Zogenaamde ooggetuigenverslagen van de schermutselingen in de Ukraine laten je soms uit je broek stappen. Voor de helft moeten we het doen met het gebrabbel van oudjes, voor de andere helft doen de jongste kids een duit in het zakje.

Komisch zijn de situaties waarin de camera iets te lang doordraait, of een andere kant op. In het tweede geval kijken we bijvoorbeeld naar een kapotgeschoten gevel maar zwenkt de camera daarop naar iets verderop in de straat. Daar maakt het publiek doodgemoedereerd zijn dagelijkse gang naar de super.

Niet op tijd stoppen met de opname leverde vanavond iets heel moois op in het Finse tv-journaal. Kijk vanaf minuut twee, hierbij uitleg bij wat je ziet en hoort en leest. Peuter Diana verblijft in een opvang omdat haar ouderlijk huis door de Ruskies onbewoonbaar is gemaakt. Haar tekst: ‘Ze schieten, dat eh…’ Dan wordt ze hoorbaar op de achtergrond gesouffleerd en vervolgt: ‘Dat maakt me bang.’ Om daarna terug te keren naar wat haar eigenlijk bezig houdt in dit leven: ‘Wij hebben een papegaai’, vertelt ze. ‘Die kan praten zoals wij’.

Inderdaad: kinderen en gekken vertellen de waarheid…

(JoopFinland)

Ging het in de eerste aflevering van dit serietje over kids in Ukrain,vanavond kwam in Nieuwsuur de ras-kankeraar voorbij.

Het is kijken en smullen vanaf minuutje 13.48. Lydia heeft zojuist haar klaagzang over de brute aanvalsoorlog van het Kremlin voltooid en naast haar verschijnt laten we zeggen Dmitri die een bizarre draai aan de reportage geeft.

De man heeft misschien gister een blauwe brief in zijn postbus gehad, of een uurtje terug de zoveelste parkeerbon op de voorruit van zijn Lada. Dmitri zou zomaar in de Kalverstraat of in Lombok in Utrecht zijn gal kunnen spuwen, toch?

Jammer dat Lydia geen gevoel voor de spitsheid van Dmitri heeft. Zijn vraag of ambtenaren wel mensen zijn ontgaat haar volledig en ook zijn laatste opmerking (‘Hoezo werken?’) had een beter antwoord verdiend …

Zolang er nog door een oorlog-van-bordkarton onberoerde mensen als Dmitri bestaan is er voor de mensheid hoop…

(JoopFinland)

‘Kinderen en gekken vertellen de waarheid’, met die oude volkswijsheid sloten wij deeltje 1 van deze serie af. Nu hebben wij een premier die het met de waarheid niet zo nauw neemt. Aan hem was dus het Kindervragenuur van de NPO niet besteed.

De kids van de Bonifatiusschool Woudsend worstelen met hetzelfde dilemma als JoopFinland zestig jaar geleden: hoe de hoekige informatie van thuis en in de Telegraaf over vreemde volkeren te combineren met ervaringen met die vreemde mensen zelf.

Op mijn schooltje zaten we destijds naast leeftijdgenoten uit Papoea-Nieuw Guinea. Ze kwamen vers uit hun contreien omdat Nederland ‘de Oost’ nog niet geheel wilde opgeven. In de Telegraaf werden hun ouders koppensnellers genoemd, thuis deden verhalen de ronde over hoe ze in nieuw gebouwde huizen bij ons om de hoek in de hoek van de woonkamer hun behoefte deden.

Maar onze onderwijzer was van de beste soort. Hij plaatste ons naast en door elkaar, en op vrijdagmiddag werd een landkaart van ‘de Oost’ opgehangen, om de vreemde vriendjes even zich weer thuis te laten voelen, en om ons te leren dat de rare jongens en meisjes niet van een andere planeet kwamen maar uit een land op de wereldkaart.

