Skip to main content

maandag 19 september-2011
Wij hebben in de ontroerende serie rond verzekeringsmaatschappij ASR ondermeer aandacht besteed aan de voorkennis-affaire die zich in 2000 afspeelde toen Fortis/AMEV en de winkel van Sjaak van Ek elkaar in de armen vlogen. Een kunstje van de Utrechtse beffamilie Q en een klein clubje ingewijden (1). Daarbij citeerden wij uit een 11 juni 2002 bij een notaris gedeponeerd rapport, dat overigens niet alleen melding maakt van dat zo profijtelijke staaltje voorkennis in bovenstaande kwestie. We kwakken er nog maar eens een kwootje tegenaan. Komt ie:

"Bewuste informant stelt, dat Q eerder heeft verdiend aan voorkennis uit hoofde van zijn functies en connecties uit de relatiesfeer, zoals een vrouwelijke procuratiehouder uit de directie van Achmea, die regelmatig heen en weer reisde naar Portugal. Gelden werden ondermeer belegd in al dan niet valse kunst, antiek en vooral in onroerend goed. Vraagje van informant: wil rapporteur nog meer weten over voorkenniszaakjes van Q?
Rondom 1988 was een toenmalige commissaris van de Koningin een graag geziene gast. Vooral toen deze ook de post van commissaris bij een beursgenoteerde onderneming bekleedde. In een bepaald voetbalstadion bestond een open verbinding tussen justitie, advocatenkantoor Q en de Crediet en Effecten Bank (2). De kennis van de commissaris en het hoofd grote ondernemingen was via het doorgeefluik zeer welkom bij C en E. Deze affaire werd in kleine kring bekend onder de naam Connection Case GTI.
Vele jaren later kreeg men ook kennis van een monsterdividend NBM/Amstelland. Een jurist die daar werkzaam was, liet deze informatie vlieden naar een collega en zeer goede relatie van Q, de heer Ten D.
Onroerend goed kwam via Q's broer ondermeer in handen van de firma S. (met hulp van een paar gemeenteambtenaren). Opmerkelijk is dat deze broer en diens echtgenote vanaf 1997 panden aankochten die financieel gezien way out of their league lagen.
Deze broer is een bekende in het Utrechtse milieu en was bijvoorbeeld verdachte in een kwestie rond valse kunst. Later was hij betrokken in een cocaïnedeal (connectie met de zaak rond G.R.), die overigens mislukte. Hij wordt nu in verband gebracht met de handel in XTC met een collega van zijn echtgenote. Vroeger heeft deze broer van Q geld vervoerd tussen Nederland en Zwitserland met als dekmantel een koffiehandel (een van de bronnen: de Zwitser M. van Illy Kaffee)
".

Kunsthandel en vastgoed. Onze favorieten. Jetzt folgt noch viel mehr Schweinerei. Nou ja, jetzt. Volgende keer. Stay tuned.

1. Zie de artikelen 34 t.m 39 van de serie "Tussen premies en piraten"
2. Tegenwoordig een spaarvarken uit de stal van Van Lanschot.

  • Datum: .

