dinsdag 4 februari-2014
Ach, ach, wat een treurnis. Philip Seymour Hofmann is het heroïnepijpje uit. Dat er elders op de wereld en weer in toenemende mate in de slums van de USSA volstrekt naamlozen dagelijks de moord steken is niet zo interessant. Maar Philip, god wat jammer. Wat een verlies!
De overleden acteur bleek een hoeveelheid hero in huis te hebben die voldoende was voor een gezellige party. Meer dan zestig zakkies. Zou ie gekocht hebben van twee onverlaten met een tas in de buurt van zijn appartement op Manhattan. Duur? Mwa. Zo'n zakkie wordt tegenswoordig verhandeld tegen een dumpprijs van een joetje en we mogen aannemen dat de Oscarwinnaar voor zo'n zes tot zevenhonderd piek zijn hand niet omdraaide. Hoe het komt dat hero weer zo popie is geworden in de streets of New York? Dat komt, zeggen wijsneuzen, omdat de Amerikaanse regering een beer de weg op heeft gejaagd die moet voorkomen, dat iedereen maar dagelijks pijnstillers langs zijn strottenhoofd jaagt om de boze buitenwereld het hoofd te kunnen bieden. Dus de prijs van die pillen ging op de zwarte markt flink de lucht in. En daarom grijpt iedereen weer naar de goedkopere hero.
Nou leerden wij in vroeger dagen toen onderwijs nog onderwijs was, dat bij een toenemende vraag de prijzen stijgen. Tenzij het aanbod gelijke tred houdt met die stijgende vraag. Big Apple, big egg.
Maar is het een wonder dat het aanbod stijgt? Niet als je bedenkt, dat in Afbaardistan door de Amerikanski's en hun aanhang geen ene kont is gedaan om de papavers uit te roeien. Niet alleen om de Afbaardse economie te behoeden voor een terugkeer naar de Middeleeuwen, maar ook om de smerige oorlogen in het Midden-Oosten te kunnen bekostigen en de fictieve poenindustrie op de been te houden. En mocht het nodig zijn om stiekem samen te werken met de producenten van die verwarrende middelen om dat doel te bereiken, dan moet dat maar (1). Wall Street faut une messe. En Seymour Hofmann? Hij rust in vrede.

(1) Zie daarvoor bijvoorbeeld aflevering 19 van de serie “Fast and furious” dd. 9 januari 2014.

Het was een zwarte komedie. De Wolf of Wallstreet. Naar het leven van Jordan Belfort. Een beursartiest die in de jaren negentig van de vorige eeuw via een stel call centers en boiling rooms vullesaandelen in de gleuf van American dreamers ramde en daarmee stinkend rijk werd (1). Tot de Feds hem van de weg haalden en een kadi hem voor drie jaar weghamerde naar een kerker. Regisseur Martin Scorsese maakte er in 2013 iets moois van en hoofdrolspeler Leonardo DiCaprio kreeg voor zijn imposante hoofdrol een Golden Globe. Voor op de schoorsteenmantel. Maar wat gebeurt er? Het Zwitserse Bruno Manser Fund, dat zich in de verzuring werkt voor het behoud van het regenwoud, heeft Leonardo bij herhaling gevraagd naar zijn persoonlijke en financiële contacten met een paar sleutelfiguren binnen het 1 Malaysian Development Berhad (1MDB). Een Maleisisch staatsfonds dat door premier Najib Razak op de wereld is gezet om flinke bakken poen te investeren in megaprojecten elders in de wereld. Om met de winst mooie dingen te kunnen doen voor de arme sloebers in de Maleisische samenleving. Een van die projecten was blijkbaar voornoemde fillem van Scorsese. Die werd namelijk gefinancierd door Red Granite Productions. Een onderneming die mede door Razak's stiefzoon Riza Aziz uit de grond is getrokken. Dat niet alleen. Riza liet ook aangename bedragjes van zijn stiefvader's 1MDB in het spaarvarken van de Leonardo DiCaprio Foundation glijden. Een goeie doelen vehikel dat jaarlijks bacchanalen organiseert om funds te raisen. Ook al ten behoeve van arme sloebers etcetera (2). Nou weten we uit de saga rond de Clinton Foundation hoe moeilijk het is (gemaakt) om inzicht te krijgen in de geldstroom binnen dit soort op papier humanitaire frutsels en waar alle poen blijft. Zo ook dus binnen de frutsel van Leonardo. Vandaar dat de luitjes van het Bruno Manser Fund nu druk uitoefenen op Hollywood's filmwolf om zijn rol als Messenger of Peace bij de VN op te geven. Dat vinden de Tellgangers namelijk onverenigbaar met zijn Maleisische connectie. Zit iets in. Stay tuned.

