dinsdag 29 april-2008
U weet wat Dyncorp is. Toch? Da's een Yankee-firma die je kan inhuren voor gevalletjes moord en doodslag als je militairen tekort komt of tekortschieten (doordenker). Hebben we al eens een paar dingetjes over gepubliceerd. Ondermeer over de attractieve handel in jongedames en het uitbaten van hoerenkasten, waarmee deze houwdegens zich tussen de bedrijven door bezighielden tijdens de grootscheepse etnische zuiveringen in voormalig Joegoslavie. Was indertijd een bult commentaar op. Vooral van de zijde van de VN. Maar daar weten ze net zoveel van het gewone leven als mevrouw Herfkens van blinde muren.
Eerlijk is eerlijk, dan heeft Annemarie Jorritsma het beter geschoten met haar voorstel om snollen naar Hoeroezgan te sturen. Om te voorkomen dat onze gezonde Hollandse jongens elke toevallig voorbijkomende boerka de berm inslepen en vervolgens al wippend de lucht invliegen. En dat weten ze bij Dyncorp ook. Daarom drijven ze in Baghdad's Greenzone een comfortabel glijbaanresort. Schijt aan de VN. Iedereen wist dat natuurlijk, maar door een lullig voorval is het nu openbaar geraakt. Ging zo.
Er werd een Dyncorper op een gevaarlijke missie gestuurd. Waarschijnlijk om van 1,2 meloen Iraakse dooien 1.200.001 te maken. Of nog een ietsje meer. Een haastklus. Normaliter krijgt zo'n gozer dan de beschikking over een gepantserd voertuig, want die Irakezen hebben de pest aan hun bevrijders. Met een beetje goeie wil kan je je daar wel iets bij voorstellen. Maar wat wil het geval? Er waren op dat moment geen gepantserde wagens voorradig. Die waren net ingezet om een ladinkje verse dames op te halen. Nood breekt wet, dus die Dyncorper kruipt in een blik op wielen om zijn haastklussie uit te voeren. U voelt hem al komen. Hartstikke dood. Zo zie je maar, het vlees wordt duur betaald.

zaterdag 3 mei-2008
Nou, vandaag maar weer eens wat Amerikaanse begrafenisberichten. Op 2 februari 2007 werd in Ellicott City, Maryland, ene Brandy Britton dood aangetroffen in haar extravagante villa. Hangend aan een ordinair touw. Zelfmoord. Volgens een lokale koddebeier was Brandy tot die fatale act gekomen vanwege wat financiele probleempjes. Die had zij ruggelings proberen op te lossen, waardoor zij ook in juridische probleempjes was geraakt. En niet zo lullig. Er lagen vijf jaar kruipruimte in het verschiet. Geen domme oliebol trouwens, deze Brandy. Ze was tot 1999 professor in de sociologie en anthropologie aan de universiteit van Maryland. Maar kreeg in dat jaar de zak na wat licht onregelmatige declaraties. Omdat ze toch in haar onderhoud moest voorzien stortte zij zich in een trouwpartij, een scheiding en een paar kutbaantjes. Totdat zij de wereld van Sesam open u ontdekte en als vertegenwoordigster ging werken voor de luxe glijbaanondernemingen East Coast Elites en Pamela Martins & Associates.
Het baasje van die laatste onderneming was Deborah Jeane Palfrey aka de DC Madam. Was, want eergisteren werd ook Deborah dood aangetroffen. Hangend aan een touw. Nee, niet in een extravagante villa, maar in het schuurtje van haar moeder. Zelfmoord. Ze was al een tijdje hot news in de States, omdat ze na haar arrestatie in oktober 2006 wegens prostitutie en witwassen had aangekondigd even een lijvig boek te zullen opendoen over haar duizenden upperclass klantjes voor het geval ze in een kerker werd geworpen. Om haar woorden kracht bij te zetten spillde ze in de loop van de tijd al wat beans en liet een paar deftige heren sneuvelen. Zoals David Vitter (de Republikeinse senator van Illinois), Randall Tobias (hotemetoot van US Agency for International Development) en Harlan Ullman (grapjas van het Center for Strategic and International Studies). Vraag is nu wie die andere geile prijsberen zijn. En of de info van Deborah Jane netjes is opgeruimd na haar vroegtijdig heengaan. Ondertussen wordt er zwaar gespeculeerd en zoemt de naam van Vice-Prez Cheney rond. Ook hij zou zijn dick in Palfrey's wespennest hebben gestoken, toen hij nog de lakens uitdeelde binnen het roofimperium van Halliburton.
Oh, btw. Voordat Brandy Britton werd gezelfmoord was er binnen dit complex al eerder iemand de pijp uitgegaan. In december 2003. Dat was OM-snuffelaar Jonathan Luna, die op dat moment bezig was met een onderzoek naar de gig van mevrouw Palfrey. Hij werd dood aangetroffen in zijn auto die te water was gereden. Jonathan was 36 keer gestoken en vervolgens verzopen. Conclusie na onderzoek: zelfmoord. Het is toch wat. Drie keer zelfmoord in een zaak. Waar moet dat heen in deze wereld? Stay tuned.