dinsdag 20 september-2011
Beginjaren tachtig. De culturele incrowd van Utrecht en de bijbehorende barbaren dromden samen in galerie Quintessens aan de Nieuwe Gracht. Onder het genot van bubbels, eirondjes en horrible d'oeuvres. Aanleiding tot dit gedruis was een unieke Modigliani expositie met talloze doeken uit de portefeuille van een even unieke collectioneur: de pater van de Q-familias, die toevallig vorige week de Illy heeft ingeruild voor een Nespresso. Nou ja, doeken. Het meeste was op hout geschilderd en dat wekte de nodige verwondering bij sommige aanwezigen. Eén van hen nam aan het einde van de festiviteiten onverwacht dan ook het woord en zei: "Als mijn vader dit allemaal geschilderd moet hebben zou hij nog in leven zijn". Juist, het was de dochter van de in 1920 overleden Amedeo Modigliani zelve en haar kleine ontboezeming veroorzaakte de nodige rumor in casa Quintessens. De gasten werden stante pede de deur uitgewerkt en daarna de betrokken kunstwerken. Helaas benaderde iemand de Utrechtse smurfenafdeling, die heel alert de volgende dag een paar werknemers op de galerie afstuurde. Jammer, iets te laat. Maar de blauwe neusjes lieten zich niet afpoeieren en vonden na niet al te lange tijd en een tip toch de "Modigliani's" terug. In het schuurtje van Duco (aka Ducalo) Q (1). Een broer van de eerder door ons opgevoerde witteboordenbef en dus ook zwager van "Pientje" Fortis-AMEV (2).
Uiteraard volgde op die vondst een officieel justitieel onderzoek naar de luitjes die verantwoordelijk waren voor het productie- en verspreidingsproces van de "Modigliani's". Al vrij snel raakte bekend, dat de collectie ook al eens door de Q-tjes ter overname was aangeboden aan een bevriend en redelijk in de was vertoevend echtpaar. Dat had de collectie echter even laten bodychecken en had naar aanleiding daarvan bedankt voor de eer. Ze bleken namelijk gefabriceerd te zijn door ene Pim van Houten, een goeie kennis van Ducalo.
Denk je als gemiddelde boerenjongen, dat de affaire voor het OM kat in het bakkie verf moet zijn geweest. Normaliter misschien wel, maar omdat het OM had ingestemd met het verzoek van vader Q om hem op de hoogte te houden van de vorderingen van het onderzoek en de Q-tjes uitstekende relaties onderhielden met de familie Korthals Altes, oud-minister De Ruijter en andere justitiële coryfeeën werd het Modigliani-karretje kundig de poep ingereden. Zo gaat dat als ons ons kent. Ook in togaland. Smeerlapperij? You ain't seen nothing yet. Stay tuned.

1. Zie voor een paar andere hoogstandjes van deze avontuurlijke Ducalo aflevering 1 van deze serie.
1. Zie de artikelen 34 tot en met 39 van de serie "Tussen premies en piraten".

  • Datum: .

donderdag 22 september-2011
Ja hoor, we got mail. Naar aanleiding van onze artistieke berichtgeving over de witteboordenfamilie Q en haar zwarte schaap Duco aka Ducalo van de Maliebaan. Een kwootje? Komt ie:

"Pim van Houten (1) en zijn broertje (Watt en half Watt) hadden in de jaren tachtig veel contact met de heren Bert B. en diens partner Bert D.. Allebei bekende figuren uit de Amsterdamse Nieuwe Spiegelstraat. Pim had Bert B. overigens leren kennen in de petoet.
Na het Modigliani-avontuur probeerde ze een valse collectie Man Ray te verpatsen (2). Het ging om foto's van een blotekontenmodel dat voor veel Utrechtse milieuridders geen onbekende was. Ze was voor dit historische werk gekiekt door Hansje v.d.B., die daarna de afbeeldingen overzette op ouwe mm-film en fotostrips. Hans was een voormalig Panorama-fotograaf die in die periode langzaam de lamp zag uitgaan onder het genot van Marokkaanse middelen.
Toen de verkoop van deze collectie niet wilde vlotten en het risico alsmaar groter werd besloot Ducalo Q. de prenten cadeau te doen aan het Haags Gemeente Museum. In de hoop daarvoor op de een of andere manier iets retour te krijgen. Het enige dat retour kwam was het vriendelijk verzoek de collectie op te komen halen, anders ging ie bij het grootvuil. En dat terwijl Hansje en zijn blote model nog zo hun best hadden gedaan.
De club van Q. had ook nog een stel rotte Appels in voorraad. Wat ze daarmee hebben gedaan weet ik niet precies. Er schijnt een valserik te zijn geschonken aan een oud-premier en één aan een oud-hoogleraar aan de Utrechtse Universiteit ter gelegenheid van diens afscheid. Mogelijk waren dat Appels, maar daarvoor moet ik nog even mijn oor te luisteren leggen.
Watt en half Watt opereerden na de Maliebaantijd op het Jansveld en de Predikherenstraat. Samen met de als kort aangebonden bekend staande "Bertie" C. Tegenwoordig schijnt Pim in touw te zijn voor Flip Kerkhoven (3).
"

1. Zie aflevering 2 dd. 20 september 2011.
2. Voor Man Ray raden we u aan om even te goegelen.
3. Voor de kleurrijke Flip verwijzen wij met veel genoegen naar onze zoekmachine.

