donderdag 2 september-2010
We beginnen met Prins Al-Waleed bin Talal bin Abdulaziz. Hij is een subsidieverlener van Imam Feisal Abdul Rauf, de initiatiefnemer van de nabij Ground Zero geplande moskee in New York (zie de serie “Blaffen tegen de maan” op deze pagina). Alaweed heeft daarnaast twintig miljoen dollar van zijn aanzienlijke vermogen in het naar hem genoemde “Prince Alwaleed Center for Muslim-Christian Understanding” gestopt. Opperhoofd daarvan is islamoloog John Esposito, een van de meest fanatieke pleitbezorgers van de uit Turkije afkomstige islamitische prediker Fethullah Gulen. De connectie Gulen-Alaweed ligt voor de hand. Beide streven naar een dialoog tussen de grote religies en alles wat daar mee te maken heeft. Zo was Gulen al eens in het Vaticaan op bezoek, terwijl een foto op Internet hem in innige omarming toont met Abraham Foxman, de directeur van de pro-Israëlische “Anti-Defamation League of B’nai B’rith”. Gulen heeft een serie scholen opgezet in Centraal-Azië. Volgens de Amerikaanse klokkenluidster Sibel Edmonds vormen die in werkelijkheid een in conclaaf met de CIA opgezet netwerk, dat de Amerikaanse belangen in dit olierijke gebied veilig moet stellen. Daarnaast is Gulen de drijvende kracht achter de in Turkije regerende AK-partij. Hij was het die Premier Erdogan terug floot toen deze voorafgaand aan het drama met de vredesvloot richting Gaza, net iets te ver ging met zijn kritiek op Israël. Sindsdien houdt Erdogan de lippen dan ook stijf op elkaar als het om de zionistische staat gaat.

Een aantal jaar geleden had de in de VS verblijvende Gulen wat problemen met zijn verblijfsvergunning. Hem werd toen de helpende hand geboden door een voormalige Amerikaanse ambassadeur in Turkije. Deze Morton Abramowitz is een zionistische neocon als geen ander. Dat andere neocons recentelijk de aanval op Gulen hebben ingezet mag curieus zijn, maar verandert geen sikkepit aan Gulen's goede betrekkingen met het neocon circuit. Kwestie van theater. Abramowitz is op zijn beurt medeoprichter van de “International Crisis Group”, behorend tot de gereedschappen waarmee ene George Soros de wereld naar zijn hand tracht te zetten. Soros kennen we van de “Council on Foreign Relations”. En daar komen we tenslotte Imam Feisal Abdul Rauf tegen. En zo is de cirkel weer rond.

vrijdag 3 september-2010
De in het eerste deel van deze serie genoemde neocon Morton Abramowitz was in 2004 ceremoniemeester bij een plechtigheid in Washington waar de staat Oost-Turkestan werd uitgeroepen. Een nogal fictieve aangelegenheid want het gaat hier om de door Turks/islamitische Oeigoeren bevolkte Chinese provincie Xinjiang, die de Chinezen zich zeker niet zo maar zullen laten ontfutselen (1). Ook de voormalige CIA functionaris Graham Fuller was van de partij bij het feestje. Niet toevallig zette Fuller evenals Abramowitz, eveneens zijn handtekening onder een brief aan de Amerikaanse immigratiedienst, om aan te dringen op een verblijfsvergunning voor Fethullah Gülen, de man achter de AK-partij in Turkije. Naast de VS is Turkije dan ook het enige land waar Oost-Turkestan door is erkend. In essentie maakt het daar deel uit van een restauratie van het Ottomaanse rijk waar ze bij de AK-partij heel stiekem over dromen. Al gaat het dan om een neo-Ottomaans rijk in oostelijke richting, in streken waar het vroeger nooit heeft bestaan. Panislamisme is daarbij het sleutelwoord. Bij de plechtigheid in 2004 werd de in China geboren maar zich zeer Turks voelende Yusuf Turani, naar voren geschoven als leider van de regering van Oost-Turkestan in ballingschap. Het nieuwbakken staatshoofd resideert in Chicago, waar zoveel Turken wonen dat het wel een Turkse enclave lijkt.

