woensdag 4 januari-2006
Steven Spielbergs nieuwste film heet "Munich", waarvan het scenario stoelt op het boek Vengeance van de Canadese schrijver George Jonas uit 1984. Zowel de film als het boek gaan over de zoektocht van een speciaal samengestelde Mossad-unit naar de leden van de Palestijnse terreurgroep Black September, die verantwoordelijk waren voor de dood van 13 Israëlische atleten die op dat moment in München waren voor deelname aan de Olympische Spelen. En als we Jonas mogen geloven leidde hun speurtocht ondermeer naar Londen. Dat ging zo:
De Mossad-Unit krijgt na al zon negen betrokken terroristen te hebben gekeeld een tip dat het brein achter de dodelijke coup in München Ali Hassan Salameh ergens in mei 1974 voor een medische ingreep in Londen wordt verwacht. De eerste afspraak tussen de informant en leden van het Mossad-team zou plaatsvinden in de hall van Grosvenor House aan Hyde Park Lane. Maar de informant komt niet opdagen, En ook de tweede dag niet. Het vertrouwen bij het zelfstandig opererende Mossad-team daalt naar pinguin-temperatuur. Een van hen, Avner, besluit van Grosvnor House met de benenwagen naar zijn onderkomen te vertrekken: het Europe-hotel op de hoek van Duke Street en Grosvenor Square. Onderweg daarheen krijgt hij de sterke indruk te worden gevolgd, maar slaagt er niet in zijn schaduw te ontdekken. Na wat gebruikelijke trucs in het cloak and dagger-wereldje in te lassen meent hij wat later zijn stalker van zich te hebben afgeschud. Als die er al was geweest.
Na gegeten te hebben begeeft Avner zich naar de bar en daar ontmoet hij een blonde schone van rond de dertig met een appetijtelijke carrosserie en een opvallende parfumgeur. Ze babbelen wat en bij Avner maken een leger van hormonen zich van hem meester en groeit zijn leuter navenant. De blonde heeft blijkbaar ook wel trek in sportieve exercities en stelt voor om even naar Avners kamer te verhuizen voor wat lichamelijke geneugten. Maar indachtig zijn vermoedens van die middag en het gemak waarmee het blondje de deur openzette zag Avner toch maar liever af van een close encounter of the sex kind. Toen hij na een lamme smoes de bar verliet botste hij bijna tegen teamgenoot Carl aan, die ook nog een slaapmutsje wilde consumeren aan de bar. Wat normaliter niet kan, gebeurde. Carl ging wel met het blondje naar boven en werd na de daad genadeloos dwars door zijn borst geschoten. Een schoolvoorbeeld van hoe een operatie naar de kloten geholpen kan worden door een agent die achter zijn lul aanloopt.
Na een snel uitgevoerd onderzoek kreeg Avner vier fotos te zien van vier verschillende blonde dames. Hij pikte de juiste eruit. Het bleek te gaan om een Nederlandse meid, Jeanette, die zonder scrupules over de hele wereld hits uitvoerde voor betalende opdrachtgevers en met een jongere vriendin een woonboot even buiten Hoorn deelde. Op fietsen, waarin buizen waren verwerkt die konden dienen als een one-shot vuurwapen toog een deel van de unit onder leiding van Avner tijdens een warme augustusmaand naar de drukke stad aan het Hoornse Hop om de Jeanette te liquideren. Als wraak voor het doden van een kameraad. Het bleek een piece of cake. De drie .22 kogels deden vliegensvlug hun werk en de drie betrokken Mossad-agenten vertrokken na de moord weer op de fiets van de moordscene of ze nooit anders gewend waren.
Een yammie verhaal, prima bruikbaar voor Spielberg. Maar of het ook echt zo is gegaan is niet waarschijnlijk. Hoorn kan net zo goed Lutjebroek zijn geweest, de woonboot een viswinkel en Jeanette misschien Clara. Maar misschien is Nederland wel waar. Dat heb je met dit soort kutboeken. Je weet nooit of de schrijver exact de waarheid vertelt en dat is op zijn minst vervelend.
Nou hebben we wel kennissen bij de Mossad en nu het witte konijn toch al uit de hoge hoed is, zouden we eens kunnen informeren. Maar we beloven niks, want zulke snuffelmuizenorganisaties geven niet gauw wat prijs. En zeker niks voor niks. U hoort misschien nog wat van ons. Shaloom. Stay tuned.
- Datum: .
