zondag 7 september-2003
De niet onbemiddelde Turkse zakenman Asil Nadir heeft het plan opgevat om tegen bepaalde voorwaarden terug te keren naar Engeland. Om zich alsnog te verantwoorden voor zijn aandeel in een mega-schandaal rond zijn onderneming Polly Peck in de jaren 1990/1991. Hij wordt o.a. ervan verdacht enorme kapitalen op illegale wijze aan zijn firma te hebben onttrokken waardoor de koers van de bij beleggers zeer in trek zijnde aandelen Polly Peck spectaculair in elkaar klapte op de Londense beurs. In 1993 toen de lucht boven zijn geliefde regenhoedje steeds dikker werd drukte Asil onverwachts zijn snor en week met een kleine zakenjet uit naar het door Londen niet erkende Turkse deel van Cyprus. Onderweg zijn vlucht vierend met bubbels en kaviaar. Op Cyprus beschikte zijn inmiddels onder toezicht van een batterij curatoren gesteld bedrijf in de vlek Katho Zodia al jaren over een verpakkingsbedrijf voor groente en fruit dat ondermeer in touw was voor Del Monte Food. In 1995 ging het Noordcypriotische bedrijf van Polly Peck’s failliete boedel over in handen van Learned Ltd. dat eigendom was van... Asil Nadir. Volgens mensen die het weten kunnen werden ook al in de jaren voordat Learned de zaak overnam niet alleen zuidvruchten in de blikjes van Del Monte op sap gezet maar ook producten die op een heel ander profijtelijk marktsegment gericht waren. Dat van de roesmiddelen. De wikkels van de blikjes waren afkomstig van een op dit terrein internationaal actieve Nederlandse firma, die zowel van Nadir’s hoed als van de rand op de hoogte was. En meer dan dat. Eenmaal terug in Londen hoopt de bij de Turkse autoriteiten zo populaire Nadir tot een financiële schikking te komen. Waar de poen voor een dergelijke deal vandaan komt is niet moeilijk te raden. Maar het Britse Serious Fraud Office (SFO) heeft al laten weten geen trek te hebben in een onderling handjeklap. Niet onlogisch, want het dossier bevat in totaal liefst 66 minder welvoeglijke activiteiten waaraan Nadir zich zou hebben schuldig gemaakt. Of hij desondanks het ene geïsoleerde bestaan inruilt voor het andere is nog de vraag. Mocht het echter toch tot een proces komen, dan zullen de door ons gereveleerde ondeugende praktijken op Cyprus zonder twijfel buiten schot blijven. Of ze weten het niet bij het SFO of het is hun pakkie aan niet. Of allebei. (Voor meer details over deze affaire zie ook het artikel “Mexicocaine met een Hollands sausje” in De Morgenster).

maandag 30 augustus-2010
Als u een dezer dagen de onbedwingbare aandrang mocht hebben om in het Londense Mayfair rond te banjeren, dan loopt u een redelijke kans om een meneer met een electronisch bandje om zijn been tegen te komen. Dat is Asil Nadir. De Turkse grootondernemer, die afgelopen donderdag terugkeerde van een door hem zelf ingestelde ballingschap in het noorden van Cyprus. Na in 1993 zijn snor te hebben gedrukt toen hij in een kruipruimte dreigde te verdwijnen wegens het hansklokken van 34 meloen pond uit zijn verpakkingsonderneming Polly Peck. Er is langdurig gedönert over zijn terugkeer (1). Vooral ook omdat hij bang was voor duistere machinaties aan de kant van het OM en geef hem eens ongelijk. Vrijdag moet hij voor het eerst voorkomen. Dan zal blijken of de Britse overheid nog veel puf heeft om na zoveel jaar nog een langdurig en kostbaar proces aan te gaan, terwijl de uitslag nog lang niet vast staat. Verdwenen bewijsstukken, dooie getuigen, getuigen met geheugenstoornissen, getuigen met plasproblemen etcetera etcetera. Je weet het maar nooit. Asil zal zeggen dat ie onschuldig is aan de 66 tegen hem ingebrachte aanklachten. Zo'n kop zouden wij ook hebben. Nou kennen wij (goddank) het hele dossier niet, maar duizend tegen één dat daar niks bij zit over Nadir's betrokkenheid bij de handel in verwarrende middelen. Of de Britten lezen Kleintje Muurkrant niet of ze willen er geen chocola van maken. Een fruitig zaakje dus. Ingeblikt en wel (2). Stay tuned.