  • Datum: .

dinsdag 27 september-2011
Naar aanleiding van onze artiekeltjes over de valse kunsthandel van de als untouchable door het leven gaande corrupte Utrechtse wittebeffenfamilie Q., kregen we een Gansewinkel vol info aangeleverd over nog meer Schweinerei binnen die sector. Want je kunt bijvoorbeeld wel dankzij een staaltje voorkennis van hoge kwaliteit 3,5 meloen euro uit de fusie tussen Fortis/AMEV en ASR hebben gepeurd zonder stevig op de toga te worden gespuugd, ook dit specimen uit de rupsensoort Nooitgenoeg bleek nooit tevreden (1). We hebben wat tijd nodig om de verse artistieke infobaksels op kwaliteit te beoordelen, dus keren we even terug naar het eerder vermelde rapport uit 2002, dat met het oog op een veilige toekomst voor de samenstellers bij een notaris is gedeponeerd. Deze bijdrage gaat over vastgoedstrapatsen. En zoals u gewend bent een kwootje:

"...Navraag leert dat het pand Maliebaan 79 in uitstekende staat van onderhoud verkeerde tijdens de verkoop in '96. Echter geen van de makelaars aldaar wist dat het pand te koop stond, behalve makelaar De B, H & M. In het pand zat een van de beste huurders van Nederland: Randstad. Waarom zou de eigenaar (de Staat der Nederlanden) het pand aan een van de meest begerenswaardige locaties voor onroerend goed in het hele land verkopen voor het schijntje van 1,5 miljoen gulden, terwijl niet veel later een hypotheek werd afgesloten ter waarde van 2,5 miljoen gulden? Dat staaft kwalijke vermoedens en die worden nog versterkt bij het doornemen van de leveringsakte. Daarin komen ene mr. De Boer voor als vertegenwoordiger van de Staat en mr. Tanja van der Zalm, van wie broer F. van der Zalm al jaren voor onze Illy koffiehandelaar Duco Q. werkt (2).
Tevens was vader Van der Zalm notaris en trad wel eens op namens domeinen. Aldus makelaars Van R. & D. Volgens rapporteur stinkt deze onroerend goedtransactie rond Maliebaan 79
".

Maar er is nog een walmende transactie op de Maliebaan die zich voltrekt tussen dit stukje zogenaamde bovenwereld en de aanverwante regionen onder de streep. Dus stay tuned.

1. Vgl. de koosnaam van Jan van Vlijmen, de schrik van het Bouwfonds en het Philips Pensioenfonds en hoofdverdachte in de Klimopzaak.
2. Zie voor de verwarrende Illy-connectie aflevering 1 dd. 19 september 2011.

  • Datum: .

donderdag 29 september-2011
We zetten vandaag weer vrolijk de kettingzaag aan voor de verdere ontbossing van van het imago van de familie Q. De zo gerespecteerde Utrechtse beffamilie, die zich in de loop der jaren ongestraft meloenen kon toeëigenen, mede dankzij hun relaties met het Haagse walhalla. Van ASR tot Modigliani, van valse titels tot jojoën met dure pandjes. Niets is te gek om het spaarvarken te spekken cq. de inhoud van de Keulse pot op peil te houden. Nu we het toch over pandjes hebben, nog één keer een kwootje uit het roemruchte rapport uit 2002. Komt ie:

