Fringe is een intelligence-blad in opbouw. Het tweede nulnummer dat via internet aan geïnteresseerde snuffelaars is toegezonden bevat naast een wagonlading nieuws uit de internationale rubberzolen-wereld ook een rubriek "Zoek, zoek". Eén van de vragen daarin luidde: Wie heeft informatie over de roze balletten eind jaren zeventig, begin jaren tachtig rond Ameide? Ameide? Die lieflijke vlek in Utrecht, met zijn slingerende dijken, hoge bomen, grasland en MKZ-vrije koeien? Waar je de rivier traag door oneindig laagland ziet gaan? Roze balletten? Pinon in Nederland? No way! Toch begonnen vage herinneringen vorm te krijgen. Herinneringen aan een verhaal in die richting, dat wel degelijk verband hield met Ameide. Dus zochten wij ten einde raad contact met Fringe-redacteur Roger Vleugels. Helaas met vakantie. Maar omdat de komkommertijd met rasse schreden nadert, toch maar even gauw het verhaal.
Een citaat uit het leerzame sleutelromannetje "Eén met stip" van de popgoeroe van De Telegraaf, Jip Golsteijn (uitgeverij Loeb en Van der Velden, Amsterdam) dat in 1978 het licht zag:
"Toen de Christendemocratische politicus minister af was en hij bij het bedrijfsleven niet meer zo in trek was voor adviseurschappen begon hij naar andere inkomsten uit te zien en samen met Schregardus financier`e hij de verbouwing van eeD boerderij in Utrecht tot een besloten club, die in feite een zeer luxueuze hoerenkast was. Met de manager van een Rotterdamse bubblegumgroep die zijn twintig procent van de inkomsten van een Amerikaanse hit ook niet gaarne aan het Rijk afdroeg maar er toch ook niet als een broedkip op wilde zitten, bestierden de heren de hoerenkast, die als im- en exportfirma in Liechtenstein te boek stond".
Geen al te moeilijke opgave om aan de hand van het citaat en wat dieper neuzen in het boekje uit te vogelen wie was. De Christendemocratische politicus was de voormalige minister van Buitenlandse Zaken en KVP-voorman Norbert Schmelzer. Schregardus was Willem van Kooten, de grote baas van platenmaatschappij Red Bullet en tegenwoordig grootbelegger. En nummer drie was Van Leeuwen, de manager van de Rotterdamse bubblegumgroep Shockin' Blue, die het nummer Venus naar de top van de Amerikaanse hitparade had gejaagd.
Golsteijn bevestigde onze vermoedens. Hij had het verhaal tijdens een gezellig samenzijn zowel van Van Kooten als van Van Leeuwen, onafhankelijk van elkaar, gehoord. De naam van het etablissement was hem ontschoten. Het was iets van "Auberge de Lilas" in de buurt van Ameide. Maar hij kon er zijn hand niet voor in het vuur steken. Nou, dat hoefde ook niet. Want what's in a name? Of er enig verband bestaat tussen de door Fringe gesuggereerde roze balletten rond Ameide en de door Golsteijn beschreven luxueuze hoerenkast blijft de vraag. Maar mogelijk is het zeker.

In reactie op ons bericht "Roze balletten" van 1 juni jl. meldde een attente Rotterdamse lezer ons dat Willem van Kooten producer is geweest van de hitsingles van Stars on 45 waarin de zangeres Patricia Paay als leading lady fungeerde. "La Paay" trad volgens hem als kind al op in de nachtclub van haar vader. En in Rotterdam was 1 + 1 nog altijd drie. Wees gerust waarde Rotterdamse lezer. Ook Patricia komt in Goldsteijn's roman uit de popwereld "1 met stip" even voorbij als een van de artiesten die al in de jaren zestig/zeventig onder verantwoordelijkheid van Van Kooten platen op de markt bracht met net zoveel succes als FC Knudde in de Eredivisie.
Maar door gebeurtenissen uit het latere leven van de zangeres zou je haast zeggen dat 1 + 1 misschien wel vijf is. Zij trouwde namelijk met de populaire Veronica disc-jockey Adam Currey, die later een digitale carrière van formaat zou maken. Een Amerikaanse succesgozer met een all-American oom. Die oom is Donald Gregg. Een goede vriend van George Bush senior en tijdens de Vietnamoorlog actief voor de CIA in Saigon. In de jaren tachtig diende Gregg ondermeer als National Security Advisor van de tot vice-president opgeklommen Bush en als militaire liaison tussen de top in Washington en de Contra's in Nicaragua. Je zal als Star on 45 zo'n aangetrouwde oom hebben.
Nog veel later betrok het echtpaar Currey-Paay een woning aan een van de Amsterdamse grachten. De vorige eigenaar was mr. Frits Salomonson. Tot 1995 juridisch adviseur van het Koninklijk Huis en persoonlijk vriend van prins Claus. Zijn reputatie liep in de jaren negentig flinke averij op toen de commissie Van Traa hem in verband bracht met criminele witwasactiviteiten. Daarnaast werd hij door een paar buurtjes ervan beschuldigd regelmatig in zijn woning close encounters te hebben met te jonge jongens, die ook in het trappenhuis van het bewuste grachtenpand rondkrioelden. In 1995 kwam in feite een einde aan zijn glanzende carrière en trok hij zich terug in een duur Belgisch optrekje van waaruit hij geassisteerd door zijn jonge collega Oscar Hammerstein achterhoedegevechten leverde om zijn naam gezuiverd te krijgen. Gevechten die overigens nog voortduren zonder dat er sprake is van kruitdamp. Maar wat kan Patries daar nou aan doen? Niks. The girl can't help it, nietwaar?

