vrijdag 4 november-2011
Gisteren opende de Engelse krant the Guardian met het nieuws dat de USA een aanval op Iran aan het voorbereiden was en dat het Verenigd Koninkrijk uiteraard steun zou verlenen als het zover mocht komen. Niks geleerd van Irak, Afghanistan enz. enz. Vandaag komt in de Telegraph het nieuws dat het Internationale Atoom Agentschap IAEA binnenkort met een rapport zal komen waarin staat dat Iran componenten van kernwapens aan het testen is, waaronder de zogenaamde 'triggers', een raket voor nucleaire lading aan het ontwikkelen is (de Sejil?) en simulatieprogrammas voor nucleaire wapensystemen aan het ontwerpen is. In oktober beschuldigde de VS Iran ervan betrokken te zijn bij een terroristies complot in de VS en op de G20 was de “Iraanse dreiging” onderwerp van gesprek tussen o.a. Obomba en Sarkozy.
In de zomer kondigde Iran al aan dat zij de output van het verrijkingsprogramma zou verhogen tot 20% verrijkt uranium. Volgens Iran voor een reactor voor medisch onderzoek. Voor atoomwapens is echter 90% verrijkt uranium nodig en daar is Iran nog lang niet aan toe.
Dit soort tromgeroffel in de burgerlijke pers komt wel tegelijkertijd met de sociale onrust in de VS, het instorten van de kapitaalmarkten, het gerommel rond de Euro en de hogere versnelling voor de nederzettingen politiek van Israel. Ein frischer fröhlicher Krieg zou al dat gezeur wel weer even naar de achtergrond verplaatsen. Iemand nog een peul?

zondag 6 november-2011
Niet alleen de USSA zou volgens mainstreamvodden de startblokken al hebben neergezet voor een militaire actie in Iran, ook Israël zou voorbereidingen treffen in die richting. Volgens Bibi was dat dampende bullshit en had de lekkage tot doel om hem polletieke acné te bezorgen. Alles is mogelijk in dit door Magere Hein op de markt gebrachte steekspel, dus Bibi kan gelijk hebben. Maar waar of niet waar, wat Saddammeke niet had, heeft Moshe Ahmadinejad wel: biochemische rotzooi en draagsigaren. En ironischer kan haast niet, voor een deel uit Israël's eigen doos.
Een van de luitjes die indertijd aan die export naar Teheran een flinke shekel heeft verdiend was de avontuurlijke zakenman Nahum Manbar. En geloof het of niet, maar Nahum kreeg de afgelopen week vervroegd zijn broekriem en zijn veters terug na 14 van de 16 jaar celstraf te hebben uitgezeten.
Begin januari 2001 publiceerden wij op de site van de Morgenster het artikel "De verborgen listen van de biochemo-boys". Daarin kwamen ook strofes voorbij over het Nederlandse bedrijf Melchemie en eigenaar Hans Melchers. Die vond die strofes niet gezellig en wij werden geprest om het bewuste artikel op te zuigen. Zullen we het verder niet over hebben. Maar een ander gedeelte had betrekking op Manbar en in verband met het luider wordende tromgeroffel rond Iran is het misschien aardig om op deze dag des Heren die ouwe affaire toch weer van zolder te halen. Komt ie:

De verborgen listen van de biochemo-boys

Het was een logische manoeuvre toen op 7 december jongstleden onze permanente ambassadeur bij de Geneefse Ontwapeningsconferentie Den Haag
presenteerde als mogelijke vestigingsplaats voor de nieuwe Organisatie voor het Verbod van Biologische Wapens van de Verenigde Naties. En de Haagse loco-burgemeester ter plekke het beeld van zijn stad nog wat bloemiger inkleurde. Tenslotte beschikt ons democratisch bolwerk achter de duinen al over instituten als het Internationaal Gerechtshof, het Hof van Arbitrage, het Joegoslavië Tribunaal, Europol en de Organisatie voor Bestrijding van Chemische Wapens. Mocht Den Haag deze buit inderdaad binnenhalen, dan krijgt die laatste organisatie er dus een broertje bij. Met wellicht een bekende Nederlandse expert op dit gebied als adviseur: Niek Meulmeester. De Raspoetin van de in 1994 opgeheven Inlichtingen Dienst Buitenland (1).

