woensdag 13 oktober-2004
Een lekker vet artikel in Het Parool van gisteren. Ging over de kunstverzameling van ene Jelle de Boer, die zich in 1970 berooid hemelwaarts begaf. Hij had decennia lang op matsmarkten, veilingen, braderieën en andere plekken waar mensen hun rommel uitstallen voor een prik een groeiende bult tekeningen en schilderijen verzameld die volgens hem best eens van Vincent van Gogh konden zijn. Onder het credo: nooit geschoten altijd een oor. In 1966 komt het tot een expositie in Amsterdam, gevolgd door eentje in het Zwitserse Luzern. Door een technisch foutje in de aankondiging wordt daar de hele boel geconfisqueerd. Erstond namelijk nergens dat de collectie uit stukken bestond die nog niet door experts als echt waren gekwalificeerd. Na een potje juridisch touwtrekken van 35 jaar keerde de inmiddels al flink gedecimeerde collectie De Boer in 2002 naar Nederland terug. Dankzij een groep investeerders die de rechten hadden gekocht van de weduwe De Boer.

Tot die groep weldoeners behoorde ondermeer de hier en daar als beroepszwendelaar aangemerkte Robert Jan Doorn*, die direct na aankomst een deel van de verzameling in onderpand nam om zijn investering veilig te stellen. Doorn verwarmt zijn knoken tegenwoordig op Curacao en daarmee is ook dat deel van De Boer’s erfgoed foetsie.

Eind vorige maand presenteerde de groep, die zich inmiddels het predikaat Stichting Jelle de Boer heeft aangemeten, de restanten van de collectie in New York. Volgens de voorzitter van de stichting ging het niet om het geldelijk gewin maar om vast te stellen of er onder de bullen van Jelle zich misschien toch nog wat waardevols bevindt. Daar zijn dure testjes voor nodig en dat hebben de boys van Jelle’s stichting even niet. Langs deze weg proberen ze dus nieuwe investeerders te vinden met wat lefkapitaal. Aldus in a nutshell de voorzitter van de club: de Belg Sander Hagesteijn. Sander Hagesteijn? Waar zijn we die naam eerder tegengekomen?

Nou, bijvoorbeeld bij een paar clashes voor de Raad van de Journalistiek. Aanleiding daartoe waren een artikel in het Algemen Dagblad (“BV List & Bedrog”) en in de Nieuwe Revu (“Cees en Ko, robijnen en verdwenen schilderijen”) begin 2000. Ze hadden betrekking op de malafide praktijken van Cees de Mooij en Ko van der Kolk, waarvoor ze de zogenaamde Gravenborgh Groep uit Capelle aan de IJssel als vehikel gebruikten. Compleet met stromannen, een sprookjesbos aan satelliet-BV’s en een liaison met het door Joego’s gedreven incassobureau Platiti (“betalen”). Directeur van het inmiddels failliet verklaarde Gravenborgh was in die tijd ene Sander Hagesteijn. Adres: Antoon van Dijkstraat 20 in Antwerpen. Wij verorberen ter plekke onze harde schijf als dat niet dezelfde Sander is. Of we zetten onze computer op de stoep.

* zie het artikel "Achterzijde van het beursschandaal / deel 3" op de site van de Morgenster of in Kleintje Muurkrant 320.

donderdag 21 oktober-2004
Kreeg onze Londense kunstmusketier Michel van Rijn me daar toch een vuile mail van Lambert Vegter en Willem Tijssen. Nou, nou, nou. Wie Lambert en Willem zijn? Twee ouwe jongens uit de amusementsindustrie. Vegter was bijvoorbeeld medeverantwoordelijk voor het tranendal dat ons werd bezorgd door Vicky Leandros, Costa Cordalis, Freddie Breck, Dave, Jackpot, Tumbleweeds en meer van die knallers, maar verdient nu zijn brood als baasje van het Hilversumse videoproductiebedrijf EMC TV. Net als Willem die zichzelf tegenwoordig in de markt prijst als “event engineer” en ondermeer zaken doet in het zo idyllische Liberia. Een echte marketingman, die ooit zijn schouders zette onder het gedenkwaardige project van Rigid Airship Design, dat in 2001 op figuurlijk wijze de Hindenburg achterna ging. In dat nieuwe vliegende bolknak-initiatief participeerden ook twee zakenlui die momenteel een dipje doormaken: Joep van den Nieuwenhuizen en Robert Jan Doorn.

