zondag 17 oktober-2004
Als Kamerlid kan je niet alles weten. Neem nou de mensenrechten op Cuba. Gaat het belazerd mee. Dissidenten worden de petoet ingeslingerd nog voor ze hun kolf boven het maïsveld verheffen. Weten we uit een Matterhorn aan artikelen en docu’s. Zelfs als je de propaganda eruit zeeft blijft er nog genoeg shit over om Baardmans een dikke onvoldoende te geven en voor straf hem te verbieden sigaren te roken op het schoolplein. Maar Boris Dittrich wist dat blijkbaar niet. Die gaat met een collega onbenul uit de crew van John Silver Balkenbende en een Spaanse parlementaire intermediair op een toeristenvisumnaar Havanna. Om achter een baal suikerriet eens even lekker te bij lullen met een paar goed verborgen dissidenten. Over een referendum voor een gekozen burgemeester of zo. En dan misschien daarna samen nog wat uit te waaien op Varadero Beach. Op Cuba hadden ze het Europese trio al in de kieren voordat ze dat visum aanvroegen. Want die Gestapo daar is niet op zijn achterkepie gevallen. Grijpt Boris cs. na aankomst bij de kladden of iets anders dat voorhanden was, neemt ze hun paspoorten af, gaat ze staan te filmen voor een remake van “For whom the bell tolls" en stuurt ze na wat heen en weer bellen retour. Staat die Boris op Schiphol toch een partij verbijsterd te wezen. Gaat meteen Brussel verzoeken om de handelsbetrekkingen met Cuba op een laag pitje te houden. Lekker puh. En Ben Bot gaat de Cubaanse ambassadeur nog even een schrobbering geven. Wat denkt die Baardmans wel!!

Je zou denken dat de ladderkous daarmee af was. No way. Volgende week vertrekt Boris wéér naar Cuba. Naar Guantanamo. Daar schijnen een heleboel mensen in de petoet te zitten zonder dat ze iets uitgevreten hebben. Oké, het zijn Islamieten, dus eigenlijk hebben ze er een beetje om gevraagd. Maar ze hobbelen daar al een paar jaar geblinddoekt rond en hebben nog steeds geen advocaat. En da’s een schending van de mensenrechten. Boris wil graag eens met die jongens babbelen. Maar dat wil ie de autoriteiten daar natuurlijk niet aan hun gok hangen. Dus gaat ie daarheen op een toeristenvisum. En owee als ie ook daar bij de kladden of anderszins wordt gepakt, zijn paspoort wordt afgenomen, gefilmd wordt voor een remake van “The man who knew too little” en weer onverrichterzake naar huis wordt gestuurd. Dan gaat ie subiet weer verbijsterd staan te wezen op Schiphol en Brussel vragen de handelsbetrekkingen met de Verenigde Staten op een laag pitje te zetten. Lekker puh. En Ben Bot gaat de Amerikaanse ambassadeur nog even een schrobbering geven. Wat denkt die George W. Wacko wel?

We zijn gezegend met dit soort Kuifjes.

donderdag 21 oktober-2004
Boris was al geschokt voordat hij daar keurig gladgestreken bij Barend en Van Dorp kond van deed. Geschokt over de toestanden op Cuba. Waar volgens Boris jongens en meisjes open en bloot hun lijf en leden aanboden en de klikcultuur vele malen verfijnder was dan in de natte dromen van George Wacko en Piet Hein. Dat had onze bij die gelegenheid casual uitgedoste Boris vastgesteld tijdens een vacantie van drie weken op dat Deo-vergeten eiland. Nou ja, Deo-vergeten. Niet helemaal. Want Boris is koud vertrokken of Fidel maakt een formidabele smakker en breekt wat botten in een knie eneen arm. Als dat geen omen is dan vliegen bij ons de braamstruiken spontaan in brand. En als Fidel eenmaal zijn ticket voor de laatste reis aan de balie van Heaven Airlines heeft afgehaald kan Cuba eindelijk een democratie worden. Hoopt Boris vurig. Kunnen ze daar hun eigen president kiezen net als in Afghanistan, ontstaat een nieuw paradijs voor de handel in roesmiddelen, keren de erven Meyer Lanski weer terug om een bosje casino’s te reanimeren, kan je wippen voor een eurocent, kan je in aanvaring komen met een doodseskader, kan Damen Shipyard eindelijk oorlogstuig bouwen in plaats van vissersschepen, kan de ING daar eindelijk ook eens wat fatsoenlijke winsten maken en blijft de bevolking net zo arm als in de rest van Latijns-Amerika. En die weet al heel lang dat het geen flikker uitmaakt of je wordt gebeten door een communistische baardaap, een kapitalistische Wacko of een gekozen burgemeester.

dinsdag 26 oktober-2004
Nou, daar heb je het gegooi al in de Cuba libre. Boris en dat Surinaamse vrouwtje uit de Balkenbende hebben hun hielen nog niet gelicht of de dollar komt in het strafbankje van die ouwe baard terecht. Per 8 november geen dollartransacties meer in zijn paradijs. En mocht je nog wat van die greenbacks over hebben dan mag je die best wisselen voor een bundel peso’s, maar je betaalt wel tien procent commissie. Nou zal dat de gewone Cubaan een salchichon zijn, want die verdienen omgerekend gemiddeld zo’n 6 dollar per maand en hebben dus niks te wisselen. Maarvoor de dollarwinkels, waar alleen het bevoorrechte personeel van buitenlandse ondernemingen als ING en Damen Shipyards hun boodschapjes kunnen doen, is het even slikken. Of stikken.
En dat is niet het enige zorgelijke nieuws binnen deze context. Boris is namelijk na zijn nummertje geschokt zijn op Schiphol en bij de strenge maar oh zo selectieve Wat en Halfwat van RTL 4 verdorie nog bedreigd ook. Terwijl hij tijdens zijn zomervakantie in een door hem zelf gegraven kuil op het strand van Varadero heldhaftig met een dissident had zitten babbelen en toen afgesproken had om in oktober terug te komen. Dan is het er niet zo warm. Godschristus, wat een onbenul. We weten niet wat er inmiddels met de betrokken dissident is gebeurd. Maar er is een goeie kans dat ie begraven ligt in de kuil van Boris. Zo gaat dat in een dictatuur. Maar om zo populair te moeten worden op het Binnenhof en omstreken is van een formaat waarvoor boer Koekoek zich indertijd zou hebben geschaamd.

vrijdag 29 oktober-2004
Liduine Zumpolle zet zich al jaren in voor een Cubaanse glasnost. Eerst via Pax Christi, sinds eind 2003 via de Europese stichting Cuba Futuro. In die jaren is zij een paar keer op het eiland geweest en heeft contacten gelegd met bekende en minder bekende dissidenten. Daarnaast spoort zij westerse bedrijven die daar actief zijn aan om het likken van de kont van Fidel en zijn regime te staken. Lofwaardige arbeid, zij het met een hoog Quichote-gehalte.

Liduine organiseerde onlangs de trip die zoveel rumor in casa veroorzaakte en Boris Dittrich in staat stelde zich plotseling op Schiphol en bij Barenden Van Dorp te profileren als de redder van Cuba.

Boris had afgelopen zomer op het gebied van mensenrechten in het land van Baardmans een formidabele kennis opgebouwd tijdens een drie weken durende vakantie waarin hij ondermeer vaststelde dat legio kinderen zich daar lijfelijk aanboden. Verder zou hij in contact zijn geweest met Oswaldo Paya, een dissident van het eerste uur. En hij zou Oswaldo toen beloofd hebben rond 17 oktober terug te komen. Voor een herdenking van de overval op de veerboot Remolcador* met een tuil blommen en het uitdelen van T-shirts. Knap naïef voor de leider van een clubje democraten dat besloot toe te treden tot ons huidige autocratische kabinet om de LPF de weg te versperren, maar soit. Per saldo paste Boris voortreffelijk in het programma van Liduine’s Cuba Futuro. Die houdt zich namelijk ondermeer bezig met “het organiseren van bezoeken aan het eiland van experts, die de dissidentie terzijde kan staan naar een vreedzame politiek overgang”. En hé, als er één expert is dan is het Boris wel. Toch bekroop ons enige twijfel over de vraag of het verhaal van Boris wel helemaal klopte. Wij zijn nou eenmaal geboren zwartkijkers maar kijken zelden teevee. Wij hadden namelijk Liduine niet gezien op de buis, maar dat kon te maken hebben met onze groeiende afkeer van beeldbuisjournalistiek. Wij richtten ons dus tot Liduine met de volgende e-mail:

"Liduine,

Ten behoeve van de artikelenserie Kuifje op Cuba op onze roemruchte website zouden wij graag van je willen weten of Dittrich’s schildering van de gebeurtenissen zoals verwoord op Schiphol en bij Barend en Van Dorp geheel overeenkwam met jouw ervaringen als organisator. Daarnaast vragen wij ons af:
- Op welke gronden heb je besloten Dittrich mee te nemen? Was dat naar aanleiding van zijn vakantie-ervaringen en wat kiekjes misschien? Of beschouwde jij hem echt als een expert?
- Hoe is het contact met Dittrich tot stand gekomen en was hij eerste keus?
- Hebben jullie gezamenlijk besloten om Dittrich te laten optreden als woordvoerder na de terugkeer op Schiphol?
- En ben je na deze escapade persona non grata geworden op Cuba?"

En nou maar wachten. Altijd weer spannend.

* Zie "Torpedo aan bakboord" aflevering 13 van gisteren.

vrijdag 29 oktober-2004
Maak je niet vaak mee. Na een langdurig telefoongesprek met Liduine Zumpolle over haar trip naar Cuba samen met Boris the Savior en die mevrouw uit de Balkenbende beantwoordde zij direct daarna onze mail van vanochtend. Kijk, zo hebben we het graag.

