Door Jan Portein.

Hoe wij over The Donald denken? Een retorische vraag. Tuf alleen maar eens langs de 28 afleveringen van de serie ”The Donald Connection” en u weet genoeg. Hoe wij over Uncle Joe denken? Net zo'n smeerpijp als Donald. Op het oog misschien wat netter, dat wel. Maar dat is schone schijn. Als een oprechte Democraaaat was ie bijvoorbeeld mede-verantwoordelijk voor het graven van de beruchte “Russiagate”, waarbij een q.e.d. werd gezocht voor de stelling dat de Russen een handje hadden geholpen bij de verkiezingsoverwinning van Donald in 2016. Bewijs nul cq. dodgy, maar het doel heiligt de middelen. En dat Joe ook nog rottige activiteiten ontplooide in Oekraine en China ter ondersteuning van zijn lekkere zoontje Hunter, soit. Het maakt in wezen geen donder uit door wie je gebeten wordt, Donald of Joe. Een ding moeten we The Donald nog wel nageven: hij was geen oorlogshitser. En dat moet bij the military het nodige kwaaie bloed hebben gezet. Brengt ons bij een stukje info dat bij ons vandaag in de digitale gleuf werd geduwd. Het lijkt op de vele pogingen in de USSA om te bewijzen dat er bij de verkiezingen in november geknoeid is met de ballots ten gunste van Uncle Joe. Gingen allemaal de justitiële bietenberg op, maar dit bericht is net even anders en is afkomstig uit Italië. Een land dat wel vaker als tussenstation diende om in de USSA de gemoederen in beweging te brengen (1). Nergens nog gepubliceerd. U bent de eerste. Voilà. Stay tuned.

(1) Een goed voorbeeld is het verhaal dat indertijd in omloop werd gebracht door de Amerikaanse Gladio-griezel Michael Ledeen, waarin werd beweerd dat Niger “yellow cake” had verkwanseld aan Irak om Saddammeke in staat te stellen een nucleair bommetje te produceren. Fake nieuws? Hoe bedoelt u?

Door Jan Portein.

Wie en wat is Arturo d'Elia? De man die recentelijk onder ede heeft verklaard dat hij november vorig jaar langs digitale weg heeft geknoeid met de uitkomsten van de Amerikaanse presidentsverkiezingen ten gunste van Joe Biden (1). Naar eigen zeggen in kloeke samenwerking met een paar gevechtsmurfen op de Amerikaanse outfit in Frankfurt en een cluppie geheimsmurfen op de Amerikaanse ambassade in Rome. Awel, vriend Arturo was tot voor kort CTO bij de Italiaanse industriële molog Leonardo spa, die nog niet zo lang geleden door het leven huppelde als Finmeccanica. Die naamsverandering kwam niet als een F-35 uit de lucht vallen. Het imago van de onderneming was flink geblutst geraakt door een paar financiële schandalen (what else) en wat doe je dan? Je geeft het vehikel een naam die correspondeert met een van Italië's beroemdste zonen. Dat knapt meteen al aardig op. Poetst overigens niet weg dat een van de nauwste maatjes op het zakelijke wereldtoneel de door een indrukwekkende verzameling internationaal ongerief aangevoerde investeringsmaatschappij Carlyle is (2). Bij ons ondermeer bekend door het afromen van de ABP-miljarden. Terug naar Arturo. Geen krullenjongen bij het stiekem naar binnen klimmen bij god en iedereen voor het ophalen van allerlei data en dikke mik met luitjes die hun burger verdienden bij het Pentagon en de Amerikaanse luchtmacht (3). Was The Donald populair in deze kringen van de Amerikaanse samenleving? Niet echt. Hij was nog niet eens gewend aan de ovale vorm van zijn office of hij kondigde al aan dat ie het mes zou zetten in het budget voor de ontwikkeling van de al eerder genoemde F-35. En als je daarna roept dat je troepen gaat terugtrekken uit om eens wat te noemen Afghanistan en Duitsland (!) graaf je als president van de USSA al gauw je eigen Russiagate en kan je het bij de volgende verkiezingen schudden. Het is misschien toch niet zo gek om de verdere lotgevallen van Arturo in de kieren te houden. Je weet maar nooit of ie tegen een Epsteintje aanloopt of zijn opoe wordt ontvoerd in een rode Renault-4. Stay tuned.

(1) Zie deel 1.
(2) Zie deze Wikispooks pagina.
(3) Zie deze interessante opsomming.

Door Jan Portein.

We lieten Michael Ledeen en zijn yellow-cake plot niet voor niks even voorbijdraven in deze serie. Want waar bumpten we na een stevig potje goegelen tegenop? Tegen Bradley Johnson. Een voormalig CIA-smurf die nu af en toe stoom afblaast in de met de Chinese religieuze Falun Gong beweging verbonden en rechtser dan rechtse Epoch Times. En hoor hier eens even als u tijd hebt wat Bradley te poekelen heeft over het complot dat de CIA, MI6, luitjes van het Amerikaanse leger en de Italiaanse firma Leonardo in elkaar hadden gehangen om The Donald uit het Witte Huis te wurmen. Heerlijk. Stay tuned.

Door Jan Portein.

