woensdag 6 april-2005
In de derde week van januari van dit jaar ging Michel van Rijn, de schrik van de internationale kunstpenose, achter Zwitsers gaas via een sting van superheler Ali Aboutaam van Phoenix Ancient Art in Genève en diens advocaat Mario “Judas” Roberty. Zij beschuldigden hem van een poging tot afpersing, maar na een week besloot de behandelende bef de zaak te seponeren. Ze kon er geen chocolat van maken. Later bleek dat de zaak die Ali en Mario hadden aangespannen zwaar leunde op een in elkaar geflanste getuigenverklaring met een valse handtekening. Voldoende reden voor de kunstmusketier om in Genève de tegenaanval in te zetten.
Dit terzijde. Twee maanden voordat bovenstaande schermutselingen uitbraken zou een andere Nederlander in deze context verward zijn geraakt in de listig geplaatste netten van Ali Aboutaam: de op 23/7/1954 in het Groningse De Waard geboren Johannes “John” Bex. Gisteren ging er een e-mail naar hem uit met de volgende tekst:

“Ik heb vernomen dat u in Genève een aanvaring heeft gehad met de Zwitserse justitiële autoriteiten naar aanleiding van beschuldigingen van de zijde van de eigenaar van Phoenix Ancient Art, Ali Aboutaam. U zou zelfs in verband daarmee een korte periode hebben doorgebracht in een wat kleine ruimte.
De beschuldigingen zouden ongegrond zijn geweest. Dat zou inhouden dat u zowel materiële als immateriële schade heeft geleden.
Zou u mij kunnen zeggen of die berichten juist zijn en of u inmiddels een gerechtelijke procedure tegen Aboutaam op de rails heeft gezet?”.

Nou weten we dat John het op het ogenblik druk heeft met het in de eerste versnelling zetten van zijn pasgeboren BikeMotel in Nieuwe Pekela. Maar het zou ons verbazen als ie niet terugschreef. Dus stay tuned.

zaterdag 9 april-2005
Begrijpt u het, begrijpen wij het. Geen zucht uit Neie Pekela op onze mail van 5 april aan John Bex. Zeker hard aan het werk in zijn BikeMotel om langstrekkende motormuizen een beetje knappies te kunnen ontvangen. En dan heb je gewoon geen tijd om bij je verleden stil te staan. Zelfs niet een recent verleden.
Op 8 november van het vorig jaar klopten een paar bromsnorren op de deur van John’s reum in het vier sterrenhotel Ambassador aan de Quai des Bergues in hartje Genève. Eenmaal binnen vroegen ze aan John of hij in het bezit was van kunstwerken. Nee, zei John. Of liever “non”. De snorren gingen vervolgens op snor in John’s kamer en wat vonden ze? Twee kunstwerken. “Non, non” zei John, dat zijn geen kunstwerken, dat zijn antieke voorwerpen. En dat hebben jullie niet gevraagd. De snorren meteen licht over hun ochtendplas. Zal je het zelf wezen. Dus hop Suisse, John op de grill.
Een gecomprimeerd verslagje van het verhoor:

“Kende Farag al meer dan tien jaar in Egypte en was diens associé in de im- en exportbusiness, zij het dat die nooit erg succesvol was geweest.
De twee voorwerpen die in zijn kamer werden aangetroffen had hij geërfd van zijn opa die ze op een rommelmarkt zou hebben gekocht.
Naar Genève gekomen om de heer Aboutaam te ontmoeten om hem de waarde ervan te laten vaststellen en ze eventueel aan hem te verkopen.
Kende Van Rijn niet persoonlijk maar herinnerde zich wel dat de heer Aboutaam hem had gevraagd of hij zich kon vinden in wat er op Van Rijn’s website stond.
Was niet op de hoogte van een poging tot afpersing van $ 40.000, waarover de heren Farag en Aboutaam tegenstrijdige verklaringen hebben afgelegd.
Heeft geen druk uitgeoefend op de heer Aboutaam om hem geld afhandig te maken”.

Daarmee was de Zwitserse kous niet af. De snorren namen John’s Waterlooplein-vondsten in beslag en vroegen de directeur van het lokale museum d’Art en d’Histoire om ze eens even door te lichten.
De keramische vaas dateerde uit de tweede eeuw voor Christus, was afkomstig uit Syrië en had een geschatte waarde van tussen de vier- en tienduizend Zwitserse frankskes.
De beker bevond zich in een wat verfomfaaide staat, dateerde uit de eerste eeuw voor Christus en kwam in het hele Romeins rijk voor. De waarde was moeilijk vast te stellen.
Pogingen om via Interpol en The Art Loss Register uit te vogelen of de twee antikiteiten van John’s opa misschien ooit achterover waren gedrukt liepen op niks uit. Maar het geeft wel aan dat de Zwitserse politie de zaak wel degelijk hoog opnam. Ze verdachten John en zijn Egyptische associé Farag van chantage na een aanklacht in die richting van de eigenaar van de exquise kunsthandel Phoenix Ancient Art SA uit de Rue Verdaine, Ali Aboutaam.
Cést pas de la pisse de cheval, non? Alors, restez tuned.

woensdag 13 april-2005
Nou we toch niks horen van John Bex, kunnen we net zo goed eens wat nader inzoomen op de verklaring die hij op 8 november 2004 tegenover de Geneefse bromsnorren Perini en Lamon aflegde.
John bleek als it-er voor 2500 euro per maand in touw te zijn voor de firma Bloem Natuurprodukten in Winschoten. Wij meteen effe kijken naar de site en jawel, hebbes. Doet in voedinggsupplementen, homeopatische middelen, kruidenpreparaten en natuurlijke cosmetica en is voortgekomen uit de praktijk van natuurgenezer Fobbo Bloem, wereldberoemd in Winschoten en omstreken.
Vraagje van Perini en Lamon:

“Kent u mener Ali Aboutaam?”
John: Ja, die heb ik zo’n anderhalve maand geleden ontmoet in een hotel in Genève. Ik was samen met meneer Farag, omdat ik wat antiek familiebezit in de aanbieding had. Op dat moment had ik ze niet bij me, maar ik had hem per e-mail wat foto’s ervan gestuurd. Het ging om de twee antieke voorwerpen die in mijn hotelkamer heeft gevonden. Bij die gelegenheid heeft meneer Aboutaam tegen me gezegd dat hij geïnteresseerd was en dat was de reden waarom ik ze deze reis wel bij me had.
Perini/Lamon: Hoe, wanneer en waar heeft u meneer Farag leren kennen?.
John: In 1992 of ’93 toen ik op vacantie was in Luxor. Ik viel daar in het putje van een taxichauffeur en die heeft me voorgesteld aan meneer Farag. Die importeerde Peugeots en losse onderdelen uit Zwitserland. Dat wilde hij ook gaan doen vanuit Nederland en zo is dat contact tot stand gekomen. Onze autohandel is nooit van de grond gekomen en we hebben toen besloten homeopathische middelen vanuit Nederland naar Egypte te exporteren. Door de stortvloed van bureaucratische regels in Egypte is het daar ook nooit van gekomen.
Momenteel zijn meneer Farag en ik de markt aan het sonderen voor de export van shovels naar Egypte. Wij hebben daarvoor contact gezocht met de Nederlandse firma Weidemann (Swifterband, red.)....
Perini/Lamon: Hoe zit de relatie tussen de heren Aboutaam en Farag in elkaar?
John: Ze kennen elkaar al eeuwen. Volgens Farag is hij bedreigd door vrienden van Aboutaam en heeft hij daar aangifte van gedaan. Maar het probleem zou zijn opgelost en daardoor konden wij elkaar ook ontmoeten.
Perini/Lamon: Bent u ervan hoogte dat meneer Farag probeert meneer Aboutaam af te persen?
John: Nee. U vraagt mij of het bedrag van 40.000 dollar mij bekend voorkomt. Ik weet daar niets van af.
Perini/Lamon: Heeft u op verzoek van meneer Farag druk uitgeoefend op meneer Aboutaam met als doel hem geld afhandig te maken?
John: Nee, nooit.

Ik geef u toestemming voor een huiszoeking in mijn kamer in hotel Ambassador.
Ik neem er nota van dat de twee antieke voorwerpen in beslag zijn genomen voor nadere bestudering.
Het is voor het eerst dat ik waar dan ook in aanraking ben gekomen met de politie.
Ik bevestig hiermee dat ik kennis heb genomen van de rechten die voortvloeien uit artikel 107 A CPP waarvan u mij een copie heeft overhandigd.
Ik heb verder niets toe te voegen aan de huidige verklaring. Na lezing volhard en teken ik,
John Bex“.