(1) Goegelt u er maar even flink op los.
(2) De laatste in de reeks dateert van juli dit jaar in Saint Tropez. Zie daarvoor dit artikel, waarin ook ons Fries meisje Doutzen Kroes figureert.

Nog even een toetje. Bitterkoekjesvla. Afgelopen weekend werd in Londen de docu “Before the Flood” gepresenteerd. In het Odeon op Leicester Square. Een opgehevenvingertjefilm. Als we zo met onze aardkloot blijven sollen als we nu doen gaat het mis en heb je meer dan lieslaarzen nodig om het vege lijf te redden. Twee jodelaars van het Zwitserse Bruno Manser Fonds stonden ter plekke te wapperen met een spandoek, waarop financier Leonardo DiCaprio werd verzocht om de frauduleuze 61 meloen dollar die hij voor de productie van de “Wolf of Wallstreet” had gekregen uit Kuala Lumpur terug te geven aan het Maleisische volk (1). Toen ze daarna hun tickets te gelde wilden maken werd het tweetal bij de ingang van het Odeon door bewakers tegengehouden. Ze mochten er niet in. Vanwege dat wapperen. De naam van het Zwitserse Fonds lag trouwens toch al niet lekker in Maleisië. Bruno Manser heeft zich indertijd met lijf en leden ingezet tegen het millimeteren van het regenwoud aldaar. Zonder veel succes (2). Nee, dan kan je beter een fillempie in elkaar hangen en vragen of erkende standup comedians als Barack Obama, paus Frans de Eerste en John Heinz Kerry face to face met Leonardo even iets moois willen zeggen. Voordat het vloed wordt. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 1 dd. 17 oktober 2016.
(2) Zie Wikipedia om een wat scherper beeld van Bruno te krijgen.

Vorige maand kreeg Leonardo DiCaprio een dompertje te verwerken. Hij moest twee van zijn kostbare kunstwerken overdoen aan een stel Amerikaanse overheidssnuffelaars. Een schilderij van Picasso en een collage van Basquiat. Waarde? Wat de gek ervoor geeft. Maar voor het afhameren geschat op in totaal een bedragje van 12,2 meloen dollar. In eerdere afleveringen hebben we al eens uitgelegd hoe Leo aan die artistieke uitbarstingen was gekomen, maar om het u wat makkelijker te maken kunt u ook dit artikel even doorploegen. Het ophalen van de twee kunstwerken maakt dus onderdeel uit van een internationaal onderzoek naar de verdwenen miljarden uit de pot van het Maleisische staatsinvesteringsvehikel 1 MDB. En binnen dat onderzoek kwam gisteren ook ene Yousef al Otaiba in het licht van de koplampen terecht. Niet een of ander onderdeurtje deze Yousef. Hij is al een tijdje ambassadeur van de UAE in de USSA en dezer dagen druk druk druk bezig met het inkaderen van buurman Qatar. Yousef blijkt warme banden te onderhouden met een paar ondernemingen die rond de zestig meloen dollar van 1 MDB hebben weggesimsalabimd. Nog niet met name genoemde ondernemingen, maar dat is een kwestie van tijd. Of er iets ernstigs gaat gebeuren met Leo en Yousef in de nabije toekomst? U dacht toch niet dat het OM in Arnhem een uitzondering is? Stay tuned.

