Er is weer eens eilie rond Neel Kroes. Vorig jaar is ze adviseur geworden bij apptaxibedrijf Uber. Dat bedrijf ging best lekker eigenlijk tot ene Susan Fowler een emmertje shit over de organisatie leegkieperde. Ging over het sexistische gedrag van lieden uit de top van Uber, inclusief CEO Travis Kalinick, en het frequent voorkomen van sex in de bij Uber aangesloten voitures. Er kwam in de USSA een officieel onderzoek op gang en de verhalen bleken niet uberdreven. Sex in the taxi. Smullen. Langzamerhand kwam er een grote schoonmaak op gang en een paar dagen geleden trad de met Neel bevriende Kalinick zelf ook voor onbepaalde tijd terug. Vond de adviseuse een wijs besluit. En ze hoopt dat daarmee de hitte uit de lucht is. We kunnen het niet helpen, maar we denken bij deze gebeurtenissen toch onwillekeurig terug aan Neel's eigen avonturen op dit terrein die zo warmbloedig beschreven zijn in eerdere afleveringen van deze serie uit 2004. Oké, het was geen taxi, maar de herinnering blijft. En over affaire gesproken. Goh! Stay tuned.

dinsdag 17 augustus-2004
In 1984 kreeg Neel Kroes als minister van Verkeer en Waterstaat uit Brussel uit het consigne om in Rotterdam als een speer een zogenaamde Haven Ontvangst Installatie uit de prut te stampen.
Amsterdam had al zoiets. De Tanker Cleaning Amsterdam, die werd gedreven door de gebroeders Langeberg. Geheel in lijn met de haar toegeschreven daadkracht zocht zij contact met de heren en al gauw was het zowel koek als ei. TCA bouwde een filiaal in Rotterdam: TCR. Met een alleraardigste subsidie van 30 miljoen uit de knip van Neel’s ministerie. Toenmalig milieu advocaat-generaal H.R.G. Feber twijfelde publiekelijk aan de juistheid van haarbesluit om met de Langebergjes in zee te gaan, maar kreeg naar aanleiding daarvan door Neel de eretitel “geschift konijn” opgeprikt. Maar waarom zag dat geschifte konijn de gebroeders niet zitten? Simpel. Omdat op dat moment een grootschalig Rijkspolitieonderzoek liep tegen de boys wegens verdenking van ernstige milieudelicten in de Amsterdamse haven.
Dat onderzoek stond onder leiding van overste De Maat. Om te voorkomen dat de Langebergjes hun kunsten ook in Rotterdam zouden vertonen brachten Feber en De Maat in december 1984 een bezoekje aan de minister en haar plaatsvervangend secretaris-generaal mr. C. Oomen. De twee bezoekers maakten duidelijk dat zij de aard van het onderhoud graag als zeer vertrouwelijk bestempeld zagen. Maar vrijwel onmiddellijk nadat zij hun hielen gelicht hadden zakte het politieonderzoek door het ijs. De gebroeders Langeberg bleken op de hoogte zijn van alle ins en outs van het gesprek. Inclusief dat hun telefoons getapt werden en dat ze zelf op het punt stonden gearresteerd te worden. Hoe kon dat? Zat er een schroefje tussen de lambrisering of had iemand gelekt?
Mr. Feber stelde in volle draf zijn chef, procureur-generaal Heijder, op de hoogte van de verontrustende gebeurtenissen en verzocht hem de Rijksrecherche een onderzoek te laten instellen. Dat onderzoek kwam er niet. Mede omdat Mr. Oomen verklaarde dat het verhaal van Feber en De Maat het niveau had van Peppie en Kokkie. Neel was “verbijsterd” over de suggestie dat zij gelekt had. De enige instantie die nog wel even snuffelde aan de affaire was de Algemene Rekenkamer. Maar die trof bij het Ministerie geen enkel spoor aan van het bezoek van Feber en De Maat. En de cijfernerds zagen blijkbaar een verhoor van Neel noch Feber zitten. Zo leek de zaak met een zachte sisser af te lopen. Maar een paar jaar later kwam die toch weer bovendrijven. Stay tuned.

woensdag 18 augustus-2004
In 1988 maakte de pers zich meester van de TCR-affaire. Neel Kroes en de Langebergjes bleken ten tijde van de subsidie-deal wel erg close met elkaar te zijn geweest. De minister zou zich toentertijd zelfs wel eens op het circuit van Zandvoort hebben vertoond als de race-bolide van de gebroeders zich door de Tarzanbocht wurmde of de Hunzerug onveilig maakte. Geen pitspoes maar een pitskroes. In diezelfde tijdspanne snelden daar trouwens ook de vehikels rond van andere geklofte lieden als Fagel en Van der Sluis en Charles Zwolsman. Ook milieu maar dan anders. De hype in de pers trok zelfsde aandacht bij het ministerie van VROM en dat culmineerde in een opdracht aan D. van Dop, hoofd van het Milieubijstandsteam, om er eens een rapportje aan te wijden. Nou, dat rapportje was niet misselijk. De subsidie bleek buiten de officiële kanalen om aan TCR te zijn verleend en was uit de WVO-pot (*) gegraaid die daarvoor niet bestemd was. Verder had Neel tegenover de Tweede Kamer een veel te rooskleurig beeld van TCR geschetst. Advocaat-generaal Feber zag zijn kans schoon, vatte de hele boel inclusief de gegevens van Van Dop samen in een eigen rapport (zo gaat dat) en legde het voor aan zijn chef, procureur-generaal Heijder. Beide heren besloten Feber’s met een dossier van zo’n slordige 400 pagina’s onderbouwde geesteskind onder de neus van de secretaris-generaal van Justitie G.J. van Dinter te duwen. In Feber’s visie moest de top van het ministerie van Verkeer en Waterstaat nader aan de ivoren wachters worden gevoeld en Neel door partijgenoot en collega Korthals Altes van Justitie op het matje worden geroepen.
Op 17 februari 1989 meldde Feber zich met een emmer vol hoop bij Van Dinter. Maar de emmer liep al snel leeg. Van Dinter verzocht hem namelijk zijn rapport wat op te sexen. Oftewel, of Feber zo vriendelijk wilde zijn om de belastende gedeeltes over Kroes en de top van haar ministerie te schrappen. Verder wenste Van Dinter het verzoek van Feber om Korthals Altes te activeren niet te honoreren. Hij wilde wel samen met zijn collega’s van VROM en V. en W. een initiatief ontplooien om verder onheil te voorkomen. Er werd inderdaad een commissie geboren maar die overleed aan een wiegendood. Feber was rijp voor een sequence van Don Quichote de la Mancha en diens strijd tegen de windmolens. Alleen stonden die niet in Spanje maar in Den Haag. Stay tuned.