1. Aflevering 1 dateert van 7 september 2003. Ook toen was er al sprake van de terugkeer van vriend Asil ivm. zijn proces.
2. Zie vooral het hoofdstuk "Polly Peck" in het artikel "Mexicocaine met een Hollands sausje" op de site van De Morgenster, waarin de blikjes Del Monte monter over de toonbank rollen.

maandag 27 augustus-2012
Je mag ook niks. Afgelopen donderdag is de Noordcypriotische zakenpief Asil Nadir veroordeeld tot 10 jaar kruipruimte. Als baasje van de verpakkingsfirma Polly Peck had hij in de jaren tachtig, negentig van de vorige eeuw een kleine dertig meloen Pond aan het zicht van zijn aandeelhouders onttrokken en in 1993 de poten genomen toen financiële speursmurfen wal al te dichtbij kwamen. Er wordt nog gesteggeld over het bedragje dat hij moet ophoesten om die arme aandeelhouders na al die tijd toch nog een beetje aan het Zwitserleven te laten snuffelen. Gaan we er wel van uit dat ie nog wat pegels in zijn spaarvarken heeft zitten. Maar iemand die naast allerlei etenswaren ook verwarrende spulletjes verpakt zal toch niet zo dom wezen om alle poen te verkwanselen (1).
Waarom Nadir uiteindelijk toch is teruggekeerd naar de UK lijkt een beetje masochistisch. Tenzij hij bang was hetzelfde lot te ondergaan als een paar van zijn Turkse zakenpartners, die successievelijk een keurig verpakt ladinkje lood te verwerken kregen. Zo ben je baasje van een ondeugende onderneming en zo staat de erfopvolging op de stoep in het gezelschap van de heer M.Hein. En wat kan je dan beter doen dan wat jaartjes laag te gaan liggen tot je de Turkse versie van “Hé Suzie de bui is over” kan zingen? Sterkte Asil. Stay tuned.

(1) Bestijg onze onvolprezen zoekmachine, voer Polly Peck in en verorber de full story. Inclusief de story “Mexicocaine met een Hollands sausje” op de site van de Morgenster. Fruitig. Zeer fruitig.

donderdag 1 november-2012
Heb je net tien jaar kruipruimte voor je ballen gehad, proberen ze je ook nog voor 60 meloen Pond kaal te plukken. Nee, het zit Asil Nadir, de voormalige Turks-Cypriotische eigenaar van Polly Peck, niet mee. Bovendien zou hij niet weten waar hij die poen vandaan moet halen. O zeker, hij had van het bescheiden Britse textielbedrijfje een knoert van een onderneming gemaakt met hotels, resorts, electronica-firma’s en een deel van het fruitige Del Monte in de portefullie. En daar was ie stinkend rijk van geworden. Niet alleen door kundig ondernemen, maar ook door flinke irreguliere grepen uit de kas. Een deel van die achterovergedrukte poen verhuisde naar rekeningen bij de Kibris Bank en de verpakkingsbedrijven Unipac en Sunzest, alle drie gevestigd op het Turkse deel van Cyprus. Beginjaren negentig begon Polly zwaar water te maken en Asil zag zich in 1993 genoodzaakt om de benen te nemen naar Noord-Cyprus. In een private jet van een vriend.
En zo kwam hij in 2010 ook terug. In een private jet van een vriend. Ene Hamit Cankut Bagana. De eigenaar van het in 1992 aan het firmament verschenen Önur Air. Hamit blijkt gappie Asil hoog te hebben zitten. Hij betaalde het verblijf van de ouwe Pecker-magnaat in Londen in afwachting van diens proces. Want die was niet leeg, maar loaded was anders. Asil hoefde niet op een penny te kijken. Hij mocht van Hamit leven naar de standaard die hij gewend was.
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. De teller was tegen de tijd dat Asilleke werd veroordeeld gestopt bij rond de 4 meloen Pond. Maar Hamit vertelde gisteren aan de kadi dat hij dat met liefde had gedaan. En als ie van die 4 meloen niets terugzag, jammer dan. Vriendschap is onbetaalbaar.
Wij hebben ooit al eens het publieke domein in gekeild, dat Sunzest over het algemeen alleen maar fruit van Del Monte in zijn blikjes propte, maar bij gelegenheid ook wel eens ondeugende producten (1) uit Afghanistan en Turkije. En wat boert Tui-baas Steven van der Heijden in april 2005 in de Telegrof? Dat Önur Air zich zakelijk in de lucht hield door het vervoeren van onbetamelijke vracht. Hamit beloofde meteen een proces wegens smaad. Of dat voornemen ook inderdaad van de slurf is gekomen konden wij niet direct terugvinden. Mogelijk dat het rechts werd ingehaald door het landingsverbod dat Verkeer en Waterstaat nog geen maand later aan Önur Air oplegde wegens krakkemikkig materieel cq. interne organisatie.
Hoe dit ook zij, zowel aan Asil als zijn vriend Hamit zat blijkbaar een luchtje. Alleen drong dat niet door in de Londense rechtzaal. Je kan niet alles hebben. Stay tuned.

