woensdag 15 oktober-2014
Daar was ie weer. Gisteravond in Nieuwsuur. Professor Ernst van de Wetering. Aanleiding was de aftrap van een Rembrandt-tentoonstelling in Londen. En u weet het: een Rembrandt is pas een Rembrandt als er Ernst op staat. Wat ie allemaal te boeren had kunt u hier vinden. Of u gaat naar Uitzending gemist. Mogelijk is dat de laatste gelegenheid waarbij u hem in deze context kunt observeren, want hij bleek eigenlijk meer van Van Gogh te houden. God helpt ons de brug over, want we mogen als alle tekenen niet bedriegen binnenkort dus een hele kudde nieuwe Van Goghs verwachten, want een professor moet ook eten.
Dat laatste vormt een prachtig bruggetje voor alle schilderezels. Naar het vierde artikeltje in de reeks “Carnaval der desperado's” dat wij op 6 oktober 2010 uit onze journalistieke baarmoeder lieten glijden. Daaruit blijkt zonneklaar dat professor Ernst niet ongevoelig was voor een frisse irreguliere bonus, waarmee misschien niet alle maar wel een heel stel door hem ontdekte Rembrandts ineens de odeur van een makreel uit 1812 lijken te verspreiden (1). Uiteraard liet de betrokken glazen tietbezorger van Nieuwsuur het wel uit zijn lijf om Ernst met een vraag in die richting te confronteren. Maar stel je voor dat je Kleintje Muurkrant als bron moet opvoeren.

(1) Voor de afleveringen 1 tot en met 3 en 5 van deze artistieke eyeopener verwijzen wij met veel enthousiasme naar onze bijdrages op respectievelijk 29/10/2007, 14/11/2007, 20/2/2008 en geloof het of niet 5/12/2011 (onze zoekmachine ligt er namelijk al een tijdje uit zonder dat we weten hoe we dat weer moeten fiksen, vandaar...)

woensdag 3 december-2014
Parbleu. Kregen we daar toch een leuke tip. Van een lezer. Of wij de laatste aflevering van “Hoe heurt het?” hadden gezien. Nee hadden we niet. Wij weten allang hoe het heurt. Maar de nieuwsgierigheid won het. En daar zagen we inderdaad een vreemde eend door het beeld waggelen. Al kwakend met Jort Bretels. Een eend die je niet zou verwachten in zo'n bekakt programma. Ook al had ie zich familiair sinds mensenheugenis omgeven met nette meisjes uit welbespraakt justitieel milieu. En een pand betrokken waar menig patriciër niet zou misstaan.
Nou hadden wij van Bretels wel wat spannende vraagjes verwacht aan het adres van Bertje D., want hij was het, maar niets van dat al. En dat terwijl Bertje best een ondeugend leven achter de rug heeft. Samen met Bertje B. Zijn gappie uit de antieke tijd toen ze bijvoorbeeld nog backpackers op pad stuurden, die naast hun pakkie brood en hun landkaart ook nog andere leuke dingen op hun back hadden gepackt bij hun avontuurlijke reisjes naar Zweden. Packte uiteindelijk niet zo best uit voor de betrokken reizigers, maar shit happens (1).
Dat gold eveneens voor een antieke collega in Londen - laten we hem James W. noemen - met wie mooie klokken werden uitgewisseld, waarvan soms alleen de kenners wisten waar de klepel hing. Tijdens een feestelijk samenzijn in Parijs met zijn Nederlandse gezellen kreeg James een verontrustend telefoontje van zijn buurman in Londen. Smurfen van de Yard waren met veel bombary zijn woning binnengedrongen. Hij bedankte zijn buurman en nam onmiddellijk de benen en wat andere nuttige dingen naar Spanje. Want Wormwood Scrubs kan je met wat goeie wil antiek noemen, maar James had er geen goed gevoel bij. De Bertjes keerden ondanks cq. dankzij de verbijsterende gebeurtenissen rond hun Britse collega vrolijk huiswaarts. Ook het hondje van Bertje D. was in een goed humeur. Het had een fraaie halsband gekregen waarin wat glimmers waren verwerkt. En zo heurt het. Waf. Stay tuned.