Bij verhalen over roze balletten horen onlosmakelijk verhalen over moorden. De Belgische zaak-Pinon is daarvan een sprekend voorbeeld. Maar met een beetje goede wil is ook in de zaak-Ameide een dergelijke connectie aan te wijzen. In 1977 toen Willem van Kooten samen met Norbert Schmelzer en Cees van Leeuwen de sexboerderij in Ameide exploiteerde, was hij onderandere mede-eigenaar en commissaris van platenmaatschappij CNR. In die functie benoemde hij in datzelfde jaar de nog jonge Ruud Wijnants tot directeur van het bedrijf. Wijnants werkte nauw samen met de Belgische platenproducent en homosexueel Bart van der Laar. Op de wilde feesten (roze balletten?) die dit duo in de jaren erna organiseerde werd het Gooise matras fhink opgeschud, waarbij de champagne krachtig bruiste en menige neusvleugel werd getracteerd op een snuifje. Op 10 november 1981 werd Bart vermoord. Een jonge vriend van hem kreeg de zwarte piet en een verblijf in een staatslogement. Hij is altijd blijven ontkennen dat hij de moord had gepleegd.
Grote leverancier van coke aan het Hilversumse wereldje was in die tijd de Amsterdammer Gerard Vittali. In 1977 de minnaar van Mathilde Willink, de ex van schilder Karel Willink. Mathilde fungeerde regElmatig als muilezel voor het overbrengen van coke uit Italië naar Nederland. Maar ze werd wat al te loslippig en dientengevolge op 25 oktober van dat jaar gezelfmoord met haar eigen pistooltje. Vittali betrok daarna een villa in Laren en organiseerde voor tout Hilversum wilde feesten (roze balletten?), waarbij opnieuw de champagne krachtig bruiste en menige neusvleugel werd getracteerd op een snuifje.
De dader van de zelfmoord op Mathilde zou de Amsterdamse onderwereldjongen Robbie Taiman zijn geweest. Zoals zovelen in dat milieu van tijd tot tijd tipgever van het OM, met name inzake corruptie bij de Amsterdamse politie en de Caransa-affaire. In 1978 werd hij tot zes jaar gevangenisstraf en een TBR-toetje veroordeeld wegens een gewapende roofoverval. Taiman onderhield een liefdesrelatie met één aan het Koninklijk Huis geparenteerde barones. Op 14 april 1982 werd hij dood aangetroffen in zijn cel in de Bijlmerbajes. Gezelfmoord met een scheermes. Verschillende figuren uit de scene beweerden direct na zijn overlijden dat zij kort daarvoor waren benaderd door de BVD met het verzoak Taiman om te leggen tegen een wedde van 100.000 gulden. Het waarom van Robbie's dood is nooit duidelijk geworden. Wie het weet mag het zeggen.

In de derde aflevering van deze reeks (zie 26 juni) voerden wij onderandere Ruud Wijnants ten tonele. Ooit directeur van CNR en sedert 1982 baasje van Advideo. Een bedrijf dat PDM-videotapes op de markt bracht voor Philips, maar niet keurig alles in Eindhoven afrekende. Begin 1994 ging Advideo down met een slordige 30 miljoen in de min en Ruud werd op 18 januari gearresteerd. In december van dat jaar werd zijn financi‘le verdwijntruc door een Breda'se rechter gehonoreerd met anderhalf jaar kerker. Het vonnis veroorzaakte opnieuw een golf van emotie in het Hilversumse wereldje. Opnieuw, want ook Ruud's arrestatie was al met ontzetting ontvangen. Zo verklaarde zijn goede vriend en adviseur Willem van Roy naar aanleiding daarvan tegenover De Telegraaf: "Ik kan er wel om janken wat er is gebeurd. Ruud is altijd heel goed voor mij geweest. Ik houd nog wel eens van een snuifje op zijn tijd. Ruud was geen man van coca•ne-gebruik. Hij werkte altijd". Maar dan niet altijd even succesvol. Zo was Ruud al eens eerder tegen een deficit opgelopen met de uitgave van de krant Tele-Express in Spanje. Samen met Willibrord Frequin en Willem van Roy, die in de bergen achter Alicante een tweede huis bezit.
Van Roy is de laatste jaren in het wat ruigere werk terechtgekomen. Hij is tegenwoordig naast uitbater van de Amsterdamse Gallery Donkersloot, waar ook Hilversumse sterren en meteoorstenen hun volgeklodderde dundoeken aan den volke tonen, tevens in zaken met vertegenwoordigers uit een wat somberder circuit (zie daarvoor ondermeer de artikelen "Terp van Tijn" in De Morgenster en "Van oude koeien en troebel water" in Kleintje Muurkrant 336). En juist in dat circuit circuleert een verhaal over bizarre gebeurtenissen op sexueel gebie` in de Amsterdamse Catharina van Renessestraat, waarbij de term "roze balletten" licht verbleekt.
Misschien brengen we dat ook nog eens naar buiten. Maar voorlopig willen we nog even langer mee.

