Op 15 november van het vorig jaar besteedden wij in deze rubriek onder het kopje "Peer" al eens aandacht aan de wanhopige pogingen van de gemeente Amsterdam om haar piepkleine aandeel in het mondiale goederen- en grondstoffenvervoer binnen de deur te houden. In februari 1996 tekende de toenmalige VVD-wethouder Edgar Peer in het Canadese Halifax daartoe namens zijn stad een raamovereenkomst met de lokale havenbaron Christos Kritikos. Zij kwamen overeen dat Amsterdam en Christos' onderneming Ceres samen een nieuwe revolutionaire terminal-overslaplaats zouden bouwen in Amsterdam's westelijk havengebied. Uiteraard zou verreweg de grootste financiële bijdrage van de gemeente Amsterdam moeten komen, een slordige 100 miljoen. Dat werd dus lenen geblazen. De herkomst van Christos' aandeel in de kosten is tot nu toe duister. Hij gaf geen toestemming om in de boeken te neuzen. Take it or leave it (zie ook het artikel "De coup van Peer" in De Groene Amsterdammer van 10 juli 1996).
Inmiddels is de bouw van de tegelijkertijd aan twee zijden te gebruiken terminal zo goed als klaar en wordt de Ceres Paragon Container Terminal op 1 juli in gebruik genomen. Het heeft de gemeente in totaal geen 100 maar 280 miljoen gulden gekost. Maar waar gehakt wordt vallen spaanders. Christos' stuwadoorsbedrijf zou tot nu toe zelf ook 100 miljoen hebben bijgedragen. En nog steeds is de herkomst duister. Niet de enige reden om de bilnaad te versmallen. Want je kan een terminal wel openen, maar als zich nog niet een klant heeft gemeld, beginnen de darmen toch alarmerende signalen af te geven. Vooral omdat Christos al in 1996 voorspelde dat Amsterdam per jaar zeker 600 à 650.000 containers zou gaan verwerken. Crofweg tien keer meer dan nu. Als het project kapseist heeft Amsterdam de eerste smoes al klaar: de sluizen van IJmuiden zijn te klein. Ook in dit geval is dus de met haast liturgische fanfare aangekondigde komst van Christos geen aanleiding om in dank de handen hemelwaarts te heffen.

De door de gemeente Amsterdam zwaar gestiekte komst van de Canadees/Griekse Christos Kritikos naar de Westhaven (zie eerste artikel in deze reeks dd. 20 juni jl.) heeft bij heel wat Nederlandse investeerders kwaad bloed gezet. Zo ook bij de bevlogen o.g.-boer Erik de Vlieger van het bedrijf IMCA/Nederlandse Tijdschriften Groep. Erik liet in mei van dit jaar weten dat hij samen met niet nader gespecificeerde andere investeerders ook een containerterminal wilde laten bouwen om de concurrentie aan te gaan met Christos. Die terminal zou moeten verrijzen op het terrein van De Vlieger's "eigen" maatschappij Shipdock, verre nazaat van de door afzichtelijke financiële manipulaties teloorgegane scheepswerf ADM. En voor een prik. Het hele project zou maximaal voor 45 miljoen gulden op poten kunnen worden gezet. Hoe reeël die plannen zijn hangt sterk af van de houding van de gemeente Amsterdam, die per saldo de nodige vergunningen zal moeten afgeven aan in wezen een potentiële concurrent. Dat heet in plat Amsterdams "in eigen zak schijten" en daar zal de club van Job slechts bij zeer hoge nood toe overgaan.
Op 14 juni jl. lanceerde de ook in de horeca actieve De Vlieger nog een spectaculair initiatief... Samen met opnieuw niet nader gespecificeerde investeerders wil hij een cruiseschip in de haven van Amsterdam afmeren. Het gaat om de ss. Rembrandt die in Freeport op de Bahama's aan de ketting ligt na hep faihlissement van de laatste eigenaar. Erik en zijn kornuiten hebben al een bod gedaan en willen na de definitiave aankoop het schip ombouwen tot een hotel annex cultureel centrum (zie voor Erik's Maecenasbevliegingen ook het artikel "Terp van Tijn" in De Morgenster). Op eigen terrein: Shipdock. Ook voor dit plan barstte in het gemeentepaleis aan de Amstel niet direct een spontaan carnaval los. En dat was eigenlijk ook al het geval bij het oplaten van De Vlieger's lokale media-ballon in november van het vorig jaar. Toen maakte IMCA/NTG bekend binnen een paar jaar de hoofdstad te willen verrijken met een commerciële televisiezender die dagelijks de inwoners van de nodige entertainment moet voorzien. Een uiterst nijver baasje dus die Erik, op verschillende terreinen. Maar er zijn geruchten. Stay tuned.

Onlangs liet Justitie in Amsterdam weten dat er al geruime tijd een onderzoek aan de gang is tegen de hoofdstedelijke o.g. boer mr. Willem Endstra. Dat is lachen. Want eigenlijk duurt dat ondarzoek al zeker tien jaar en Justitie heeft in die periode tegen Willem net zoveel gescoord als Waterreus voor PSV. In 1992 kwam zijn naam voor het eerst heavy in het nieuws toen een toen nog vol in bedrijf zijnde IRT-eenheid binnenviel in Willem's wasserettekantoortje. Uit het verzamelde materiaal bleek ondermeer dat hij centjes beheerde van een niet onbelangrijk xtc-consortium, waarvan de top inmiddels eveneens wat eenvoudiger behuisd was geraakt. De wasserettebeheerder kwam met de overheid tot een vergelijk, betaalde een boete die in een goedkope lachfilm thuishoort, snoot even zijn neus en ging verder met zijn werkzaamheden. Het beleggen van al dan niet ontdeugend geld in onroerend goed. Vooral in Amsterdam. Overigens was in Willem's papierwinkel ook een keurig uitgewerkt plan gevonden voor een commerciële radiozender in de hoofdstad, maar daar kon niemand fatsoenlijk chocola van maken (zie ook het artikel "De bende van Big" in de Groene Amsterdammer van 15 mei 1996).
Begin februari 1995 rolde het op instorten staande IRT na een langdurige voorstudie nog een omvangrijke hashclub op. Opnieuw viel aan financiële zijde de naam van Endstra. Maar ook dit keer had Justitie te weinig wol om voor hem een celhansopje te breien. Blijkens de recente berichten vormde dat voor Justitie geen reden om af te haken.

Nou daar ligt ie dan. De aan twee zijden bruikbare containerhaven van de gemeente Amsterdam en de Canadese havenbaron Christos Kritikos. Per 1 juli geopend en geen schuit te bekennen. De gemeente zelf heeft 280 miljoen gulden in het project gestopt (zie ons bericht van 20/6 jl.). En verwacht dat binnen een afzienbaar aantal jaren 650.000 containers per jaar in het novum aan het Noorzeekanaal zullen worden afgewerkt. Maar wie dat gelooft heeft teveel in de Efteling rondgedwaald. Het grote probleem is volgens insiders misschien niet containers met een doorvoerbestemming naar Mokum te lokken. Het grote pro@leem is het krijgen van een retourlading. Amsterdam zelf beschikt in de regio over een onvoldoend aantal grote bedrijven om aan de bulk van die vraag te voldoen. En geen enkele reder ziet zijn schepen graag leeg uit een haven vertrekken. Als de gemeenteraad een paar mensen uit de praktijk had geraadpleegd was dit gat in het project direct boven gekomen. Maar wie het oor teveel te luisteren legt bij projectontwikkelaars en hoge ambtenaren loopt een goede kans doof te worden voor de werkelijkheid. Om nog maar te zwijgen over Christos, wiens naam aan de Amstel onderhand geheiligd lijkt te zijn geraakt...

[vorige deeltje uit deze serie dateert van 3 juli j.l.] In november van het vorig jaar ontving de Soedanese zakenman Mohammed Suleiman al- Nalfi een verrassend verzoek. Of hij op korte termijn naar Amsterdam wilde komen. Daar kon hij een prima baan krijgen. Voor een vliegticket was al gezorgd. Al-Nalfi bedacht zich geen twee keer. Sinds het vertrek van zijn voormalige opdrachtgever Bin Laden naar Afghanistan waren zijn zaken er gaandeweg op achteruit gegaan. Weliswaar functioneerde het door hem opgerichte Taba Investments aan de McNimrstreet in Khartoum nog steeds naar behoren, maar zijn leidinggevende rol binnen dit financiële bolwerk van Al Queda was al lang daarvoor overgenomen door Khalid Ali Waleed. Toen Al-Nalfi een tussenlanding maakte in Kenia op zijn trip naar Amsterdam werd hij door agenten van de FBI gevat en naar New York overgebracht. Daar werd hij vier maanden lang dag in dag uit verhoord zonder dat iemand verder wist van zijn aanwezigheid in de VS. Pas op 23 maart jl. werd hij voorgeleid. Hij werd ondermeer beschuldigd van het inrichten van de financiële basis van de terroristische organisatie Al Queda in Soedan en van wapensmokkel ten behoeve van die organisatie. De zaak van het OM leunde zwaar op de verklaringen van Jamal Ahmed al-Fadl. Een familielid van Al-Nalfi die eveneens voor Al Queda en Taba Investments had gewerkt, maar Amerikaanse eieren voor zijn geld had gekozen en sindsdien optrad als "kroongetuige" (zie ook het bericht "ABN/AMRO en Al Queda" van gisteren).
De arrestatie van Al-Nalfi vormde het uitpunt van een sting-operatie van de FBI, die naar alle waarschijnlijkheid dankzij de informatie van Al-Fadl precies wist hoe diens familielid naar Amsterdam kon worden gelokt. Bovendien was een baan in Amsterdam voor Al-Nalfi blijkbaar geen verdacht aanbod.
Dat strookt aardig met het bericht van een paar weken geleden dat Al Quedra in onze hoofdstad al geruime tijd drugsgelden zou witwassen en het vervolgens zou hebben geïnvesteerd in de noodlijdende scheepsbouw en een maritiem sleepbedrijf. Het moet voor de FBI een fluitje van een dime zijn geweest om uit te vinden welke bedrijven in de bewuste sector van het Amsterdamse bedrijfsleven in de jaren negentig een financiële injectie hadden gekregen en daarna waren weggereden uit de intensive care of een plotselinge bloei doormaakten. Vooral omdat het aantal bedrijven in die sector miniem is. Daarna moet het voor de Amerikaanse rubberzolen niet al te moeilijk meer zijn geweest om een haring voor Al-Nalfi's tent te hangen en hem op die wijze eruit te lokken. Tot nog toe weten wij niet om welke Nederlandse ondernemingen het gaat, maar we hebben wel degelijk een donkerbruin vermoeden. En we zetten deze serie zeker voort.

Hoezeer de Bin Laden-clan verbonden is met westers grootkapitaal hebben wij in deze rubriek hier en daar al uit de doeken gedaan. Zo haakten wij in het artikel "IJ, IJ" aflevering 5 in op berichten uit de internationale pers dat Osama's club Al Queda in Amsterdam een deel van zijn kapitaal zou hebben belegd in de scheepsbouw en een maritiem sleepbedrijf. Nu is er in Mokum wat die scheepsbouw betreft maar één werf die daarvoor in aanmerking komt: Shipdock, op het vroegere terrein van de Amsterdamsche Droogdok Maatschappij. Tegenwoordig eigendom van de in 1991 in het leven geroepen en sedertdien enorm gegroeide vastgoedtak van de Imca Group, die wordt aangevoerd door de Haarlemse naaimachinefabrikant en kunstliefhebber Erik de Vlieger.
Een andere opzienbarende connectie tussen het Bin Laden-imperium en het verderfelijke westerse grootgeld is de franchise-overeenkomst die de Saoedische muslimfamilie heeft gesloten met de wereldwijd opererende Hardrock Café-onderneming van de Londense Rank Group. Die deal geeft de familie het recht om als vertegenwoordiger van de Britse groep op te treden in Saoedië zelf en het hele Afrikaanse continent. Ook op dit terrein bevinden de Bin Ladens zich overigens in niet al te best gezelschap. Zo is het Hardrock Café-gebeuren in Antwerpen bijvoorbeeld van de grond getrokken door het illustere Nederlandse duo Arie Hommel en Marinus Huis in 't Veld, die beiden in de Amsterdamse schaduwwereld hun sporen hebben verdiend en om die reden al menigmaal in onze kolommen zijn opgedoken (zie bijvoorbeeld het artikel "Van oude koeien en troebel water" in Kleintje Muurkrant 336 en aflevering 8 van onze serie "Hardhout met een luchtje" eerder op deze site).
Grappige bijzonderheid in deze context is nog dat elders in het Antwerpse uitgaansimperium van Hommel en Huis in 't Veld de bal wordt hooggehouden door ene Richard Peter Witschge.
Een andere opvallende naam in de wirwar van BV'tjes rond Hardrock Café is die van mr. Frits Salomonson. De gevallen engel uit het Nederlands koninklijk paleis, die samen met Arie Hommel menige hoge zee in de Golf van TextLite heeft getrotseerd. Old soldiers never die. Stay tuned.

Een week geleden vonden wij Hard Rock Café Antwerp nog ergens terug in een van de teksten op de site van de mondiale franchiseverschaffer in Londen (www.hardrock.com). Inmiddels is de naam van het door het Nederlandse duo Hommel-Huis in 't Veld bestierde café helemaal van de site verdwenen. Dat verwonderde ons en we zochten contact met de Hard Rock Café-organisatie met de volgende vraag:
"I'm almost sure that somewhere on you site Antwerp is mentioned as one of the cities in the world where you can find an official Hard Rock Café. Can you help me?".
Het snelle antwoord was afkomstig van Gretchen Torrence van de afdeling Customer Care:
"That café has now been closed for about a year. I am sorry for any confusion".
Dat ontlokte bij ons de vraag: "Did it belong to your franchise-chain and why was it closed?"
Gretchen: "Yes it did belong to us and I'm not sure why it closed, since it was before I started working here. I think it was because of some franchise issues. Keep rocking".

Eind vorig jaar dus einde Hard Rock-oefening voor Arie en Marinus. Niet hun eerste tegenslag. TextLite en de dancing It liggen nog vers in ons geheugen. En in ons archief stapels artikelen over hun mogelijke betrokkenheid bij witwassen, drugshandel en ander ongerief. Dat maakte het blijkbaar noodzakelijk om een deel van hun activiteiten te verleggen naar de grootste havenstad van onze zuiderburen. Want ze blijven rocken. Maar wij ook.

Op 1 november jl. meldden wij in het artikeltje IJ, IJ aflevering 7 iets over de achtergronden van een zakelijk conflict rond het Hard Rock Café in Antwerpen. Nieuwsgierig geworden wilden we ook wel eens weten hoe het ging met het filiaal in Amsterdam. Het hemd is nader dan de rock.
Bij de Kamer van Koophandel bleken de betrokken dossiers al langdurig in bewerking. Kan. Maar we hoorden ook links en rechts dat al geruime tijd een breed politieonderzoek aan de gang was naar uiterst dubieuze zaken in onze hoofdstad waarbij ook het Hard Rock Café betrokken zou zijn. Tijd om ons opnieuw te wenden tot onze vriendin Gretchen Torrence bij de Customer Care van de overkoepelende internationale Hard Rock-organisatie. Refererend aan de gebeurtenissen in Antwerpen.

KM: Could you tell me what caused the closure of Hard Rock Café in Antwerp. Selling drugs or worse?
Gretchen: To be honest I really don't know. I was told there were franchise issues, so that could be a number of things.
KM: Is there anybody in the know within your company?
Gretchen: If there is, they probably wouldn't be able to give you any information other than what was on the "press releases"section of our website. It could cause too many legal issues, especially if it was something that was unsubstantiated.
KM: I heard that our police is targeting your outfit in Amsterdam for more or less the same reason as in Antwerp. Is your management aware of that, seeing the current changes in the files of the Chamber of Commerce here?
Gretchen: I am sure that they probably are. I was told by the CEO that their franchise agreement was revoked by Hard Rock Café International Inc. for business reasons.

Het is meteen duidelijk waarom de dossiers van Hard Rock Café Amsterdam zo langdurig in revisie zijn. Amsterdam heeft naar het zich laat aanzien dezelfde problemen als Antwerpen vorig jaar. En is zijn licentie kwijt. Waar zijn de tijden gebleven dat sex, drugs en rock'nroll nog gewoon bij elkaar hoorden?

17 december 2001

Volgens de Britse pers is president Bush vorige maand in Washington tot overeenstemming gekomen met zijn Yemenitische collega Ali Abdullah Saleh over het leggen van een bommentapijt in het ondoordringbare noorden van diens land. Daar bevinden zich namelijk trainingskampen van Osama bin Laden's terroristenvereniging Al Qaida en leden daarvan worden door Bush verantwoordelijk gehouden voor het veroorzaken van een gat in de romp van de USS Cole op 12 oktober 2000. Voorwaarde is wel dat in Afghanistan het politieke evenwicht is hersteld, de rest van de wereld eindelijk is uitgelachen over Osama's videotape en mevrouw Borst de toegang tot Nieuwspoort is ontzegd. Tijdens geallieerde dinertjes na de presidentiële Yemen-deal zou zijn afgesproken dat de Britten ditmaal het tapijt zullen mogen leveren. Blijkbaar gaat het hier toch om walk-over tegen een tegenstander uit de tweede divisie.
Dat Saleh iets terugkrijgt voor zijn toestemming voor het platgooien van een deel van zijn territorium is duidelijk. Wij zouden zelf de Britten ook geen toestemming geven om zonder een redelijke compensatie bijvoorbeeld de laatste communistische cellen in het noorden van ons land te ruimen. In dat licht is het uiterst interessant dat het Nederlandse bedrijf Figee een paar dagen geleden na twee jaar onderhandelen toestemming heeft gekregen voor het installeren van een stel containerkranen in de haven van Aden. Figee's huisbank ING weigerde garant te staan voor de internationale betalingen, omdat die in gevaar konden komen door een Amerikaanse vergeldingsactie in verband met de gestoofde Cole. Maar de Staat der Nederlanden schoot te hulp. Zonder twijfel na overleg met Washington. De nog altijd niet in burka gehulde juf Herfkens heeft nu het project tot een staaltje ontwikkelingssamenwerking gebombardeerd en gaat het ordertje van 32 miljoen voor de helft subsidiëren. Er moet hier toch een flink uit de kluiten gewassen adder onder het gras zitten, want Figee maakt onderdeel uit van IMCA, het zakenimperium van de Haarlemse naaimachinefabrikant Eric de Vlieger. En daarover hebben wij in deze serie ook in verband met Osama al het nodige geschreven. Daar gaan we weer: Wordt vervolgd.

Wees eerlijk, wij hebben in het recente verleden al heel wat aandacht besteed aan Willem Endstra. Een man die er al jaren van wordt beticht avontuurlijk verdiend kapitaal te beleggen in onroerend goed. Gisteren raakte de beer los toen bleek dat er ruzie was uitgebroken tussen Willem en zakenpartner John Mieremet, een van de laatsten van Bruinsma’s Mohikanen. En waarover ging het? Tuurlijk, geld. Zo’n 200 miljoen aan o.g. En dat zit in hun gezamenlijke onderneming Heerfur BV. Een in 1972 geactiveerde vennootschap waarvan de enige aandeelhouder de in Amerika wonende mevrouw Westberg-Heertje was. Heertje? Dat zal toch geen familie zijn van professor Heertje, de man die de Clickfondsaffaire op gang bracht? Nou, laat ook maar even. Heerfur maakt nu al weer jaren deel uit van de veel grotere ook al Amerikaans klinkende California Properties BV. Omdat Johnny zijn zakenpartner ervan verdenkt achter een mislukte aanslag op zijn leven te zitten wil hij uitstappen en eist 50 miljoen op. Nou, dat klinkt niet onredelijk. Maar Willem ziet dat niet zitten. Ernstig conflict dus en dat is nu zo uit de hand gelopen dat Mieremet heeft laten weten openheid van zaken te willen geven over wat er zoal via Willem’s wasserette is witgewassen. Binnen die winkel zijn ook op het oog keurige zakenlieden actief. Over het algemeen uiteraard o.g-boeren. Het is gek, maar wij menen in ieder geval één daarvan te kennen (zie eerdere afleveringen van deze serie). Heerfur beschikte overigens nog niet zo heel lang geleden over postbusadres 1012 in Wassenaar. Dat hoort bij de in 1990 van de grond getrokken FTC Trust BV aan de Kerkeboslaan 1. FTC? Had dat iets te maken met Financial Trading and Consultancy, het Londense beleggingsvehikel van de toen nog hoog op het paard zittende Clickfondsridder Eddie Swaab? De man die in 1997 zijn optrekje aan de Amsterdamse PC Hooftstraat als de sodemieter verruilde voor zijn andere adres in Zwitserland om te voorkomen dat ie gearresteerd werd wegens onoirbare praktijken op de beurs? Wij hebben het kantoor gebeld, maar we hadden net zo goed kunnen vragen of de aarde plat was. Jammer. Een link vast te stellen tussen Endstra en Swaab zou wel lekker zijn geweest. Zoiets als California soep maar dan lekkerder.

Bij de berichtgeving van gisteren over het grimmige conflict tussen John Mieremet en Willem Endstra zijn we wel heel gemakkelijk heengelopen over de 50 miljoen die John (en zijn vrouwtje) uit Heerfur wil trekken. Want die 50 miljoen ligt uiteraard niet in een silo met losse dukaten waar Willem elke ochtend à la Dagobert Duck een duik in neemt. Het zit in onroerend goed en/of grote bouwprojecten. En om dit soort zaken direct van een legaal verfje te voorzien gooit Willem er een fors hypotheekje tegenaan of sluit een leninkje. De laatste tijd naar verluidt vaak bij Duitse banken. Dat geld steekt hij dan weer in andere projecten enzovoort enzovoort, waardoor zelfs voor professionele speurneuzen een knap ondoorzichtig geheel ontstaat. Als iemand dan ineens 50 miljoen eruit wil trekken kan dat ernstige schade aan het bouwsel toebrengen. Kijk, en dat kunnen Willem en het gezelschap dat hij vertegenwoordigt nu even niet gebruiken. Zo waren zij recentelijk betrokken bij de overname en mogelijk in een later stadium de herinrichting en exploitatie van het vroegere militaire vliegveld Laarbruch, net over onze oostgrens. Tot de Duitse autoriteiten daarvoor een stokje staken wegens Endstra’s vermeende rol op de achtergrond bij de moord in mei 2001 op de Breda’se gebroeders Driesen (de Daltons). De Amsterdamse financier moest zich uit het veelbelovende project terugtrekken. Officieel. Maar er zijn meer wegen die naar Niederrhein leiden. Verder is bijvoorbeeld zijn onderneming Kirsten Haven druk doende geweest om in de haven van Amsterdam een nieuw distributiecentrum voor Nedlloyd op te trekken waarin ook voor IBM een rol was weggelegd. Willem’s good old Convoy Vastgoed, dat in het grijze IRT-verleden een paar maal prominent de pers haalde, was actief bij de nieuwbouw van Hoogendijk’s Visverwerking in Vlaardingen en in opdracht van Damco Maritime bij een 15.000 m2 metende opslagplaats voor gevaarlijke stoffen in het Botlekgebied. Gevoegd bij de aanleg van opslagruimtes voor cacao met een oppervlakte van een kleine 100.000 m2 in de Amsterdamse Amerikahaven (America Warehousing Harbour) en wellicht zijn financiële participatie bij de enorme uitbreiding van de havenfaciliteiten op de terreinen van Amsterdam Westpoint van zijn Laarbruch-partner Hans van de Lande en je krijgt een beetje beeld van de geweldige expansiedrift binnen Endstra’s imperium. Een imperium dat dus volgens Johnny Mieremet voor een belangrijk deel met avontuurlijk geld is opgebouwd. Nieuwe enquête?

In aflevering 14 van deze serie (dd. 6 mei 2002) preludeerden wij al op een proces dat vandaag op Curacao van start gaat. Het is gericht tegen advocaat Lesley Franklin. Het OM denkt voldoende bewijzen te hebben vergaard over diens betrokkenheid bij het witwassen van coke-opbrengsten in Nederland en bij onze oosterburen tussen maart 1999 en november 2001. Het proces maakt deel uit van de zogenaamde “Campo Allegre-zaak”. Vernoemd naar de hoerencompound van Giovanni van Ierland die zijn sexgelegenheid zou hebben gebruikt als etappeplaats voor de cokesmokkel en het witwassen van de opbrengst daarvan, ruim drie miljoen gulden. Van Ierland wordt door het OM dan ook als medefirmant van Franklin beschouwd. Campo Allegre is al vaker in het nieuws geweest in relatie tot drugssmokkel. De echtgenote van voormalig eigenaar Frans Vlietman ging namelijk ook al eens achter het gaas wegens hetzelfde delict. Naast Campo Allegre exploiteerde Vlietman samen met de Amsterdamse notaris Bennink Bolt in die tijd ook een hotel en een zeiljacht waarmee naar verluidt zelfs voormalig Slavenburg-advocaat en minister van Justitie Korthals Altes uit spelevaren werd genomen.
Ook nu worden een stel Nederlanders van assistentie verdacht: de Amsterdamse advocaten Zeegers en Rieske. Beiden behoren zij tot de entourage van Willem Endstra die recentelijk door een leidinggevend figuur uit onze hoofdstedelijke scene werd omschreven als onderwereldbankier en belegger van frivole gelden. Je moet wat in deze barre tijden.

Gisteravond laat kwam NOVA naast ons lopen. Het teeveeprogramma bracht naar buiten dat er een innige relatie bestaat tussen het hoofdstedelijke zakenduo Willem Endstra/Klaas Hummel en het in Hoevelaken gevestigde Bouwfonds. Die relatie manifesteerde zich vooral in het krediet waarover het ondernemende tweetal in ieder geval tot januari 2002 kon beschikken bij de volle dochter van de ABN/AMRO: 600 miljoen piek. Verder leek het Bouwfonds de rol van Sinterklaas te vervullen bij gezamenlijke transacties. Op het oog kregen Endstra en Hummel steeds de inhoud van de hele (geld)zak en het fonds een schamele pepernoot. Maar in de Raad van Bestuur en de Raad van Commissarissen van dit soort ondernemingen zitten nooit liefhebbers van pepernoten. Dus ergens zit er een roedel konijnen in een grote hoed. Het kan haast niet anders of er is net als bij de bouw sprake geweest van een schaduwboekhouding, waarbij bedragen tegen elkaar werden weggestreept. Bovendien moeten Willem en Klaas bij een dergelijk formidabel krediet toch zekerheden hebben gesteld. Kijk, en dan gaan onze gedachten onwillekeurig toch weer terug naar de eerste helft van de jaren negentig toen bij het zogenaamde diamantkantoor van de ABN/AMRO in de Amsterdamse Sarphatistraat met de regelmaat van een Breitling-horloge lieden uit het avontuurlijk milieu kwamen binnenstommelen met koffers vol florijnen. Voor een deposito op een nummerrekening. Misschien voor Willem en Klaas inmiddels een wat al te ordinair vehikel als zekerstelling. Maar poen is poen. En een andere Willem zong het al: Je weet niet half wat je allemaal met poen kan doen. Endstra zou nu door Justitie verdacht worden van valsheid in geschrifte, heling, verduistering en bedrog. Of het ooit tot een proces komt is echter de vraag. Want zoals uit zijn banden met het Bouwfonds al blijkt heeft hij friends in high places. En als hij samen met Klaas gaat schuiven, dan schuiven ook een stel van die friends mee. We zouden bijna zeggen vergeet het. Maar we zijn eraan gewend om tegen de stroom in te roeien.

Het bureel van de voor het grote publiek vrij onbekende Endstra-partner Klaas Hummel bevindt zich op het Amsterdamse Museumplein 1. Dat deelt hij met IJsbrand Broere. Eigenaar van een bouwbedrijf en eveneens jarenlange Endstra-paladijn. Op dat adres staat een reeks BV’s geregistreerd. Een daarvan is voor ons buitengewoon interessant: PPM Delco. Enig aandeelhouder daarvan is Delco Investments NV op Sint Maarten. Die NV wordt bestuurd door First Independent Investment Services NV (FIIS) op Curacao. Bent u er nog? Goed, want nu wordt het voor ons pas echt interessant. FIIS wordt namelijk gerund door de Zwitser Antoine Roger Schaller en als bestuurder treedt op... Gerrit van Riemsdijk. De stichter van de Zwitserse Bank Cantrade waar al in de jaren tachtig vanuit Nederland driftig zwart geld (vaak cash) werd gedeponeerd. Gerrit’s zoon Dirk nam later de fakkel van zijn vader over maar bemoeide zich ook met het onderbrengen van de bij hem gedeponeerde gelden via het beleggingsvehikel Experta Verwaltung. Zowel de naam van Cantrade als die van Experta kwamen voorbij in de marge van de Clickfondsaffaire. Haast ongemerkt. Maar ze ontsnapten niet aan de aandacht van Kleintje Muurkrant. En zij kwamen uitgebreid aan bod in de artikelen "De achterzijde van het beursschandaal" (Kleintje # 327), “Retourtje Cantrade” (Kleintje # 346) en “Bank Cantrade en de ABP-affaire” (in De Morgenster). Echt iets voor de fijnproevers.

Mr. R.F.Beijne voelde zich begin augustus van dit jaar behoorlijk afgezeken. Samen met nog een stel buren in de Amsterdamse De Lairessestraat. Hij dreigde namelijk de nieuwe vice-consul van Afghanistan als bovenbuur te krijgen en dat pikte hij niet. Vooral vanwege het veiligheidsaspect. Allerlei lieden zouden in de nieuwe situatie de trap opsloffen om langs zijn deur bij het hoger gelegen consulaat te komen. Toen de vice-consul zich dan ook samen met makelaar Sabel op nummer 55 meldde om zijn nieuwe optrekje te bezichtigen stuitte hij direct op een niet al te welvoeglijke tirade van Beijne. Voor de vertegenwoordiger van Kabul voldoende om aan zijn stutten te trekken en voorlopig af te zien van de hem toebedachte ruimte. Maar Beijne nam het zekere voor het onzekere en maakte om de komst van het consulaat definitief uit de boeken te krijgen op 16 augustus jl. een kortgeding aanhangig tegen de sedert 1991 economische eigenaar van het pand: Finoren Holding BV. Naast de hierboven vermelde bezwaren voerde Beijne ook aan dat Finoren op de bewuste etage al begin juni aan de herinrichting was begonnen voordat de onderneming daarvoor van de gemeente toestemming had gekregen. De verdieping had bovendien volgens de verbolgen advocaat een bestemming als woonruimte en niet als bedrijfsruimte. De rechter zag dat anders en stelde Beijne een paar dagen geleden in het ongelijk. Afgezeken moet een te zwakke term zijn voor zijn huidige gemoedstoestand.
Hoe dan ook, het lijkt erop dat de eigenaar van Finoren zeker al begin juni in onderhandeling was met vertegenwoordigers van Afghanistan in verband met een passende werkruimte voor de vice-consul. Wie ze met elkaar in contact heeft gebracht mag de lieve Allah weten. Tenzij ze elkaar al kenden uit vroeger tijden toen Foead Abbas als vertegenwoordiger van de Pakistaans/Afghaanse drugslord Haji Ayub Afridi hoogtijdagen kende in de Amsterdamse scene en een meer dan welkome klant was bij de ABN/AMRO. Dezelfde Afridi overigens die eind vorig jaar na de machtswisseling in Kabul door de Amerikanen weer in het zadel is geholpen om de heroïnestroom naar Europa opnieuw op gang te brengen (zie Een kwalijke deal in Pakistan van 16 december 2001). O ja, we zouden het bijna vergeten te vermelden: Finoren is een BV waar Willem Endstra al jaren aan de touwtjes trekt.

De door NOVA voor het voetlicht getrokken romance tussen het Bouwfonds en Endstra cs. is in mei 1997 ook al eens publiek gemaakt. Het jaar daarvoor had een combinatie van ondernemingen waarvoor de Amsterdamse “onderwereldbankier” de regie voerde op 9 mei het “Bouwfonds Woningbeheer” overgenomen van Interim BV (een werkmaatschappij van het Bouwfonds). Inclusief de directeur en netjes met toestemming van het Ministerie van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieu. Vooral de term “volkshuisvesting” is in dit verband uiterst ironisch, vooral gezien de gebeurtenissen die volgden. De naam Bouwfonds Woningbeheer werd een maand na de overname door de Endstra-equipe vervangen door Gravendam Woningbeheer en onder die naam kwam de onderneming een jaar later minder vleiend in het nieuws. Met name in het noorden van het land. Want bij bovengenoemde overdracht verwierven Endstra cs. ondermeer 240 premiehuurwoningen in Groningen, die ook onder het voorafgaande regime al stevige onderhoudsachterstand hadden opgelopen. Dat werd in de loop van 1996 alleen maar erger en leidde zelfs tot forse leegstand. De betrokken woningen vielen onder de uit 1982 stammende Dynamische Kostprijs subsidie (DKP) van het Rijk, die het investeren in de huursector interessant moest maken. Nou zijn Endstra en lieden in zijn orbit niet erg dynamisch in het opknappen van woningen in volksbuurten, maar wel in het meepikken van smakelijke granen in die sector. En hoe toevallig, in 1996/1997 sondeerde het ministerie van VROM net bij de grote beleggers in de landelijke woningsector over een afkoop van die DKP-regeling voor zo’n 50.000 gulden per woning. En dat zou Endstra’s gelegenheidscombinatie hebben gespekt met 12 miljoen gulden. Zonder er iets voor te hoeven doen. Er ontstond echter commotie over de kwestie die zelfs leidde tot het roepen van foei in de Tweede Kamer, schriftelijke vragen en van verschillende kanten het aankondigen van officiële onderzoeken. Sindsdien hebben we daar niet veel meer over vernomen. Maar wat wil je.

De Telegraaf vermeldt vandaag het volgende hoofdstuk uit de John Mieremet-saga die tot stand is gekomen uit een genoeglijk samenzijn tussen verslaggever John v.d. Heuvel en het enige nog in leven zijnde lid van het duo Spic & Span in diens Belgische optrekje. Maar wel weer een vaag hoofdstuk waar je niks mee kan. Volgens Mieremet ontwierpen hijzelf en zijn in 2000 doodgeschoten makker Sam Klepper een paar jaar geleden samen met Willem Endstra en oud-Heinekenontvoerder Willem Holleeder een campagne om flink in de kluiten zittende zakenmensen onder druk te zetten en vervolgens uit te schudden. Spic en Span zorgden voor de druk, de twee Willems voor het schudden. Vaak ging het om o.g. boeren, soms ook om andere zakenlieden. En dan niet via gesleep met een zootje ordinaire bundels florijnen in een even ordinaire Samsonite, maar meestal via gefingeerde leningen voor één van Endstra’s op stapel staande projecten. De door Mieremet genoemde zakenlieden werden door V.d. Heuvel benaderd maar die ontkenden of weigerden commentaar. Goh. Een van hen gaf toe dat hij onder druk was gezet. Maar die had de zaak geregeld via zijn eigen contacten in de onderwereld en wilde zijn naam niet in de krant. Tsss. De politie wist wel het een en ander maar wilde verder niks zeggen. Oeps. En Endstra en Holleeder ontkenden het hele verhaal. Jeetje. Dus dan moet je gaan raden. Is bij Erik de Vlieger misschien een arm achter de rug gedraaid? Heeft Cor Zadelhoff een klop op de deur gehad? Of Jacobus Recourt, die volgens een hardnekkig verhaal al in de eerste helft van de jaren negentig van heel dichtbij een pistool heeft kunnen bestuderen? En wat moeten we in deze context denken van de Jaguar van voormalig Hiltonbar-tijger en it-goochelaar Willem Smit, waarvan op 31 mei 1999 de ramen werden verbrijzeld en de zitting van extra luchtgaten werd voorzien? Kortom, zo wordt het niks. Heeft iemand misschien het telefoonnummer van Mieremet? Dan bellen we hem zelf wel.

Aan de Rietgans in het Noordhollandse Broek op Langedijk huisde tot voor kort een bizarre verzamelaar die luisterde naar de naam Van der Noll. Hij verzamelde namelijk geen bloemen, vogels of kinderen maar hele reeksen BV’s, stichtingen en andere surprises. En hij verdiende daar nog wat centjes ook mee. Zo was in het rustieke dorpje bijvoorbeeld de stichting De Witte Kameel ondergebracht. De bultenaar had twee verzorgers die beiden vrij recentelijk ruw van ons zijn weggenomen: de gebroeders Driesen uit Breda. In de regio vooral bekend geraakt door de fanfares over “hun” mega sportaccomodatie in Breda waarvan nog geen tegeltje hun eigendom bleek te zijn. Alle tegeltjes waren van Willem Endstra.
Via hun trouwe viervoeter in de stal aan de Rietgans kochten de Driesens ooit wel zelf voor een miljoen gulden de sigarenhandel Insulinde op de hoek van de Breda’se Grote Markt en de Veemarktstraat. Ze hadden er ook al kopers voor: twee renteniers op Aruba. Die kochten al rentenierend het sigarenpand voor een half miljoen meer. Maar een kameel moet ook eten. Net als zijn baasjes. Die half miljoen surplus werd afgerekend met certificaten aan toonder van een onduidelijke NV op Curacao. Vreemd, maar bij het lezen van zoiets krijg je toch al gauw een licht aroma van Witte Reus in de neusgaten. De Driesens hadden naast hun kameel ook nog een stel BV’s in Broek op Langedijk gestald, waarvan Immowoert de bekendste werd. Maar ook anderen hadden het pad naar de Rietgans gevonden. Zo stonden daar bijvoorbeeld eveneens de H en F BV’s geregistreerd. Tot iemand het beter achtte ze te ruimen. BSE, mond en klauwzeer, er waart van alles rond op het platteland. Hoe dan ook, één BV ontsnapte aan de slachting. Maar die was dan ook ondergebracht op Museumplein 1 in onze ludieke hoofdstad. Het adres van de Endstra-paladijnen Hummel en Broere. En daarmee leggen wij dus via Broek op Langedijk een onbekend lijntje bloot tussen de Driesens en Willem Endstra. Een ander lijntje is eventueel te construeren via de Amsterdamse advokaat A. Zeegers, die door de pers ook al aan Endstra is gekoppeld. Zeegers zwaaide in een nog niet al te grijs verleden via zijn Solid State Trust de scepter over Brummans Vastgoed dat later werd omgedoopt in... Driesen Vastgoed. Maar Zeegers laten we liever even met rust. Het zal je maar gebeuren dat je 87-jarige moeder door het OM wordt verdacht van witwassen van drugsgelden en lidmaatschap van een criminele organisatie. Dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Daarom tot nader order van de Kleintje-coach een time-out voor Zeegers.

De grote stuurman van de ABN/AMRO Rijkman (toepasselijker kan niet) Groenink zaterdag in De Telegraaf: "Wij beoordelen onze zakenpartners op hun normen en waarden". Oh? We mogen toch aannemen dat die regel ook geldt voor de dochterbedrijven van De Bank. Zoals bijvoorbeeld het Bouwfonds in Hoevelaken. Uit reportages van diezelfde Telegraaf, NOVA en het radioprogramma Argos is de afgelopen weken gebleken dat minimaal melkkoeien van vraagtekens zijn te zetten bij de opvattingen die bij de dagelijkse leiding van dat fonds leven over het stokpaardje van de hoogste baas. Er wordt door het Bouwfonds namelijk in samenspel met het Amsterdamse beleggingsduo Endstra/Hummel gehusseld met miljoenen die volgens John Mieremet, een van de vroegere 'enforcers' van de ons zo vroeg ontvallen Klaas Bruinsma, voor een deel afkomstig zijn uit het avontuurlijke circuit. En nou kunnen de twee beleggers wel heel bijdehand de brengers van het onheil voor de kadi slepen en rectificatie cq. schadevergoeding eisen, maar wij hebben nog niks vernomen over een proces tegen Mieremet.
Ook een andere figuur uit de vroegere entourage van 'drugslord' Bruinsma heeft het plan opgevat om langs justitiële weg de verzenen van de pers tegen de prikkels te slaan. Dat is Gerrie Lasés. Sedert 1994 galeriehouder in zowel Amsterdam als Parijs. In vroeger dagen ondermeer uitbater van dames (om het woord pooier niet te gebruiken) en uitsmijter. