zee. Er liggen achter het orgel nog wel een zootje zakken met afgegraven grond, maar dat is een kwestie van tijd. En ja, er groeien dennen waar de piek al op zit en de takken gloeien, er vliegen vlinders rond met slagtanden en er komen wurmen uit de grond met een ingebouwd zwaailicht. Maar die kan je gerust aan je haakje wurmen, want de snappermakrelen voor de kust weten al niet beter. Wat ook heel voordelig is: je hoeft je maaltje vis niet meer te bakken. Dat is al gebeurd. Kortom, mocht u een reisje naar Japan in de planning hebben staan, moet u zeker een bezoekje brengen aan Fukyushima. Wel foto's maken of een fillempie. Leuk voor later. Of dat ook al in België kan? Nog even wachten. Wordt aan gewerkt. Stay tuned.

Er is iets ongewoons gebeurd. Aldus het persbericht dat gisterochtend vroeg werd verspreid door de baasjes van de Oconee kerncentrale in South Carolina. Een met drie pijpen uitgerust orgel uit 1973 dat tot de grote jongens gerekend mag worden. Wat was die “unusual event”? Nou, een transformatorhuisje naast het orgel had de hik gekregen en was even later in de hens gevlogen. Dat was om tien voor half vier. Tegen vijven werd de “unusual event” opgewaardeerd naar “alert” en de brandweer werd gebeld. Niet dat er gevaar was voor de volksgezondheid, maar de mensen mochten eens gaan denken van goh, wat is dat voor een zwarte rook? Na een half uur kwam de brandweer eindelijk aankakken en niet veel later was de brand meester. Hoe de transformator de hik had gekregen moet nog worden uitgezocht. Er waren vogels in de buurt, maar dat zegt niet alles. Nog niet zo lang geleden kregen de baasjes van de betrokken centrale vergunning om nog eens twintig jaar de boel te vermaken. Ook al omdat ze zo bliksemsnel reageren als er iets gebeurt in de Oconee.
Stay tuned.