De Bussumse zakenman Ronnie Galjaard moet begin september voor de kadi verschijnen. Hij wordt ervan verdacht de laatste jaren duizenden liters PMK (een xtc-grondstof) Nederland te hebben binnengesmokkeld verpakt in honing uit China. Het is niet voor het eerst dat hij de degens kruist met het Openbaar Ministerie. Zo werd hij in 1994 nog tot twee jaar brommen veroordeeld wegens hash-handel. Verder werd hij ervan verdacht voor een paar misdaadorganisaties geheime bankrekeningen te hebben beheerd bij de Femis Bank in Zeist. Toen de bank in 1991 in zware juridische zee‘n terechtkwam zou Ronnie samen met onderandere de Soester advocaat Bob van der Goen 17,5 miljoen gulden van een prominent lid van ŽŽn van de organisaties naar Zwitserland hebben gesluisd (zie voor het aan deze kwestie gerelateerde vermakelijke faxverkeer tussen Van der Goen en KM noot 3 van het artikel "Retourtje Cantrade" in De Morgenster).
Ronnie was al in de jaren zeventig eigenaar van het luxe Bilthovense bordeel Florence Hill. Volgens een toenmalige medewerkster werden nieuwkomers ter plekke gecontroleerd op een eventueel crimineel verleden door gebruikmaking van een computer. Als bleek dat dat verleden ietwat te heftige details bevatte werd de betrokken nieuwkomer vriendelijk verzocht elders zijn broek te laten zakken. Die offici‘le gegevens werden zonder twijfel geleverd door een Haagse instantie. Naar alle waarschijnlijkheid de BVD, gezien het grote aantal CD-voitures dat regelmatig op de parkeerplaats van Ronnie's vleesverwerkend bedrijf werden gesignaleerd. En als wij Willem Meijer (alias Joris van de Wereld, ŽŽn van de belangrijkste bronnen van de Volkskrant bij de met veel sex gelardeerde ABP-affaire) mogen geloven zou ook oud-minister van Buitenlandse Zaken Schmelzer met enige regelmaat Florence Hill hebben gefrequenteerd.
Ronnie behoorde in die dagen tot het netwerk van de Gooise onroerend-coed-boer W.F.M. Mijnhardt, die zijn kapitaal niet alleen gedurig uitbreidde met speculatiewinsten uit de o.g.-sector maar volgens de nieuwe uitgave van het intelligenceblad Fringe ook uit coke- en diamantsmokkel (mail met Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. voor inlichtingen).
Een rijksrechercheonderzoek bracht aan het licht dat de organisatie van Mijnhardt 253 notabelen, onder wie burgemeesters, bankdirecteuren en functionarissen van politie en OM, onder schot hield met beelden van hun sexuele hoogstandjes in het Spiegelhuis, een luxe bordeel in Zeist. Dankzij dat materiaal kregen Mijnhardt's bv's opvallend gunstige hypotheken en vergunningen los. Het Spiegelhuis zou overigens niet de enige locatie zijn geweest waar notabelen van dit slag voor de camera's uit hun bol en hun broek gingen. Ook in Ameide zou dat zijn gebeurd tijdens zogenaamde roze balletten. Het wachten is op een Nederlandse dokter Pinon.

