donderdag 9 februari-2006
We hebben dezer dagen al de nodige aandacht besteed aan de teruggave van een flinke vracht schilderijen uit de collectie Goudstikker aan de rechtmatige eigenaren. Nou ja, rechtmatig. Daar kon je kennelijk over kissebissen. Maar de Balkenbende vond dat het toch gebeuren moest. Op morele gronden. En dus mag Talpa-lieveling Mehdi van der Laan, die bezig is het Nederlandse medialandschap te transformeren tot haar eigen Afghanistan, een genereus gebaar maken.
Of dat gebaar inderdaad voortspruit uit een plotselinge aanval van christelijke naastenliefde is de vraag. Want we zijn een vergelijkbaar gevalletje van een paar jaar geleden nog niet vergeten. Toen eiste de Amerikaan Walter Eberstadt namelijk een tekening van Jan Toorop op. “Godsvertrouwen”. Die tekening zou door de moffen zijn gejat van zijn grootvader, de joodse kunstverzamelaar Ernst Flersheim en was in 1943 in de verzameling van het Rotterdamse museum Boijmans van Beuningen terechtgekomen. Walter bleek gelijk te hebben en kreeg Toorop’s tekening terug.
Maar niet zonder veel fours and fives. Zo was bestuursvoorzitter van de Stichting Boijmans van Beuningen Joop van Caldenborgh, een redelijk hooggenoteerde Quote-klant dankzij zijn chemische activiteiten, falikant tegen de teruggave en bewoog God’s woonplaats en aarde om het kunstwerk binnenboord te houden. De zaak dreigde daardoor in een voor Eberstadt fataal moeras terecht te komen. Maar die was niet op zijn kruin gevallen en trok aan wat touwtjes. Waren goeie touwtjes.
Een van de belangrijkste sponsors van Joop’s museum is Unilever. Een concern dat ook graag zijn nering in de VS kwijt wil. De bedrijfsleiding werd en un momento dado benaderd door de toenmalige Amerikaanse ambassadeur in Den Haag, Cynthia Schneider, met de fijnzinnige vraag of het wel zo verstandig was om Boijmans van Beuningen te sponsorren zolang de kwestie rond de tekening van Toorop nog hangende was.
Unilever begreep de boodschap en stuurde een oekaze naar de uitstalkast van Van Caldenborgh. Naar buiten toe hield die zich flink, maar niet zo lang daarna werd het “Godsvertouwen” aan Eberstadt overgedragen.
Nou zijn wij benieuwd of met die collectie Goudstikker door de Amerikanski’s opnieuw zo’n kunstje is uitgehaald. Oké, die laaienlichter is nog niet benoemd tot ambassadeur in Den Haag (1). Maar echt nodig is dat niet om wat subtiele druk uit te oefenen. Een ontbijtje in het Witte Huis kan ook.

1. Bedoeld is Roland E. Arnall. Zie voor hem het artikeltje “Do the right thing” dd. 1 augustus 2005.

donderdag 16 augustus-2007
Ja, heel prachtig allemaal. Dat die IJslandse Kaupthing Bank ons Haagse NIBC prulletje heeft overgenomen voor pakembeet zo’n drie miljard. Maar d’r is iets met die IJsboeren. Althans, dat beweerde een stel collega’s van het Deense Ekstra Bladet vorig jaar. Volgens hullie zit achter die bank Russisch vluchtkapitaal dat in de periode van Borrel Yeltsin in de Caraïben is gestald achter de voorpui van een paar onduidelijke holdings. Nou is dat nog zo errug niet, maar diezelfde holdings zouden ook als doorgeefluik fungeren voor de onverlichte winkels van oliegarch Mikhail Fri(e)dman van de Alfa Groep. En dat is geen opvangcentrum voor in de war geraakte macrameeërs cq. lekke balherstellers (1). Meer een uitvalsbasis van jongens met ijzerwaren onder hun XXL. In de serie Ekstra-artikelen werd ook de oorlog beschreven tussen Friedman en de heren Galmond en Reiman, respectievelijk Deens zakenman en Russisch minister. Met nog een roerend rolletje van blotekontenloper John Deuss in de laatste acte (2).
Er is nog geen waterdicht bewijs dat Kaupthing inderdaad Russische zwarte poen herbergt. Maar zeker is wel dat de bank niet vies is van jolige spelletjes. Zo gooide het IJslandse spaarvarken nog niet zo lang geleden zijn 20 procents aandeel in Exista (een bedrijf à la ome Scheringa’s DSB, alleen wat ijziger) in de ramsh. Dat deed Kaupthing alsvolgt. De ene helft werd op de markt gepleurd en bracht zowaar een lekker winstje op. De andere helft werd als dividend rondgestrooid bij de aandeelhouders. Nou het mooie, Exista was de grootste aandeelhouder van Kaupthing. Dan denk je als eenvoudig couturier toch al gauw aan een vestzak-broekzak constructie. Maar, nog leuker, de waarde van Exista zocht het ook hogerop en dat was voor de betrokken geldwolven uiteraard heel aangenaam. Spannend kunstje hè? Dus als u nog wat losse euri heeft en u houdt van circus, op naar de Kaupthing Bank. Russische clowns? Who cares? Stay tuned.

