Skip to main content

woensdag 15 december-2010
Zijn naam? Albert Gonzalez, de trotse leider in de globale competitie van hackers en pasjesvervalsers. Vriend Albert stak aan het begin van deze eeuw voor het eerst zijn neus aan dit smoezelige venster. Hij werd ervan verdacht de mastermind te zijn van een kopgroepje hackers dat erin slaagde een berg nummers van creditkaarten, pinkaarten en meer van dat soort strooigoed achterover te drukken. Met openbare en gestolen persoonsgegevens werd vervolgens aangeklopt bij allerlei poenverschaffers en met de geleverde 1,5 meloen kaarten sloeg het grote peloton sympathisanten aan het cashen. Niet alleen in de VS, maar ook in landen als Bulgarije, Wit-Rusland, Oekraïne, Polen, Canada, Zweden en... Nederland. Totale opbrengst naar schatting 4,3 meloen dollar. Kinderspel vergeleken met wat later zou volgen, maar je moet ergens beginnen.
Via een onderzoek in bovenstaande landen kwamen speursmurfen van de Amerikaanse Secret Service uiteindelijk bij Albert terecht. En laat ie nou net 15 valse kaartjes bij hem hebben. Hij kreeg de keus: of meewerken of kruipruimte. Albert koos voor het eerste en samen met zijn handlersmurfen rolde hij zijn eigen organisatie op.
Zou je verwachten dat ie zich daarna wel even koest zou houden. No way, José. Praktisch onder de ogen van de Secret Service haalde hij hetzelfde geintje uit, maar dan nog effies beter. Hand in hand met 10 gabbers binnen dit specialistische metier, onder wie een meneer van het poenige Morgan Stanley, hackte hij tussen 2005 en 2007 een respectabele 45,6 meloen kaartnummers bij elkaar. Een wereldrecord. Het doel van die diefstal moge inmiddels duidelijk zijn.
Albert kreeg opnieuw de Secret Service over de vloer en ging voor de tweede keer voor het luik. Nu onvoorwaardelijk. Van een kadi in New Jersey kreeg hij uiteindelijk een maandje of tien geleden 20 jaar voor zijn ballen. Nog mild in vergelijking met de dertig jaar die zijn Russische gap Maksym Yastremskiy van een Turkse kadi in Antalya voor zijn reet kreeg.
Bij het opblazen van Albert's hackwerk kregen de Amerikaanse speursmurfen hulp van Turkse en Letse collega's. Letse? Ja, want zowel Albert als Maksym hadden hun spulletjes netjes versleuteld ondergebracht bij de firma Cronos in Riga. Onder de hoede van ene Ivars Tenters, die maar al te graag bereid was om de blauwe overvalploeg te assisteren bij het openen van de digitale kluisjes.
Wacht even. Wacht even. Ivars Tenters? Was dat niet die ouwe gap van onze Amsterdamse kindervriend Robert Mikelsons? De man die als financier zou optreden voor de opvangketen van Robertje? De inmiddels ondergedoken sleutelspecialist? Jawel, dezelfde Ivars. Toeval? U weet het. Stay tuned.

  • Datum: .

zondag 19 december-2010
Sinds de Letse kindervriend Robert Mikelsons door de Amsterdamse smurfen wordt gegrilld is er al veel naar buiten geslingerd over zijn ellendige carrière, die begon bij zijn moeder en voorlopig eindigde in het spinhuis. Over vriend Ivars Tenters, de eigenaar van het distributiecentrum in Riga vanwaaruit Robertje's blote beeldmateriaal zijn weg vond naar een legertje koterheigers en -hopsers, bijna niks. Het zal wel in het belang van het onderzoek wezen.
In de mega-affaire rond Albert Gonzalez cum suis (1) werd Ivars indertijd gedwongen de spiegellijst van Albert's versleutelde vervalsingsnetwerk over te dragen aan Amerikaanse geheimsmurfen. Daarmee raakte zijn bedrijfje Cronos min of meer met zijn pik in het zand. Want als je eenmaal smurfbezoek hebt gehad sta je als stouterik genoteerd. Toen dus op een zonnige dag bij een pc-rukker in de States kotermateriaal werd aangetroffen en de weg opnieuw naar Ivars' spiegelwinkel in Riga leidde, was het verder eitje om Mikelsons bij de ballen te grijpen en te beginnen aan het uitgraven van zijn makkers en zijn cliëntèle.
Zal ons benieuwen of wij over dat laatste nog iets horen. Misschien wel als het om een melkboer, een postbode, een reparateur van kinderfietsen, een grafgraver, een speeltuinbeveiliger en meer van dit soort eenvoudige lieden gaat. Maar uiteraard niet als 't handelt om secretarissen-generaal, burgemeesters, hoofdofficieren van Justitie, grote smurfen, advocaten van het Koninklijk Huis, professoren, ambassadeurs, bankiers en andere stutten van de samenleving.
Ivars Tenters is hem gesmeerd. Zakentrip. Zou hij stiekem in de spiegel hebben gekeken? Stay tuned.