Die van de Bonifatiusschool ravotten met leeftijdgenootjes uit landen waar het soms al decennia oorlog is. Thuis en van de Telegraaf horen ze het lelijke deuntje: over zwartjes die te lui zijn om hun eigen boontjes te doppen en daarom hier achter onze pensioenen en onze roomblanke meiden et cetera…

Op de Bonifatiusschool zijn inmiddels ook leeftijdgenootjes uit de Ukraine aangeschoven. Geschikte lui hoor, maar ze wonen in tegenstelling tot vele van de vriendjes uit verre landen in echte huizen en hebben de beste merkkleren aan. En thuis en in de sociale media gaan hun ouders niet door voor lui en dom, integendeel: hun vaders en ooms vechten aan het front, en dat schijnt een geweldige kwaliteit van volwassenen te zijn…

Kortom, de Bonifatiërs vragen aan Rutte of al die andere oorlogen er niet toe doen, met andere woorden: waarom zijn die Ukrainse vriendjes beter dan die van iets verder weg? Het antwoord op die logische vraag kunnen we allemaal al dromen …

(JoopFinland)

Over Israël bijvoorbeeld. Gisteravond in het 8 uurjournaal van de publieke omroep, vanaf minuutje vijftien. Gaat over de nieuwe rechtse regering in het land van melk en honing.

Zou je denken dat het itempje de raison d’etre van de Zionistische staat zou aankaarten: het onder de knoet houden van Arabieren, Palestijnen, moslims en zo nog wat ander uitschot. Maar neen. Onze NOS heeft het over het inperken van de rechten van homo’s en lesbo’s en van het praten over gender en wat dies meer zij onder de nieuwe club van Nethanyahu.

Itempje is gedraaid in Tel Aviv. Dat is zo ongeveer de Zuidas van Israël, waar het leven prettig is en de bezettingsoorlog van het landje een ver-van-mijn-bed-show. De mensen in het stuk zijn dan ook oorverdovend wit en blond en hip. En het er allemaal roerend over eens dat ‘de minderheden’ het voor de kiezen gaan krijgen onder de nieuwe regering.

Dan denk je als argeloze kijker rond minuut 17.17: nu hebben we het over die lhbtqi+ minderheden wel gezien, misschien moet er ook nog iemand aan de microfoon over het racistische bewind van Jeruzalem? Maar nee hoor. Als klap op de vuurpijl krijg je De Middenstander. Norse man die niks van al het gezeik moet hebben en aan iedereen wil verkopen wat ie te koop heeft.

Moet je daarvoor naar Tel Aviv? Die heb je toch ook in Bos en Lommer, of op Rotterdam Zuid…?

(JoopFinland)

Woensdagavond naar Op1 gekeken, met wijlen US of A-correspondent Charles Schwietert en de dochter van wijlen voetjebalverslaggever Evert ten Napel. Viel niet mee, om het op zijn Engels te zeggen. En to make matters worse: vanavond ontdekt dat het een internationale trend betreft.

In de aflevering van Op1zat een wonderschoon item, over een afschuwelijk onderwerp. Drie moeders toonden ontzettend veel ballen door te vertellen over de zelfgekozen dood van hun dochters. Echt een kunststuk, van integriteit vooral.

Wat daarna volgde sloeg als een tang op een varken, om geen krachttermen te gebruiken. De een of andere gek kwam uitleggen waarom ie geen influencer meer wilde zijn. En ook niet meer in het theater wilde staan.

Kijk, luister en huiver… Ik zou ook niet op de planken willen staan als mijn humor bestond uit gaan staan als mensen liever hebben dat ik ga zitten. En ik zou ook niet de theaterdirecteur willen zijn die het in zijn hoofd haalt om zo’n malloot te contracteren.

Ik dus denken dat het des Op1’s was en ook een beetje gelieerd aan ‘onze’ volksaard. Maar nee, op de Finse tv vanavond iets dergelijks ervaren.

Ging om een mediaprogramma, een wekelijks ding waarin de media worden doorgelicht. Ik zat vol verwachting voor het scherm omdat juist vandaag een paar journalisten een straf wegens landverraad aan de broek kregen.

Ze hadden iets van het Finse leger bezocht en daarover een beschouwend verhaal geschreven, niet eens kritisch. In die reportage werden geheime documenten niet zo geheim afgebeeld en een beetje uitgelegd.

Programma begon inderdaad met het item: voorzitter van de Finse journalistenvakbond mocht er even iets over zeggen. Maar… daarmee was dus de koek op! Rest van het half uurtje ging naar nog zo’n vermaledijde gek die zich influencer noemt.