(1)Zie voor Alfa’s opwekkende activiteiten in het snuifcircuit bijvoorbeeld “De Brusselse Connectie” op onze Followupsite.
(2)Zie “Deuss en de Ruski’s” van 10 december 2006.

maandag 20 april-2009
Nee, we noemen deze reis eens niet onze hoofdrolspeler bij zijn volle naam. Zullen we eens kijken of u intelligent bent. Maar hij staat bij ons al in de hall of fame. Samen met illustere figuren als Jaap de B., mr. Paul R., Henk v.d. M., Axel V., Fons. S., Maurice L., Leopold L., Jan des B., Geertjan D., Hans M., Jan Peter B. en meer van dat moois. En onlangs was ie nog in het nieuws omdat ene Bennie Z. aka de Witte Reus onthulde dat ie samen met een paar duistere figuren uit het Limburgse kreupelhout een inbraak had gearrangeerd in zijn eigen fameuze gallery in Maastricht. In 1987, via een onbeveiligd raampie achterin het pand. Negen schilderijen pleite. Eentje zou hij zelf in de open haard hebben gegooid omdat de kwaliteit niet je dat zou zijn geweest. De rest had ook vernietigd moeten worden, maar zijn maatjes hadden andere plannen. Na de verjaringstijd van twintig jaar begonnen ze bij de wereldberoemde galleryhouder en aartsvader van de beruchte Tefaf een druk- en perscampagne om een paar slordige meloenen bij hem los te wrikken. Per saldo had hij voor de diefstal indertijd vet gevangen van een kleine lettertjesfirma. Dus mochten zij ook even? Ging niet goed. De rest weet u. Tenminste, als u wakker bent. Niet? Gaan we nog even verder.
Onze inmiddels op de hoogste etage verblijvende kunstretailer beschikte ook over een paar winkels in het buitenland. Bijvoorbeeld in Londen. In Old Bondstreet. Eerst samen met een meneer Brod, later in zijn uppie. Meldde het middagvod NRC op 6 mei 1994 dat een stel onverlaten begin december 1993 een muur bij de buren hadden getorpedeerd en vervolgens bij onze voormalige topklant van de firma Kroymans veertien schilderijen naar buiten hadden gewurmd. Zonder dat er een cock naar had gekukeld. Ook hier ging het niet om werkjes van Ria Valk of andere aan de verf geraakte BN-ers, maar van profs als Jan van Goyen, Jan Brueghel de jonge, David Teniers, Adriaan van der Velde, Pieter Breughel junior. Geschatte waarde op dat moment een grove drie meloen piek. Dus zwaar verzekerd. Lullig nou, bij een zogenaamd metropolitan routineonderzoek werden al in mei 1994 acht schilderijen teruggevonden. De rest, en dan met name de stukken van Van der Velde en Pieter Brueghel, bleef zoek. Verwacht je toch van een topvod als NRC enige alertheid. Twee dikke inbraken binnen zeven jaar moet je toch opvallen. Hoe zat het met de insurance? Wie waren de robbers? Was Bennie Z. weer ingeschakeld? Maar noppes. Integendeel. De krant kroop hem bijna in zijn ruimte waar de zon nooit scheen. Een voorbeeld. Kunstredactrice Lien Heiting in november 2000:

"... Het gesprek met N. wordt steeds onderbroken door de telefoon. Ik mag meeluisteren naar alle gesprekken en openhartig geeft hij me uitleg over de inhoud. Er komt een aanbieding van een Brusselse makelaar die in contact is met een oude dame die haar verzameling van zo'n honderd schilderijen van de hand wil doen en de makelaar vraagt of N. even komt kijken. Om de paar uur wordt hij gebeld door een partner uit Amsterdam, de kunsthandelaar Salomon Lilian, die voor hen beiden aan het bieden is op een veiling van oude meesters bij Sotheby's".

Kreun. Lientje, Lientje toch. Nog afgezien van het feit, dat de naam van vriend Salomon in de loop van de tijd nogal bezwadderd was geraakt, kennelijk kwam het niet bij de al eeuwen door de kunst struinende redactrice op dat ze ter plekke werd ingepakt in een ouwe NRC. Samen met een paar makrelen. Meeluisteren naar zakelijke gesprekken? Spontaan aangeboden? Our ass!! Een postume chapeau voor de sting, Robert. Dat wel. High quality.
Zo. Bent u eruit? Weet u om wie het gaat? Prima. En nou maar hopen dat er bij de Volksfiets of zo ook wat aandacht is ontstaan voor de kraak in Londen. Want ons ontbreken nou eenmaal de middelen om dat uit te vlooien. Maar een assist is ook wat waard.

vrijdag 7 mei-2010
Aaaach. Hebben ze op IJsland het voormalige baasje van de omgevallen Kaupthing Bank in een smurfenkamertje geduwd. Waarom? Nou, meneer wordt verdacht van verduistering, valsheid in geschrifte en een eigen interpretatie van de wet op handel in aandelen (1). Zielig hè? Gelukkig hebben de ijzige autoriteiten de naam van die meneer nog niet prijsgegeven. Om zijn privacy te beschermen. Hij heeft ook vrouw en kinderen, begrijpt u?
Nou zal het ons toch benieuwen of de Russische link in dit hele verhaal ook boven water komt. Russische link? Ja, het spijt ons, maar als u daar meer over wil weten zal u toch echt de eerste aflevering van "Kunstjes" dd. 16 augustus 2007 moeten raadplegen. Gaat onderandere over de Russische minister Mikhail Friedman en de Alfa Groep. Inclusief grimmige Ruskies met ijzerwaren onder hun XXL-kostuums en een leuke bijrol voor onze Nederlandse jongleur John Deuss. Voor de echte liefhebbers. Stay tuned.

(1) Zie voor deze ballen in de lucht onze bijdrage van gisteren onder de titel "As".

donderdag 31 maart-2011
In 2008 rolde de IJslandse Kaupthing Bank om. En de naweeën duren tot de dag van vandaag voort. Zo werden eerder deze maand in Londen de gebroeders Robert en Vincent Tchenguiz in een arrestantenhok gepleurd. Een paar vermaarde stenenstapelaars van Iraans/Joodse afkomst, die nauwe connecties onderhielden met de IJslandse ruïne. Later werden ze op vrije voeten gesteld. Of er een aanklacht volgt ligt nog verborgen in de pruikenkamer.
En dan gisteren. Toen werden door een legertje speursmurfen vijf panden in Luxemburg omgekeerd op zoek naar louche Kaupthings (1). In een van die pandjes is de Banque Havilland gevestigd. Een zogenaamd gezond onderdeel van de IJslandse moederbank ten tijde van haar demise en in 2009 overgenomen en omgedoopt door de Britse financiële scharrelaar David "Spotty" Rowland. Tot voor kort redelijk onbesproken, maar vorig jaar in wat tegenwind terechtgekomen door wat lullige berichten over zijn agressieve manier van zaken doen en zijn belastingkunstjes op Guernsey, de Bahama's en de Virgin Islands en in Luxemburg en Panama.
Spotty zag zich na een buitengewoon korte termijn genoodzaakt om zich terug te trekken als schatbewaarder van de Conservatieve Partij en ook zijn connectie met prins Andrew liep averij op. De favoriete zoon van koningin Elisabeth, die afgelopen weekend nog door zijn mamma in de veren werd gezet met de Knight Grand Cross of the Royal Victoria Order. Wegens zijn verdiensten als vertegenwoordiger van het Britse bedrijfsleven in het buitenland. In die hoedanigheid woonde Andrew in 2009 ook de opening bij van de Banque Havilland van zijn gappie David. En deed verder ondermeer zaken met koterhopser en miljardair Jeffrey Epstein, de Libische wapenhandelaar Tarek Kaituni, de Khazakstaanse miljardair Timur Kulibayev en meer van dat soort jongens. En dan maken wij al eilie als W.A. een paar stukkies grond wil exploiteren in Mozambique en Argentinië. Het is ongelijk verdeeld in de wereld.

(1) Zie Kaupthing's connectie met de Russische Alfa-bank en een hero-affaire in deel 1 dd. 16 augustus 2007.

dinsdag 16 oktober-2012
Waar hebben we dat meer gehoord. Aan de overkant van het plasje is een onderzoek van de SFO (Serious Fraud Office) gestrand wegens “vormfouten”. Ging over de twijfelachtige rol die de Iraans/joodse ondernemer Robert Tschenguiz zou hebben gespeeld bij het in elkaar donderen van de IJslandse Kaupthing Bank in 2008. Robertje was op dat moment de grootste debiteur bij dat spaarvarken en tegelijkertijd aandeelhouder van de firma Exista, die op zijn beurt weer een dikke vinger had in het aandelenpakket van Kaupthing (1). Maar als je iemand als Robert voor langer wil wegstoppen in een kerker en hem een metamorfose tot kale kip wil bezorgen dan zal je toch met sluitende bewijzen moeten komen voor frauduleuze kunstjes. En daar hobbelde de SFO in de fout. Was trouwens vier maanden eerder al gebeurd met Robert’s broer Vincent, die nu 100 meloen Pond van de Britse staat eist vanwege toegebrachte schade aan zijn reputatie en de inhoud van zijn knip.
De boys begonnen in 1997 hun zakelijke carrière met 1 meloen Pond. Kregen ze van hun pappa, die de sjah en zijn vrouwtje had voorzien van de nodige juwelen om een leuke indruk te maken bij allerlei plechtigheden en festiviteiten. Robert en Vincent bereikten in de loop der jaren beiden de status van miljardair. Gedeeltelijk over de rug van de IJslandse bevolking, maar dit terzijde. Zij namen het er goed van, zeilden en vlogen over de wereldzeeën en lieten de kurken knallen op hun talloze feestjes. Die werden bij tijd en wijle georganiseerd door een Nederlands loodsvisje, Haddi Haddou-Levi, die ook ons daarvoor bij herhaling uitnodigde. Helaas was onze tuxedo net in ongerede geraakt.
Die uitnodigingen kwamen overigens niet uit de lucht vallen. Wij hadden ons namelijk nogal eens negatief uitgelaten over onze vriend en kennelijk wilde hij dat beeld graag wat bijkleuren (2). Toen de SFO in 2011 zijn initiatief inzette versus de gebroeders Tschenguiz achtte Haddi het verstandiger zijn geluk elders te beproeven. Misschien wat voorbarig, want zijn twee voormalige opdrachtgevers zijn weer van het haakje en hebben hun ouwe leventje van Wein, Weib, Gesang en aanpalende geneugten weer enthousiast hervat. En lullig nou, zij kennen waarschijnlijk ons adres niet en onze tuxedo is weer helemaal tiptop. Dus nou maar hopen dat Haddi het contact met Robbie en Vinnie herstelt. Wij willen ook wel eens feestje in Monaco meemaken. Fingers crossed. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 3 dd. 31 maart 2011. Volgens Deense mainstreamberichten werd Kaupthing ook drifig gebruikt door Russische jongens van de toendra en hun nette associè’s om hun zwarte poen een OMO-aanzicht te bezorgen.
(2) Bestijg rustig onze zoekmachine en toets de term Haddou in. Boeiend, heel boeiend.

vrijdag 13 december-2013
In het Financieele Dagvod vonden we vandaag een heuglijk bericht terug. Vier voormalige topdogs van de de in 2008 omgevallen IJslandse Kaupthing Bank blijken gisteren strafjes van tussen de 5½ en 3 jaar voor de luxe toverballen te hebben gekregen. Ze hadden poen geleend aan een sjeik in Qatar en die had die poen gebruikt om een aandeel van vijf procent in de bank te verwerven. Een stiekeme operatie om het vertrouwen in de bank wat op te krikken. Vergeefs, want een paar weken later ging Kaupthing toch zeilen.
Nou dient Kleintje Muurkrant niet als echoput voor allerlei dagvodden. Verre van dat. Maar bovengenoemd bericht trok onze aandacht, omdat wij in het verleden ook al een paar keer onze neus tegen de beslagen ramen van de Kaupthing Bank hebben gedrukt. En wie zagen wij daar naast een paar Russische en Iraanse schemerfiguren opdoemen? De Nederlandse lievelingen Johnnie Deuss en Haddi Haddou-Levi. In bijrollen misschien, maar toch leuk om nog eens door te fietsen. Dus op naar de voorafgaande Kunstjes. Druk? Vanavond mag ook. Stay tuned.

We blijven nog even in Madrid. Daar werd gisteren de Nederlandse emeritus topbef Peter Wakkie door lokale smurfen in het lusje van zijn overjas gevat en in een zweethokje met een glaassie water gemanouvreerd. Het ging hier zo'n beetje om. Tot onze onpeilbare vreugde kwam ook de naam van Mikkel Fridman voorbij. Het baasje van de Russische Alfa bank, die wij in 2003 al een frisse wasbeurt gaven en voor wie Peter tegenswoordig blijkbaar amechtig achter het stokkie aanhobbelt als ie “apport” roept (1).
Inmiddels snuift Peter al weer de frisse Madrileense lucht op. Eigenlijk geen wonder. Zijn werkgever behoort tot de kaste der untouchables in de wereld. En zijn bank kan zich zonder moeite meten met de HSBC, de Walchovia en meer van dat moois. Daar huizen de echte baronnen, die straffeloos zaken doen in alles wat mooi en lelijk is. Dit in tegenstelling tot baronnen die op een brommer rond rijden, over wie allerlei boekies verschijnen, maar op afroep inwisselbaar zijn. Het soort baronnen met wie Peter zich nooit heeft geëncanailleerd. Fi donc. Stay tuned.

(1) Zie de afleveringen 3 en 4 van de serie “De Brusselse Connectie”.

U mag de namen invullen. Komt ie. De een wordt op een Spaans vliegveld gevat en is acht jaar uit de roulatie. De ander overkomt hetzelfde en stapt na een paar dagen alweer in een limo om zich bij zijn opdrachtgever te vervoegen. Ja, die eerste is makkelijk. Dat is Julio Poch. Die ander? Dat is Peter Wakkie. En die opdrachtgever is Mikhail Fridman. Voor die twee laatste paradijsvogels verwijzen wij u graag naar dit artikeltje van 17 januari 2017. Nou is Wakkie een uiterst imposante hotemetoot in het Nederlandse bedrijfsleven met palmares van ondermeer Ahold, de ABN/AMRO en befkantoor De Brauw, Blackstone, Westbroek, maar Fridman opereert wel twee trappies hoger. En schuwt daarbij geenszins de handel in verwarrende middelen, zoals wij in de gloedvolle afleveringen 2 en 3 van de serie “De Brusselse Connectie” in 2003 hebben uitgeserveerd. Toevalligerwijs ging het toen om een gevalletje hero. Hebben we later uiteraard niks meer over gehoord. Dus ook niet waar die rommel vandaan kwam. Ondeugende lieden zouden kunnen suggereren, dat het Slotervaartlab van de familie Spijker een rol kan hebben gespeeld, maar zover wij weten hield die zich toen nog niet bezig met de produktie van dit in oorsprong als middel tegen hoestbuien, hoge bloeddruk, long- en hartmaleur, obstipatie en seksuele lusteloosheid gepresenteerde medische produkt. Het verscheen in 1898 op de markt en het patent berustte bij Bayer. De voorganger van de huidige industriële Duitse moloch BASF. En toeval bestaat niet. Wat lazen we vanochtend in de dagpulp? Dit. Ironischer kan niet. Ja, het gaat over olie, maar in zo'n olietanker zit een hoop ruimte. Als u begrijpt wat we bedoelen. Stay tuned.

Da's effe lekker. Heeft de ING net een zeperd geladen van 770 meloen wegens het onderhouden van een wasstraat heeft een Spaanse señor een zaak aanhangig gemaakt bij de Amsterdamse kadi waarbij de oranje leeuw zomaar voor 500 meloen het schip in kan gaan. Een zaak waarin scharrelbef Peter Wakkie en de Russische groothandelaar in witte en zwarte koopwaar Mikhail Fridman een prominente rol vervullen (1). We mochten vanochtend vernemen dat Koos Timmermans, de financieel directeur van de ING, gisteren de vlag heeft gestreken. Officieel vanwege zijn verantwoordelijkheid voor voornoemde wasstraat, maar wij zouden niet van verbazing achterover van de 10 meter plank mieteren als ook het Spaanse verhaal van invloed is geweest bij het besluit van Koos. Hij is ook maar een mens. En de buren kijken hem toch al een beetje schuw aan. Stay tuned (JP). 

1 ) Zie eerdere bijdrages in deze serie.