Beetje rare verklaring. In de tien jaar dat Farag en John elkaar dus kenden is er zakelijk nooit iets moois gegroeid tussen de pyramides. Nou lijkt ons de export van homeopathische middelen naar Egypte water naar de Nijl dragen, maar toegegeven: wij hebben niet gesondeerd in de Egyptische markt. En dan plotseling is er sprake van chantage aan het Meer van Genève. Het klinkt als de titel van een boek, maar het was rauwe werkelijkheid. Tenminste, daar gingen de Geneefse Grijpstra en De Gier van uit. Maar John ontkende vol overgave. Logisch. Hoe het dan wel zat? Dat proberen we verderop in deze serie te ontrafelen. Stay tuned.

maandag 18 april-2005
Goed, de vraag is dus deze: wat heeft onze Groningse bikershome-houder John Bex vorig jaar samen met zijn Egyptische gabber Ali Farag uitgevroten in Genève? Ging het nou om een gevalletje chantage of niet? Daar probeerden Perini en Lamon, de Jansen en Jansen van het desbetreffende onderzoek, een vinger achter te krijgen.
Nou heb je bij een dergelijk onderzoek aan de ene kant een chanteur en aan de andere een gechanteerde. Wat dat laatste betreft voelden de Zwitserse rubberzolen ene Carl Hedqvist aan de snijtand. De Zweedse directeur van het zo keurige Phoenix Ancient Art SA van de onkreukbare Libanese gebroeders Aboutaam. Hedqvist verklaarde ondermeer het volgende:

“Ik ken meneer Farag een jaartje of twee binnen het kader van de galerie Phoenix Ancient Art. Hij is een paar keer binnen geweest. Hij heeft toen gesprekken gevoerd met meneer Aboutaam die de eigenaar is van de firma Phoenix Ancient Art SA. Ik ben de manager.

J en J: Wat kunt u ons vertellen over de relatie tussen die twee heren?

H : Ik kan niet precies zeggen sinds wanneer, maar de relatie is van hartelijk nogal gespannen geworden en dan druk ik me voorzichtig uit. De gesprekken tussen hen beiden vonden altijd in het Arabisch plaats en die taal beheers ik niet. Ik kan dus niets zeggen over wat ze tegen elkaar zeiden.
Maar sinds deze zomer leken die gesprekken wat minder vriendelijk te verlopen. Meneer Farag verhief zijn stem tot een niveau dat voor de galerie niet gebruikelijk is.
Meneer Aboutaam heeft me dan ook net als de rest van het personeel verzocht om meneer Farag voortaan buiten de deur te houden, zonder uitleg te geven. Ik herinner me nog dat meneer Farag ‘s avonds na sluitingstijd buiten op de stoep stond te brullen tegen me. Hij riep dat hij precies wist waar een stel kunstvoorwerpen in de galerie vandaan kwamen en dat hij de galerie en zeker meneer Aboutaam flink kon beschadigen als hij dat naar buiten bracht. Hij veroorzaakte een klein schandaal bij ons voor de deur.

J en J: Heeft u ooit meneer Farag horen praten over bedragen in dollars in verband met het niet publiceren van zekere informatie?