Opkomst en val van Nahum Manbar

Precies een dag voor de enthousiaste presentatie van Den Haag als zetel voor het nieuwe bio-bureau deed in Jerusalem het Hooggerechtshof achter gesloten deuren uitspraak in de zaak in hoger beroep tegen Nahum Manbar. Een in Zwitserland wonende Israëlische miljonair die op 17 juli 1998 door de rechtbank in Tel Aviv tot zestien jaar gevangenisstraf was veroordeeld wegens het tussen 1990 en 1996 illegaal verhandelen van materiaal en kennis voor de aanmaak van chemische wapens aan Iran.
Daarnaast had Manbar Teheran voorzien van raketten, granaten en andere militaire snuisterijen. Het vonnis van de rechtbank werd door het Hooggerechtshof bevestigd. Het had Manbar's verhaal dat hij met
toestemming en onder begeleiding van de Israëlische inlichtingen- en
veiligheidsdiensten had gehandeld hautain terzijde geschoven. En geweigerd om twee getuigen à décharge die Manbar's beweringen konden staven op te roepen.
Een van hen was een topfunctionaris van het Poolse bedrijf Europol (sic). Via Manbar had hij vijftig oude Soviet-tanks die voorzien waren van Israëlische electronica en een stel raketten aan Iran verkocht. Alvorens de bewuste tanks daadwerkelijk geleverd werden kregen Poolse technici in Israël een spoedopleiding in de bediening van die electronica om zo de overdracht aan Iran zo soepel mogelijk te laten verlopen.
De andere getuige die voor Manbar in het krijt wilde treden was de
voormalige MI 6-agent Richard Tomlinson. Hij was bereid onder ede te verklaren dat Manbar en zijn Britse zakenpartner Joy Kiddie ten tijde van hun transacties met Iran voortdurend voeling hielden met de geheime diensten van Engeland, Israël en Nederland. Die zouden de informatie die het tweetal verzamelde hebben gebruikt om een beter beeld te krijgen van de Iraanse activiteiten op het gebied van bio-chemische oorlogsvoering en die voor zover mogelijk te verstoren (2). En Tomlinson kon het weten. Vanaf 1993 leidde hij de operatie aan Britse zijde via de Londense cover-firma Bali Trading. Uit eerste hand kon hij dus aandragen dat Manbar na ieder contact met zijn Iraanse afnemers door "Dan", een hoge functionaris van de Israëlische veiligheidsdienst GSS (vroeger Shin Beth), werd gedebriefd. En dat ex-generaal Arnos Kotzer, Manbar's adviseur/manager in Israël, via zijn eigen circuit de autoriteiten op de hoogte hield van de dagelijkse gang van zaken. Bovendien werd de Israëlische zakenman bij zijn acquisitiereizen in Europa, waarbij hij ook Nederland aandeed, voortdurend in de gaten gehouden door agenten van de
Mossad (3). Dat gold ook voor Kiddie. Bijvoorbeeld bij haar ontmoeting met afgevaardigden van het Iraanse politieke kopstuk Rafsanjani in Amsterdam.
Na 1993 zou Manbar echter in de ogen van zijn "handlers" in Tel Aviv
steeds meer uit de losse pols zijn gaan opereren en zich hebben onttrokken aan hun volledige controle. Zij zouden hem een paar maal hebben laten weten not amused te zijn. En omdat hun informant daar niet op zou hebben gereageerd werd hij uiteindelijk in 1997 gearresteerd.
Min of meer tezelfdertijd was ook Tomlinson in moeilijkheden geraakt. Naar eigen zeggen kon hij zich niet langer verenigen met de rodeo-sfeer op de burelen van zijn werkgever, waar hij onder andere geconfronteerd werd met geheime, uiterst riskante plannen om de Servische leider Milosevic en het Lybische staatshoofd Khadaffi te kelen en Servische donaties aan het verkiezingsfonds van de Tories (4). De spanningen die hierdoor intern ontstonden zouden er de oorzaak van zijn geweest dat Tomlinson in 1995 op de keien belandde. Mogelijk blijft echter ook dat de kwestie Manbar hem de
kop heeft gekost. Toen hij in 1997 (!) aankondigde zijn bevindingen in
boekvorm op de markt te deponeren waren bij MI 6 de rapen gaar. Het leven van de voormalig agent veranderde in een nachtmerrie. Overal waar hij zich vestigde op de vlucht voor zijn vroegere collega's werd hij geconfronteerd met politieinvallen, arrestaties en uitzettingen. Een van de hoofdstukken van zijn manuscript gaat over de affaire-Manbar en de leveranties van strategische goederen aan Iran. Bijna een déjà-vu. Een tiental jaren eerder kwam de stroom van schokkende revelaties over de Iran/Contra-affaire op gang. Door het internationaal gekrakeel rond de beide hoofdfiguren zijn publicaties over de rol die Nederland zou hebben gespeeld in dit drama zo goed als achterwege gebleven. Vraag is of Nederlandse bedrijven eveneens betrokken waren bij deze charade en wie daar verantwoordelijk voor waren.