Gisteren voerden wij in deze reeks voor het eerst de kring van relaties rond de Gooise zakenman W. F.M. Mijnhardt op. Het zwarte schaap van een familie die heel eerzaam handelt in medische apparatuur. Zoals vermeld behoorde tot Mijnhardt's kring ondermeer Ronnie Galjaard, de "minister van financiën" van een paar niet geheel volgens de letter van de wet opererende organisaties. Een andere figuur uit de kring-Mijnhardt zou volgens informatie van het intelligenceblad Fringe de Utrechtse aannemer Holweg zijn. Een aangename verrassing wat ons betreft. Holweg zorgde namelijk beginjaren tachtig voor het contact tussen Ed Masson, de toenmalige directeur beleggingen van het ABP, en... Guido Haak. Die laatste is geen onbekende voor hen die deze Actualiteitenrubriek regelmatig bezoeken (zie de serie "Guido's kunstjes", bijvoorbeeld op 25 juni jl.) of bij tijd en wijle eens rondneuzen in Kleintje Muurkrant of De Morgenster.
Voornoemd contact diende om een licht riekend aandelenpakket-Daimler Benz van de Dresdener Bank in het Midden-Oosten te verpatsen (zie het artikel "Achterzijde van het Beursschandaal" in Kleintje Muurkrant nummer 319). We zijn er nooit achter gekomen of de deal inderdaad tot stand is gekomen. Maar deze combine toont eens temeer aan hoe klein in wezen ons nationale subversieve wereldje is. Nederland is een postzegel.

De door ons in aflevering 6 en 7 genoemde Gooise zakenman W.F.M. Mijnhardt (volgens 'Fringe' naast o.g.-boer tevens een coke- en diamantsmokkelaar) onderhield in de jaren zeventig/tachtig op het gebied van de onroerend goed handel warme betrekkingen met de Rijnlandse Disconto Bank (RDB) in Utrecht. Niet toevallig, want die bank was gespecialiseerd in het financieel ondersteunen van speculanten en andere lieden die bloemen op de rand van het ravijn wilden plukken. Inmiddels is de Rijnlandse al lang en breed overgenomen door de ABN/AMRO. Overigens ook al een instituut waar coke en diamanten een speciale plek innemen (zie bijvoorbeeld de delen 2 en 3 van "De Bank" in Kleintje Muurkrant 333 en 335).
De RDB is tegenwoordig gevestigd op de Jutfaseweg nummer 1 in Utrecht. Samen met onderandere een wat recentere loot, de Rijnlandse Hypotheekbank (RHB). Deze laatste instelling werd onlangs nog in het Brabants Nieuwsblad/De Stem geportretteerd als verlener van hypotheken waar anderen niet aan beginnen. Die mededeling maakte deel uit van een reportage over het financi‘le imperium van de op 20 mei jl. vermoorde Breda'se tweeling Rob en Eric Driesen, alias de Daltons, die in de laatste drie jaar van hun avontuurlijke leven niet minder dan zeventien hypotheken afsloten bij de RHB. Maar hun imperium zou volgens ingewijden binnen het vastgoedwezen in werkelijkheid bestierd zijn geweest door de Amsterdamse vastgoedmagnaat Uillem Endstra. Ook al geen onbekende op geestverruimend terrein en ŽŽn van de hoofdpersonen uit onze serie IJ, IJ. De wereld is klein, vooral in Nederland. Nog een vrolijke noot tot slot. Op de Jutfaseweg is ook een bedrijf gevestigd met de naam K.A.D. Drie keer raden waar dat voor staat. Kan Alles Doen.

In nummer 6 van deze serie verbonden wij hat netwerk van de Gooise zakenman W. Mijnhardt al eens met de affaire rond het Algemeen Burger Pensioenfonds (ABP). Een schandaal rond overheidssubsidies in de bouwwereld waarbij miljoenen guldens in onbedoelde zakken verdwenen. Al dan niet in het buitenland (zie bijvoorbeeld "Cantrade en de ABP-affaire" in De Morgenster). Maar er was meer. In het boek de "ABP Affaire, de journalistieke jacht op fraudes in de bouwwereld" (Amsterdam: Uitgeverij Sijthoff, 1988) van de hand van de twee Volkskrantjournalisten Pierre Heijboer en Hans Horsten schreef eerstgenoemde onderandere:
"Nog maar een fractie van wat de ABP-zaak inhoudt is tot nu toe gepubliceerd. Want er komt nogal wat bij te pas: chantage, dirty tricks, provocaties, echte en onechte gruwelfoto's, verdwijnend bewijsmateriaal, gelukte en niet gelukte pogingen om al te ijverige opsporingsambtenaren weg te promoveren, tienrittenkaarten voor DURE SEKSHUIZEN...".
Veel materiaal met betrekking tot die sex en chantage binnen de ABP-affaire was afkomstig uit een dossier dat Heijboer had overgenomen van een andere Volkskrant-collega, Annegreet van Bergen. Zij had het aangelegd na een paar gesprekken met een Deep Throat en noemde het "De wereld volgens Joris". De throat kreeg daardoor in latere publicaties de schuilnaam Joris van de Wereld aangemeten. Heijboer heeft nog steeds de beschikking over dat dossier. KM vroeg hem om inzage, omdat hij toch niet van plan was er ooit nog iets mee te doen. Maar vergeefs. Heijboer: "Ik denk dat de inhoud teveel zegt over de identiteit van Joris. Ik heb die tot nu om meer dan ŽŽn reden zorgvuldig geheim gehouden. En ik denk dat ik dat zo wil houden". In wezen lulkoek want Joris van de Wereld was Willem Meijer, ŽŽn van de hoofdrolspelers van het ABP-drama, die dat zelf tegenover ons heeft bevestigd. Wij hebben al weer heel wat maanden geleden Meijer zelfs verzocht om Heijboer over `e brug te helpen om op die wijze te kunnen achterhalen welke rol sex en chantage hebben gespeeld in het grootste financi‘le schandaal van de jaren tachtig. Nooit meer iets van gehoord. Heijboer is moienteel bezig met een boek over de Bijlmerramp. U weet wat we zeggen willen.