H : Nee, ik heb nooit horen praten over geld. Ik heb natuurlijk wel 48 of 72 uur na die woordenwisseling voor de deur van de galerie informatie teruggezien op de internet-site van meneer Van Rijn. Die had speciaal betrekking op een Egyptisch object dat bij ons in de galerie stond geëtaleerd. Meneer Farag gaf aan dat dat object een twijfelachtige provenance had en was gestolen uit een museum in Luxor. Het bewuste object bevindt zich momenteel nog steeds in ons bezit. Ik denk met name aan een hoofd van rose graniet. Als de rechter zou verzoeken om het tonen dan kan dat.
Tenslotte heeft meneer Aboutaam mij verteld over de poging tot afpersing van de zijde van meneer Farag. Wat mijzelf betreft, zoals ik u al heb uitgelegd, ik kon niet alles verstaan vanwege de taal waarin de heren spraken.
Om uw vraag te beantwoorden, ik ken meneer Bex alleen via het uitwisselen van e-mails. Ik heb verder een conversatie gehad met iemand die zich uitgaf voor Jim Wayne. Een persoon die Engels sprak met een sterk Nederlands accent. Die belde kort nadat meneer Farag mij had uitgeveterd. In de loop van dat gesprek zei die Jim Wayne dat wij onze klant maar beter een beetje fatsoenlijk konden behandelen om te voorkomen dat hij dingen over ons zou publiceren. Dat was ongeveer in de tijd dat die valse berichten op de site van meneer Van Rijn zijn verschenen.
Ik wil nog even benadrukken dat John Bex ons per e-mail heeft benaderd met het verzoek geïntroduceerd te worden bij meneer Aboutaam om hem een paar objecten te laten zien. Ik denk dat die objecten alleen maar een smoes waren om meneer Aboutaam geld afhandig te maken, dat alles binnen het kader van een chantagepoging.
Ik denk dat ook de laatste fictieve klant die zich meldde, meneer Morgan, ook met die chantagezaak te maken had omdat de informatie die wij hem hebben toegezonden eveneens op de site van meneer Van Rijn is terechtgekomen. Al die namen lijken mij aliassen”.

Boeiend, die verklaring van Hedqvist. Vooral die Jim Wayne intrigeert ons. Een man die blijkbaar Engels sprak met een zwaar Nederlands accent. Gaan we nader op in. Stay tuned.

maandag 25 april-2005
Goed. In de zomer van 2004 kende John Bex, onze motormuis uit Groningen, en zijn Egyptische vriend Ahmed Farag elkaar dus zo’n tien jaar. Zoals eerder vermeld kregen in diezelfde zomer vriend Farag en de precieuze Libanese kunsthandelaar Ali Aboutaam een daverende ruzie. Houd u dat even in mind? Prima.
Op 28 juli 2004 ontving kunstmusketier Michel van Rijn in Londen voor het eerst een mailtje in een niet geheel vlekkeloos Engels van ene Jim Wayne met als adres Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Jim Wayne? Jim Wayne? Waar hebben we dat vaker gelezen? Tuurlijk, in de verklaring van Carl Hedqvist. De major domus van de exclusieve Phoenix Ancient Art-shop in Genève. Die had een telefoongesprek gehad met Jim. En volgens Carl sprak die Jim Engels met een Nederlands accent (1).
Hoe dit zij, in zijn eerste mailtje aan Van Rijn verwees Jim Wayne naar een eerder toegezonden inventarisatie van gejatte antieke objecten die door de heren El Elethy en Mamdouh Ramsys zouden zijn verhandeld. Twee onverlaten die volgens Jim kort tevoren zich opnieuw aan iets schandelijks te buiten waren gegaan. Ze hadden namelijk twee gestolen antieke voorwerpen verpatst aan een lelieblanke koper. De voorwerpen waren gestolen uit het Cairo Museum en Jim vond dat zowel zakelijk als moreel verwerpelijk. Elethy en Ramsys hoorden volgens hem achter het gaas thuis en de twee objecten moesten terug naar het betrokken museum. Niet veel later liet hij nog weten dat ene El Shair gezorgd had voor het vervoer van de gestolen waar naar de tolvrije zone in Genève.
Op maandag 6 september om 1 uur 20 arriveerde in huize Van Rijn een mailtje in een totaal andere toonzetting en opnieuw in een Engels dat licht te wensen overliet. We laten u even meegenieten:

“Dear Michel,

Before you publish;

The Aboutaams tried to kidnap one of my biggest associates, with three “Gorrilla’s” they treatened him to death and all could barely avoided by interfearence of other people (luckely there were other people around). We are in the stage to gather evidence to send to you to make sure they will be punished either not being able to enter Egypt ever again and to the Swiss police to make sure they will be out of business for ever. You must understand that we must handle very carefully, it seems they do not fear to kill people to protect their mafia businesses which covers millions of dollars.
Let us gather this valuable information first which you can publish after. This information will lead to me directly for I am the only one that can have this information.
If we hit the Aboutaams we will hit them hard!
I keep in touch,
Regards,
Jim”.