(1) Om de blikjes zaten wikkels die waren geleverd door een Nederlands papierbedrijf. Het moet ergens vandaan komen. Zie voor meer het artikel "Mexicocaine met een Hollands sausje" op de site van de "Morgenster".

zaterdag 17 november-2012
Was het overmoed? Was hem wat beloofd? Wat kon avontuurlijk ondernemer Asil Nadir normaliter verwachten bij zijn terugkeer naar Londen voor een proces wegens het leeghalen van zijn succesvolle onderneming Polly Peck in de jaren tachtig/negentig? Niet veel goeds. Tenzij je zo maso bent om tien jaar lang in een eenvoudig onderkomen te bivakkeren en ook nog eens voor zestig meloen te worden kaalgeplukt (1). Rekende hij misschien op de invloed van zijn ouwe Conservatieve vrienden binnen het wereldje van de beffen en de pruiken? Had hij die dan? Yes, he had.
Toen John Major in 1990 de tent van Maggie Thatcher overnam was de bodem van de Conservatieve partijkas tot in alle hoeken zichtbaar en hij verzocht fundraiser lord Alistair McAlpine om daar wat aan te doen. Een van de buitenlandse mestboeren van spaarvarkens die deze lord scharrelaar praaide was Asil Nadir. Met succes. Asil doneerde 1 meloen. Met uiteraard de gedachte tussen zijn kwabben dat ie daarvoor iets nuttigs terugkreeg. Mogelijk in de vorm van een soort vrijgeleide als ie gedwongen werd de poten te nemen als de Britse speursmurfen te dicht bij kwamen. Uiteindelijk nam hij niet de poten maar de vleugels. Van een privé jet. Terwijl alle speursmurfen en hun familie de andere kant opkeken. Maar kennelijk had hij daarmee al zijn tegoeden bij de Conservatieven opgesoupeerd. Getuige die tien jaar kruipruimte en de zestig meloen plukpremie, die hij dit jaar voor de ballen kreeg.
Ook met gappie McAlpine ging het niet goed. Door het gegrut van Angela Biggs Davison verschenen in de beginjaren negentig in het magazine Scallywag ellendige berichten over de hang naar koterhopsen van de Conservatieve bagman (2). Hij dreigde het magazine voor de kadi te zullen sleuren, maar gek genoeg kwam het daar nooit van. Wel bumpte de hoofdredacteur van het magazine op raadselachtige wijze op de heer M. Hein en ging zijn magazine de bietenberg op. Hoe opvallend is het dus in deze context, dat kindervriend McAlpine wel de BBC te grazen nam nadat de Britse zender onlangs met dezelfde story kwam aankakken? Nou, de bewijzen voor zijn koterescapades waren in januari 2010 bij Angela in beslag genomen, dus de weg was vrij (3). Er kwam geen rechtzaak van de clash tussen good old Mac en de BBC. Maar voor 230.000 euro wil je nog wel eens een zak zand over een heikele affaire gooien.
En Nadir? Allah hoort hem brommen. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 4 dd. 1 november 2012.
(2) Zie aflevering 11 van de serie “Staatsgeheim” dd. 11 november 2012.
(3) Zie opnieuw aflevering 11.