Dan volgt de uiterst interessante halte Melchemie. Die slaan we chagrijnig over en arriveren vervolgens bij het hoofdstuk "Game of the foxes". Komt ie nog een keer:

Game of the foxes

Op dertig november 1990 vond in hotel Al Bustan in de Omaanse hoofdstad Maskate een bijeenkomst plaats van de Cercle Pinay. Een eind jaren zestig in Frankrijk geformeerde pressiegroep à la Bilderberg met heel wat ultra-rechtse Europese politici en duisterlingen uit de internationale inlichtingenwereld in haar contreien. Er was een opvallende gast in Maskate, de Amerikaanse generaal Norman Schwartzkopf. De geplande leider van de toen nog in de grondverf staande geallieerde militaire strafexpeditie richting Baghdad naar aanleiding van de Iraakse bezetting van Koeweit. Het voornaamste onderwerp van gesprek moge duidelijk zijn: Wat had Saddam Hoessein aan afschrikkingsmiddelen in huis om het hoofd te
bieden aan een eventuele geallieerde aanval? En liepen Schwartzkopf's
mannen in dat geval gevaar om bestookt te worden met chemische wapens?
Onder de aanwezigen waren heel wat mensen met de al eerder aangehaalde uitstekende informatieposities. Zoals de Britse onderminister van handel Alan Clark en "het hoofd van de Nederlandse geheime dienst". Oftewel Niek Meulmeester (5). De inlichtingen die Schwartzkopf mee naar huis nam waren blijkbaar niet erg geruststellend. Zelfs een week voordat besloten werd om de op 15 januari 1991 gestarte luchtraids op Baghdad te laten volgen door
een grondaanval verzette Schwartzkopf zich tegen dat idee. Hij voorzag grote geallieerde verliezen. Vooral als gevolg van de te verwachten inzet van chemische wapens door Irak. Maar de haviken in Washington onder leiding van president Bush sr. zagen dat anders en in de vroege ochtend van de 24ste februari startte operatie Desert Storm. Op 28 februari was de hele zaak achter de rug (6).
De verhoudingen tussen het westen en Iran bleven echter onveranderd
slecht. Het is dus niet verwonderlijk dat initiatieven van zakenlieden als
Manbar door de westerse geheime diensten gretig werden ondersteund om uit te vogelen waar Teheran mee bezig was. Zoals gezegd, ook door de IDB. Tot in 1994 de conflicten binnen de dienst, die in 1990 al deerlijk onder de waterlijn was getroffen door de hype in de berichtgeving rond de geheime, met haar gelieerde stay-behindorganisatie O & I, door premier Lubbers werden aangegrepen om de IDB op te heffen. Als aanleiding werd de berichtgeving in het Financieel Dagblad over de diplomatieke cover van IDB-ers in Zuid-Amerika naar voren geschoven, maar ook hier kan de toen
langzaam uit de hand lopende affaire-Manbar van grote invloed zijn
geweest. Ondanks de rigoureuze maatregel van Lubbers bleef een klein aantal oud-IDB-ers onder leiding van Meulmeester en onder de vleugels van Lubbers'(!) ministerie van Algemene Zaken zo goed en zo kwaad als dat ging inlichtingenwerk verrichten. De uit de marine afkomstige Meulmeester leidde de dans vanachter een bureautje in het gebouw van de Raad van State. Verder werd hij adviseur van het Comité Verenigde Inlichtingendiensten Nederland (waar hij tijdelijk ondermeer te maken kreeg met de eveneens van de marine afkomstige Nico Buis, de opvolger van Docters van Leeuwen) en adviseur inzake databeveiliging bij de in Den Haag gevestigde VN-Organisation for the Prohibition of Chemical Weapons (!!!).
Langs die weg was en is de Nederlandse regering in de gelegenheid om op de hoogte te blijven van wat zich allemaal op dit vuige terrein afspeelt (7). En kunnen Nederlandse bedrijven van tijd tot tijd de internationale concurrentie de loef afsteken bij de zonder twijfel nog steeds voortgaande export van de bio-chemische dood. Prohibition of niet.