Wat moet hiermee bereikt worden? Gaat het er om de kijker de indruk te geven dat journalistiek een heel breed dingetje is, met heel veel verschillende invalshoeken? Dat iedereen eigenlijk de journalist kan spelen? Dat het allemaal niet zo serieus is…?

(JoopFinland)

Bij Ongehoord Nederland ging er iets fout bij de screening. In de uitzending van gisteren zit een ongenode gast. De ouwe VVD-er Geert Dales was misschien aangetrokken voor het tweede deel *, maar omdat ie er nu eenmaal al zit en niemand hem op tijd verteld heeft dat ie zijn waffel moest houen gaat hij in het eerste deel tekeer tegen vooral zijn buurman, Sam van Rooy (voormalig Vlaams Blok, tegenwoordig Vlaams Belang, for eternityVlaamse Belg).

Vlaming Sam stelt in de ‘discussie’ over het toenemende geweld van extreem links het zitritueel van ER op de A12 gelijk aan de schietpartijen op Zaventem en in Bataclan en dergelijke, kortom aan ‘islamitisch geweld’, en Dales weet evident niet wat ie hoort – heeft misschien nooit naar ON gekeken of geluisterd?

Iets verderop wordt het nog koddiger.

Sam komt weer aan met Zaventem, daar heeft ER gedemonstreerd tegen het teveel aan particuliere vliegtuigjes. Het moest toch niet mogen dat ‘rijke mensen zelf niet meer mogen bepalen of ze met hun eigen vliegtuigje’et cetera, waarop Dales reageert in de trant van ‘natuurlijk moet je paal en perk kunnen stellen aan het gebruik van particuliere vliegtuigjes!’

Grappig is ook de derde gast, Sid Lukkassen. Hij is altijd een beetje om te lachen vanwege dat Down-achtige in die kop van hem, maar ik was attent gemaakt op de uitzending omdat ik vermoedde dat Sid binnen het bestek van een ‘discussie’ over linkse terreur wel even terug zou willen komen op zijn aanvaring met Konfrontatie, in 2017.

En jawel hoor, ook hij is ‘in 2017 door linkse radicalen’ belaagd en heeft allerlei kwade ervaringen ‘met eigenaars van’ kroegen en zo omdat die zwichten voor de linkse terreur. Is dus toch een goeie actie geweest. En voor herhaling vatbaar. Aanstaande zaterdag brengt Sid weer zijn bruine waar voor het voetlicht. Voor mij mag iedereen er weer voor de deur gaan liggen maar misschien is het -met de ‘ongenode gast’ van dit stukje in gedachten- nog leuker en effectiever om je in zijn publiek naar binnen te werken.

Doe je maar voor als Vlaming of zo...

* Dat heb ik niet bekeken want het zal wel gegaan zijn over wat de VVD volgens nieuwrechts nalaat te doen, namelijk in de voetsporen van voormalige partijcoryfeeën Geert Wilders en Rita Verdonk te treden...

… in het volgende zeven minuten durende filmpje dat afgelopen vrijdag op de Finse televisie werd vertoond. Nee, je hebt geen kennis van de taal nodig om de portee van het ding te begrijpen.

https://areena.yle.fi/1-63886609

Opa gaat uit varen op een cruiseschip tussen Helsinki en Tallinn en hij neemt een notitieblokje mee. Maar niet om op te schrijven hoeveel vriendelijke zeehondenkopjes hij onderweg ziet. Nee, de grijsaard doet wat de titel van het filmpje zegt en wat er op het kartonnetje staat dat hij toont: privédetective spelen. Aan het eind, on top of the hill, legt hij uit dat hij niet binnen wil zitten, of in een rolstoel. Vandaar dus...

Zei er iemand dat de voormalige DDR een vage herinnering is geworden…?

De voorkant van het Financieel Dagblad van vanochtend. Netjes zoals het hoort. Vrijwel de hele pagina ingeruimd voor het nieuws dat de Credit Suisse op omvallen staat. En het treurige gedoe dat verkiezingen heet weggedrongen naar het hoekje rechtsboven.

Echt nieuws … Wat een verademing in Uw krantebak, tussen de blindeletterkoppen over Katrien en de oneliners van de moe van Katrien ….

