zondag 28 november-2004
Nu we het toch over Engeland hebben: minister van Binnenlandse Zaken David Blunkett ligt zwaar onder vuur. Hij blijkt namelijk drie jaar lang een affaire te hebben gehad met Kimberly Fortier, de uitgeefster van het weekblad The Spectator. Kort voor ze aan de scharrel gingen was Kimberly in het huwelijk getreden met Stephen Quinn, de uitgever van Vogue. Een ménage à trois dus zonder dat Quinn daar overigens iets van wist. Waar gewipt wordt vallen spaanders. Dit keer in de vorm van twee kinderen. Volgens Kimberly zijn ze allebei van Blunkett. Tony Blair’s steun en toeverlaat in destrijd tegen het gebaarde gevaar op Brits grondgebied heeft inmiddels een batterij advocaten op de affaire gezet die Kimberly dagelijks bestoken met lange brieven. Allemaal met dezelfde bottomline: de koters kunnen niet van de minister zijn. Inmiddels is besloten tot een paar DNA-testjes om een eind te maken aan de discussie die sinds kort ook de krantenkolommen teistert.

Hoe lullig steekt zo’n sappige zaak af tegen gelijkgeaard nieuws uit Den Haag. Onze columnist “Zand” kan rustig roepen dat Nederland’s baardbestijder nummer 1 een zuipschuit is en zich tussen de lakens manifesteert met dames van verdacht allooi. En wat gebeurt er? Geen moer. Zo gaat dat in Nederland. Het wachten is op een roddelblad. Net als bij de story over Melkert’s adoratie voor leren attributen. Van die luitjes in Nieuwspoort heb je nu eenmaal niks te verwachten.

maandag 29 november-2004
Er waart in de Britse pers ook een andere versie rond over de affaire tussen de minister van Binnenlandse Zaken Blunkett en Kimberley Quinn-Fortier. Die behelst dat de uitgeefster van de Spectator de hitsige gijlaard na drie jaar gewoon bij de lege melkflessen had gezet maar dat hij zich dat niet had laten welgevallen. Bovendien zou hij het recht hebben opgeëist om zijn (!) kinderen van tijd tot tijd te zien nadat een DNA-test positief voor hem zou zijn uitgevallen.

Kimberley werd daar even niet goed van en verzocht haar ex-geliefde om een time out. Maar Blunkett stond ijzerenheinig op zijnrechten en zou haar kribbig hebben laten weten: “Ik heb de wet aan mijn zijde. En ik kan het weten, want ik heb die wet gemaakt”.

Tijd voor mrs. Quinn om op zoek te gaan naar een zwakke plek onder Blunkett’s gordel. Per saldo geen onbekend terrein voor haar. Zij kwam naar buiten met een heikele story die nog ernstige gevolgen kan hebben voor de politieke carrière van Remkes’ Britse tegenvoeter.

Hij zou er namelijk persoonlijk voor hebben gezorgd dat Kimberley’s Filippijnse kinderoppas een verblijfsvergunning kreeg ruim binnen de termijn van vier jaar die daarvoor staat. Blunkett moet “fuck” hebben gedacht, maar omdat dat niet meer van toepassing was bleef hem niks anders over dan wat triestig het verhaal te ontkennen. Niettemin is door de oppositie al om een officieel onderzoek gevraagd, dus de muziek dreunt nog wel even door.

Kijk, wij zouden ook graag zo’n deuntje willen laten horen. Met name over die drie verdachte dames die met Johan Remkes gekofferd zouden hebben en waarover bij de AIVD een paar overrijpe dossiertjes zouden liggen. Nou, vandaag eerst maar eens een flinke winterwortel halen en vanavond extra hard zingen bij de verwarmingsbuizen. Je weet maar nooit.

dinsdag 30 november-2004
Kimberley Quinn-Fortier is een Amerikaanse. Met een zoontje van twee dat Quinn van zijn achternaam heet maar mogelijk door minister David Blunkett bij elkaar is gewipt. In ieder geval is Kimberley’s koter zo Brits als het maar zijn kan, maar ze wilde hem een Amerikaans paspoort bezorgen toen er een vacantie in Frankrijk op de agenda stond. Samen met haar David, de Goliath onder haar beddensprei. Dus aan wie vraag je om dat even te regelen? Kind kan de was doen. Blunkett ontkent het. Net als haar verhaal dat hij ervoor zorgde dat een politieman voor haar deur werdgezet tijdens de wat roerige 1 mei demonstraties.

