dinsdag 25 november-2008
Nu we het toch over Kosovo hebben, even iets leuks. Eind april 1999 gingen de NATO-boys opnieuw over tot tuttifrutti-bombardementen boven Servie (1). Om die kloothommel van een Milosevic definitief de etnische verdeling van Joegoslavie door de strot te wringen. Plus de afscheiding van Kosovo. Ze gebruikten daarvoor ondermeer de F-117 stealthjager, waarvan werd verondersteld dat ie zo goed als onzichtbaar was op het radarscherm van de vijand, dankzij nieuwe technische snufjes. Maar wat geschiedde? Een van die onzichtbare vernuftigheden werd door een Servische raket uit de lucht gehaald. Vraag was: hoe hadden die lowlives van Slobo dat geflikt? Was het gewoon een mazzeltje? Of zat er toch iets meer achter? Er zat iets meer achter. En dan niet de "non-radartechnologie" oftewel nachtzichtapparatuur waarover een niet met name genoemde expert destijds iets boerde in de oh zo betrouwbare NRC. Nee, iets veel eenvoudigers. Althans volgens bronnen in Bejing en omstreken.
Beginjaren negentig zat een student daar te klooien met een televisieantenne van het soort dat Sinterklaas aan de retilin bracht als ie pakkies door de schoorsteen moest wurmen. Uiteindelijk had onze Chinese knipperbol prima beeld, behalve als er een vliegtuig overkwam. Dan had ie zware storing. Vertel ons niks. Maar wat wij niet kregen kreeg hij wel. Een brainwave. Hij vervoegde zich daarmee bij de Hemelse Vrede-specialisten van zijn land en legde
zijn brainwave op tafel. U voelt hem al komen. Inderdaad, jaren later kregen de Serven van Bejing te horen hoe ze met een eenvoudig systeem de Stealth konden traceren. Eigenlijk een makkie. En zeker omdat de onzichtbare jagers steeds langs dezelfde route opereerden. De Amerikanski's kregen betrekkelijk snel het vermoeden, dat China ze een kunstje had geflikt. Al wisten ze niet hoe. Maar omdat het op de Chinese ambassade in Belgrado wiemelde van de antennes gooiden Clinton's luchtpiraten er per ongeluk een paar bommen op. Veel later zouden Washington en Bejing hebben afgesproken dat dit Chinese afweermiddel buiten de pers zou worden gehouden. Om de marktwaarde van de Stealth niet tot nul te reduceren. Nou? Is dat leuk of is dat leuk?

(1) over de eerste keer hebben we het nodige te berde gebracht in de serie Mabeltje.

Van ons hoeft het niet. Maar we snappen het wel. In het Servische legermuseum in Belgrado hebben ze gisteren een luchtafweerbatterij een publiek plekje gegeven. Niet zo maar een of ander batterijtje. Het is het apparaat dat op 24 maart 1999 een van de Amerikaanse Stealth bommenwerpers uit de lucht haalde, die net bezig waren een bomtapijtje te leggen op zowel militaire als burgerdoelen. Wat zegt u? Ja, dat was een puur staaltje agressie, maar wij zijn de goeien. En bovendien werd het groene licht voor die actie gegeven in aanwezigheid van toen nog Mabel Wippe Smit en dan moet het wel in orde wezen (1). Vraagt u zich misschien af waarom we aandacht besteden aan zoiets lulligs als een batterij in een Servisch legermuseumucht. Komt zo. De Amerikanski's dachten indertijd dat die vliegende Stealthlorren onzichtbaar waren voor de vijand. Dat bleek dus niet helemaal zo te zijn. Hoe dat kwam? Lees deze bijdrage en vul de kamer met een bulderende lach. Stay tuned.

(1) Zie het artikeltje “Richard” van 1 maart 2010 en niet te vergeten de nummertjes 10 en 14 van de serie Mabeltje. Zoiets zie je niet bij “Andere tijden” of in de Huyskerk.