De uit Alphen aan de Rijn stammende Willem van Roy ging in deze serie al eerder voorbij als de vriend van Ruud Wijnants (zie aflevering 4). De ondernemer die Philips met listige kunstgrepen ruim dertig miljoen ontfutselde voordat Eindhoven eindelijk de hand op de knip legde. Van Roy, de tegenwoordige uitbater van de Amsterdamse Gallerie Donkersloot, die zijn wat geaffecteerde taalgebruik opdeed tijdens zijn Haagse jaren en zijn twee Haagse huwelijken, onderhield echter nog meer van dit soort avontuurlijke relaties. Zo trad hij vklgens ingewijden in het recente verleden met enige regelmaat als frontman op in BV's met ludieke namen als Hutspot, Klapstuk en Mc Donell, die hun domicilie hadden in Van Roy's woning op de Herengracht 293. In wezen zouden die BV's toebehoren aan zijn zakenvrienden Bosman en Woestenburg. Deze twee ondernemers zouden met name in het Noorden van ons land een belangrijk marktaandeel hebben in de roesmarkt (zie ook het artikel "Terp van Tijn" in De Morgenster). In Frankrijk zou men naar Bosman uitkijken om hem een vakantie van twaalf jaar te bezorgen conform een veroordeling wegens niet geheel wettige logistieke activiteiten. En kapitein Woestenburg, wiens schip de Cara•bische wateren bevoer, zou ooit een bedrag met vele nullen hebben betaald om weer terug te kunnen keren naar de zo vertrouwde Nederhandse delta. Bij de onderhandelingen daarover ontving de zeerob assistentie van Van Roy en ŽŽn van diens zakenrelaties: mr. Michael PrivŽ. In die tijd het aanstormend jong talejt van het prestigieuze Amsterdamse advokatenkantoor Lubbers en Van Dijk. Volgens dezelfde ingewijden zou PrivŽ naast zijn normale gage voor deze bevrijdingsaktie een extra bonus van 60.000 gulden in ontvangst hebben genomen, zonder dat de belastinghaan daar naar kraaide.
Over zijn kwestieuze financi‘le handel en wandel ontstond in de tweede helft van de jaren negentig ook in een andere affaire de nodige deining. Tot zelfs in de Tweede Kamer toe. De zakenrelatie van onze Galleriehouder was namelijk in 1996 zowel executeur testamentair geworden van de toen overleden Rus Chardzjiev als bestuurder van een stichting die erop moest toezien dat diens nalatenschap zo goed mogelijk intact bleef. Daarbij werd hij juridisch terzijde gestaan door de Heemsteedse advokaat J.L.M. Fruytier, een voormalig studiegenoot van PrivŽ, en financieel door de vastgoedspeculant J. Buse. De nalatenschap bestond uit een grote collectie Russische futuristische kunst die Chardzjiev in 1993 uit Moskou had weten weg te smokkelen (zie achtergrondartikel). Tegen een exorbitant salaris kweet PrivŽ zich ijverig van zijn taak. Zo zette hij bijvoorbeeld de collectie voor nul gulden op de balans. Omdat de Russische autoriteiten de unieke smokkelwaar zonder twijfel zouden opeisen. Een kunstje waarvoor hij jaren later tegen een veroordeling opliep. Daarnaast bracht hij een fors aantal werken aan de Duitse man om de kosten van het netjes in stand houden van het restant, dat als een bizar soort gatenkaas in het Stedelijk Museum terecht was gekomen, te kunnen bekostigen. Daarmee was het curieuze bedragje van dertig miljoen gemoeid. De Nederlandse overheid greep in 1998 in. Zij het wat aarzelend, omdat zij vreesde dat de zaak Chardzjiev een kwalijke invloed zou hebben op de zich al jaren voortslepende onderhandelingen over de teruggave van de Koenigscollectie. Een tijdens WO II door de Duitsers "overgenomen" kunstverzameling die na de oorlog naar Rusland werd overgeheveld. De ingreep resulteerde uiteindelijk in het terugtreden van de groep PrivŽ en het aanstellen van ex-minister van Justitie, BZ en Defensie Job de Ruiter als nieuwe stichtingsvoorzitter. Een merkwaardige benoeming waarover later meer.