"Nu iets over de transactie Maliebaan 44/46 uit 1998. Het pand werd verhandeld voor 2,4 miljoen gulden. Dat was ver onder de prijs. Navraag leerde dat het pand 3,1 miljoen gulden waard was. De hypotheek van 3 miljoen staaft het vermoeden dat er iets stinkt.
Hetzelfde verschijnsel doet zich voor bij Maliebaan 15. Dat pand wordt voor een hoog bedrag gekocht door de firma S. , die het vervolgens een opknapbeurt geeft. Er dreigt een flink verlies te worden geleden, maar een connectie van de familie Q regelt binnen afzienbare tijd een prima huurder: de reclassering. Een instantie die al jaren op goede voet staat met mr. Q, de advocaat van de gemeente Utrecht. Geld gaat vaak onder de tafel door.
Dan Maliebaan 50. De broer van mr. Q jr. [Duco aka Ducalo, red.] komt op een bepaald moment bij eerder genoemde S. aanzetten met Ben B.. Een criminele relatie en geen onbekende bij het oud-hoofd van de reclasseringsraad. Zeker als het gaat om interesse voor kunst en antiek. Deze Ben B. is er altijd op uit om geld wit te wassen en kennis te maken met rechters. Hij bezit inmiddels de halve Nieuwe Spiegelstraat in Amsterdam (1). S. zet de eigenaar van Maliebaan 50 aan tot verkoop van het pand. Ze spreken af het in de krant te zetten voor 26 miljoen, het dubbele bedrag van de taxatie. Het gaat weg voor 24 miljoen en Ben B. is zeer in zijn nopjes.
Gerucht gaat in Utrecht dat de beide broers Q niet te vervolgen zijn, daar hun vader uit hoofde van eerdere functies zich door relaties bij het OM telkens laat inlichten over lopende onderzoeken."

Zoals eerder vermeld is pappa Q recentelijk verhuisd naar het eeuwige dakterras. Maar in junior en diens "Pientje" heeft hij waardige opvolgers. Stay tuned.

1. Zie voor de Nieuwe Spiegelstraat ook aflevering 3 dd. 22 september 2011.

  • Datum: .

zondag 13 november-2011
Termen als hoei, pizda,zjopa en meer van dat soort exotische vleeswaren gieren dezer dagen rond in de Russische kunstscene. Er is namelijk een beroemd werk van Amedeo Modigliani op de tocht komen te hangen.
Het portret van de befaamde Russische kunstenares Marie Vorobieff - Stebelska aka Marevna is momenteel tegen een redelijke vergoeding te bewonderen in het Pushkin Museum in Moskou. Geschatte waarde 12 meloen dollar (1). Iedereen blij, zou je denken. Foutje. Volgens "expert" Natalia Kournikova van de galerie Nashi Khudozhniki gaat het om een valserik, omdat Marevna op het schilderij op geen meter lijkt op de Marie, die Modigliani begin vorige eeuw in Parijs leerde kennen en voor de eeuwigheid zou hebben vastgelegd. En dat is volgens haar op zijn minst ongebruikelijk te noemen.
Natalia is trouwens niet de eerste, die de echtheid van Marevna in twijfel trekt. Een Russische verzamelaar had in 2006 het plan opgevat om het doek voor 3 meloen (!) te kopen en in zijn dasha naast de koppen van een paar beren en een verdwaalde wolf boven de haard te hangen. Maar 3 meloen is toch 3 meloen en ter verificatie zou het kunstwerk naar Zwitserland zijn verhuisd. Wat bleek? Er zouden synthetische stoffen zijn gebruikt die pas na 1940 in de handel kwamen en Modi had al in 1920 een warm plekje gekregen op de goddelijke eretribune.
Meteen kwam het opperhoofd van het Romeinse Modigliani Instituut in het fucile. Contra-expertise zou hebben aangetoond dat er geen blikkie verf van na 1940 was opengegaan en bovendien beschikte hij over een verklaring van Marevna zelf, dat zij inderdaad voor Modi had stilgezeten.
Voorlopig dus een dead heat. Maar om wat duidelijkheid te verschaffen zou een gang richting Utrecht en omstreken misschien de moeite waard zijn. Wie weet heeft het artistieke kringetje rond de bekende Utrechtse bef mr. B.F. Q. en zijn avontuurlijke broeder "Ducalo" Q. in de jaren tachtig een indrukwekkende reproductie gebaard en op de markt gemieterd (2). Het is maar een suggestie. Nooit geschoten, nooit haarscheurtjes. Stay tuned.

