Ligt zonder twijfel aan ons. Maar spelling van oosterse namen blijft voor ons een kriem. In 2009 trokken wij ene Azmat Mahmood voor de koplampen. In verband met een zakendeal aan de Portugese Algarve die stuk liep (1). En laten we diezelfde Azmat nu opnieuw tegenkomen. Jawel. In dezelfde regio. Alleen wordt de van oorsprong als olieboer door het leven struinende Pakistan nu aangeduid als Azmuth Mahmoud. Shit happens. Azmuth is de eigenaar van Waves. Een heerlijk restaurant aan de Portugese zuidkust. Probleempje het staat wel in een beschermd natuurgebied, Ria Formosa. Net als Vale de Lobo en de Club Oceano, waar hele bosjes zogenaamde BN-ers en avontuurlijke ondernemers lekker in de zon baaien en balletjes in gaatjes slaan. Namen? Nou ja, noem eens wat: de Molletjes, Louis van Gaal, Ronald Koeman, Willem van Kooten, Loosdrechtse bootjesjongens als Hatenboer en Van Piggelen (geen onbekenden van Johan Verhoek), de 010 autohandelaar Van Dijk en ene Dickie van den Berg. Hot en haar doormekaar. Een echte Hollandse gemeenschap. En mocht u daar ook graag een plekje onder de zon willen verwerven dan kan u prima terecht bij de Hollandse makelaar ter plekke Martien de Groene, die naar verluidt op goede voet staat met de bij KM zo geliefde Utrechtse ondernemer Flip Kerkhoven (2). Zo, dit was de mis-en-scène. Een luchtig voorafje. Maar het onweer nadert. Stay tuned.

(1) Zie de afleveringen 4, 5, 6 en 7 van de serie “Licht in de deussternis” over een stukje wel en wee van ons avontuurlijk financieel wonderkind Johnny Deuss.
(2) Een van de Utrechtse topjongens in de serie Octopussy.

Zit het nou in het spelletje of is het wat anders? Heb je het net gehad over een slechterik in de top van Olympiakos Piraeus bump je in Portugal tegen shit aan van de ex-voorzitter van Sporting Lissabon. Ene Diogo Gaspar Ferreira. Deze bobo is recentelijk namelijk tot achtste verdachte gedoopt in het zogenaamde “Marques” onderzoek naar belastingontduiking en het uitdelen van leuke financiële cadeautjes en kickbacks. Daarbij is een hoofdrol weggelegd voor de voormalige socialistische premier José Socrates, die na een tijdje streepjes te hebben getrokken op een muur van een smurfenbureau nu in huiselijke kring mag wachten op de dingen die komen gaan. Een van de belangrijkste zaken waarnaar binnen dit onderzoek wordt gesnuffeld is de overdracht van het Vale Lobo-resort in 2007. Socrates zou de goedkeuringswet die daarvoor nodig was 7 maanden hebben opgehouden. Tot alle ins en outs voor de bakker waren. We horen u denken “ver van mijn bed show”. Niet helemaal. Want van wie werd het resort overgenomen? Van de Nederlandse zakenpief Sander van Gelder, een vroegere firmant van de glimmende snuisterijenfirma Schaap, Citroen, Van Gelder. En wie werd na het handjeklappen CEO en mede-eigenaar van Vale de Lobo? Diogo Gaspar Ferreira. Het hele lappie grond met opstallen en andere vernuftigheden ging in Portugese handen over voor het luttele bedrag van rond de 500 meloen euro. Een kwart daarvan werd geschokt door de Caixa Giral de Depositos. Diezelfde Portugese staatsbank leende ook nog eens een flinke dot aan de rest van de investeerders en van die dot staat op dit moment nog meer dan 300 meloen open. 
Van Gelder was niet de enige betoefde Nederlander die in deze derrie verzeild raakte. Zo wilde meloenair Jeroen van Dooren ook graag een klein happie mee-eten van de Vala Lobo-cake, maar kwam er te laat achter dat ie door Ferreira cs ernstig gepiepeld werd. Van Dooren's 2 meloen euro verdween via de persoonlijke bankrekening van Ferreira en die van stenenstapelaar Joaquim Barroca Rodrigues naar een Zwitsers eindstation dat onder toezicht stond van Carlos Santos Silva, een uiterst goeie gap van ex-premier Socrates. U zal het niet bizar vinden dat de wat dit betreft van god noch zure uitjes wetende Van Dooren ondertussen een bef in de arm heeft genomen. De route die voor Van Dooren's dorstappeltjes was uitgestippeld bleek overigens geen uitzondering. Ook de 12 meloen die investeerder en verdachte van meerdere financiële kunstwerken Helder Bataglia naar binnen had gekruid volgde dezelfde weg naar het Zwitserse stazione termini van Santo Silva.
Moet allemaal niet erg gezellig zijn voor de Portugese Socialistische partij, maar we zijn er nog niet. Er is nog een geloofsgenoot van Socrates in nood. En ook die had interessante Nederlandse contacten. Stay tuned. 

Het is net uitverkoop. Onder Portugese politici. Vorige week maakte het OM in Lissabon bekend dat de voormalige sociaaldemocratische minister van Binnenlandse Zaken Miguel Macedo een proces aan zijn reet krijgt. Was niet echt een verrassing. Hij was in november vorig jaar al afgetreden en niet zo lang geleden raakte hij zijn immuniteit kwijt. Waar ging het om? Miguel was in ieder geval polletiek verantwoordelijk voor de affaire rond de zogenaamde golden visas. Onder invloed van het Europese herstelbeleid van Jeroen Dijsselbloem en Neutje Juncker zette de Portugese regering in 2012 een leuke regeling op de rails. Daarbij kreeg een buitenlandse rijke stinkerd die meer dan een half meloen euro investeerde in de armoedige Portugese economie of meer dan een meloen euro op een Portugese bankrekening deponeerde een verblijfsvergunning voor minimaal vijf jaar en een visa-vrije toegang tot het Vierde Rijk. Moest die stinkerd wel minimaal zeven dagen per jaar in Portugal verblijven. Maar dat zal geen probleem hebben opgeleverd. De regeling bracht tot nu toe meer dan een miljard euro in het laatje, voornamelijk van Chinese origine. Plus een neveneffect. Corruptie. Inmiddels is er door recherchesmurfen al driftig geschud aan 11 hotemetoten onder wie het hoofd van de douane en de secretaris-generaal van Justitie. En nu dreigt dus hetzelfde te gebeuren met meneer Macedo. 
Hij is trouwens binnen die sociaaldemocratische kringen niet de enige met een gespannen bilnaad. Hebben we het nog niet eens over ex-premier Socrates (1). Nee, het gaat om Domingos Duarte Lima. Een gozer met een uiterst bewogen leven, bij wie momenteel code rood van toepassing is. Als alles gaat zoals het moet gaan wordt Domingos binnenkort uitgeleverd aan Brazilië als verdachte in een moordzaak. En laten we over hem en zijn Nederlandse connectie Dickie van den Berg (in Vale Lobo en omstreken bekend onder de koosnaam “sleazy Dickie”) al eens flink hebben uitgepakt in de serie Octopussy. Jawel. Dus leeft u zich even uit met de afleveringen 480 en 481. Smullen. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 2 van deze serie dd. 6 juli 2015.

Ze hadden er allebei mee te maken. Met de zwendelaffaire rond Vale Lobo. Het door rijke Nederlandse stinkerds zo geadoreerde resort aan de Portugese Algarve. Zowel de sociaal-democratische ex-premier Socrates als de sociaal-democratische ex-minister Macedo. Nou ja, laten we het zuiver houden: ze worden ervan verdacht. En dat geldt wat ons betreft ook voor de voormalige sociaal-democratische spitsspeler Domingos Lima Duarte. De tijdelijk uitgezaaide organist, die af en toe onder een prettig zonnetje zo lekker zakelijk rondscharrelde met BN-ers en minder bekende BN-ers en volgens onze Portugese correspondent er zelfs niet voor terugschrok om soms voor shady business naar Nederland zelve af te reizen. Goed, horen we zeker nog de nodige valse noten over in de nabije toekomst (1).
Denk je dat je alles wel zo'n beetje gehad hebt op duister sociaal-democratisch gebied, no way José. Eind vorige week werd ene Armando Vara in een smurfenwachtkamer geworpen. Een stout baasje die Armando. Hij werkte vroeger op een gezellig postje bij de Caixa Geral de Depositos. Dezelfde bank die in 2007 betrokken was bij de in een ouwe haringlucht voltrokken aankoop van Sander van Gelder's Vale Lobo (2). In januari 2008 stapte de bankster over naar de Millenium BCP bank en raakte ruim een jaar later betrokken bij het Face Occulta-schandaal. Dat draaide om gerotzooi met de verwerking van foute vulles. Zoiets als in Napels maar dan op zijn Portugees (3). Voor zijn betrokkenheid bij die zaak kreeg Armando vijf jaar voor de testikels, maar hij ging in hoger beroep en stapte dus vrij in het rond. Tot een paar dagen geleden. Toen werd ie naar binnen getrokken voor zijn vermeende aandeel in dezelfde strapatsen als die van zijn eerder genoemde Parteigenossen. Waaronder die rond Vale Lobo. Je zou als rechtgeaarde Nederlander toch bijna geen balletje meer durven slaan. Bang om voor een medeplichtige te worden aangezien. Nee, het wordt er niet leuker op. Stay tuned.

(1) Voor meer details adviseren we u even terug te fietsen naar de revelaties in deze serie van eerder deze maand.
(2) Zie aflevering 2 dd. 6 juli 2015.
(3) Duik de serie Octopussy in met de zoekterm Napels en er komt toch een zootje vulles voorbij.

Over fado gesproken. Kommer en kwel in Portugal. Vrijdag was het de beurt aan Ricardo Salgado.
Voormalige baas van de Banco Espirito Santo, die vorig jaar met geweldig geraas omviel en daarbij een gaatje van 3,6 miljard euro achterliet. Ricardo werd 13 uur lang gegrilled door een filiaalhouder van de firma Justitia en werd daarna netjes thuisgebracht. Het lullige is wel, dat hij daar niet meer weg mag zonder toestemming van die filiaalhouder. Hij heeft geen enkelband gekregen, maar 24 uur smurfen voor de deur maakt van je leven ook geen feesttent. 
Nou was het niet voor de eerste keer, dat ie op de grill ging. Er lopen vijf onderzoeken. Niet alleen tegen vriend Ricardo. Ook de vijf andere voormalige directieleden, onder wie een paar leden van de Heilige Geestfamilie, zijn de sjaak. Grosso modo gaat het om corruptie in de private sector en het runnen van een wasserette. What's new? In coöperatie met een hele bunder schorem uit de BP-sfeer. Banksters, politici, zakenpieven, bobo's uit de sportwereld. Dat spul. Of daar Nederlanders bij zijn? 
Nog niks over vernomen. Maar gezien het voorafgaande houden we de optie nog even open.
Goed. Daar zit Ricardo dus. Thuis. Bij moeders op de bank. Een beetje kale bedoening geworden de laatste tijd. Wat had slimpie namelijk gedaan? Hij had een herschikking aangebracht onder zijn kunstbezit. Een flinke hap schilderijen en andere kunstjes had ie bij welwillende familie en kennissen ondergebracht. Uit vrees dat daar ook beslag op werd gelegd. Net als op zijn andere bullen. Leuk bedacht. Maar het werkte niet. Het OM hield namelijk al maanden een transportbedrijf in de kieren. En laat datzelfde bedrijf nou gezorgd hebben voor de verhuizing van bovenstaande artistieke verworvenheden. Bem. Fado dus. Alleen maar fado. In een tijd waarin de junta in Brussel bezig is een regeling in elkaar te hangen waarbij zwakke lidstaten zoals Portugal zonder al teveel gedoe en financieel geharrewar uit het Vierde Rijk kunnen stappen. Terug naar de escudo. Naar Uma Casa Portuguesa. Dat we dit nog allemaal mogen meemaken. Nu Gerrit Zalm nog op de DSB-grill en onze dag kan niet meer stuk. Stay tuned. 

Een taaie rakker. Die Domingos Duarte Lima. In aflevering 5 van 26 juli jl. wisten we al het bericht op uw bord te kwakken, dat de voormalige baas van de omgevallen Banco de Espirito Sancto vergeefs zijn kunstbezit bij vrienden en kennissen had ondergebracht. Domingos was even slimmer. De goeie gap van Ceteco-Dickie van den Berg (1) stond en staat voor 6 meloen euro in het krijt bij de Portugese Bank. Daar wordt nog over gesteggeld en zo lang dat steggelen duurt staan de bullen van Domingos onder controle van een daartoe aangewezen officieel vehikel. Naar eigen zeggen hadden ze er daar geen weet van dat Domingos ergens op een achteraffie nog een schilderij had staan van Pieter Brueghel de Jongere: De Trouwstoet (2). Beetje vreemd, want de vroegere parlementariër had in 2012 al eens geprobeerd om het kunstwerk bij Sotheby in Londen te verpatsen. Maar de gevraagde bodemprijs lag kennelijk een tikkie te hoog, dus ging het terug naar het achteraffie.
De kwestie kwam vandeweek aan het rollen toen bleek, dat de voormalige sociaal-democratische parlementariër Pieter's werkstuk alsnog voor 2 meloen euro had weggewerkt. Naar een Zwitserse galerie. Of het Domingos' bedoeling was om met die 2 meloen een deel van zijn schuld af te lossen is niet duidelijk. Maar wel hoe corruptie werkt in het naar Griekse shit ruikende Portugal. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 480 van de serie Octopussy.
(2) Om de verwarring wat op te voeren: in Brussel schrijven ze het doek tegenswoordig toe aan Jan Brueghel, de zoon van de ouwe Pieter Brueghel. Schijnt heul belangrijk te wezen.

Het kan. Maar het is niet het summum van democratie. Integendeel. Bij de Portugese parlementsverkiezingen van ruim drie weken geleden trok de linkse alliantie de overwinning over de streep met 50,7 procent van de stemming. Een absolute meerderheid dus. En een meerderheid die na jaren en jaren gefriemel met de broekriem absoluut een einde wil maken aan de geplande Brusselse bezuinigingen. Neutje Juncker en zijn trawanten zagen hun geest al zweven. Een nieuw gevalletje Syriza? Nee, dank u. Dus wat geschiedde? President Anibal Cavaco Silva gaf de conservatieve partijleider Pedro Passo Coelho opdracht een rechts minderheidskabinet in elkaar te schroeven. Dat lost niet meteen alle problemen op, maar het geeft in ieder geval de pãonodige tijd om die linkse alliantie uit elkaar te spelen. Net als in Griekenland. Om de droom van het Vierde Rijk levend te houden en de Portugezen te dwingen hun schulden binnen de afgesproken tijd af te lossen. En hun begroting binnen de door Brussel opgelegde grenzen te persen. Anders krijgen ze bezoek van groot-inquisiteur Jeroen Dijsselbloem. Hoe Portugal er financieel voorstaat? Lees en kijk vervolgens tevreden naar uw volle spaarvarken op het dressoir. Stay tuned. 

Het was bijna een staatsgreep. In Portugal. Dat smerige kunstje van president Cavaco Silva (1). En het zegt veel over het gehalte van de door Neutje Juncker, Frans Timmermans, Jeroen Dijsselbloem en andere Europese treurwilgen met de bek beleden democratie. Aandacht daarvoor bij onze msm? Nee, die hadden het even druk met de door Brussel en Washington op touw gezette voettocht van Aleppo naar Ter Apel, met uitgebrande auto's en met de hussel binnen het kabinet. Wat dat laatste betreft: dat meisje van Mansveld kreeg een parlementaire nekklem en werd naar buiten getild. En voor haar in de plaats werd alvast geoefend om “zwaargewicht” Sharon Dijksma op het schild te sjorren. Want ja, zo werkt de democratie hè. Zo hoort het. Mansveld was bij haar aantreden al kansloos met dat zootje gederailleerde triefel in haar portefulje. Maar dit terzijde.
In Lissabon is inmiddels de nieuwe regeringsploeg van de conservatieve premier Passos Coelho op de kiek gegaan. Er staan in ieder geval drie ministers op die een corruptieluchtje verspreiden. Maar dat is haast onvermijdelijk daar en wordt door Brussel gedoogd. Wat kan je anders als je in een land als Oekraïne een totaal corrupt stelsel financiert? Passos riep na de plechtigheid optimistisch dat zijn nieuwe vehikel het vier jaar zou uithouden. Die man moet iets ernstigs mankeren. Op korte termijn moet ie namelijk zijn begroting voorleggen aan het parlement en dan kan ie het meteen schudden. Dan zal president Cavaco naar alle waarschijnlijkheid besluiten een rompparlement de arena in te sturen. In afwachting van nieuw uit te schrijven verkiezingen. Dat kan helaas pas volgend jaar juni zijn beslag krijgen, maar dan is Cavaco zelf al opgelazerd als president. Kortom: een benauwd zootje en geen opsteker voor de stabiliteit van het Vierde Rijk. We zijn het polletiek gezien meestal oneens met Nigel Farage. Maar naar aanleiding van de coup in Portugal gaf hij een paar dagen geleden weer eens meesterlijk gas. Even genieten? Kan hier. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 7 van deze serie dd. 25 oktober 2015 na Christus. 

Eerst even terug karren naar aflevering 2van deze serie. Voor u de weg kwijtraakt. In die aflevering introduceerden wij Operatie Marques. De naam van een grootscheeps onderzoek dat het Portugese OM pleegt naar een inventief breiwerkje vol corruptiemotieven dat sterk doet denken aan de Gürdel-affaire in Spanje (1). Allemaal hoge jongens en luitjes die daar tegenaan schurken.
De eerste steken van het breiwerkje lijken te dateren uit 2007. Toen deed de Nederlandse glimmerhandelaar Sander van Gelder zijn bij BN-ers zo geliefde vakantiepark Vale de Lobo over aan Diogo Gaspar Ferreira. Een BP-er die ondermeer bekendheid genoot als voormalig bobo van het voetbalcluppie Sporting Lissabon. Hetzelfde cluppie waar de tot nu toe succesvolle trainer José Mourinho in de jaren negentig zijn carrière in de voetballerij begon. In 2008 kocht José een boerderij van Diogo in het durp Azeitão bij Setubal voor het bescheiden bedragje van 2 meloen euro. Om de blauwe brievenbrigade te piepelen gaf hij op dat ie 1,5 meloen had betaald. De resterende half meloen ging naar een geheime Zwitserse rekening van vriend Ferreira. Toen die omhoog werd gehengeld binnen het kader van Operatie Marques was niet alleen Ferreira de sjaak, maar Mourinho ook. Die mocht alsnog een boete van 33.000 euro schokken. Een bedrag dat de “Special One” bekend moet zijn voorgekomen. In januari van dit jaar moest ie namelijk met hetzelfde aantal flappen over de brug komen bij de Engelse voetbalbond. Niet vanwege een analoog frauduleus geintje maar vanwege een stevig potje kritiek op het fluitistenkorps, dat volgens hem wat al te vaak zijn boys van Chelsea in het verdomhoekje zette. Nou zal ie daar verder geen kwartiertje van wakker liggen, maar hoe vertel je het je koters? Stay tuned.(1) Zie de serie “Spaanse steekjes” uit 2013 ev. En voor de Nederlandse inbreng in dat Spaanse gerotzooi verwijzen wij u met welgemeende warmte naar de afleveringen 550, 551 en vooral 552 van de serie Octopussy.

Och, och, die Russen toch. Blijken ze al jaren ene Carvalho Gil bij de staart te hebben. Een voormalige “C” van de afdeling terrorismebestrijding binnen de Portugese snuffelgemeenschap.
Hij werd in de jaren negentig al in de kieren gehouden, maar een paar weken geleden klapte in Rome de val pas dicht. Die was daar op verzoek van de Portugese speursmurfen neergezet door hun Italiaanse blauwe collega's. In samenwerking met het wakkere Eurojust in Den Haag. Carvalho zwaaide een Italiaanse kerker in op beschuldiging van het verkwanselen van NATO- en EU-geheimen. In ruil voor 10.000 piek per tranche. Zijn Russische gesprekspartner deelde zijn lot, maar daar hebben we het nu even niet over.
Tijdens die operatie werden in Portugal ook huiszoekingen gedaan. Of daarbij een beetje duidelijk werd wat voor materiaal Carvalho heeft overgeheveld naar Moskou (dat de Amerikaanse nucleaire afweer met floppies wordt bediend of zo) is nog niet in uitgefilterde staat aan een msm-riool toevertrouwd. Wel de reden waarom Carvalho tot zijn wandaden zou zijn gekomen. Hij zat niet lekker in zijn vel vanwege een vechtscheiding. Daardoor was hij gevoelig voor de avances van een lekker wijf uit Georgië en voor ie het wist was ie de sjaak. De rest van het verhaal is net een ouwe film met listig overstappen in de metro, woeste autoritten, vliegtuig in, vliegtuig uit, door de keuken van een restaurant rennen, etcetera etcetera. Binnenkort wordt ie overgevlogen naar Lissabon. Mogelijk met hetzelfde vliegtuig waarmee de in Portugal vast zittende Sabrina de Sousa naar Italië wordt versleept om daar een hele stoot streepjes te mogen krassen aan de binnenkant van een kerkermuur. Vanwege haar aandeel in de “rendition” van een ouwe imam naar een folterparadijs in Egypte (1). Wij houden u van de verdere ontwikkelingen op de hoogte. Dus stay tuned.

(1) Zie aflevering 4 van de serie “Lady en zijn tramps” dd. 18 januari 2016.

Gisteren hadden we het nog over haar. Sabrina de Sousa. De voormalige CIA-agent, die op het punt staat om vanuit Portugal te worden overgebracht naar een kerker in Milaan. Ze voelt zich in de steek gelaten. Niet alleen door haar baasjes in Langley, maar vooral door... Hellary Clinton. Dat meisje van de humanitaire doelen. Zie hier hoe Sabrina haar gal spuugt. Denk om de spetters. Stay tuned.

En wij in juni nog denken groenteboer kippenboer. Bij dat uitleveringsgevalletje van Sabrina de Sousa. Niet dus. Sabrina zit nog steeds in een redelijk opgetuigd appartement in Lissabon (1). In afwachting van een eventueel besluit in Milaan om de hele juridische procedure tegen haar opnieuw uit te kauwen. U weet nog waarom ze op haar vestje werd gespuugd? Juist. Wegens haar aandeel in een baardvluchtoperatie van de CIA en een plukje Italiaanse collega's in Milaan waarbij imam Abu Omar aka Hassan Mustafa Osama Nasr van de straat werd gehaald en overgebracht naar de Nijldelta voor een fris aantal martelsessies. Kwam niks substantieels uit. In plaats van vervolgens per ongeluk tussen de krokodillen te worden gedeponeerd keerde Abu terug in Milaan en waren de dadels gaar. Het hele team van snuffelsmurfen uit de USSA bleef uit voorzorg binnen eigen landsgrenzen. Behalve de hopman van de operatie, de uit Honduras afkomstige Robert Seldon Lady. Die dacht in juli 2013 fris en vrij even naar Latijns Amerika te kunnen hoppen, maar werd onverhoeds in Panama in een smurfenhokje geduwd. In verband met de aanwezigheid van zijn naam op een Italiaans verlanglijstje. De volgende dag snoof hij na een een-tweetje met Washington weer frisse lucht op. Maar het was wel even schrikken, want hij had in Italië acht jaar tegoed.
Sabrina blijft dus de sjakelien. Het vooruitzicht op vier jaar in een ruimte waar de dunne soep en een schrale portie pasta door een luikje worden geserveerd is geen pretje. In cassatie ging ze al voor nul aan de kant en inmiddels weet ze dat een nieuwe procedure er niet in zit. Moet nog wel op schrift aan haar bef worden opgestuurd. Maar dat Sabrina er gezellig bij zit, nou nee. Stay tuned. (1) Vgl. de voorkeursbehandeling die Ng Lap Seng moment te beurt valt in New York. Zie aflevering 19 van de serie “Hill goes to hell” dd. 29 juli 2016. Zo gaat dat met hot potatoes.

Goed om gek te worden. Van die wedstrijd touwtrekken tussen Portugal en Italië over haar van De Sousa. Dat CIA-meisje dat in 2003 betrokken was bij het op een baardvlucht zetten van de in Milaan verblijvende imam Abu Omar. Van de hele meute geheimsmurfen die betrokken was bij de operatie bleek zij uiteindelijk degene met het kortste strootje. Naar aanleiding van een Italiaans verzoek tot aanhouding en uitlevering werd zij in Portugal ernstig in haar bewegingsvrijheid beperkt. De wops hadden al een kruipruimte voor haar gereserveerd en elke juridische poging om die reservering teniet te doen getorpedeerd. Die mogelijkheid tot revisie was voor een Hof in Lissabon nog een voorwaarde om haar uit te leveren. Maar vandeweek heeft de Portugese Hoge Raad daar een streep doorheen gehaald. Nou kan de door de CIA zo keurig in de kou gezette geheimsmurfin nog een beroep doen op het Constitutionele Hof in Fadoland, maar zelf zit ze dat eigenlijk niet meer zitten. Ze wil een eind aan de soesa. Het ziet er dus naar uit dat de Italianen de zaak over de streep trekken, maar Jaws ain't over till the sheriff meets the shark. Dus stay tuned.

Je durft er bijna niks meer over te boeren. Over dat Amerikaans/Portugese meisje van De Sousa. Die voormalige CIA-smurfin zat al vanaf april 2015 haar blessings te counten in een redelijk opgetuigd appartement in Lissabon. In afwachting van haar uitlevering aan Italië, alwaar zij was veroordeeld tot zes jaar kruipruimte. Wegens haar aandeel bij de ontvoering van een Milanese imam naar een Egyptisch afknijpcentrum voor terreurbaarden. De imam bleek van prei nog kouwe spruitjes te weten dus werd na geruime tijd onverrichterzake naar huis gestuurd. Dat was niet goochem, want baardmans deed aangifte en de zaak begon te rollen. In de richting van het gilde der kadi's, waarvan er een de Amerikaanse spionagesmurfen uiteindelijk veroordeelde tot serieuze straffen. Al die blauwe kruimelaars bleven sindsdien buiten schot. Behalve Sabrina de Sousa, die bij een tussenlanding in Lissabon bij de airbags werd gevat en in voornoemd appartement een abri vond. Daarna kwamen er talloze momenten voorbij waarop haar vertrek naar Milaan aanstaande leek. Voor het laatst vorige week toen zij naar een kruipruimte werd overgebracht om vandaaruit naar een Italiaans equivalent te verhuizen. Maar ook nu weer kregen de Portugese autoriteiten een paar uiterst stekelige oekaze's uit Washington waaraan ze niet zomaar voorbij konden gaan. En opnieuw leeft Sabrina nu tussen een hoopje hoop en een hoopje vrees.

Begrijpt u nu waarom wij bijna niks meer over deze zaak durven te boeren? Nog even en iedereen denkt dat het om een gevalletje nepnieuws gaat. Of een moderne versie van de Heintje Davidsstory (1). Laten we zo afspreken: we komen pas bij u terug als we zeker weten dat Sabrina Portugal uit is gemieterd. Of richting Milaan, of richting Washington. Oké? Afgesproken. Stay tuned.

(1) Mocht uw kennis van het Nederlands cultureel erfgoed op een bescheiden niveau bivakkeren dan raden wij u aan om voor Heintje even te goegelen. Een stukje identiteit is nooit weg.

Een hoop soesa, weinig wol. De Italiaanse president Sergio Mattarella heeft afgelopen dinsdag gratie verleend aan CIA-stooge Sabrina de Sousa. In de praktijk betekende dat een reductie van een jaar op de straf van vier jaar die zij in hoger beroep in ontvangst had mogen nemen. Bleven dus drie jaar over. Maar straffen tot drie jaar kruipruimte kunnen in Italië worden omgezet in het wieden van grasperkjes, het muzikaal begeleiden van een shantikoor voor doven, de administratie verzorgen van een pruikenmaker met één kale klant en andere maatschappelijke spitsvondigheden. Op grond van deze Italiaanse move op het allerhoogste niveau werd Sabrina in Lissabon op vrije voeten gesteld. En haar illustere naam op het verlanglijstje van de internationale opsporingssmurfen werd doorgehaald. Blijft nu alleen nog de vraag over waar ze zich mag inzetten voor de gemeenschap. In Milaan of Lissabon. Op papier althans. Want we weten hoe zulke charades in elkaar zitten. Sabrina steekt morgen al haar middelvinger richting het zwerk en vertrekt naar joliger oorden. Of met dit door de Amerikaanse regering afgedwongen kunststukje ook meteen de weg is vrij gemaakt voor Sabrina's collega's bij de afdeling dirty tricks van de CIA vertelt de story helaas niet. Maar we mogen veronderstellen van wel. Is maar goed ook, want er lopen nog heel wat verdachte baarden rond. De expertise van Sabrina cs. op het gebied van ontvoeren, nagels inkorten tot op het bot, het laten schallen van Wagnerdeuntjes, het masseren van voetzolen, het manipuleren van natte handdoeken etcetera is dus hard nodig. Daarnaast kunnen ze misschien ook nog worden ingezet bij het onnaspeurbaar kelen van in het buitenland werkende Russische hotemetoten, het toedienen van een wolkje polonium in de thee van Russische ex-spionnen of het om zeep helpen van Russische dissidenten in de schaduw van het Kremlin. Sabrina, het ga je goed meid. Tot in de pruimentijd.