(1) Zie voor dit jolige duo ook aflevering 3 van de serie “Tussen beffen en piraten” dd. 22 september 2011.

vrijdag 5 december-2014
Wat zo'n artikeltje over “Hoe heurt het” van Jort Bretels al niet kan losmaken (1). Heel smakelijk allemaal. Gaan we eerst even terug naar de serie “Tussen beffen en piraten” uit 2011. Wij serveerden daarin dampende info over ene Duco Q. of eigenlijk Duco K., die in Utrecht een nering dreef in exquise wijnen en Illy koffie, maar ook niet terugschrok voor de handel in verwarrende middelen en valse kunstwerkjes. Dit mede in connectie met de bijbusiness van zijn broer, die het nobele ambt van bef uitoefende, en de schalkse activiteiten van de twee Bertjes. Naar wij nu vernemen zouden onze toenmalige publicaties geleid hebben tot het directe congé van Ducalo bij de koffie- en wijnshop. En dat doet ons leed, want met onze digitale pianolavruchten hebben wij niet de bedoeling om iemand brodeloos te maken. Onze welgemeende excuses daarvoor Duco.
Dan naar de revelaties van eergisteren. En dan met name die over de alternatieve reizigers die een tripje naar Zweden ondernamen met in het pack op hun back de ondeugende spulletjes van de twee Bertjes. Nou was er wel eens een die het onderweg benauwd kreeg en die spulletjes ergens dumpte.
Bij een van die gevalletjes werden ze weggestopt in een treinwagon en geloof het of niet, maar op een nacht waarde op het emplacement van station Groningen antiquiteitenhandelaar M. rond (2). Samen met zijn vriendin Annelies. Op zoek naar de verborgen schat. Of ze hem gevonden hebben vertelt de sage niet, maar kijk er niet van op als je zo'n scene terugvindt in een boekie van Simon de Waal.
Nog een nieuwtje. De twee Bertjes, van wie er een een exportfirma in China heeft opgetrokken, zouden het oog hebben laten vallen op een grandcafé in Bussum. Een tikkie verlopen, maar in hun ogen uitermate geschikt voor hun plan om hun entree te maken in het Hilversumse mediawereldje. Samen met iemand die zijn sporen ruimschoots heeft verdiend in Hilversum. Naar verluidt zou het in eerste instantie gaan om een programma à la Harry Mens in elkaar te draaien. Maar dan beter.
Moet niet al te moeilijk zijn. Het grandcafé zou eigendom zijn (geweest) van ene B.. Een meneer die een flinke hoop poen heeft verdiend in de beveiligingsbranche en een goeie vriend was Arthur Docters van Leeuwen met wie hij af en toe de Larense roze vleesgelegenheid Boccaccio frequenteerde (3).
Vriend B. had na zijn bloeiende carrière in de veiligheidssector wat tegenwind gekend. Hij had flink wat van zijn verworven kapitaal in buitenlandse stenen belegd. Dat is op zich erg fijn, maar wel onhandig als je wat cash nodig hebt en je die stenen tegen een gezellige prijs wil verkopen. En dan waren er nog de problemen met zijn koters. Voor de dagelijkse verzorging van zijn dochter is ene Frank K. aka Frankenstein uit Zandvoort in het krijt getreden. En moet je daar blij om zijn. Ach. Zucht.
En dan zijn stamhouder. Die raakte aan de Witte Neus en werd naar een afkickjoint in Zuid-Afrika overgeheveld. Of het een onlosmakelijk met het ander verbonden is weten we bij god niet, maar onze B. schafte daarna zelf ook een afkickhol aan. Op de Veluwe. Een hol dat tot de kostbare verworvenheden van de in het Kelderwereldje niet onbekende Donnie S. zou hebben behoord. Inmiddels zou hij zijn Veluwse kliniek alweer weg hebben gekickt. Eén probleempje: de koper zou nog niet hebben betaald. Kortom, je wil je grandcafé graag voor een redelijk bedragje kwijt aan de Bertjes en hun mediakanjer om nog een paar centen in je zak te hebben. Stay tuned.

(1) Zie deel 2 van 3 december 2014.
(2) Bij hem zou Bertje D. zijn carrière in de antieke broddels zijn begonnen.
(3) Zie ook aflevering 271/b van de serie Octopussy dd. 24 september 2006.