Noten:
1. Deze kwalificatie is afkomstig van Maurice Wessling's artikel
"Raspoetin in Wassenaar" in de Groene Amsterdammer dd. 6/12/1995.
2. Zie onderandere in het Israëlische dagblad Ha'aretz dd. 31/5/99 het
artikel "Manbar asks supreme court to hear British spy" van Yossi Melman.
3. Twee van hen vonden daarbij in 1993 de dood bij een merkwaardig
verkeersongeluk in Wenen.
4. Via het zakelijk netwerk van Tory-MP Harold Elletson.
5. Het citaat is afkomstig uit Clark's dagboek. Navraag bij de BVD leerde ons dat het toenmalig hoofd van die dienst, Docters van Leeuwen, op die datum zeker niet in Oman vertoefde. De conclusie dat het dus om Meulmeester ging, ligt dan voor de hand.
6. Zie het artikel "Behind Colin Powell's legend, part 4" van Robert
Parry en Norman Solomon bij www.Consortiumnews.com
7. Zie het al eerder onder noot 1 gememoreerde artikel "Raspoetin in
Wassenaar".

Morgenster, 7 januari 2001

Mocht u de beschikking hebben over nog wat oude of nieuwe spullen die misschien nuttig kunnen zijn voor dit artikel, aarzel niet en zoek contact met de morgenster.

Wat is er veranderd? Niks. Ook toen werd er al gekonkeld en gedeald. Misschien heette het toen nog niet "ter bescherming van de burgerbevolking", maar voor de rest.....

donderdag 10 november-2011
Volgens de nucleaire waakhond in Wenen, het IAEA, zijn de jongens van Mosje Ahmadinejad bezig met de bouw van een atoombom. En dat heeft in de westerse hoofdsteden en Tel Aviv het licht op groen gezet voor de inzet van extreme afknijpmiddelen cq. wapentuig om de geboorte van een tweede islamitische bom uit te sluiten. Moet je wel onweerlegbare bewijzen hebben. Geen plakjes gele nepcake uit Mali en niet verdragende sigaren, die later niet aanwezig blijken te zijn. Echte bewijzen. Moeilijk, dus dan maar net als de vorige keer. Je zoekt wat stukjes van de puzzel bij mekaar en ramt net zo lang met een hamer tot ze passen.
Een van de stukjes die aldus bij de Iraanse puzzel werd aangepast was het bericht dat een Russische gynaecoloog betrokken was geweest bij de betrokken IVF-behandeling. Ene Vyacheslav Danilenko. Althans, volgens een niet nader genoemde lidmaat van het Amerikaanse International Institute for Science and Security. En wat denk je?
Toch weer een plakkie gele cake. Want die meneer Danilenko blijkt helemaal geen nucleaire bommen-expert te zijn. Lees en implodeer.
http://original.antiwar.com/porter/2011/11/09/iaeas