Even backpeddelen. Naar 10 september 2016. Op die dag speelde Arsenal in het Londense Emeralds Stadium het Premier League duel tegen Southampton. Het werd een spannend potje. Southampton aka de Saints nam in de 18e minuut de leiding via een free kick van de huidige Ajax wannabee Duskan Tadic, die de bal via de vingerspitsen en de achterkant van de valhelm van Arsenal keeper Piotr Czech het doel in pierde. In de 29ste minuut trok Laurent Koscielny de stand weer in evenwicht met een salto achterover gestrekt. Die stand bleef gehandhaafd tot heel ver in de tweede helft. Ondertussen volgt in een kroegje ergens aan de Algarve een ploegje Armenen en Oekraieners de wedstrijd op de televisie. De spanning stijgt. Maar kennelijk gaat alles naar wens. Dan slaat het noodlot toe. Of is het iets anders? De scheidsrechter laat vrolijk een paar minuten doorspelen en krijgt in de tweede minuut van de verlenging een brainwave. Hij geeft een penalty aan Arsenal. Een penalty met een penetrant luchtje. Maar shit happens. En in de vierde minuut van de verlenging peert Santi Carloza de bal binnen. Arsenal wint met 2 – 1 van Southampton (1). De voormalige oostblokkers in voornoemd kroegje zijn not amused en een van hen grijpt meteen de telefoon en belt woest naar een Nederlandse ondernemer die al eerder bij ons furore heeft gemaakt: “sleazy Dickie” van den Berg (2). Het gesprek was verre van vriendelijk en stond rechtstreeks in verband met de uitslag van Arsenal – Southampton. En u hoeft geen schriftgeleerde te zijn om te begrijpen wat we daarmee bedoelen.

We kwamen op dit verhaal door dit sensationele berichtje van eerder deze week (3). Jammer genoeg weten we niet welke Nederlandse betrokkenen bij deze affaire onverwacht bezoek hebben gehad. Doet het OM wel vaker. Om het verdere onderzoek niet te schaden. Zeggen ze. Meestal hoor je daarna geen vleugelmoer meer. Dus ook niet of ze bij Dickie aan de deur zijn geweest. En of dat alleen te maken had met een nummertje matchfixing. Want als de jongens en meisjes van het OM de boel hebben afgeluisterd bij onze Dick, desnoods op Bossche wijze, kunnen ze ook gestuit zijn op wat minder welvoeglijke activiteiten die onze ouwe Ceteco-scharrelaar volgens onze lokale bronnen van tijd tot tijd ontplooit met Russische handelaren in wapentuig en ander ongenoegen. Het verhaal wil dat die hun irregulier verdiende flappen regelmatig door de wasstraat van het Portugese vastgoed halen en daarbij -om eens wat te noemen- al zoveel panden aan een plein in de badplaats Vilamoura hebben veroverd, dat het in de volksmond met “het Rode Plein” wordt aangeduid. Is dat lachen of is dat lachen. Dachten wij ook. Overigens is het eerder ten tonele gevoerde ploegje Armeense en Oekraiense goklustigen al een maand niet meer in het kroegje cq. de wijde omgeving ervan gesignaleerd. Met de oosterzon vertrokken of tijdelijk in het voorportaal van een kerker gedeponeerd. Wegens hun aandeel in het fixen van matches. En Dickie? Geen idee. Stay tuned (JP).

(1) Voor wie van foeballuh houdt, zelfs als de match gefixt is, onder dit artikeltje het Youtube-filmpje van de hoogtepunten.
(2) Zie voor wat andere avonturen van Dickie eerdere artikelen in deze serie en de afleveringen 480 en 481 van de serie “Octopussy”.
(3) Dat bericht gaat over matchfixing bij tennis. Maar daar worden ook ballen bij gebruikt.

Youtube-filmpje behoren bij noot 1