In onze vorige aflevering introduceerden wij Job de Ruiter, ex-minister van Justitie, BZ en Defensie. Op verzoek van de club van Kok, die in 1997 nog een gesprekje over de kwestie had gehad met de toenmalige Russische premier Tsjernomyrdin, nam hij in april 1998 het voorzitterschap van de Chardzjiev-stichting over van mr. Michael PrivŽ. Daarbij werd tevens overeengekomen dat het nieuwe stichtingsbestuur het financi‘le beleid van haar voorganger nog eens ernstig onder de loep zou nemen. Om te zien of er nou sprake was van fraude, diefstal, valsheid in geschrifte en/of nog meer moois op het bonte palet van de misdaad. Maar De Ruiter en zijn mede-bestuurder Van Os, voormalig directeur van het Rijksmuseum, konden niks onoirbaars vinden. Ja goed, PrivŽ cs. hadden natuurlijk het nodige uit de collectie verpatst aan de Keulse galerie Gmurzynska. Ej de buit van dertig miljoen was keurig onderling verdeeld. Maar dat was allemaal redelijk verantwoord geweest volgens het nieuwe bestuurlijke duo. In hoeverre De Ruiter en Co. daarover konden oordelen valt te bezien. PrivŽ en zijn kornuiten hadden twee jaar lang de collectie ondergebracht op een geheime locatie, inclusief de index. Dus wat uiteindelijk aan kunstobjecten, waardevolle correspondentie etc. aan De Ruiter is overgedragen en was te checken aan de hand van de paperassen van PrivŽ, hoeft niet noodzakelijkerwijs te betekenen dat alles kosher was. Om maar te zwijgen over het dodelijk ongeval dat de wantrouwige weduwe van Chardzjiev in haar Amsterdamse woning plotseling overkwam (zie ook het artikel "Terp van Tijn" in De Morgenster). Maar De Ruiter reisde zelfs naar Moskou om ook de Russische autoriteiten ervan te overtuigen dat met zijn aantreden de zaak in betrouwbaar vaarwater was gemanouvreerd. Betrouwbaar? Waarom was De Ruiter - notabene een ex-minister van Justitie- dan in godesnaam bijvoorbeeld niet gevallen over de kwestie van de boekingswaarde van de collectie? Een kwestie die twee jaar later wel degelijk tot een veroordeling van PrivŽ leidde (zie de vorige aflevering). Had de lankmoedigheid die De Ruiter ten toon spreidde ten opzichte van PrivŽ's kongsie te maken met de wens van het Kabinet om de Chardzjiev-affaire zo snel mogelijk van de publicitaire snelweg te krijgen? Of was er misschien een andere reden? Meer van persoonlijke aard. Stay tuned.

In maart 1998 verbleef Mink Kok, de veelbesproken topdog uit de Amsterdamse wapens- en drugsscene, in een Belgisch cachot. Hij was gearresteerd omdat hij jarenlang op illegale wijze geheime informatie had afgetapt van het Brusselse bureau SirŽne. Een bureau dat internationale politieonderzoeken en undercoveroperaties administratief cošrdineerde (zie het artikel "de Lange" in de Morgenster). Mink kreeg bezoek. Het was de hem niet onbekende Nederlandse Officier van Justitie Fred Teeven, die ooit samen met de Amerikaanse DEA de beruchte "begeleide doorvoer"-methode in Nederland introduceerde. Er kwam tussen de twee heren een deal tot stand en tot verbijstering van een deel van het Belgische O.M. stond Kok in een mum weer op Belgische kinderhoofdjes. De deal hield in dat Mink met enige regelmaat Teeven zou informeren over illegale wapenhandel en corruptie (zie het artikel "De lange schaduwen van de IRT" in de Morgenster). In het voorjaar van 1999, aan de vooravond van de omstreden onthullingen van de commissie-Kalsbeek over de "begeleide doorvoer" van in ieder geval 15.000 kilo coke, bezorgde Teeven het college van Procureurs Generaal een lijst van lieden uit de topechelons van de Nederlandse samenleving, die zich op verschillende manieren in een chantabele positie hadden gemanouvreerd. In vierentwintig gevallen daarvan hadden betrokkenen ondoordacht hun broek laten zakken. Sommigen met de intentie om kinderen te bestijgen. Een deel van die informatie zal Teeven zonder twijfel hebben gedestilleerd uit de rapportages van zijn deal-genoot. De Tweede Kamer vroeg ongerust aan minister van Justitie Korthals hoe het zat met Teeven's List. Korthals liet de rijksrecherche opdraven. Die trapte flink op het gas. Al in december waren de ruim tachtig dossiers doorgeploegd en kon Korthals opgelucht rapport uitbrengen aan de bezorgde Kamerleden. Ja, in een paar gevallen was er inderdaad sprake geweest van een zweem van dubieus handelen. En ja, er leek hier en daar sprake te zijn van pedofilie. Maar de rijksrecherche had nergens kristalheldere feiten naar boven kunnen halen. Dus in wezen was er niet veel aan de hand. We houden de vinger aan de pols. Prettige Kerstdagen en alvast een gelukkig nieuwjaar.
In politiekringen werd deze wel zeer vlotte schoonmaakbeurt met gemengde gevoelens ontvangen. Want er was daar wel degelijk heldere informatie voorhanden. Bijvoorbeeld over de sexuele escapades van professor dr. Job de Ruiter. Hoogleraar in personen-, familie- en jeugdrecht, voormalig minister van Justitie in de kabinetten Van Agt I, II en III en minister van Defensie in het kabinet Lubbers I. Daarna onder andere Procureur Generaal in Amsterdam, leider van allerlei offici‘le onderzoekscommisies en voorzitter van de Chardzjiev-stichting (zie het roze ballet van gisteren). Meer daarover in een volgende aflevering.