* WVO staat voor Wet Verontreiniging Oppervlaktewateren

dinsdag 28 september-2004
Hoppa, Paul van Buitenen op zijn kanes. Beweerde dat Neel Kroes de Tweede Kamer had voorgelogen. Waarmee dan? Door te zeggen dat ze de baasjes van Tanker Cleaning Rotterdam (TCR) niet persoonlijk kende. Maar volgens Van Buitenen is er een politierapport waarin wordt vermeld dat Neel was waargenomen in de zwarte Mercedes van en met een van de Langebergjes. Alleen Paulus de boskabouter had dat politierapport niet in handen. Iemand die het gelezen zou hebben had hem kond gedaan van de inhoud ervan. Dat is uiteraard te weinig om Neel in de dangerzone te drukken. Ja maar, zei Paul, hetrapport bestaat echt. En volgens ingewijden is dat ook zo.
Het gaat om een proces-verbaal dat ooit is opgemaakt door een lid van een OT-team (OT = ObservatieTeam) dat in die tijd op de lip van de Langebergjes zat in verband met de verdenking dat zij zich schuldig maakten aan zware milieudelicten*. En die verdenking bleek juist te zijn. Het bewuste proces-verbaal kwam echter niet in het dossier-TCR terecht. Waarom moge duidelijk zijn. Stay tuned.

* De inzet van dat OT hield zonder twijfel verband met het onderzoek van de Rijkspolitie onder leiding van overste De Maat. Een dag nadat die tegenover Neel en haar secretaris-generaal gewag had gemaakt van het onderzoek bleken de gebroeders Langeberg er ook van op de hoogte te zijn. Zie deel 1 van deze serie dd. 17 augustus jl.

donderdag 7 oktober-2004
In de vorige aflevering van deze serie schreven wij al dat een lid van het Observatieteam dat indertijd de gebroeders Langeberg van TCR in de kieren hield een proces verbaal heeft gebaard waarin ondermeer stond dat minister Neel Kroes was waargenomen in de zwarte Mercedes van een van de Langebergjes. Die PV is om het netjes te zeggen in ijle lucht opgegaan. Maar dat was niet alles.
Volgens ingewijden is er namelijk in het tweede bedrijf van de affaire in de jaren negentig een ander “TCR-team” aan het snuffelen geweest, waarbij ook de dienst recherchezaken van het Ministerie van VROM betrokkenwas. Door een analist van CRI is in 1994/1995 aan de hand van het voorradige onderzoeksmateriaal een rapport samengesteld en vervolgens toegezonden aan de Officier van Justitie die met de TCR-zaak was opgezadeld. Zo hoort het. In dat rapport kwam naar voren dat niet alleen de gebroeders stevig naast de pot hadden gekletterd maar dat ook een koppel politici en Rotterdamse havenbaronnen het niet droog hadden gehouden. Het mag duidelijk zijn dat onder die bewuste politici Neel een prominente plaats innam.

Al vrij snel kreeg de betrokken analist thuis een telefoontje. Nee, niet van de OvJ. Van Arthur Docters van Leeuwen. Het ex-BVD-hoofd dat door Winnie Sorgdrager niet zo lang daarvoor tot procureur generaal was benoemd en het later zelfs tot superbef zou schoppen. Arthur verzocht de analist om alle politieke narigheid uit het rapport weg te poetsen. Inclusief de close encounters of the first kind tussen Neel en meneer Langeberg. De CRI-analist dacht eerst nog dat het om een geintje van zijn collega’s ging. Maar al gauw bleek dat het menens was. Dus ging hij opnieuw aan de slag. Wat moet je? En zo kreeg de OvJ een nieuwe analyse waar hij het verder dan maar mee moest doen.

Inmiddels was de oorspronkelijke analyse met alle politieke shit gestolen uit de bureaula van het TCR-team. De ploegleider was witheet, riep de hele club bij elkaar en vroeg of iemand het rapport achterover had gedrukt. Stilte. De ploegleider deed vervolgens aangifte. Onderzoek bracht verder niks aan het licht, maar de analyse bleek later gewoon bij het ministerie van Verkeer en Waterstaat te liggen. Maar uiteraard niet in de leesmap in de bezoekruimte. Als iemand zich geroepen voelt om een kopietje te sturen. Graag. Stay tuned.