Hij is weer eens in het nieuws. Nicolas Sarkozy. Voormalig Frans president uit de lilliputterklasse, die in 2012 plaats moest maken voor een andere kleine krielhaan en in 2017 revanche wil nemen. Dit keer ontstak er een storm omdat ie tussen december 2012 en februari 2013 in een fout vliegtuigje had gezeten. Een Dassault Falcon 50 van (zonne)brillenkoning Alain Afflelou's firma AA-OC, die was ingehuurd door de in de gok- en hotelsfeer opererende LOV groep van Stephane Courbit. In die maanden werd Sarko drie keer van Parijs naar Bordeaux vice versa getransporteerd. Voor verhoren binnen het kader van een steekpenningenaffaire rond L'Oréal-madame Liliane Bettencourt. Op 21 maart 2013 stond ie opnieuw geboekt voor een tripje Bordeaux, maar dat kon even niet doorgaan. Op de negentiende stond de jet namelijk op het vliegveld van Punta Cana in de Dominicaanse Republiek klaar om te vertrekken naar Saint Tropez toen smurfen een kleine 700 kilo coke aantroffen in een heel regiment koffers. De twee Franse piloten en twee Franse passagiers werden in een benauwd hokje geduwd en wat later veroordeeld tot 20 jaar. De piloten gingen in hoger beroep. In afwachting daarvan mochten ze wel buiten spelen en ze maakten daar gebruik van door op toeristische wijze de poten te nemen naar hun veilige vaderland. Het waren overigens dezelfde piloten die ook Sarko hadden gevlogen en een kadi vond dat aanleiding genoeg om eens te grutten in de mobieltjes van de kleine opsodemieter en toen dat niks opleverde vroeg ze alle telefoongegevens op van maart 2012 tot en met april 2013. Horen we nog van.
Nou stuit je wel vaker op berichten over betrokkenheid van hoge cq. gevulde mieters bij de smokkel van verwarrende middelen. Vorige week ging nog een Saoedische prins voor het luik in Libanon (1). En vorig jaar trokken we om dezelfde reden nog Paris Hilton en Mitch MacConnell door de wringer (2). Maar meestal komen dit soort gevalletjes in het juridische drijfzand terecht. Of halen de rechtzaal niet eens. Maar wat zei Jort Bretels ook weer bij zijn rondleiding door het riante pand van antiekspecialist Bertje Degenaar aan de Vecht: zo heurt het (3). Stay tuned.

(1) Zie het artikeltje “Van pilletjes naar worstjes” dd. 27 oktober 2015.
(2) Zie respectievelijk “Oelala Paris” van 3 september 2014 en “Oelala Mitch” van 1 november 2014.
(3) Zie aflevering 2 van “Vraagje gemist” dd. 3 december 2014.

Nu we toch in het land van Vive La Frans zitten. Aan de ontsnapping van die twee stoute piloten die in aflevering 1 voorbij kwam vliegen zit een eigenaardig luchtje. Ze gingen namelijk niet als gewone toeristen aan boord van een vliegtuig in de Dominicaanse Republiek. Nee, nee. Ze werden door drie heren aan boord van een speedboot gemanouvreerd en overgevaren naar het Franse deel van Sint Maarten. En van daaruit was het een eitje om via Martinique naar Parijs te vliegen. Alles bij elkaar kostte de operatie iets minder dan een tonnetje. Aldus Christophe Naudin, een bekende Franse criminoloog en specialist op het terrein van veiligheid in de lucht. Hij zou op humanitaire gronden de organisatie van de operatie op zich hebben genomen. Als het duo inderdaad voor 20 jaar een Dominicaanse kerker waren ingedraaid hadden ze namelijk het einde van hun straf niet gehaald. Er was een groep van zo'n tien “oud-agenten” van de Franse geheime dienst en “oud-mariniers” in de weer geweest om de twee voormalige gevechtspiloten van de Franse marine van de ondergang te redden. Onder wie Aymeric Chauprade, een afgevaardigde van het Front National in het Europees Parlement, en een part time medewerker van Aymeric, oud-legionair Pierre Marinowski. Voor Aymeric is de Dominicaanse Republiek geen terra incognita. Hij treedt namelijk op als bef voor oud-president Leonel Fernandez. Verder beschikt de geachte afgevaardigde over friends in high places binnen het Franse defensieapparaat en de Marokkaanse militaire inlichtingendienst. Geen petit garcon dus, deze Aymeric Chauprade. Een geheimschrijver uit de eredivisie. Blijft de vraag onbeantwoord van wie die 700 kilo coke was die in 2013 op Punta Cana in beslag werd genomen. En dat zal ook wel zo blijven. Stay tuned.