dinsdag 6 oktober-2009
In opdracht van onze Europese reserve-president is sinds vorige week een peloton loodgieters van het Reichssicherheitshauptamt bezig om de oorzaak te achterhalen van een lekkage uit de ministerraad. Want we mochten natuurlijk niet weten dat de hoeksen binnen zijn kabinet slaags waren geraakt met de kabeljauwen over het onder water zetten van een Zeeuwse polder. Om de Belgen weer aan de mosselen te krijgen of zoiets. Straks lekt misschien een discussie uit over Afbaardistan. Dat onze jongens bijvoorbeeld naar de hoeren gaan en onze meiden in de voetsporen van Anouk regelmatig een Afghaanse beftekkel laten aanrukken (1). Moet je eens kijken wat dat voor een storm zou veroorzaken. En zeg niet dat het niet kan.
In Barack Hussein's own country zorgt een vet gevalletje op dit terrein momenteel voor veel commotie. Er werden namelijk heftige pogingen ondernomen om een klokkenluider juridisch te wurgen. Maar da's niet gelukt. Hij had gebimbamd over de snollenkasten in Kabul die door luitjes van de security-firma's ArmourGroup International, Wackenhut Services en nog meer van dat spul waren ingericht om aan al dat onveilige gesjor en gedildo een eind te maken. Dat liep uit op tafrelen die onze concurrerende scheppers nooit bedoeld kunnen hebben. Bovendien bleek het personeel niet vrijwillig in dienst te zijn genomen en dat was niet voor het eerst. Ook in Bosnie en aanpalende landerijen werd misbruik gemaakt van UWV ontvluchte werknemers, die in veel gevallen ook nog zwaar minderjarig bleken te zijn (2).
Nee, het wordt tijd dat we ook over dit onderwerp worden geinformeerd. En als het niet kan langs de weg van een frisse lekkage of truttige Kamervragen, laat dan Ferry Mingelen eens lekker ruig los op Van Middelkoop of Rouvoet. Of Peter te Velde ter plekke rondneuzen in Kabul en Hoeroezgan. Die is al embedded. Dus wat led hem?

(1) Zie het artikeltje "Hoeren" van 22 oktober 2006 over Annemarie Jorritsma's zorgen over de onderkant van het gelijk.
(2) Zie aflevering 1 van 29 april 2008. Gaat over de smeuiige praktijken van security-firma Dyncorp en een stel VN-soldaten.