(1) Zie deel 1 dd. 15 december

  • Datum: .

dinsdag 28 december-2010
De Letse koterknoeier Robert Mikelsons bleek al eens eerder tegen een blauwe zwaailamp te zijn opgelopen. In 2003. In Heidelberg. Internetsmurfen zouden hem hebben getraceerd en zijn pc hebben opengepeuterd. Naar aanleiding van de vuiligheid die erin stond opgeslagen kreeg Robertje 1 jaar en 3 maanden voorwaardelijk voor zijn ballen met een looptijd van 10 jaar.
Als we het gemurmel van de mainstream mogen geloven was hij net als zijn Letse gappie Ivars Tenters een sleutelexpert. Dus raakte hij nogal van zijn pickwickwater toen de Duitse smurfen moeiteloos en zonder kloppen de deur naar zijn bestanden opengooiden. Kort na zijn vrijlating uit een paar weekjes voorarrest ging hij dan ook uit hengelen bij luitjes uit de hackbranche met de volgende vraag. Komt ie:

"Ik heb jaren gewerkt voor een regeringsinstantie. In de loop van de tijd verzamelde ik gevoelige documenten van mijn werkgever en sloeg die thuis op. Vanwege de aard van die documenten op "PGP encrypted volume, passphrase length 28 characters, algorythm 128bit". De passphrase schreef ik niet op, die bewaarde ik in mijn geheugen. De instantie waarvoor ik werkte ontdekte bij toeval dat ik kopieën maakte van vertrouwelijke documenten. Die gaf dat door aan de politie en ik kreeg bezoek.
De politie verbond een laptop met mijn computer en binnen een seconde maakten zij mijn versleutelde files open. Een 128bit sleutel binnen een minuut kraken met een laptop is onmogelijk. Laat staan dat je een onbekende passphrase van 28 letters in no time achterelkaar zet. De enige uitleg die ik zie is een serieuze backdoor, een veiligheidsprobleem in PGP. Ik vertrouwde PGP omdat het claimde dat mijn files veilig waren voor pogingen van regeringsinstanties om in te breken. Maar wat gebeurt mij...?
".

De reacties uit de hackgemeenschap logen er niet om. Robertje werd niet vertrouwd.
Toch blijft het intrigerend. Dat onze kinderkruiper niet vertelt dat zijn files uit ellendige kinderbeelden bestond, snapt zelf commissaris Bulle Bas. Maar dat de Heidelbergse smurfen zo makkelijk de rotzooi konden opvegen is inderdaad wonderlijk. Tenzij gappie Ivars net als later in de internationale pasjeszaak de autoriteiten een handje heeft toegestoken (1). Trouwens, wie zegt ons dat Robertje en Ivars naast het verzamelen van smerigheden ook niet actief waren voor een Letse regeringsinstantie? Conspiracy? Jammie. Stay tuned.

1. Zie aflevering 1 dd. 15/12/2010

  • Datum: .

vrijdag 11 november-2011
Albert Gonzalez is in hoger beroep gegaan. Dat is die gozer die een paar jaar geleden in de USSA meloenen dollars heeft gehackt van een grootwinkelbedrijf en een creditcardclub. Terwijl ie ondertussen samenwerkte met de Secret Service, die hem bij de ballen hield naar aanleiding van een vroeger geintje. Daarnaast hield hij stiekem zijn cybermaatjes ook op de hoogte van de activiteiten van de Secret Smurfen en zo werd hij in wezen een Jagernathje oftewel een dubbelagent binnen het internationale hackerswereldje.
Hij claimt nu in tweede instantie, dat ie die dubbelrol speelde in opdracht van voornoemde Smurfen. Als deep cover dus, een dubbel-dubbelagent namens de overheid. In die hoedanigheid had hij nooit veroordeeld mogen worden en zeker niet tot twintig jaar.
Nou zal deze problematiek ons normaliter een Hema-lekkernij wezen, maar zoals al eerder vermeld had vriend Albert zijn gecodeerde hackmateriaal ondergebracht bij de Letse firma Cronos in Riga. Een hut van ene Ivars Tenters, die tegelijkertijd ook cyberisch onderdak verschafte aan landgenoot Robert Mikelsons, de koterkruiper van het Hofnarretje.
Het oprollen van Mikelson's internationale kruiperskring begon in de VS. Naar verluidt nadat een koterliefhebber een mailtje met rotzooi ontving, dat de aandacht trok van de Amerikaanse autoriteiten. Op dat moment was Tenters al op de knieën gegaan voor de eisen van de Secret Service en verschafte de dienst alle benodigde info om Albert in een kruipruimte te kunnen dumpen. Vraagje: Werd vriend Ivars vanaf dat moment misschien ook een Jagernathje en horen we daarom geen kont meer van hem? Wij blijven zoveel mogelijk in Albert's slipstream. Wie weet, takelen we nog wat antwoorden boven. Stay tuned.

  • Datum: .