We wisten het natuurlijk wel. Maar je weigert het te geloven. Disney stond voor braaf. Nergens zag je Donald Duck ook maar een poging doen om pussy te grabben bij Katrien. Of Goofy als een dolle tekeer gaan met Minnie Mouse. Maar door de overname van Miramax van de gebroeders Harvey en Bob Weinstein begaf het bedrijf zich onbedoeld op een hellend vlak. Want naast geweldige films en daverend kasgerinkel leverde met name Harvey ook stories af die niks familiaals hadden. Hij enterde jarenlang dames zonder toestemming. Of het nou om sterren ging of een grimeuse. En dat is nu naar boven gekomen en zoekt zijn weg naar zee. Om nou te zeggen dat Harvey de enige is in Hollywood die ongecontroleerd rondneukte zou stevig bezijden de waarheid zijn (1). Het hoort er gewoon bij. En eigenlijk zou de Oscar een lul moeten hebben.
Wil niet zeggen dat deze affaire geen imagoschade toebrengt aan Hollywood. Al is dat imago al een tijdje onderhevig aan corrosie. Vooral films die zogenaamd uit het leven zijn gegrepen hebben stormschade opgelopen. Laatste voorbeeld is “American Made” met Tom Cruise als de bij leven nogal stevig aan de maat zijnde drugs- en wapenstransporteur Barry Seal. Wie dol is op een gehaktschotel raden we aan even naar de Mad Cow-site van collega Daniel Hopsicker te verhuizen.
Brengt ons bij de familiekroniek “Judas” van strafbef Astrid Holleeder. Een “waargebeurd” verhaal, dat in de USSA wordt verknipt tot een televisieserie. Nou kennen wij het boek niet en is onze bijbelkennis niet om over naar huis te schrijven. Maar als je als strafbef al jaren en jaren ligt te kroelen met Johan Verhoek aka “de Hakkelaar” (2) moet je je toch afvragen of dat “waargebeurd” niet hier en daar met stevige kwastvoering is bijgekleurd. En in hoeverre Justitie met twee maten meet als het gaat om het m-woord, dat ooit door de onder de sterrenhemel aan de Vecht zo populaire Jort Bretels is gelanceerd toen het om Brammetje Moszkowicz ging. Wie weet lezen we dat ooit nog eens terug in Astrid's tweede soap: “Petrus”. America, here we come. Stay tuned.

(1) Zie bijvoorbeeld dit artikeltje.
(2) Die bewering is terug te vinden in dit artikel en wordt geschraagd door Johan's eigen dochter Maruschka.

Hadden we het verwacht? Antwoord op onze vragen over de Clinton Foundation aan het adres van de Nationale Postcodeloterij (1). Ok, we hebben in het verleden nogal eens een negatieve straatprijs uitgedeeld aan het door meloenair Boudewijn Poelmann in elkaar gehangen goeie doelenvehikel. Maar Jezus, we vroegen toch niet om een jaarlijkse bijdrage. We vroegen gewoon of ze ooit gecontroleerd hadden wat Bill en Hill precies met onze postcodepoen hadden gedaan. Omdat er in de USSA meer dan vermoedens bestaan dat de firma B & H de nodige liefdadigheidsmeloenen naar hun eigen spaarvarken hebben gedirigeerd. Wat denkt u? Geen antwoord. Teveel aan hun hoofd waarschijnlijk. In februari organiseren ze bijvoorbeeld weer het Goed Geld Gala en dat is geen lullig tussendoortje. En wie wordt er op dat gala het toneel opgesleurd? Leonardo di Caprio. Ook al zo'n rijke goeierd die de wereld wil verbeteren (2). Heeft het zin om de leiding van de Nationale Postcodeloterij te wijzen op eerdere artikeltjes met een randje die in deze alarmerende serie (3) zijn voorbijgekomen? Dat het misschien niet zo'n goed besluit is geweest om Leo uit te nodigen. Gek, maar wij denken eigenlijk van niet. Moet je je even voorstellen, al die opgewonden BN-ers van die truck met oplegger en van die koffertjes samen op de kiek met een knoert van een BA-er. Leonardo di Caprio!!! Jongens. Dat maak je toch maar eens in je leven mee? Wie dat feestje betaalt? Niet zeiken. Op naar het feest. Stay tuned (JP).

(1) Zie dit artikel van 12 januari jl.
(2) Lees en kijk onder uw stoel of u een prijs heeft.
(3) Hier is ie.