1. Bij experts van Sotheby en Christie's waarschijnlijk rond de 4 meloen, maar die hebben geen specsavers. Zie "Dirk en de kunstjes", aflevering 6 dd. 11 november 2011.
2. Zie aflevering 2 van deze serie dd. 20 september 2011.

  • Datum: .

Er schijnt vandeweek iets gebeurd te zijn. Iets met een boek of zo. En dat zou verklaren waarom er plotseling een bescheiden run ontstond op deze serie. Met als bonus nog een karretje extra informatie over de avontuurlijke handel en wandel van de Utrechtse famielje Q. Zo mochten wij bijvoorbeeld de namen noteren van de twee recherchesmurfen die beginjaren tachtig in het schuurtje van de zo kunstzinnig aangelegde Duco Q een hele verzameling valse Modigliani's aantroffen. Niet lang na de jammerlijk mislukte expositie, die wij in aflevering 2 van deze serie (dd. 20 september 2011 !!) al voor het souffleurshokje trokken. Het ging om de heren Spui en Bieneman en we mogen aannemen dat ze hun vondst indertijd keurig in een peeveetje hebben laten neerdalen. Daarbij zou het trouwens niet zijn gebleven. Een team onder leiding van snuffelsmurf Paulussen zou namelijk ook een forensisch onderzoek in datzelfde schuurtje hebben gepleegd in verband met een moorddadige gebeurtenis, waarbij een bekende kunstkennis van Duco en een bef betrokken zouden zijn geweest. Wat er verder mee is gebeurd? Goeie vraag. We vermoeden van niks, want zowel opa Q als broeder Q. waren beffen met vrienden en kennissen in high places en dan met name bij Justitie in Den Haag.
Dat brengt ons bij de nieuwe anecdote, dat ook toenmalig minister van Justitie Job de Ruiter (rip) bij voornoemde expositie aanwezig zou zijn geweest. Had die dan iets met kunst? Ja zeker. En het bewijs voor die stelling kunt u terugvinden in onze serie Roze Balletten uit 2001 (!!!), waar uit de lendendoeken wordt gedaan hoe Job verzeild raakte in de affaire rond de Chardzjiev-collectie. Aangemaakt met een snufje moord, een wolkje zwendel en een vleugje Marokkaanse koterhops. Dat laatste ingrediënt vond ook een plekje in het boek “Een man tegen de staat”, zij het wat minder expliciet. De schrijver werd via de kadi gedwongen om de passages over Job terug te nemen door middel van een inlegvel. Waarschijnlijk door onze indringende details over deze kwestie liet Job Kleintje Muurkrant met rust. Overigens zou Duco in de jaren negentig nog eens met speurneuzen zijn geconfronteerd. Toen zou het hebben gehandeld om een hoop stenen op de Maliebaan die de lucht van een wasstraat verspreidde en waar Duco's gabber Bertje D. zou hebben geprobeerd om zijn eigen ouwelui een stel valserikken in de maag te splitsen. Volgens de af en toe met Jort Bretels koketterende Bertje afkomstig van een oud-NSBer cq. ex SS-er. Je hoort nog eens wat.
Dan nog wat strooigoed tot besluit. Duco zou ook ooit uitbater zijn geweest van een kroeg, de Gasterij, waar een oude bekende van ons van tijd tot tijd achter de toog zou hebben gestaan. Notaris Johan van der Veen (1). Een van diens cliënten was en is ene Michel P.. Vroeger eigenaar van een computerhut, tegenswoordig een grootheid in de stenenwereld met een innige connectie met bankster Van Lanschot. En als we onze informanten mogen geloven (en waarom niet) doen Duco en Michel sinds enige tijd samen ook iets moois in de kunstwereld. Verder zou ooit een douanier Van Zanten in Groningen een smokkel van nieuwe Duitse Porsches en Audi's met een oud Nederlands kenteken in het snotje hebben gekregen. Had ie beter uit het snotje kunnen laten. Na het starten van een grutactie om de zaak beter in beeld te krijgen kreeg ie de zak van bovenaf. Die famielje Q? Never a dull moment. Stay tuned (JP).