Maar leugens en verzinsels bleken in het geval van Saddammeke ook geen beletsel om à la oom Adolf ten oorlog te trekken. Tijd om je hart vast te houden. Stay tuned

maandag 14 november-2011
En er maar over doorzeiken. Dat Moshe Ahmadinejad en zijn geloofsbaarden bezig zijn met het in elkaar sleutelen van een atoombommetje. Net als Saddammeke indertijd met zijn plakjes gele cake en zijn bio-chemische draagsigaren. En Muammar Khadaffi met zijn... wat ook weer? O ja, hij onderdrukte zijn bevolking met fris water, goedkope benzine, vrij onderwijs, vrije medische behandeling, een redelijk inkomen en leningen met een superlage rente.
Wat is de overeenkomst tussen deze zandbakbeheerders? Ze hadden besloten niet langer de dollar als betaalmiddel te accepteren bij hun olietransacties. En hun respectievelijke centrale banken hielden dat in de kieren. Ze hadden liever andere currency ic. hun eigen poen. Daarmee dreigde de basis onder met name de dollar naar de kloten te gaan en je kan ongedekte groene ruggen blijven drukken tot je je kameelmoe achter de billen van moeders of een escorteuse neerzijgt. Maar dat eindigt aan de meet geheid met een inflatoir bossie gladiolen en het lost geen ene slappe fluit op.
Dus schakel je ten einde raad een stel welwillende smurfen en warmpjes gestiekte gappies bij de mainstream vodden, de glazen tiet, Freedom House en andere bereiders van democratische fietsen in om met een bosje leugens de westerse opinie klaar te stomen voor een Arabische lente met waar nodig een mild regentje bommen en granaten. Saddammeke eindigde aan een touw en Muammar met een mes in zijn reet en een paar kogels in zijn lijf. Al lang voor hij in een hemelse tent verzeild raakte met 72 jongedames die uit handen van Berlusconi waren gebleven, hadden de door het westen gesteunde Mad Maxen een alternatieve centrale bank opgericht en verhandelden olie met petrodollars. Een nog nooit vertoonde move, maar daarmee maakten ze wel duidelijk waar de pijn zat bij hun Amerikaans/Brits/Franse opdrachtgevers. Muammar's serieuze plannen voor een Afrikaanse dinar die steunde op een goudvoorraad was daarmee definitief van de baan. De bankboys van Wall Street, Londen en Parijs kropen opgelucht achter de billen van moeders of een escorteuse. Die miss Piggy was gewassen. Nu Iran nog en op wat langere termijn de op zijn goud zittende Chavez en de Bilderboel is voorlopig weer dichtgespijkerd. Democracy? It's the dollar stupid. Stay tuned.

dinsdag 15 november-2011
Denk je toch, dat onze Britse NATO-gappies niet zo mesjogge zullen zijn om aan een tweede Irak te gaan beginnen. Nou, lees het artikel van de voormalige Britse diplomaat Craig Murray even aandachtig door en je krijgt het toch benauwd. De huidige Britse ambassadeur in Israël blijkt voordat er zelfs maar sprake was van een Conservatieve regering en een benoeming van Liam Fox tot minister van Defensie al met dit vosje en zijn enigmatische Tom Poes Adam Werritty te hebben gebabbeld. Over een mogelijk ingrijpen in het land van Moshe Ahmadinejad en zijn geloofsbaarden. Later kwamen er nog meer van die informele babbels, soms in aanwezigheid van niet nader genoemde Israëlische hotemetoten. Een van die gelegenheden vond plaats tijdens de Herzliya Conference van 2011. Een jaarlijks samenzijn, dat we al eens eerder de revue hebben laten passeren in een stel artikeltjes rond Ponzi-ridder Sir Allen Stanford (1). Je wordt er niet vrolijk van. Stay tuned.

1. zie aflevering 4 van de serie "Billions and centuries" dd. 23 april 2009.