Wij houden er niet van. Dat een fat lady de blues zingt. Het is zo definitief. Vonden we een medestander in. Ene Montgomery Blair Sibley. De ouwe bef van Deborah Jeane Palfrey aka de D.C. Madam, die tussen 1996 en 2008 haar boterhammetje kon beleggen dankzij de ruime inkomsten uit haar escortservice in Washington. Een soort Happy Hooker, met dit verschil dat de Hooker nog leeft en Deborah Jeane al sinds begin mei 2008 in astrale sferen verblijft. Zelfmoord cq. gezelfmoord (1), nadat zij was veroordeeld wegens afpersing, het runnen van een wasstraat en mail fraude. Daarvoor kon ze in totaal 55 jaar lik krijgen en dat zou voor haar aanleiding zijn geweest om aan een touw te gaan hangen in het schuurtje van haar moeder in Florida. Bef Montgomery wilde desondanks of juist daarom de administratie van zijn dooie cliënt aan ons openbaren, maar een bijdehante kadi stak daar een little stick voor.
Inmiddels zijn we bijna acht jaar verder en dan mag je toch veronderstellen dat zo'n Montgomery, die ook nog drie jaar het ambt van bef niet mocht uitoefenen wegens belediging van het hof, zijn pijp aan Sint Maarten had meegegeven. Niet dus. Hij vecht sinds kort het vonnis opnieuw aan. Omdat volgens hem de shit die in Deborah Jeane's administratie ligt opgetast nog steeds van grote invloed is op de politieke gebeurtenissen in de Amerikaanse hoofdstad. En met name op de huidige presidentsverkiezingen. Met andere woorden, volgens Montgomery wordt er met materiaal dat ook in de boeken van de D.C. Madam voorkomt her en der druk uitgeoefend op een of meerdere presidentskandidaten. En dan denk je al gauw aan the Donald en de echtgenoot van Hellary, die beiden de slogan “daar moet een piemel in” al heftig in de praktijk brachten toen hier bijvoorbeeld een secretaris-generaal nog armoedig naar een plantsoen in Eindhoven moest om aan zijn gerief te komen. En wat te denken van Ted Cruz? Die werd out of the blue ervan beschuldigd vijf dames buitenechtelijk te hebben gepiemeld.
Heeft het initiatief van Montgomery kans van slagen? Wij denken van niet, maar we laten ons graag verrassen. En nou maar hopen dat ie geen moeder heeft met een schuurtje in Florida. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 2 dd. 3 mei 2008.

Toffe gozer. Die Montgomery Blair Sibley. Ondanks de dreigende juridische gevolgen die dat kan hebben, is ie toch een stapje verder gegaan. Nee, hij heeft de namen van de deftigheden die tussen 1996 en 2008 een aangenaam stukje vlees bestelden bij D.C. Madam Deborah Jeane Palfrey nog niet genoemd (1). Maar wel de 174 bedrijven en regeringsinstanties waar zij hun dikbelegde sandwich verdienden. Daaronder vielen ondermeer te noteren: de FBI, de ministeries van Buitenlandse Zaken, Handel en Volksgezondheid, de Belastingdienst, de US Army Training and Doctrine Command, de Army Information Systems Command, de National Drug Intelligence Center en de National Geospatial Intelligence Agency. Volgens Montgomery zitten bij die instanties nog steeds lieden die tot de cliëntèle van de D.C. Madam behoorden. En die zouden van invloed zijn bij de huidige race naar het presidentschap. Bluf? Chantage? Conspiracy? Een eerzame bef? Geen idee. Maar het zou buitengewoon prettig zijn als Monty binnenkort wordt gedwongen om de namen in het publieke domein te donderen. Voor ie een ongelukkie krijgt en we moeten wachten op ICIJ. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 3 van deze serie dd. 1 april 2016.

Door Jan Portein.

Het lijkt toevallig. Maar dat kan haast niet. Het zit zo. De bengelend aan zijn eind gekomen masseuseneuker Jeffrey Epstein liet zijn kennissen en verse vleeswaren naar zijn Orgy Island overhoppen met een eigen jet. Zo'n jet heeft een staartnummer en staat daarmee internationaal geregistreerd. Nou gaan wij als simpele boerenleuters ervan uit dat die nummers uniek zijn. Anders wordt het een chaos. Dus wat deed onze klomp vandaag? Die brak. We blunderden namelijk tegen een uitgebreid artikel aan waarin fijntjes werd vermeld dat Jeffrey's staartnummer N474AW ook op een Bronco-toestel van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken stond. In dezelfde periode waarin Jeffrey piepjonge masseuses uit vooral Slavische landen over liet vliegen voor wat genoeglijke uurtjes. Nou het mooie. Dat Bronco-toestel was uitbesteed aan Dyncorp. Een firma die zowel voor de Amerikaanse strijdkrachten als de CIA en de VN beveiligingsklusjes en aanverwante bezigheden verrichtte en verricht. Tot die bezigheden behoorde ondermeer de aanvoer van en handel in jeugdige tot zeer jeugdige Slavische meisjes in Bosnië en aanpalende Balkan-landen (1). En dat sluit toch wel heel nauw aan bij de smerige activiteiten van good old Jeffrey. Toeval? Sure. Stay tuned.

(1) U kunt meer narigheid over Dyncorp vinden als u onze zoekmachine ter hand neemt. Bijvoorbeeld in aflevering 2 van de bescheiden serie “Jantjes”.