De onlangs bijna door een stel Colombiaanse schuldeisers ontvoerde Robert Jan had tevens een flinke financiële vinger in het Jelle de Boer-project. Zoals we al schreven had Jelle een Vincent van Gogh-tic en voelde zich daarom gedreven om op matsmarkten etcetera alle tekeningen en schilderijen waarop ook maar één aardappeleter of een meneer met een pleister op zijn oor stond afgebeeld op te kopen. Je weet immers nooit. Toen na wat omzwervingen Jelle’s hobby-restanten in Nederland terugkeerden nam Robert Jan een aantal objecten daaruit als een soort zekerstelling in bewaring. Je weet immers nooit. Inmiddels is Doorn al weer jaren geleden naar Curacao verhuisd en weet niemand waar zijn deel van Jelle’s meesterwerken is gebleven.

Mede naar aanleiding van een artikel in Het Parool meldde Michel van Rijn een en ander op zijn door de internationale kunstwereld met Argusogen bekeken site. Dit tot groot verdriet van Lambert en Willem die de kans dat ze de poen die ze in Jelle’s matsverzameling hadden gestoken ooit nog zouden terugzien als sneeuw voor een straalkacheltje zagen verdwijnen. Ze gaven Van Rijn dan ook op hoge poten te verstaan zijn publicatie als de donder van zijn site te halen omdat hij met zijn lastercapagne:

“... volgens ons niet alleen de normen van fatsoen heeft overschreden maar ook schade heeft aangericht aan dit project en feitelijk mede met Het Parool “karaktermoord” gepleegd op de goede naam en faam van de stichting en alle betrokkenen”.

Misschien is die “goede naam en faam” wat al te dik aangebracht gezien het toch niet helemaal onbesproken verleden van de Belgische voorzitter van de club*. De kunstmusketier wacht een proces als hij de sommatie van het EMC-duo naast zich neerlegt. Naar verluidt ligt hij daar nu al nachten wakker van en slikt hij kalmeringstabletten. Stay tuned.

* zie aflevering 1 van 13 oktober jl.

Het gebeurt niet vaak. Maar soms raken wij zelfs even uit ons evenwicht. Zo kwamen wij er vandeweek achter dat Robin L.O. Linschoten in februari van dit jaar voorzitter is geworden van een stichting die indertijd veel ruis op de lijn veroorzaakte. De stichting Jelle Taeke de Boer. Na 12 jaar voor de VVD in de Tweede Kamer te hebben rondgehangen, bijna twee jaar als staatssecretaris het ministerie van Sociale Zaken geteisterd te hebben (1), als hotemetoot talloze overheids- en semi-overheidscommies onveilig te hebben gemaakt, een paar maandjes lekker te hebben meegevreten uit de ruif van Dirk Scheringa's outfit en aan de hand van zijn goeie vriend Wiegel de zorgsector onbetaalbaar te hebben gemaakt is onze Robin uiteindelijk terecht gekomen in vehikels als "Hallo Dokter", "HappyNurse", "STIOG" (een massagetafel voor online gokken) en... Jelle Taeke de Boer. Een stichting met een zeer grofkorrelig verleden, die bij ons in oktober 2004 twee keer een flinke beurt kreeg en in 2007 nog een puntertje te verwerken kreeg (2).
Bij de clash uit 2004 was er zelfs sprake van zowel fysieke als juridische bedreigingen in de richting van kunstmusketier Michel van Rijn, die op 23 mei 2015 nog geweldig scoorde in Der Spiegel na het boven water tillen van een formidabele collectie Nazi-kunst (3). Voor alle zekerheid zochten we in verband met de laatste berichten van het Jelle Taeke-front nog even contact met de als vanouds in het Donkere Bomen Bos opererende Van Rijn (4). Van Rijn:

“ Linschoten? Is dat niet die Wiegelkloon? Onbegrijpelijk. Die collectie blijft ordinaire foezel. Het gekke is dat de collectie na het overlijden van De Boer alleen maar groter is geworden. En dat terwijl er ondanks alles een heleboel stukken zijn verhandeld. Zowel Robert Jan Doorn als Bart van Ooijen – om er eens een paar te noemen – hebben garages vol van die rotzooi. Klaar voor de lezers van de fabeltjeskrant. Ik heb gehoord dat het rapaille van de stichting nu hun gifpijlen op China hebben gericht. Daar zullen we even een paar chopsticks voor steken”.

Dat wordt dus smikkelen geblazen. U hoort zeker van ons. Stay tuned.

(1) Robin sneuvelde bij het uitoefenen van die functie door de CTSV-affaire. Best even het goegelen waard.
(2) Lees en lach.
(3) Zie het artikel “Braune Meister”, waarin de hele affaire uit de doeken werd gedaan. Van Rijn liet de internationale gladiolen ophalen door zijn voormalige “secretaris” Artur Brand aka Joris Goedbloed vanwege drukke bezigheden bij het oprollen van de ISIS-kunstsmokkellijn.
(4) Zie voor deze locatie het Bommel-oeuvre van Marten Toonder. Met name daar waar tovenaar Hocus Pas zijn entree maakt.

Je kan je kont niet even keren of er gebeurt wat. Neem nou dit bericht van 21 augustus. Hoe lang die avontuurlijke Kerst W. uit Wanneperveen die valse voorstudie van Van Gogh al in zijn bezit had staat er niet bij. Maar wel dat ie er internationaal mee had geleurd, dat ie er 15 meloen voor wilde hebben en dat ie het doek had bewaard in een kluis in Hilversum. Mocht u het niet weten: Wanneperveen ligt zo'n beetje in de Bermudadriehoek van Meppel, Emmeloord en Kampen. Dus Hilversum is nogal ver van huis. Maar Kerst is een ondernemend baasje, dus wie weet beschikte hij ook ergens in het centrum van staatssecretaris Dekker's eksteroog over een optrekje met een kluis. Of een privélaatje bij een bank daar. Dat kan ook. Hoe dit ook zij, de kwaliteit van een schilderij zal er in een kluis niet echt op vooruit gaan. Vandaar misschien het wat doffe uiterlijk van dit exemplaar. Nou kunnen wij het niet met zekerheid zeggen, maar we hebben diezelfde voorstudie of een zusje daarvan al eens eerder op ons netvlies voelen branden. O ja? Ja. Mocht u prijs stellen op datzelfde branderige gevoel dan raden wij u aan met ons mee te gaan naar deze aflevering van vanrijngo's Web Journal en eenmaal daar gearriveerd even naar beneden te scrollen. Wel even een stukkie helderder hè? Maar die afbeelding is dan ook van meer dan tien jaar geleden toen deze studie als onderdeel van het rariteitenkabinet van de uit Meppel afkomstige verzamelaar Jelle Taeke de Boer (rip) in beslag werd genomen door Zwitserse smurfen. Afgeserveerd als falsificatie. Pas na lang juridisch steggelen werd het hele boeltje teruggegeven aan de rechthebbende: de naar Jelle genoemde stichting, waar ooit de legendarische zakenman Robert Jan Doorn (1) zich manifesteerde en nu ex-staatssecretaris Robin Linschoten de scepter zwaait. Of Kerst W. iets te maken heeft met Robin's artistieke vehikel? Weten we niet. Misschien een leuk voorzetje voor de de speurneuzen die zich momenteel met de affaire bezighouden. Stay tuned.

(1) De al een tijdje op Curacao knopen tellende Robert Jan is bij ons niet alleen in eerdere afleveringen van deze serie terug te vinden, maar bijvoorbeeld ook in de serie Octopussy, aflevering 3 van de serie “Achterzijde van het beursschandaal” en aflevering van de serie “De Bank” (beide op site van onze Morgenster).