Als je wat doet moet je het goed doen. Tot nu toe was er alleen een vodje papier van een of andere professor in Catania (1). Geen officieel document met alle gebruikelijke toeters en bellen. Dus mocht je gerede twijfels hebben over de echtheid van het schrijfsel. Geen nood, de storytellers schoven de professor gisteren voor de cameraen lieten hem de inhoud van het epistel nog eens in licht steenkool Engels voordragen. Het wordt steeds gekker. Maar als het om The Donald gaat zijn we wel wat gewend. Stay tuned.

(1) zie het eerste deeltje van deze serie...

Jan Portein.

Zeg. Die Siciliaanse professor D'Ursone was niet de eerste geleerde die vanuit Italië zat te fucken in de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2020. Hij werd namelijk voorafgegaan door Joseph Mifsud. Een Maltese professor die ondermeer studenten in Londen, in Schotland, in Slovenië en op Sicilië (!) wijzer maakten dan ze waren. Daarnaast was hij naar eigen zeggen een tijdje lid geweest van de European Council of Foreign Relations. In de officiële paperassen van dat vehikel is ie niet terug te vinden, maar we kunnen altijd nog aan prinses Mabel vragen hoe het nou met Joseph zit als ze weer eens neerstrijkt in haar aangename villa in Breukeleveen (1). Nog iets om de huid achter je oren te beroeren: Joseph beweerde her en der dat ie je en jij was met Sergej Lavrov, de Russische minister van Buitenlandse Zaken, en in Moskou met hem had gedineerd. Niet te controleren. Dus voor hetzelfde geld leed Joseph aan het Halbe-syndroom of neemt ie een voorbeeld aan Joe Biden die ten onrechte omhoog hield dat ie Leonid Brezjnjev had ontmoet in diens nadagen. Neemt allemaal niet weg dat onze vriend Joseph voor de nodige eilie heeft gezorgd door in 2016 bij een ontmoeting met George Papadopoulos in Rome (!) te laten doorschemeren dat de Russen over een hele stoot compromitterende e-mails van Hellary Clinton beschikten. En Papa was toen net benoemd tot politiek adviseur van Trump. Later vond opnieuw een ontmoeting plaats tussen Joseph en George. Dit keer in Londen, waar Trump's adviseur werd voorgesteld aan “een nicht van Putin”. Je moet wel een erg grote hekel aan worst hebben om niet te happen in dit exemplaar. En George hapte. Dat vormde het begin van “Russiagate”. Mifsud kreeg in de pers de rol van Russisch agent aangemeten en zag zich genoodzaakt onder te duiken. Nee, niet in Moskou. In Rome. Na zeven maanden werd hij ontdekt. Daarna verdween hij helemaal uit zicht. Vraag blijft of Joseph inderdaad door de Russen de wei was ingestuurd. Stay tuned.

(1) Zie voor enige verduidelijking van deze schalkse sidekick het artikeltje “Heerlijk Helder”. In dit verband is ook aflevering 61 van de serie “Cold Turkey” gezellig.

Door Jan Portein.

Heeft Arturo d'Elia nog meer aria's ten beste gegeven? Je zou het bijna denken. Na zijn met zowel boegeroep als applaus ontvangen aria uit de opera “Donald en Joe”, waarin ook het verpatsen van geheimen van de firma Leonardo voorbijkwam, zijn nog eens veertien topdogs van de Italiaanse industriële gigant in een onderzoekhokje gemieterd. Zij worden ervan verdacht een wasserette te hebben gerund, de blauwe brievenbrigade te hebben besodemieterd en andere niet nader gepreciseerde corruptiekunstjes te hebben uitgevoerd. Zowel in Rome als in hun outfit bij Napels. Daarbij gefaciliteerd door Google Ierland en Google Payments. Zal de regering ook gezellig vinden. De Italiaanse staat is voor eenderde eigenaar van Leonardo. Deze topo zal nog een flinke coda krijgen. Stay tuned.

Door Jan Portein.

Het is net dikke stront in een trechter. En dan hebben we het niet over het trutten van machthebber Rutte bij de bestrijding van het coronavirus. Met als de meest in het oog springende exponent daarvan het zuinigjes rondstrooien van Pfizernoten in de een of andere hoek. Nee, we hebben het over de trage besluitvorming van het Italiaanse parlement. Met name inzake de vermeende betrokkenheid van Italiaanse speurneuzen bij het door Robert Mueller gegraven “Russiagate”. Maar een paar dagen geleden heeft Copasir, een parlementair vehikel dat de inlichtingendiensten in de kieren moet houden, dan toch eindelijk besloten een onderzoek uit de remise te halen. Aanleiding waren een paar bliksembezoeken die de Amerikaanse procureur-generaal William Barr en diens sidekick John Durham aan Rome brachten op 15 augustus en 27 september 2019. Voor gesprekken met hoge inlichtingensmurfen. Onderwerp van gesprek: acteerde de Maltese professor Joseph Mifsud in 2016 onder regie van Italiaanse inlichtingendiensten of niet (1). Volgens de huidige premier Conte niet. Maar kennelijk zijn er recentelijk weer wat prangende vragen naar boven geborreld. Mogelijk naar aanleiding van het buitenissige optreden van Mifsud's collega Alfio d' Urso (2). En dat het serieus is moge blijken uit het feit, dat de momenteel voor nogal wat eilie zorgende senator Matteo Renzi, die premier was ten tijde van de act van Mifsud, op het verlanglijstje van Copasir staat. Boeiend. We blijven de vinger aan de bloedbaan houden. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 5 van deze serie.
(2) Zie aflevering 1 en verder van deze serie.