donderdag 30 oktober-2014
En wij maar bidden dat er geen oostenwind zou opsteken. Eind april 1986. Toen een kernreactor in Tsjernobyl de geest gaf. Want achter Enschede kon zomaar een enge ziekte binnendrijven en was je pijpie. En dat die ziektes eng waren kregen we maandenlang voorgeschoteld via de dagvodden en het toen nog redelijk bescheiden glazen tietje. Inmiddels allemaal ver van ons retteketetbed, maar je vraagt je toch af wat de gevolgen zijn geweest toen de nukecentrale in Fuckyoushima in moleculen opging. Moet zeker zo erg zijn geweest als in Tsjernobyl, maar beelden ho maar. Geen Tineke de Nooij of andere rampcoryfeeën. Eigenlijk niks. En da's raar, want reken maar dat er tienduizenden of misschien wel honderdduizenden mensen enge ziektes hebben opgelopen. Denk je, Japanners gaan zeker anders om met publiciteit. Klopt. Zo hebben alle dokters, zusters, kantinebeheerders en wat er nog meer rondloopt aan ziekenhuispersoneel de order om te zwijgen over de slachtoffers van de kernramp. Wie die order aan zijn schoeisel lapt kan een flinke schop onder zijn anus verwachten. Of erger. Bek houden. Rare jongens die Japanners.
Nog raarder. Na de ramp werden alle andere kernreactoren stilgelegd. Maar vorige week werd de ruimte ingeslingerd dat een van die lorren, de Sendai-reactor, weer wordt opgestart. Op een afstand van 31 mijl ligt de vulkaan Sakurajima. Geen stille jongen. Integendeel. Een ADHD-geval. Nou mag wat ons betreft rustig een oostenwindje opsteken, maar trek in sushi? Even niet.
- Datum: .