(1) Een bekende figuur in onze series “Octopussy” en “Fred en de deals”.

  • Datum: .

Dit verzin je niet. Zijn we net bezig met Utrechtenaar Duco aka Ducalo Q en zijn avontuurlijke activiteiten in de kunstwereld, worden we gewezen op een gebeurtenis uit het prille verleden. Vorig jaar werden 21 van de 30 werken van Modigliani van een expositie in Genua als vals weggezet. U raadt nooit hoe het museum heette waar het feest plaatsvond. Het Palazzo Ducale. Nou was een van de triggers voor het afblazen van de expositie die inmiddels duizenden en duizenden bezoekers had getrokken een artikeltje uit Kleintje Muurkrant. Aangedragen door een Russische mevouw die ook actief was geweest in de door ons met speciale aandacht gadegeslagen Chardzjiev-affaire (1). Nou hoort u ons niet beweren dat de werken in het Genuese Palazzo Ducale rechtstreeks te maken hadden met onze Ducalo, maar om meerdere redenen is het wel curieus. Stay tuned.

(1) Zie onze serie “Roze balletten”.

  • Datum: .

Hoe rolt een daftige beffamilie als de Utrechtse Quutjes in de valse kunst? Schijnt volgens de laatste berichten in de jaren zestig op gang te zijn gekomen. In Barcelona. Daar zou de ouwe Q. in aanraking zijn gekomen met een meneer Welters, die zich daar als Nederlands honorair consul zou hebben gepresenteerd. Meneer zat daar niet voor niks. Hij zou indertijd seine Ehre und Treue hebben verkwanseld aan buurman Adolf. Op zich ook weer niet zo'n halsmisdaad in een land waar een gemalen prins woonachtig in Soestdijk eenzelfde verleden koesterde. Zij het dat die tijdig de huik naar de wind hing. Hoe dit ook zij, meneer Welters en zijn vrouwtje Jeannette van Hattum moesten door met hun leven en zouden zich mogelijk naar het voorbeeld van alte Kameraden in de kunsthandel hebben begeven. Zullen we het hier niet hebben over de koshere aard van die kunst cq. de echtheid ervan. Wilden nogal eens wat craquelé vertonen. En soms leverde dat probleempjes op en gingen mensen bijvoorbeeld ook twijfelen aan de echtheid van het honorair consulschap. Het verhaal wil, dat meneer Welters soms zelfs met een oekaze uit Soestdijk liep te wapperen om aan te tonen, dat hij wel degelijk gerechtigd was om die titel te voeren. Ook aan die oekaze kan een irregulier luchtje hebben gehangen, maar eerlijk is eerlijk: voornoemde huurder van paleis Soestdijk dealde na WO II eveneens in schilderingen van allerlei allooi. Van Terpen Tijn tot Correggio (1). Maar goed, wat geschiedde ergens in de eerste helft van de jaren zestig? De ouwe Q. maakte via de Lions Club kennis met meneer Welters. En u begrijpt het al: zo is het gekomen. Of liever: zo zou het zijn gekomen. Je moet voorzichtig zijn tegenswoordig. Voor je het weet wordt je benaderd door allerlei boekenschrijvers en uitgevers met het verzoek hun huid te redden. In het vroege voorjaar van 1968 ontstond in de Nederlandse kunstwereld enorme twijfel over de echtheid van de Modigliani-collectie van meneer Welters, die op dat moment werd geëxposeerd in het Utrechts Centraal Museum. Daar waren een paar redenen voor. Ten eerste: er was nog nooit zo'n grote collectie op hout geschilderde Modigliani's aan den volke getoond. Ten tweede: de aankoopprijs leek wel erg veel op een prikkie. Ten derde: het voelde niet als Modigliani's. Er kwam een onderzoek op gang waarbij ondermeer de beroemde Italiaanse Modigliani-kenner Ambrogio Ceroni werd betrokken. Hoe dat afliep hebben we (nog) niet kunnen vinden. Maar hoe toevallig is het in dit licht, dat in de jaren tachtig Duco Q. in Utrecht een ronkend exposé organiseert van een hele reut Modigliani's op hout, die niet als echte Modigliani's voelden en later dan ook als valserikken werden afgevoerd uit een schuurtje? En hoe toevallig is het dat Bertje D., een van Duco's gappies, zijn ouwelui een stel valserikken in de maag probeerde te splitsen die naar eigen zeggen afkomstig waren van een voormalige NSB-er annex SS-er? Helemaal niet toevallig. Stay tuned (JP).