Maar hij heeft ondertussen al wel moeten erkennen dat hij zijn ex-geliefde treinkaartjes bezorgde die normaliter voorbehouden zijn aan de echtgenotes van Kamerleden. Verder gaf hij toe dat hij de appetijtelijke Kimberley regelmatig liet ophalen door zijn chauffeur en zijn limo van het ministerie van Binnenlandse Zaken voor ritmische oefeningen in zijn stulp in Derbyshire. Het mag niet maar het werkt wel. En tenslotte moest hij door de knieën voor haar revelatie dat hij haar ouders had gewaarschuwd voor een ophanden zijnde terroristische overval op het vliegveld van Newark in New Jersey toen zij op het punt stonden daarheen te vliegen.

Een man beleeft wat als ie achter zijn apparaat aanloopt. Dat moet onze eigen minister van Binnenlandse Zaken ook hebben vastgesteld bij zijn trips naar Thailand, Johan’s favoriete vakantiebestemming, en Brazilië. En niet te vergeten bij het paalzitten van een stel dames van verdacht allooi, wat door onze columnist “Zand” met een paar zwierige pennenstreken zo fraai aan de openbaarheid is prijsgegeven. Alleen de reactie op zijn artistieke bijdrage is tot nu toe uitgebleven. Maar dat hoort ook zo in een land met een gelijkgeschakelde pers.

woensdag 1 december-2004
Eén gulp in de hand is altijd beter dan tien in de lucht. In Engeland is mede dankzij Tony “Balony” Blair besloten het onderzoek naar Kimberley Quinn’s beschuldigingen aan het adres van minister van Binnenlandse Zaken David Blunkett te beperken tot één onderwerp. Dat David zijn tortel heeft meegenomen naar Spanje voor een heerlijke vakantie op kosten van de belastingbetaler komt niet aan de orde. Dat hij haar heeft voorzien van onreglementaire treinkaartjes evenmin. Dat hij haar ouders van exclusieve informatie heeft voorzien over een terroristisch hersenspinsel ook niet. En dat hij een politieagent voor haar deurhad laten zetten toen de 1 mei-viering wat uit de klauwen liep is blijkbaar ook niet interessant genoeg.

Wat wel wordt nagevlooid is Kimberley’s bewering dat haar kinderoppas door persoonlijk ingrijpen van vriend David wel erg snel een verblijfsvergunning kreeg. Sneller in ieder geval dan luitjes die niet over een werkgeefster beschikten met wie naughty Dave met enige regelmaat het bed liet kraken. Hoewel er nog steeds schrille stemmen opgaan om de zaak op een hoger plan te tillen of zelfs voor de kadi te trekken, zal het hierbij wel blijven. Een sisser.

Maar het is altijd nog meer dan wat hier in Nederland gebeurt. Het is wel lollig dat we dankzij een slippertje van woordvoerder Van Steen nu weten dat de AIVD een paar dossiertjes heeft aangelegd over ónze minister van Binnenlandse Zaken. Maar wat is de inhoud daarvan? Heeft Johan, zoals onze columnist “Zand” reveleerde, inderdaad deelgenomen aan een paar wedstrijden ritmische gymnastiek met een paar verdachte jongedames? En wat voor gevolgen hebben die wedstrijden gehad? Heeft Johan nog iets gelispeld onder de bedrijven door dat niet voor vreemde oortjes bestemd was? Of zijn er misschien beelden geschoten van die wedstrijden die beter niet in verkeerde handen terecht kunnen komen? Mogen we nu eindelijk weten of Johan al doende de veiligheid van de Nederlandse staat in gevaar heeft gebracht? Toch prangende vragen dachten wij. Maar tot nu toe alleen maar een bulderende stilte aan het Haagse front. Terwijl wij toch aanzienlijk meer niveau hebben dan Knevel. Onbegrijpelijk.

vrijdag 3 december-2004
Gisteren werd nieuwe olie op het vuur gegooid dat al meer dan week geleden is opgelaaid rond de Britse minister van Binnenlandse Zaken David Blunkett. De Filippijnse kinderoppas van de door David begeerde Kimberley Quinn heeft namelijk ook een boekje opengedaan over de manier waarop zij ver binnen de wettelijke termijn een verblijfsvergunning versierde. Tegenover de Britse pers vertelde zij dat ze een brief van Binnenlandse Zaken had gekregen waarin werd aangekondigd dat het nog wel een jaartje kon duren voor ze een visum kreeg. Ongerust had ze de brief aan haar werkgeefster laten lezen. Die zei toen dat zeeen vriend had die de zaak wel even zou regelen. Een paar dagen daarna was die zaak voor de bakker. Die vriend kan niemand anders zijn geweest dan Dave. En dat houdt in dat hij stevig naast de bril heeft staan te kletteren. Uiteraard daarbij gesecondeerd door een paar hoge jongens van zijn ministerie. Old boys currant-loaf.

Hoe anders is het gegaan met het vuur dat door onze columnist Zand is ontstoken rond onze eigen minister van Binnenlandse Zaken. Johan heeft volgens hem naast een reeks onschuldige dames tussen de lakens er ook paar afgewerkt die respectievelijk binnen de invloedsfeer van drugskartels en de jihad thuishoorden. De AIVD heeft dat keurig geboekstaafd en houdt zijn hart vast voor meer van dit soort exercities. Al dan niet in Johan’s geliefde Thailand, in Brazilië, de Saunastate in Gorredijk of god mag weten waar. Nu zelfs de zogenaamde roddelpers zich met volle overgave op prins Bernhard heeft gestort zal het Zandvuur wel stilletjes doven. Volgende zaak.

maandag 6 december-2004
Het schandaal rond de Britse minister van Binnenlandse Zaken David Blunkett wordt elke dag verder opgepompt. Volgens de Sunday Telegraph van gisteren zouden twee van zijn topambtenaren op 13 augustus rond de tafel hebben gezeten met zijn hartewens Kimberley Quinn en haar kleine batterij advocaten. Die ambtenaren waren respectievelijk Jonathan Sedgwick, David’s belangrijkste privé-secretaris, en John Toker, het hoofd van de Britse RVD. Vooral de aanwezigheid van die laatste is een staaltje buiten boord plassen van David en daar zijn natuurlijk ook weer vragen over gesteld. Of die berichten juist waren.

Inzet van het gezellig samenzijn zou de erkenning vanKimberley zijn gewest dat haar huwelijk met meneer Quinn in wezen een lege doos was. Die erkenning zou David’s wettelijke positie ten opzichte van zijn kinderen versterken. Haar advocaten zouden volgens het blad de onderhandelingen nauwkeurig hebben vastgelegd. En die zo nodig, waarschijnlijk tegen een frisse vergoeding, met de nodige fanfare naar buiten dragen. Gezellig dus, dit gehannes over de hoofdjes van de kinderen. Van wie er een zelfs nog achter Kimberley’s navel huist.

We beginnen een beetje op die ouwe Romein te lijken die steeds maar riep dat Carthago vernietigd moest worden. Nou zijn we er niet op uit om Johan Remkes te vernietigen, maar we zouden toch wel heel graag willen weten waarom de scabreuze escapades van ónze minister van Binnenlandse Zaken niet voor het voetlicht worden getrokken. Waar ze thuishoren gezien de politieke impact. Of moeten we soms in het Engels gaan schrijven om gehoor te krijgen? Stay tuned.

maandag 13 december-2004
In maart 2003 bracht het Britse blad Private Eye een wat jolig bericht naar buiten. Zo jolig, dat de redactie er in het meest recente nummer opnieuw gewag van maakte. Begin 2003 zocht een inwoner van de Londense wijk Mayfair contact met minister Blunkett van Binnenlandse Zaken met een klacht. Of hij niks kon doen aan de overlast in de straat waar de bewoner zijn stulpje had. Ben je een sloeber uit Westend kan je het schudden met je klacht en word je vriendelijk verzocht je te laten nakijken. Maar woon je in Mayfair wil het blijkbaar nog weleens lukken. Blunkett gaf namelijk opdracht aan de Metropolitan Police om de zaak tot op de bodem uit te zoeken. Het ging ook niet om een kleinigheid. Twee jongens deden nondeju geregeld aan “belletje trek” en daar moest paal en perk aan worden gesteld. Er gingen een paar dienders op pad en die vonden al redelijk snel uit dat het ging om twee leerlingen van de St. George basisschool. Die kregen een flinke schrobbering. Wat dacht je wat! Case closed. Bewoner tevreden. Of liever: bewoonster. Het was Kimberley Quinn. De hoogpolige vloermat van de minister van Binnenlandse Zaken, die hem wat later verzocht om haar kindermeisje met gezwinde spoed een visum te bezorgen.

Ze blijven aan de overkant dus zagen aan de poten van David’s ministerszetel. Met zijn allen. En wij staan daar in ons eentje een beetje lullig met een figuurzaagje te frummelen om de stoel van Remkes te demonteren. Ongelofelijk. Straks gaat ie misschien weer naar Thailand. Op Kerstreces. Nou maar hopen dat er een flink koppel AIVD-ers meegaat, want anders moeten we straks van Zand weer horen dat ie daar met een juf aan het knoeien is geweest die zowel deel uitmaakt van Osama’s inner circle als van een hero-exportbedrijf in Bangkok. Lekker dubbel op. Laten we samen bidden onder de boom. Stay tuned.

donderdag 16 december-2004
David Blunkett heeft de pijp aan Tony gegeven. De druk op de minister van Binnenlandse Zaken om op te zouten was te groot geworden. Vooral het misbruiken van zijn positie om de kinderjuffrouw van zijn vloermat Kimberley Quinn versneld een visum te bezorgen heeft hem genekt. De Britse pers heeft bij de val van de minister een grote rol gespeeld. Zo gaat dat daar.

Zo gaat dat hier niet. Dat de prins der Nederlanden tijdens zijn actieve vertegenwoordigers-carrière her en der heeft rondgenaaid was voor onze nette pers taboe tot hij zelf postuum met een paar resultaten daarvan opde proppen kwam. Nu is de eerste foto van een Amerikaanse tuinarchitecte ineens tussen de vijftig- en honderdduizend euro waard. Wat ons bij de vraag oproept hoeveel de foto’s van de wipmatches tussen die drie “foute” dames en onze minister van Binnenlandse Zaken zouden opbrengen. Toch eens vragen aan die bijdehandjes van de zogenaamde roddelbladen. Puur academisch hoor, want we hebben die foto’s natuurlijk niet.

En als we ze wel hadden gehad zouden onze bladen ze toch niet hebben gepubliceerd. Wij doen dat niet hè. Wij doen dat in een dossier en stoppen het voor honderd jaar weg. Droevig.

zaterdag 5 maart-2005
Over lullig gesproken. Zoals u weet ontstond begin december vorig jaar aan de overkant van het plasje out of the blue een stoot heisa over David Blunkett, de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken. Die kon niet uitstaan dat ie door zijn geheime vloermat Kimberley Quinn bij de lege melkflessen was gezet. David eiste het vaderschap op van Kimberley’s koters. Inclusief een nog ongeboren vrucht van haar schoot. Dat leverde een rel à la carte op. Vooral omdat Kimberley een Tet-offensief begon en een paar licht corruptief riekende activiteiten van David in de persoonlijke sfeer naar buiten tilde.

Het kostte Blunkett uiteindelijkzijn job. Hebben we allemaal al geëxposeerd in eerdere afleveringen van deze serie. Maar daarmee was de gifbeker nog niet helemaal leeggedronken. Sinds gisteren doet namelijk het bericht de ronde in de Britse pers dat de inmiddels door Kimberley geworpen tweede telg niet van David is. Waar een DNA’tje al niet goed voor is. Alle heisa dus voor Jan Dildo en David zit met de brokken.

Dan gaat het hier toch wel even anders. Onze minister van Binnenlandse Zaken kan met een kegel in de Kamer zitten die een kanarie bewusteloos in elkaar laat zijgen, zich blootstellen aan de slopende activiteiten van dames met een dubbele agenda, zich angstvallig buiten bereik houden tijdens de slag op de Antheunisstraat en zich amechtig van het Thaise strand verheffen om als allerlaatste iets tsunamicaals te doen, maakt geen flaus aus. Hij mag gewoon blijven zitten. Pas als ie gaat claimen dat de baby van Femke Halsema van hem is mogen we misschien verwachten dat Johan gewipt wordt. Eerder niet. Wat een land. Wat een pers.