Daar gaan we meer van horen en lezen, de komende tijd: de bankencrisis 2.0.
En daar horen we bij de volgende verkiezingen niks meer over: dat gedrocht met haar BBB …

(JoopFinland)

In Op1 gisteravond, rond minuutje zes, de conservenboer (1) Han Bouwmeester. Han is niet in de ontwikkelingshulp gegaan (2) maar legerpikkie geworden. De discussie gaat over wat bepaalde voetbalsupporters de laatste tijd allemaal uithalen met een wedstrijd en Han schuift mee aan met de bewering dat hij ‘er helemaal klaar mee is’ en de competitie een half jaar ‘of zo’ wil stilleggen.

We zijn allemaal klaar met het geweld in en rond de stadions en zouden natuurlijk moeten doen wat het meest voor de hand ligt: de tribuneklanten checken en uitsluiten op basis van hun politieke gezindheid. Want iedereen die zich sinds de jaren tachtig wél in de materie heeft verdiept weet dat op de ‘beruchte’ sidesbruin rechts zeer actief en zeer goed vertegenwoordigd is.

Maar punt is hier: wie zit er nou op de mening van bommen-Han te wachten in een discussie over geweld in het publieke domein? Immers, Han is = staat gelijk met geweld. Institutioneel geweld. Of worden er aanstekers gegooid in de oorlog…?

(1) Fris geschoren en van kruin tot grote teen onder de medaljes houdt de kerel verderop in de uitzending een betoog over zijn ‘oorlog’ waaraan niemand een touw kan vastknopen en waarvan hij zelf wellicht ook niks snapt.
(2) Naar analogie van Han de Wit, een schepping van good-old Heere Heeresma

Of hoort. Wij in de polder hebben op de radio de waterstanden, de Finnen luisteren enkele keren per dag naar een opsomming van de weersomstandigheden en de dikte van de ijslaag op de Oostzee. Twintig jaar geleden maakte ik er voor de VPRO dit itempje over.

Bestaat dus sinds mensenheugenis, dit programmaatje, maar vanavond bleek het opeens aangelengd met nog een opsomming… Die van plekken en plaatsen die men in het mooie land van de nog mooiere duizend meren moet mijden. Omdat er geschoten, gepaft, ontploft en ruig met tanks heen en weer geragd wordt. Sinds Finland bij de Navo zit, oefent haar (?) leger massaal… Luister en huiver (de schietoefeningen beginnen na de tune op minuut 5.50) Je hoeft er geen Fins voor te kunnen verstaan om de voorpret in de voorlezing te voelen…

Gibt es Krieg? Nein, es gibt kein Krieg

JoopFinland

Ze begonnen er vanavond het 8-uurjournaal maar weer es mee, de wrochters van het nieuws, en het item besloeg vier minuten. Dan verwacht je toch wel wat. Info over de oorzaak van het item bijvoorbeeld.

Maar we worden al weken voor de gek gehouden met verhalen over vliegtuigen die na een blikseminslag of nog mooier een aanrijding op het platform niks meer kunnen doen, vooral niet naar vakantiebestemmingen vliegen.

Waarna het niet meer over die vliegtuigen gaat en waarom ze aan de grond genageld staan maar over de vlucht die gecancelled moet worden en hoeveel huilie huilie zulks meebrengt voor de boeker van zo’n vlucht.

Honderd jaar burgerluchtvaart en wij moeten geloven dat zo’n machine maanden niet kan vliegen omdat ie boven Majorca door een onweersbuitje is gegaan of op Schiphol door een karretje van de catering is overreden?

Het zou om te lachen zijn als het niet om te huilen was.

Vliegen is sowieso verkeerd. Maar willens en wetens in zo’n kist stappen terwijl je vervoerder de boel grotelijks in de zeik neemt en de autoriteiten al maanden over iets zwijgen...

(JoopFinland)

Dachten ook de meisjes in dit itempje in het Finse 8-uurjournaal (vanaf minuut 2.55, meisjes rond minuutje 4.35). Het tweetal studeert in Duitsland en is op visite thuis. ‘Hoe voelt dit?’ vraagt de verslaggever hoopvol. ‘Eh … een beetje raar eigenlijk …’ komt het onwelkome antwoord.

Werd jongstleden zondag 4 juni uitgezonden ter gelegenheid van de parade die jaarlijks op die dag wordt georganiseerd in grateful memory of de verjaardag van oorlogsmisdadiger Maarschalk Mannerheim.