Hoogleraar in het Persoons-, Familie- en Jeugdrecht De Ruiter is een kleine tien jaar minister geweest namens het CDA. Van Justitie tussen december 1977 en november 1982 en daarna van Defensie tot juli 1986. Geen toevallige passant dus. Maar tijdens dat ministerschap van Justitie heeft zich volgens politiebronnen een vervelend incident voorgedaan. De Ruiter zou een Jobstijding hebben ontvangen in de vorm van een mes, dat in zijn voordeur was gestoken. Het zou een bizar soort aanmaning zijn geweest van een uitzendburo van minderjarige Marokkaanse jongens, waar nog een rekening van De Ruiter als onbetaald te boek stond. Normaliter krijgen bewindslieden bij dit soort bedreigingen extra politiebewaking. Uit vrees voor lekkages zou in dit geval echter een beroep zijn gedaan op de veiligheidsdienst van het Koninklijk Huis. Dat dit soort informatie desondanks op ongewenste burelen als dat van de CIA en/of andere geheime clubs terecht komt en indien noodzakelijk wordt uitgespeeld ligt voor de hand. Ten tijde van de Haagse crisis rond de aanschaf van de 48 kruisraketten was De Ruiter minister van Defensie en mogelijk net zo kwetsbaar als bijvoorbeeld toenmalig CPN-leider Joop Wolff, VVD-leider Ed Nijpels en prins Claus (zie voor deze materie de artikelen "Wolff in de klem" in de Morgenster en "Van oude koeien en troebel water" in Kleintje Muurkrant 336).
Na zijn ministerschap werd De Ruiter benoemd tot procureur generaal en hij sprak daarbij de hoop uit die functie te mogen vervullen tot zijn pensioengerechtigde leeftijd, die hij ijs en weder dienende in 1996 zou bereiken. Maar het ijs bleek dun, want begin 1991 streek De Ruiter vrij onverwachts het vaandel en droeg dat over aan mr. R. graaf van Randwijck. Ook toen deden geruchten de ronde over De Ruiter's eigen interpretatie van jeugdrecht. Maar op het oog bracht dat weinig schade toe aan zijn verdere carrire. Dit in tegenstelling tot zijn opvolger Van Randwijck. Die zei in januari 1996 tegen Amsterdam "verwacht een ander heer" en vertrok met een forse bonus. Niet alleen was zijn gezag afgekalfd door falend beleid binnen het IRT-complex, maar ook door blote foto's van hem die door onbekende tegenspelers in omloop waren gebracht. Inmiddels was ook de loopbaan van Koninklijk Huisvriend (!) en juridisch adviseur Frits Salomonson definitief in het slop geraakt en net als bij De Ruiter speelde bij hem de Marokko-gambiet een belangrijke rol. In hoeverre deze sportieve activiteiten van de vroegere minister van Justitie van invloed zijn geweest bij de kwestie rond de nalatenschap van Chardzjiev is (nog) onbekend. Maar zeg niet dat het niet kan.

Zoals in aflevering 12 van deze serie al werd vermeld, steunde ons bericht over professor dr. De Ruiter's Marokkaanse connectie tijdens zijn ministerschap van Justitie (1977/1982) op informatie uit politiekringen. Maar ook uit het wereldje van de jongenssex zelf sijpelen verhalen naar buiten die erop wijzen dat Job ook in een van de clubs aan de Amstel vlakbij het Amsterdamse Rembrandtplein geen onbekende figuur zou zijn (meer over deze boysboulevard in het artikel "Van oude koeien en troebel water" in Kleintje Muurkrant 336). De uitbater ervan, Alex Kršner, behoort tot de relatiekring van Groen Links senator en oud-raadslid Bob van Schijndel en was volgens persberichten uit 1998 in het verleden tevens betrokken geweest bij het fabriceren van pornofilms waarij minderjarige jongens figureerden. Deze verbinding met de onderwereld moet met name in de periode waarin De Ruiter procureur generaal was een driftige dosis frustratie hebben opgeleverd bij de Amsterdamse politie. Bovendien geeft het voedsel aan het vermoeden dat de kennis ervan een rol heeft gespeeld bij de afwikkeling van de affaire rond de Chardzjiev-collectie. En mogelijk ook bij andere grote zaken in het verleden. Het is duidelijk - de recente ontwikkeling rond Thatcher-intimus Lesley Archer laat dat nog eens ten overvloede zien - dat je beter niet achter je fluit aan kan lopen. Ook niet in Nederland.