Zo, hoor je het ook eens van een ander. De Abous waren volgens Jim dus in staat om gorilla’s uit de mist te halen en ze in te zetten tegen lieden die hen niet welgezind waren of een gevaar vormden voor hun illegale handel. Dat had een van zijn “biggest associates” inmiddels aan den lijve ondervonden. Stel dat Jim inderdaad John Bex was. Dan ligt de identiteit van die “biggest associate” voor de hand: Al Farag. En die had blijkbaar een aanvaring gehad. Meer daarover in onze volgende bijdrage. Stay tuned.

(1). Zie de vorige aflevering dd. 18/4/2005

vrijdag 29 april-2005
Stel dat het waar was wat John Bex op maandag 6 september 2004 om 1 uur 20 mailde aan Michel van Rijn, wat had dan de toorn van Ali Aboutaam gewekt? Wel, allereerst een mailtje van “Jim Wayne” van 1 september om 17 uur 59. Een dreigend mailtje:

“Dear mr. Aboutaam,

Your customer had the idea untill now to have a reliable business associate in you, he wonders what must have happened for you not to invite him anymore. You promised him to see him on the 15th of this month which you did not (Wayne bedoelt in zijn zenuwen waarschijnlijk 15 augustus, red.).
Your customer invites you to sit together to avoid misunderstandings and explain to you what has happened, and I would like to stress to you your customer is not a everyday visitor but a powerful business man in which business without him is not possible in your trade.
Please eather call him today or write me why, if you do not see a reason to meet him on the short term. And be sure to understand who you are dealing with.
Awaiting your answer before next monday. After monday we will publish.
Understand this is bad for business, so please speak to your customer.
Jim.”

Kortgezegd, Ali Aboutaam had een afspraak met Ali Farag laten lopen en daar was Farag knap pissig over geworden. Eerst ging hij op de stoep bij Aboutaam’s shop staan te brullen (1) en vervolgens liet hij Wayne dus een mailtje in steenkool-Engels sturen waarin hij dreigde de publiciteit te zullen zoeken als Aboutaam niet stante pede contact met hem zocht. Dat het voorgestelde gesprek niet over de kwaliteit van de kebab in Genève ging is impliciet. En Aboutaam nam maatregelen. You bet. En stay tuned.

(1) Zie aflevering 4 dd. 18 april 2005.

dinsdag 3 mei-2005
Een dag na de dreigende steenkool-mail van de oh zo enigmatische Jim Wayne aan de deftige kunstwitwasser Ali Aboutaam (1), kreeg de gabber van John Bex bezoek in hotel Ambassador. Ali Farag in zijn strafklacht van 8 september 2004:

“Op 2 september tussen vier en half vijf was ik in mijn kamer toen meneer Aboutaam mij belde vanaf de receptie. Hij vroeg me beneden te komen om even te praten over een bericht op een internetsite waarvoor ik verantwoordelijk zou zijn.
Ik zei dat ik er zo aankwam en vroeg hem even te wachten bij de receptie. Toen ik beneden kwam was er niemand maar ik zag meneer Aboutaam samen met nog iemand anders op het trottoir voor het hotel staan.
Ik heb toen aan de heren gevraagd waarover ze wilden praten. Ze antwoordden dat we beter even in een nabijgelegen café konden gaan zitten. Bij het binnenkomen van dat café werd ik begroet door een employé van het hotel die daar een glaasje stond te drinken, waarop de heren voorstelden daar niet te blijven. Ze realiseerden zich blijkbaar dat zich daar iemand bevond die mij kende.
Vervolgens zijn we naar het terras van hotel Ambassador gelopen en daar hebben de heren mij met verbaal geweld apart genomen, geprobeerd een verklaring van mij los te krijgen en mij minder fraaie dingen in het vooruitzicht gesteld zoals een vroegtijdig overlijden. Zij beschuldigden mij er opnieuw van de bron te zijn van de informatie over de familie Aboutaam op het internet (michelvanrijn.com).
Er hebben ongeveer twintig minuten lang nog twee personen bij de receptie gestaan die ook naar mij vroegen.
Ik ben zelf geen internetgebruiker en ik weet zelfs niet waarover die heren wilden praten.
Ik heb geweigerd er ook maar iets over te zeggen en te reageren op de beledigingen en bedreigingen van de heren.
Ik weet niet wie de zeer fors gebouwde man van rond de vijftig was die meneer Aboutaam vergezelde.
Op een zeker moment toen ze doorhadden dat ze mij niet konden intimideren en mij niet konden bewegen tot een verklaring besloten de heren het terras te verlaten.
Ik heb daarvan geprofiteerd door meteen naar mijn kamer te vertrekken”.