De kerel nam na de Tweede Wereldoorlog de wijk naar Zwitserland waar ie overleed maar is in Finland elke dag nog steeds en onverbloemd the absolute hero, Hier een gesprekje van hem met zijn beste vriendop YouTube...

Als toerist in Helsinki word je vergast op een rondleiding in meerdere talen, met daaronder het Latijn. Potjeslatijn, kerklatijn, voor een oordeel over de kwaliteit van het gebodene moet u bij een latinist zijn. Maar die zijn er niet meer, roept u, en terecht. Mensen die Latijn begrijpen ook niet meer, vandaar de cynische ondertoon van deze inleiding.
Rolien Créton zou er niet mee zitten. Had de vliegende verslaggeefster van het journaal ooit in haar leven Helsinki aangedaan dan had zij ons, onvoorbereide kijkersters, op de mouw gespeld dat de Finnen eigenlijk Spanjolen, Italianen en Fransozen zijn. Omdat ze in hun tram naar een Latijnse routebeschrijving luisteren.
Welkom in het universum van Rolien, die voor de publieken heul Scandinavië voor ons verslaat maar dat feitelijk doet vanuit Keupenheugen. Zou dat zijn omdat het daar nog redelijk warm is? Of omdat Rolien graag mannetjesputters als Loe Asscher en Joost Eerdmans influistert hoe de Deunen die net als wij zijn hun zwartjes leren fietsen?
In haar bijdrage aan het 8-uurjournaal van gister (tussen minuut 9.35 en 12, zodat u zich het ‘nieuws’ over dooie hipsters in Laos en over die banaan bespaart) had Rolien echter de veilige boorden van de Sont verlaten. We zagen haar terug op Åland. Waar ons nieuwsmeisje zich gelukkig verstaanbaar kon maken. Want op de eilandengroep spreekt men Zweeds, ziet men er Zweeds uit en ruikt het naar Zweden.
Au fond zijn de eilanders dus Zweden. Dat ze officieul bij Finland horen, ach... En het mooie is: de Finnen kijken net zo naar hullie: hun veerboten naar Stockholm heen en terug varen er langs zodat ze in de haven van hoofdstadje Mariehamn -in Finland verboden- snuiftabak kunnen inslaan. That’s it.
De status van Åland is een vergissing van de geschiedenis. Maar de eilanders verdienen goed aan die veerboten. En de Finnen vinden het alleen maar moeilijk dat in hun parlement altijd een afgevaardigde van die eilanders moet zitten. Maar verder is er geen onderling verkeer: een Ålander spreekt of verstaat geen Fins. Dan ben je gauw uitgeluld …
Hoe mooi Rolien verdwaalde in de geschiedenis van de Oostzee! Ze laat een bejaarde een krot presenteren als van hem, nou ja, van zijn opa en oma dan. De brute Russen hadden na ‘45 het krot zomaar geconfiskeerd! Nu had de Finse staat het in beslag genomen en zal het geld dat het nog uit de ruïne wil peuren aan Ukraine geven.
Onze bejaarde gaat echter door het leven onder de naam Ulf Güssner, die opa van hem was een Duitser. Geen toerist of snuiftabaksmokkelaar maar Mitglied van het bataljon SS-ers dat gedurende de oorlog van Hitler tegen Stalin de strategisch belangrijke eilandjes bezette. De Rus confiskeerde dus in ‘45 wat de Nazi’s zich hadden toegeëigend.
Het itempje van Rolien gaat dus over de onteigening door de Finse regering van Russisch onroerend goed in het land. Om met de opbrengsten de wederopbouw van Ukraine te kunnen betalen. Finland is als eerste met deze maatregel gekomen. En zou daarin ook best wel eens allenig kunnen blijven staan.
Was een goeie vraag geweest van Rolien! Waarom de rest van ‘de vrije wereld’ niet doet wat Finland doet. Nou, omdat die rest misschien wel denkt dat zomaar geld sturen naar Ukraine een beetje link is? Stel je voor dat het geld net als de miljarden aan wapenhulp in de diepe zakken van oligarchen komt.
Onze Rolien zit al weer heel wat jaartjes duimen te draaien en rondjes te fietsen in Kopenhagen. Zou het niet de tijd zijn voor een nieuwe standplaats? Laos bijvoorbeeld...
(JoopFinland)