anavond kijken. Naar Brandpunt. Daar komt de zaak rond het ruwe heengaan van de Gooise platenbaas Bart van der Laar opnieuw voor de bumper. Bart werd op 10 november 1981 gekeeld. In volle verwarring verklaarde Martien Hunnik, een vriend van Van der Laar, in januari 1983 dat hij de dader was geweest. In april trok hij die verklaring weer in, maar dat was te laat. Hij zeilde wegens doodslag voor twee jaar een kerker in en doorliep daarna nog bijna zes jaar lang tbr-sessies. In 2002 en 2003 rolden bij de afdeling snuffelsmurfen nieuwe anonieme info binnen over de mogelijk ware toedracht van de zaak. Inclusief mogelijke daders. Kwam in een dossier bij het OM terecht en daar gingen ze erop zitten. Ondanks of juist omdat uit die info zou blijken dat justitie indertijd had geblunderd. Pas in 2012 gingen de betrokken jurken verzitten en stelden Hunnik en zijn bef op de hoogte van het alternatieve dossierbestaan. Maar om de zaak in handen te geven van het kouwe keesteam was kennelijk één stap te ver. Niettemin wordt de “showbizzmoordzaak” binnenkort toch weer voor het voetlicht gesleurd. En dat doet ons deugd. Want dan wordt deze ouwe serie met zoveel klinkende namen misschien ook weer eens tot leven gebracht. Stay tuned. 

Heppu dit al gezien? Leek al die tijd appeltje eitje. En ja, de kees is verjaard. Maar je zal Martien Hunnik wezen. En al die tijd hebben geleefd met de onterechte veroordeling voor de moord op platenbaas Bart van der Laar. Btw, die moord en de Umwelt ervan komt uitgebreid voorbij in deze stokouwe serie. Nog altijd een lekker tussendoortje op deze herfstdag. Stay tuned.

Een beetje knippen en plakken en hops je hebt een artikel. Als je de laatste berichten mag geloven over de vraag of Patricia Paay haar optreden als happende zeehond in een badkuip zelf in omloop had gebracht dan maakte La Paay deel uit van een wipcluppie, waarvan de leden onderling beelden van hun prestaties uitwisselden. Hoe lang dat cluppie al bestond konden we nergens terugvinden. Was het er al toen P.P. nog in huwelijkse staat verkeerde met de toen nog als deejay door het leven gierende Adam Curry? Wie even de moed heeft om terug te bladeren in deze serie zou tot de conclusie kunnen komen dat die veronderstelling niet helemaal op drijfzand staat. Er waren ook in het pre-45 bestaan van de Nederlandse Star al de nodige sensuele componenten te ontdekken. Ondermeer uit aangetrouwde, Amerikaanse sferen. Curry's oom was namelijk Donald Gregg, een ouwe CIA-dude, makker van Ted Shackley aka “the White Ghost” (1) en in de jaren tachtig National Security Advisor van Ronnie Reagan's Veep en latere president George Bush senior. Opvallend in dit verband: Donald's vader Abel was de nationale secretaris voor jongenswerk bij de Young Men's Christian Association, maar dat kon Donald niet helpen.
In 1989 zorgde de Washington Times voor een aardverschuiving met de publicatie van dit artikel. Een van de hoofdpersonen in dit drama was toplobbyist Craig J. Spence, die betrokken was bij de organisatie van nachtelijke, koterhopsgetinte uitjes naar het Witte Gekkenhuis. En wie zorgde volgens Spence voor de toegangkaartjes? Donald Gregg. Adam's oom ontkende tot ie roze zag en uiteindelijk belandde de zwartepiet bij een of andere bewaker die als kaartjesknipper zou zijn opgetreden. What else? In november van datzelfde jaar werd Spence gezelfmoord. Btw, Craig was drie jaar daarvoor een goeie gabber kwijtgeraakt: Roy Cohn. De mannetjesmaker van Donald Trump die samen met Shackley's collega Ed Wilson en de louche bankiers Arno en Geoffrey Nejman aka Neumann aka Newman namens de CIA de uitbouw van het Belgische pedonetwerk verzorgde. Met als latere katvanger Marc Dutroux (2). Ziet u: een beetje knippen plakken en je hebt in een wip een artikel bij elkaar geveegd. Van Patricia naar Dutroux ce n'est qu'un pas. Stay tuned (JP).

(1) Ted is onderandere terug te vinden in deze, en in deze serie.
(2) Zie voor Roy vooral deze intrigerende serie.