zaterdag 24 november-2012
Ze danste koord. Angela Biggs Davison. Vooral toen de "rogue" MI 6-agente de bewijzen die zij had verzameld over het koterhopsen van hoge Britse mieters en de hushhush wapenleveranties aan Saddammeke naar buiten zeulde via een paar magazines (1). Een daarvan was het satirische "Scallywag" dat werd gedirigeerd door twee halfbroers, James Wilson en Simon Regan.
In 1996 kreeg Wilson een pakketje foto’s van een toenmalig minister uit het Conservatieve kabinet van John Major in zijn gleuf. Geen prentjes van een vrolijke vakantie op de Seychellen of het moeizaam doorknippen van een lint, maar van koterknoeien. Mogelijk op aandringen van Angela deed Wilson er publicitair niks mee, maar ging ermee de boer op. In casu de Turkse zakenman Asil Nasir, die was uitgeweken naar het noorden van Cyprus toen smurfen van het Serious Fraud Office in Londen op het punt stonden hem in een eng Des Bouvrie-hokje te frommelen. Zijn comfortabele exit in de privéjet van een vriend bracht sommige dagvodden indertijd tot speculaasjes dat luitjes uit de topechelons Asil assistentie hadden verleend.
Die speculaasjes kregen een paar dagen geleden ineens meer cachet door berichten in de Turkse media, dat Asil’s Cypriotische verpakkingsbedrijf Unipac een van de vehikels was die als covers werden gebruikt voor eerder genoemde Britse wapenleveranties aan Irak. Geen slechte keus. Al was het alleen maar omdat Asil wel iets gewend was op het terrein van sluikse handel (2). Met name het spaarvarken van Mark Thatcher, son of Maggie, zou bij deze verkoop van wapentuig stevig zijn gespekt. Of Asil daarvan op de hoogte was blijft in het ongewisse. Zeker is wel, dat hij als een potentieel lastige getuige werd beschouwd. Toen bleek dat hij zijn ondernemingen wat al te enthousiast afroomde was de stok gauw gevonden om hem de petoet in te timmeren. De eerste klap van de Serious Fraudsmurfen kwam overigens terecht bij Nadir’s trouwe spaarvarkenhoedster Elizabeth Forsyth, geboren McAlpine. Een bloedverwante van Lord Alistair McAlpine. De van koterhopsen beschuldigde poedel van Maggie Thatcher, die de dans ontsprong via zijn dooie broer (3). De tweede klap kwam te laat. Asil was gevlogen.
Hoe dit ook allemaal zij, Wilson zou de hopsfoto’s van de Britse minister aan Nadir hebben laten zien. Met de intentie om ze te verpatsen? Zou kunnen. Na de exhibitie stapte Wilson in zijn auto voor een ritje door de countryside. Werd een kort ritje. Een naar sabotage riekend ongeluk met zijn auto bezorgde hem vleugels. Zijn bezittingen inclusief de foto’s gingen in onbekende handen over en zijn halfbroer Simon werd met de dagelijkse leiding van Scallywag opgezadeld. Geen eitje, want hij werd scherp in de gaten gehouden door smurfen van allerlei slag. Toen hij op het punt stond om nieuwe onthullingen te doen over het bizarre seksleven van een paar ministers werd er ingebroken en naast 5000 Pond ook wat vitale technische onderdelen van de drukkerij ontvreemd. Uiteindelijk klapperde Simon in 2000 zijn broer achterna en Scallywag verdween uit de schappen.
Intrigerende vraag blijft waarom Nadir terugkwam naar Engeland. In dezelfde periode waarin waarop koterpooier Warwick Spinks in Tsjechië werd gearresteerd (4) en kort voordat opnieuw de pleuris uitbrak over het Conservatieve koterhopsschandaal uit de jaren negentig en de geheime wapenleveranties aan Saddammeke. Greed mag good zijn, maar conspiracy is delicious. Als verwarrende stukjes fruit in de blikjes van Del Monte. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 11 van de serie “Staatsgeheim” dd. 11 november 2012.
(2) Zo beschikte Asil over een Bossche connection bij de retail van blikjes fruit van Del Monte, die niet altijd fruit bevatten. Een vaker voorkomend kunststukje dat bijvoorbeeld ook in gebruik zou zijn geweest bij de export van Nederlandse vermageringspillen.
(3) Zie aflevering 106 van de serie “Van Estoril naar Zandvoort” dd. 18 november 2012.
(4) Idem