Al was het schriftelijke antwoord in voorzichtige termen gesteld. De tekst luidde:

"zoals gezegd ken ik jullie blad Kleintje Muurkrant (nog) niet; maar wat niet is kan nog komen. Hierbij zal ik je vragen chronologisch beantwoorden.

- Ik heb geen uitspraken van Dittrich op TV gezien, geen nieuws en geen Barend en van Dorp (beroerd programma) of andere programma's; lasalleen de kranten.

- Dittrich kwam afgelopen zomer van vakantie terug uit Cuba; had op de ambassade dissident Oswaldo Paya van Proyecto Varela (mijn voornaamste counterpart op Cuba sinds begin jaren '90 tijdens mijn werk bij Pax Christi) ontmoet en bracht materiaal van hem voor mij mee.
Als vakantieganger was Dittrich geschrokken van de situatie in Cuba waarmee hij voor die tijd onbekend was. Daarop vertelde ik Dittrich van ons plan om al in afgelopen Juli een internationale parlamentaire delegatie te sturen naar Cuba; dit ter herdenking (13 Juli 1994) van het feit dat het dit jaar precies tien jaar geleden was dat een veerboot met 71 vluchtelingen aan boord door de Cubaanse overheidschepen opzettelijk tot zinken werd gebracht: 41 doden. Een op straffe van gevangenisstraf doodgezwegen trauma in Cuba. De schepen waarmee de moordpartij werd uitgevoerd, zijn van een Nederlands bedrijf dat al jaren zaken doet met het regime, niet zelden met behulp van exportsubsidies. Nederland is momenteel voorzitter van de EU en wordt geacht haar stem in Brussel luid te laten klinken ten behoeve van de Cubaanse dissidenten.

Volop reden voor een publiek debat over de ethiek van zaken doen met uiterst repressieve regimes als het Cubaanse: in overleg met ons had Bert Koenders van de PvdA er al eerder bij het kabinet op aangedrongen exportsubsidieregelingen voor dat land te staken. Hij was dan ook oorspronkelijk degene (als Nederlandse vertegenwoordiger in een bredere EU delegatie) die ik als Stichting Cuba Futuro (CF) had uitgenodigd mee te gaan. Maar Juli is een slechte tijd; iedereen op vakantie. Toen kwam het plan de missie alsnog later dit jaar, tijdens Kamerreces (half oct.) uit te voeren. Echter, toen moest Koenders plots naar crisisgebied Dafur (Sudan). Een andere geschikte (buitenland-) kandidaat bleek de PvdA in die periode niet te kunnen leveren. Dittrich(D66) en Ferrier (CDA) hadden belangstelling voor de zaak en konden wel. Ook de mij goed bekende Spaanse parlamentarier Moragas (PP) die zich al jaren met Cuba bezighoudt, kon zich in die tijd vrijmaken en nam de uitnodiging aan.

Het inhoudelijk programma werd door CF bepaald, in samenwerking met counterpart Oswaldo Paya. Op verzoek leverde de Nederlandse ambassade organisatorische hand- en spandiensten.
Ferrier (buitenlandwoorvoerder CDA en bekend met Latijns Amerika zaken) en Dittrich (fractievroozitter D66 en buitenlandwoorvoerder) zijn door CF gebriefd en van dossiers voorzien.

Ofschoon ik alles in stilte en met grote voorzichtigheid had voorbereid, bleek onze komst toch bij de Cubaanse autoriteiten bekend, en wel door de Spaanse pers die op de dag van vertrek Moragas' voorgenomen bezoek aan de Cubaanse dissidenten bekend had gemaakt. Een dictatoriaal regime als Cuba ziet dit als een openlijke provocatie en vanuit hun optiek kunnen ze niet anders dan 'vijanden van het volk' de toegang weigeren (officiele reden: 'jullie zijn geen toeristen, maar komen politiek bedrijven'). Moragas echter was de 'trigger'. Hadden we als Nederlanders ons niet in zijn gezelschap in de fuik laten lopen; dan hadden we waarschijnnlijk zonder problemen het door mij wekenlang voorbereide programma problemen kunnen uitvoeren.

Door de dienstdoende veiligheidsfunctionarissen zijn we correct behandeld en na enkele uren op hetzelfde vliegtuig teruggezet. Air France had eerder dergelijke uitzettingen op standplaats Cuba meegemaakt en gaf ons een vorstelijke eerste klas behandeling.

Niet afgesproken is wie na terugkomst in Nederland woordvoerder zou zijn. Over persoonlijk optreden in de pers geef ik geen commentaar. Het belangrijkste is dat de zaak van Cuba nationaal en internationaal aandacht krijgt; in Brussel is het nu een cruciaal politiek moment.

Persona non grata ben ik in Cuba sinds ons eerste officiele (Pax Christi) bezoek aan Cuba: begin jaren negentig. Het totalitaire regime dwingt mensenrechten activisten en anderen die zich bekommeren om het lot van de bevolking en de vreedzame oppositie een steun in de rug willen zijn, om als toerist het land in te komen. Officiele mensenrechten organisaties worden in Cuba nooit toegelaten.

Vriendelijke groet,
Liduine Zumpolle
Cuba Futuro