(1) Zie voor Terpen Tijn het Ollie B. Bommelouevre van Marten Toonder en voor Correggio onze serie “De prins en de Correggio”.

  • Datum: .

Voor een leek lijkt het vrij debiel. Maar binnen het circuit van avontuurlijke kunsthandelaren komt het regelmatig voor, dat bij zakelijke transacties rond een kunstwerk foto's ervan voldoende zijn. Zo beschreven wij in de enerverende serie “Schilderachtig” met grove kwastvoering het verhaal rond de diefstal met geweld van een plukje op het oog redelijke meesterwerken bij de weduwe van oud-Rijksmuseumdirecteur David Cornelis Röell eind oktober 1999. Waaronder een door experts als valserik aangemerkt schilderij van de antieke Belgische kanjer Joos de Momper. Naar men zei had de hele bups een totale waarde van 3 meloen piek. Hallelujah jutteperen: de boel was verzekerd. Dus wat doet de in de Utrechtse kunstwereld rondscharrelende zoon Jaap? Die gaat als een Bolt in de slag met de betrokken verzekeringsmaatschappij. In casu Lloyd's. Jaap stuurt een stel zwart wit fotootjes op van de weggehaalde verf-in-lijst buit en wat denk je? Lloyd's vindt dat voldoende en honoreert Jaap's claim. Begrijpt u het, dan begrijpen wij het ook. Vooral ook, omdat na het terugvinden van een deel van de "meesterwerken" in een schuurtje in Friesland niet alleen het exemplaar van De Momper een lichte benauwdheid veroorzaakte.
Nou weet u inmiddels dankzij revelaties in eerdere afleveringen van deze serie “Tussen Beffen en Piraten” dat bijvoorbeeld in de affaires rond de naar nep riekende werken van Chardzjiev en Modigliani ook foto's van de handelswaar rondwapperden. Ooit geproduceerd door een persgabbertje, later bij Foto Abstede in de Utrechtse Nachtegaalstraat (1). En daar bleef het niet bij. Valse Corneilles en Appels vonden op deze wijze eveneens hun weg naar plekkies boven de haard en het dressoir. Even een leuke voor onderweg: Vlak voor zijn heengaan wist good old Henk van de Meene in Knokke nog een rotte Appel voor 4,5 ton te verpatsen. Want over zulke prijsjes hebben we het hier.

Btw: Als u de moeite heeft genomen om de story rond de weduwe Röell (nog eens) op te slurpen bent u ook Theo Daatselaar tegengekomen. Al jarenlang een vertrouwde TEFAFaffer, die blijkbaar graag bloemen plukt over de rand van de afgrond en af en toe met een toverstokje zwaait. Zo heeft ie momenteel een werkje van Salomon Ruysdael in de ramsh gegooid, dat volgens een erkend expert heel wat later door dezelfde hand ter wereld is gebracht als voornoemde De Momper. En daarnaast heeft Theo de kunstkenner een stukje arbeid van Johannes Barend Koekkoek in de etalage gepletterd, dat volgens hem een VOC-schip moet voorstellen. Jammer nou. Het gaat om de Zeven Provinciën, het vlaggenschip van de zeventiende eeuwse Nederlandse oorlogsvloot. Nou maar hopen dat Theo iets meer van ouwe auto's weet. Stay tuned.

(1) Niks ten nadele overigens van het bedoelde foto-atelier.

  • Datum: .