woensdag 28 november-2012
Polletiek? Vandaag is het zus, morgen is het zo. Kijk naar onze bekendste propagandist voor het rondkutten met een damesfiets en u weet waar we het over hebben. Het ene moment legt ie liefdevol zijn arm over de broze schouders van een blondgeverfde buutredner uit Venlo, geen tel daarna gaat ie in zee met een kale nivelleringssocialist. Je zal zo’n weerhaan steunen. Daar kan je zomaar de pottenbak mee ingaan.
Neem nou Asil Nadir, de hoofdpersoon van deze serie. In eerdere afleveringen schoot al door het beeld dat de lieveling van de toenmalige Londense beurs in de jaren tachtig en beginjaren negentig forse bedragen stortte in het spaarvarken van de Britse Conservatieve partij. Later schotelden de mainstream kokkies ons voor, dat ie die bedragen stilletjes uit de kas van zijn ondernemingen zou hebben getakeld. Genant? Zeker. Maar het kan nog genanter. Want zoals u als trouwe KM-lezer weet zond Asil onder andere met assistentie van zijn Bossche Connection ook verwarrende blikjes fruit van Del Monte de wijde wereld in. En God knows of hij ook uit die opbrengsten putte om mevrouw Thatcher en later John Major hun potje te laten koken op Downingstreet 10.
Maar daarbij bleef het niet. Asil had zich namelijk in Turkije een plekkie bezorgd in de media en via zijn populaire dagvod steunde hij in diezelfde periode openlijk de seculiere regering van premier en later president Turgut Özal. Een politicus die niet echt in het putje viel bij het conglomeraat van uiterst rechtse ballen, lidmaten van de Turkse Gladiolenvereniging Ergenekon (1) en de mafia, die hem dan ook te vuur en te zwaard bestreed. Dat Turgut dus blij was met de steun van Asil is zelfs voor een eerstejaars politicologie te behappen.
Die blijdschap kalfde af als een ijsberg voor de kust van Trinidad toen er ernstige berichten uit Londen op zijn bureel arriveerden. Turgut zag zich om taktische redenen genoodzaakt om zijn contact met Asil op een laag theelichtje te zetten. Was het te laat? Speelde die kwestie geen enkele rol? Geen idee. Maar niet zo lang na de vlucht van Asil naar Noord-Cyprus streek president Özal voorgoed de vlag. Niet langs natuurlijke weg, maar volgens berichten van afgelopen maandag door het toedienen van vier substanties die je niet op je brood wil hebben. Daaronder het zo populaire polonium dat niet alleen de Russische ex-smurf Alexander Litvinenko (2) de warme das omdeed, maar naar alle waarschijnlijkheid ook voormalig PLO-leider Yasir Arafat. De daders liggen zoals gebruikelijk bij dit soort rauwe euthanasie op het kerkhof. Of zitten in de petoet. Want heel wat Turkse Gladiolen zijn de afgelopen jaren in de vette kraag gevat wegens subversieve operaties tegen de (seculiere) staat en het is niet denkbeeldig dat zij ook voor het vroegtijdig heengaan van Özal hebben gezorgd. Met een goedkeurend knikje uit Washington en Brussel. Polletiek? Brrrr. Stay tuned.

(1) Dat wordt een retourtje zoekmachine (en het boek lezen "de Diepte van de Bosporus")
(2) Idem.