Oost-Turkestan maakt tegelijkertijd deel uit van de deels door Gulen in praktijk gebrachte Amerikaanse invloedssfeer, zich uitstrekkend van Turkije tot China, met precies in het midden daarvan het olierijke Centraal Azie. Daar is niet iedereen het mee eens. Zoals de Ulusalcis, de neonationalisten in Turkije. Die hebben de snoepwinkel in Centraal Azie ook gezien en willen er graag een antiwesters blok vestigen. In samenwerking met Rusland, waar zij in zee zijn gegaan met nationalisten die sentimenten over de voormalige SovjetUnie combineren met symbolen waar Hitler een strakke plasser van had gekregen. Van Gulen moeten die Russen niets weten. Zijn beweging is daar lock, stock and barrel het land uit gepleurd.

In Turkije zien de Ulusalcis de door Gulen aangestuurde AK-partij als grootste hindernis. Zie hier een van de achtergronden van Ergenekon, het netwerk dat een staatsgreep in Turkije uit wil lokken om een einde aan de AK-partij en de invloed van Gulen te maken. Vraag is waar de neocons zich in dit verhaal bevinden. Die hebben zich heel slim aan beide kanten geschaard, net zoals ze dat in de Amerikaanse politiek doen. Want terwijl Gulen door Abramowitz wordt gesteund, zien we dat andere neocons, zoals Michael Rubin en Daniel Piper, aan de kant van de Ulusalcis staan. Hun voortdurende media-aanvallen op de onderneming van de AK-partij om een volgende staatsgreep in Turkije te voorkomen, laten wat dat betreft weinig ruimte voor twijfel over.

(1) Zie het artikel "Oeigoerse peren"

zaterdag 4 september-2010
In Turkije zit nauwelijks olie in de grond, met als gevolg dat de benzine er schier onbetaalbaar is, wat je niet direct zou verwachten van een land op de grens met het Midden Oosten. Maar kijk even in oostelijke richting en de olie spuit je bij wijze van spreken om de oren. Zoals in de Kaspische Zee voor de kust van Azerbeidzjan. Om het westen daarvan mee te laten genieten is de Bakoe-Tblisi-Ceyhan pijpleiding aangelegd. Belangrijk landje dus, Azerbeidzjan, dat door etnische Turken wordt bevolkt en op zeer precaire voet staat met buurland Armenië. Weten ze in de VS ook allemaal. Dus moest er een gedegen Amerikaanse vertegenwoordiger gestationeerd worden. Geen eenvoudige klus om iemand te vinden kennelijk, want het duurde een jaar voordat men er uit was. Maar toen was hij er dan eindelijk, Matthew Bryza, sinds twee maanden de nieuwe Amerikaanse ambassadeur in Azerbeidzjan. Jonge knaap nog, maar een neocon in hart en nieren. En met een interessante echtgenote. Zeyno Baran heet ze en ze is van Turkse komaf, wat in Armenië niet echt als geslaagd zal zijn ervaren. Zeyno kan het prima vinden met neocons als Richard Perle en Douglas Feith. Voorheen werkte ze voor het Hudson Institute. Naast het American Enterprise Instititute en het Washington Institute for Near East Policies is dat een van de Amerikaanse denktanks waar men erg gesteld is op de Ulusalcis, de Turkse neonationalisten in Turkije die geassocieerd worden met het op staatsgrepen beluste Ergenekon.

De vraag hoe Bryza en Baran elkaar leerden kennen beantwoordde de Turkse energie minister Hilmi Guler. Daar was het Bakoe-Tblisi-Ceyhan project verantwoordelijk voor. In 2007 traden Bryza en Baran in het huwelijk. Met een feestje in Istanbul dat erg veel lira’s moet hebben gekost en daardoor tot menig speculatie leidde. Direct kon al geconstateerd worden dat de club waar het festijn plaatsvond toebehoort aan de eigenaar van de voetbalclub Galatasaray, waarvan bekend is dat hij het goed met de Turkse maffia kan vinden. Maar wie had er verder de knip opengetrokken? Twee journalisten uit Azerbeidzjan gingen op onderzoek uit, waarbij zij een spoor in de richting van de intens corrupte regering in Bakoe volgden. De nieuwsgierigheid van de twee journalisten werd hen niet in dank afgenomen. Een van hen belandde in Azerbeidzjan achter de bouten, terwijl de ander het land moest ontvluchten. Zo gaat dat als je je neus te diep in neocon zaken steekt, zelfs als het om iets als een trouwpartij gaat.