Dat ouwe meisje van Bettencourt zat al jarenlang niet lekker in haar vel. En daar maakten handige jongens gebruik van om haar poen te ontfutselen voor hier en daar hachelijke investeringen en twijfelachtige deals. Een van die jongens was Stéphane Courbit, een dikke gap van oud-president Nicolas Sarkozy (1). In 2011 klopte hij bij madame L'Oréal aan voor een bedragje van 143 meloen. Met als zekerheidje daartegenover een 20 procent aandeel in zijn zakelijke bedoening. Niet veel later gooide de dochter van Isabelle Bettencourt een matraque in het kippenhok. Ze verweet Courbit dat ie misbruik had gemaakt van haar moeders zwakke geestelijke gesteldheid en eiste de poen terug. Oeps. Probleempje. Vriend Courbit had die poen al geïnvesteerd in een paar van zijn zakelijke vehikels, waaronder een die werkt aan het nog prenatale gokken op lijn. Isabelle's dochter gooide de zaak voor de kadi en het zag er al gauw wat benauwd uit voor Stéphane. Als het fout liep moest ie die 143 meloen terugstorten plus nog eens 15 meloen schadevergoeding. Tweederde ineens, het restje in 2017. Bon matin. Stéphane zag zijn geest al zweven en legde zijn problemen voor aan zijn gap: Sarko. En die wist raad. Zij trokken aan de bel bij een zakenrelatie: de familie Al-Thani in Quatar. Geen eenvoudige geitenmelkers, die Althani's. Een van hen is de emir oftewel de hoogste baas. De trip was niet vergeefs. De familie sprong bij voor 120 meloen tegen een rente van 7,5 procent. Diepe zucht in Parijs.
Hoe was Courbit aan die zandbakconnectie gekomen? Awel, die dateert van eind 2012. De Franse gelukzoeker had het plan opgevat om een nieuwe investeringsmaatschappij op de wereld te schoppen met pakembeet 500 meloen à 1 miljard in de pocket. En Sarko als boegbeeld. Ter verwerving van die poen voor “Columbia” of een deel ervan vloog Corbit samen met Sarko naar Quatar. In Courbit's privéjet. De familie Althani zag wel wat in het plan en de twee haantjes kregen van Qatar Investment Authority (QIA) dan ook een letter of intent mee ter waarde van 200 meloen euro. Daarna legde het tweetal nog bezoeken af aan New York, Canada en Abu Dhabi en alles leek in pots et cruches. Maar helaas. De Bettencourt-affaire maakte de potentiële investeerders kopschuw en “Columbia” ging op sterk water. Sarko zag na het einde van zijn presidentschap een groots en meeslepend leven voor zich als zakenman. Een paar maanden geleden stelde hij zich opnieuw kandidaat voor een plekje in het Elysée. Gek hè? Stay tuned.(1) Zie aflevering 1dd. 2 november 2015

Je denkt, een slim baasje. Die Christophe Naudin. Als je met hulp van een Europarlementariër, een pelotonnetje oud-smurfen van de Franse geheime dienst en een kilootje oud-mariniers twee cokepiloten uit de Dominicaanse Republiek weet te wurmen (1). Maar wat doet ie kortgeleden? Hij maakt een tweedaags tripje naar Egypte. Kijk en dat was niet zo slim, want hij had kunnen weten dat de Dominicaanse autoriteiten hem op de internationale verlanglijst hadden gezet. Maar misschien dacht ie dat de Egyptische smurfen alleen maar aandacht hadden voor baarden van de Muslim Broederschap en ISIS. Fout gedacht. Christofje kreeg bezoek in zijn hotel, werd stevig ondervraagd en mag het land niet uit. Zaterdag mag ie zijn opwachting maken bij een lokale kadi en je weet maar nooit welke kant de drol van een kameel op kan rollen. En de kans dat Christof in de tussentijd in een speedboot kan stappen en ergens verderop in een privévliegtuig van Stéphane Courbit (2) lijkt ons net zo klein als Sarkozy zonder steunzolen. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 2 van deze serie dd. 4 november 2015.
(2) Zie aflevering 1 van deze serie dd. 2 november 2015.

Had ie niet gedacht. Christophe Naudin. Maar de Franse veiligheidsexpert is een paar dagen geleden toch door Egypte uitgeleverd aan de Dominicaanse Republiek. En voorgeleid aan een kadi.
Die deed hem een verblijf in een kerker cadeau in afwachting van een strafproces. Wegens zijn aandeel bij de ontsnapping van de twee Franse piloten die betrapt waren op het vervoeren van een ladinkje Witte Neus en daarvoor een vermageringskuur van 20 jaar tegemoet konden zien (1). Zijn twee makkers in het kwaad, Europees parlementslid Chauprade, diens assistent Malinowski en uiteraard de twee Neuspiloten staan ook op het internationale verlanglijstje van de Dominicaanse Republiek. Maar zolang ze op Frans grondgebied blijven kunnen ze rustig blijven ademhalen. Zoals het er nu naar uitziet is Christophe de Jacques. Stay tuned. (1) Zie aflevering 4 dd. 5 februari 2016.

Nee. Nog geen fat lady in zicht. In het verhaal rond de Witte Neus-connectie van de Franse oud-president Sarkozy (1). Die kleine sodemieter probeert nu al twee jaar lang via zijn dure bef een pluk dossierstukken in handen te krijgen. Met de inhoud daarvan wil hij de bij het geval betrokken procureur generaal en het ministerie van Justitie te lijf gaan. Volgens hem zijn die verantwoordelijk voor het klaverjassen met de geheime gegevens uit het justitiële onderzoek en ultiem de lekkages naar de pers. In dat zwarte licht is het op zijn minst ironisch, dat voornoemde klaverjassers nu juist schermen met geheimhouding bij de fervente pogingen van Sarkootje om de waarheid boven tafel te krijgen. Afgelopen vrijdag lag de affaire op het bord van de Hoge Raad. Op initiatief van minister van Justitie Jan-Jaap Urvoas. Om een besluit van een lagere rechtbank ten gunste van onze Franse Piggelmee terug te draaien. En dat lukte. Dat wordt dus een gebed zonder end. Voelt een hoge mieter ook eens hoe dat is. Stay tuned.

(1) Zie met name de eerste drie delen van deze serie. Parbleu!