Ali voelde zich zeer in het kruis getast en durfde niet alleen meer over straat. Een en ander vormde voor Jim Wayne de aanleiding voor zijn gechargeerde brandbrief aan Michel van Rijn op de zesde september, die wij in aflevering 5 al voorbij zagen trekken. Een paar uur daarna klom Jim opnieuw in zijn digitale piano om de Aboutaams even hard te hitten. Next time. Stay tuned.

(1) Zie de vorige aflevering.

vrijdag 6 mei-2005
De harde hit aan het adres van de Aboutaams die Jim Wayne op 6 september om 1 uur 20 aan Michel van Rijn toezegde (1) arriveerde diezelfde dag nog om 7 uur 10 en luidde vertaald alsvolgt:

“Michel,

Zou je onderstaande info asjeblieft helemaal naar eigen inzichten willen publiceren? We hebben besloten niet bang te zijn voor die mafia-familie. Er is meer info naar je onderweg. Laten we een eind maken aan die criminele business. De Egyptische autoriteiten houden je internet-site nu dagelijks in de gaten. Zorg ervoor dat New Scotland Yard dat voorbeeld volgt.

De familie Aboutaam leverde de door El Shar vervoerde stukken aan de heren Elyasi en Ramsis (2) om ze te verpatsen. Op deze manier denken ze uit handen van de autoriteiten te blijven.
Een Amoun-hoofd van rood Assouan graniet, 60 cm hoog, met kroon, gestolen uit het Luxor magazijn in 1999, behoort ook tot de collectie van Aboutaam. Dat geldt eveneens voor een 2 meter lange zandstenen sarcofaag uit de late periode, compleet met deksel en toebehoren, een gekleurde cobra, gestolen in Assouan. En vier canope vazen en een Anubis-god als mummie, gestolen in Assouan”.

En dat was nog maar het begin. De volgende dag zond Jim nog meer shit over de handel van de Aboutaams naar kunstmusketier Michel van Rijn in Londen. En die wist er wel raad mee. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 5 dd. 29 april jl.
(2) Eerder Elethy en Ramsys genoemd, zie aflevering 5.

maandag 9 mei-2005
Zoals gezegd, hardhitter Jim Wayne stuurde op 7 september vorig jaar nog meer ellende over de handel van de zo keurige Ali Aboutaam en zijn broer ter publicatie naar Michel van Rijn in Londen. Hij schreef vertaald het volgende:

“We kunnen de hand leggen op documentatie over de criminele business van Aboutaam. Hij verkoop stukken aan musea, biedt gestolen collecties aan bij veilinghuizen in Londen met de gebruikelijke valse invoices en belachelijke verwijzingen naar zijn overleden vader, die notabene als front gebruikt wordt bij het witwassen van zijn criminele geld. Zodra we over dat bewijs beschikken sturen we het naar je toe. En je hoeft niet te twijfelen, we HEBBEN bewijs!
Twee jaar geleden ontving de familie Aboutaam zo’n 100 stukken via Freilager blok 2, kamernummer 229, die allemaal waren gestolen in Egypte en Soedan. Inclusief twee beelden van lichtgekleurd kalksteen uit het Oude Rijk, een complete mummie, verschillende sarcofagen, stele’s en een prachtige cartonnage die is verkocht aan een museum.
Hoe Aboutaam dat doet? Simpel, hij gebruikt valse invoices van mensen die betaald worden om te verklaren dat de antieke voorwerpen afkomstig zijn van een of andere niet bestaande verzameling. En als hij in moeilijkheden komt vertelt hij de autoriteiten dat ze uit de collectie van zijn overleden vader komen.
Hij geeft orders om dingen te stelen in Egypte en Soedan en ze via Lybië te verschepen naar Europa, waar ze in het Freilager in Zürich terechtkomen. Daar nemen Alyasi en Ramsis ze in ontvangst en sluizen ze naar hem door of met valse papieren direct naar klanten in Italië of veilinghuizen.
Na 1 april 2003 kwam daar een eind aan en de heren Alyasi en Ramsis ruilden kamer 229 in voor een ander vertrek. Dat was naar aanleiding van de arrestatie van El Shar en El Sweissie. De Egyptische rechters veroordeelden Aboutaam niet voor niks tot 15 jaar gevangenisstraf.
Hij denkt nog steeds ermee weg te komen. Nou, wacht tot we je de harde bewijzen sturen van waar de stukken echt vandaan komen. Wij dagen hem uit om naar Cairo te gaan om zich te verdedigen. Dan zullen we eens zien hoe “betrouwbaar” de familie Aboutaam is. Of dat varkens kunnen vliegen. Zij zijn een schande voor de kunstwereld, goedkope kidnappers, en we zullen dat bewijzen ook. En vooral dat we niet bang voor ze zijn.
Er zal recht worden gedaan, altijd. Daar ontkomen zelfs de “untouchable” Aboutaams niet aan”.

Oké, lichtelijk pathetisch, maar het klinkt best dapper. En het leek de volgende dag echt menens te worden toen Ali Farag een klacht deponeerde bij het Geneefse parket over de bedreigingen aan zijn adres van de zijde van Ali Aboutaam en een paar dikke nekken. Maar de soep wordt niet zo heet gegeten als ze op je gulp wordt gegoten. Stay tuned.

donderdag 12 mei-2005
Jim Wayne kon in zijn mail aan Michel van Rijn wel brullen dat er recht moest worden gedaan en dat de Aboutaams in het Egyptische zand zouden bijten (1), het hemd is nader dan het maatpak. Want wat deed Ali Farag op 17 september? Hij schreef het volgende briefje aan de procureur generaal:

“Ik wil u graag op de hoogte stellen van het feit dat de heer Ali Aboutaam zich heeft geëxcuseerd voor de gebeurtenissen die zijn beschreven in de door mij ingediende aanklacht dd. 8 september 2004 en dat het misverstand daarmee uit de weg is geruimd.
Ik trek dientengevolge mijn aanklacht in en verzoek u beleefd het door mij mogelijk veroorzaakte ongerief te pardonneren”.

Er was dus blijkbaar een wapenstilstand gesloten tussen Ali en Ali. En Jim Wayne, of laten we het beestje maar bij zijn naam noemen John Bex, kon blijkbaar niet achterblijven. Op 28 september schreef hij vanuit Neie Pekel of daaromtrent onder zijn eigen naam de volgende gevoelige mail:

“Laat mij u eerst mijn excuses aanbieden en tegelijk bedanken voor de door u verleende hulp aan mijn beste vriend. Gegeven het feit dat ik erg voorzichtig moet zijn, dat ik u nooit heb ontmoet en weet wat me te wachten staat zoek ik voortaan contact met u onder de naam Jacque.
Ik zal mijn uiterste best doen zoals we tijdens ons gesprek zijn overeengekomen. Het zal niet gemakkelijk zijn en inspanning vereisen, maar ik ben ervan overtuigd dat we zullen slagen.
Nogmaals mijn dank en ik hoop u zeer binnenkort opnieuw te ontmoeten.
John Bex.”

Raar brieffie. Eerst zegt Johnny-boy dat ie Abou nog nooit heeft ontmoet en dan zegt ie weer dat ie hem graag opnieuw ontmoet. Maar hoe dan ook, Bex en Abou lijken eveneens de vredespijp te hebben gerookt, hoewel dat voor de Groninger kennelijk een redelijk zwaar exemplaar moet zijn geweest.
Neemt niet weg dat hij wel meteen het ijzer smeedde toen het heet was. De volgende dag ketst hij al de volgende aanbieding de deur uit:

“Beste Ali,
Hierbij stuur ik je een foto van het object dat ik in de aanbieding heb. Zou je mij asjeblieft willen laten weten of je er belangstelling voor hebt? De verkoper biedt het aan voor 125.000 euro. De vaas heeft een hoogte van 95 mm en weegt 116 gram,”

Alles lijkt dus gevulde koek en gebakken ei. Maar dat duurde niet lang. Stay tuned.

(1) Zie de vorige aflevering dd. 9 mei jl.

dinsdag 24 mei-2005
Ali “B.Bommel” Farag en John ”Poes” Bex hadden eind september vorig jaar misschien de indruk dat hun geschil met Ali Aboutaam tot het verleden behoorde, maar ze kwamen al snel van een koud lunapark thuis. De eigenaar van de Phoenix Stolen Property Gallery in Genève had namelijk zijn klacht tegen Bommel en Poes nog niet ingetrokken.
Dat vond Farag niet netjes. Toen Michel van Rijn op grond van de weelderige informatie van het Egyptisch/Nederlandse koppel op 12 oktober opnieuw fors van leer trok tegen de Aboutaams sms-te Farag de Gannefse galeriehouder twee dagen na die publicatie dan ook: “een goede ramadan, Allah heeft voor het vuur gezorgd”.
Een van de redenen voor de vuurspugende Ali Aboutaam om op de achttiende zijn oorspronkelijke officiële aanklacht aan te vullen met een nieuw stukje één recht één averecht. Hij beschuldigde Van Rijn ervan de puppetmaster van Farag en Bex te zijn en hem te hebben aangeboden de artikelen over zijn misdadige praktijken van het net te halen in ruil voor 150.000 dollar. Zo niet, dan beloofde Van Rijn nog meer vuurwerk. Net als Farag en Bex wilde Van Rijn hem dus gewoon een poot uitrukken. Chantage. Aldus de heilige Ali.
Zijn hele verhaal bleek later in wezen alleen maar te steunen op een verklaring die Freddy Ibrahim, een Londens kunsthandelaartje van de tweede garnituur, zou hebben afgelegd en die voorzien was van een valse handtekening.
Hoe dit zij, vanaf midden oktober 2004 was er geen sprake meer van een guerilla, het was oorlog. Compleet met het roosteren van Bex door Jansen en Jansen (1). Die nam na het ontspringen van de dans op 24 november revanche met een uitvoerige mail aan Van Rijn. Ondertekend met “Jim Wayne”. In het Nederlands, waarmee de identiteit van Wayne meteen voor de volle honderd procent was ontsluierd. Wayne was Bex. En Bex schreef het volgende:

“Ik ben vaak in het buitenland, dus als je even geen bericht meer krijgt is het daarom.
Oké, hier wat eerste informatie. We proberen zoveel mogelijk details te geven. Ook later nog.
Misschien is het een idee om je stijl wat aan te passen, liever geen “nieuw bericht”- stijl. Omdat de informatie nogal gevoelig ligt en op die manier toewijsbaar is voor ingewijden. Maak er maar van dat je het van Egypte ergens hebt ontvangen. Herschrijf desnoods, het gaat om de informatie. Ik weet zeker dat ie door het plafond gaat daar in Genève. In Egypte kan ie zijn kop zowiezo niet meer laten zien, daar ie anders voor 15 jaar dwangarbeid (wat een heerlijke gedachte) opgepakt wordt. Nu gaan we ervoor zorgen dat ie Zwitserland uitgekegeld gaat worden. Hij heeft een Canadees paspoort!
De objecten ondervermeld zijn in zijn privé bezit. Hij zweet peentjes en weet niet waar ie ermee heen moet. Als de Yard of de Zwitserse politie bij hem thuis gaat zoeken vinden ze deze voorwerpen! Doe je best.
De Aboutaams wassen zwart geld wit voor terroristische activiteiten t.b. de Hesbollah. De Aboutaams zijn verwant aan de Hassan Masrella familie. Ze doen (maar dat is geen nieuws voor je) objecten van dubieuze of gestolen oorsprong, voorzien van valse papieren.
Objecten in zijn bezit (persoonlijk magazijn bij hem thuis) en verhandeld via Al Sharg, Egypte, en bekend als “hot”:

• 50 Basalt Oushabti, gestolen van Sakkara, 19e dynastie
• Hippo zonder hoofd, 25 cm fyance, prachtig beschilderd; gestolen van El Mynia, in het nieuws nu in Egypte
• Amoun granit head, 50 cm, broken mouth, gestolen uit Karnak
• Tutmosis statue, 1 mtr., stolen from Karnak
• Cartonnage, stolen
• Sandstone sarcofague, 2 mtr., stolen from Aswan.

Michel, herschrijf het spul op je site. Ik verzeker je dat ie na publicatie niet meer slaapt voorlopig!”

Meer smaken hebben we niet van onze homeopatische BikeMotel-uitbater. We weten dus niet of hij nog steeds actief is op het gebied van oude kunsten. Maar dat 2004 een hoogtepunt is geweest in het leven van de Groningse thrillseeker staat vast.

(1) De Geneefse rechercheurs Perini en Lamon.