Ook VVD. Robin Linschoten. Kreeg gisteren vijf maanden kerker voor de ballen, waarvan drie voorwaardelijk. Had een lange neus getrokken naar de blauwe brievenbrigade. Die kreeg nog een tonnetje en je weet het, met die jongens valt niet te spotten. De msm gingen wat voorzichtig met de fallen angel om. Robin had al een jaar niks verdiend, zijn meisje was weggelopen, hij moet zijn huis uit, hij had geen muntjes om zijn medicatie bij de apotheek op te halen, kortom Robin was rijp voor deelname aan een nieuwe steunserie van Beau van Erven Dorens. En dat allemaal na toch zo'n alleraardigste carrière. Staatssecretaris, topdog bij de bank van Dirk S., adviseur in het zorgwereldje van opa Wiegel, voorvechter van gokken op lijn en meer van die hoogtepunten, die in de loop van de tijd overigens hooguit het niveau van een molshoop bereikten. Neem wat dat laatste betreft bijvoorbeeld zijn recente voorzitterschap bij een stichting die van plan was om de nalatenschap van Jelle Taeke de Boer uit te venten in China. Die nalatenschap bestond uit prullaria die je als je behoorlijk in de lorem was kon toeschrijven aan Vincent van Gogh. Een oud verhaal waarvan u de nodige ins en outs kunt terugvinden in eerdere afleveringen van deze serie. De drijvende krachten van de stichting, onder wie good old Cees de Mooij en Oscar Christian, gingen met hun ouwe rommel de boer op en vonden her en der in het land ondanks de afgebladderde reputatie van Jelle Taeke's verzameling toch weer heel wat gevulde Nederlanders bereid om poen te steken in een nieuw megalomaan project. Een kwootje uit onze correspondentie met een van de getroffenen. Komt ie:

“Hun plannen waren groots. Exposities en merchandising in China. Een museum in Hong Kong. De oprichting van een Art Research Center en een handelshuis voor bemiddeling bij in- en verkoop van kunst. Tot slot een beursgang, met allerlei vennootschappen in Zwitserland, en het opkopen van een beursgenoteerde shell in New York”.

Daarna nooit meer iets over gehoord. Maar onze Robin moet bij zijn aantreden als voorzitter van deze stichting al behoorlijk de weg zijn kwijt geweest. Net als de investeerders. Chinese uitsmijter: Houd van je buren, maar haal de schutting niet weg. Stay tuned.

Nog even over Robin Linschoten. De tot bajesklant getransformeerde ex-staatssecretaris van de VVD. Een trouwe lezer wees ons op een artikel uit de Quote van september vorig jaar. Daaruit bleek ondermeer dat Robin pro memorie schriftjes bijhield waarin hij al zijn wederwaardigheden neerkalkte. Op zich is dat al ontroerend. Nog ontroerender werd het toen hij onthulde, dat hij van plan was om aan de hand van de inhoud van zijn schriftjes een boekwerk op de markt te kwakken. Dat moest gaan over zijn tijd bij de bank van Dirk S. Onze fallen angel was ervan overtuigd dat Dirk smerig behandeld was en dat Nout Wellink als de Manke Nelis van de Nederlandsche Bank daarbij een uiterst perfide rol had gespeeld. Nooit meer iets van gehoord. En dat terwijl wij ervan overtuigd zijn dat een boek over wat zich in het inner sanctum van Dirk's spaarvarken heeft afgespeeld zonder twijfel grote aftrek zou vinden. Gezien de deplorabele financiële positie waarin Robin zich door allerlei omstandigheden bevindt dus een open doel. Zou je zeggen. Tenzij hij na dat memorabele stukkie in Quote een klop op de deur heeft ontvangen en hem vriendelijk edoch nadrukkelijk is verzocht om dat boek over Dirk's varken te laten voor wat was. Met nu als eindresultaat twee maanden kerker en daarna een plekkie onder een brug. Een absoluut novum voor een voormalige young turk uit huize Wiegel. Maar misschien is er nog een uitweg, want twee maanden kerker moet genoeg zijn om een boekie uit recente schriftjes te persen over de stichting Jelle Taeke de Boer. En dat is in potentie ook een bestseller. Dus go for it Robin. Wij schrijven met graagte een recensie. Stay tuned.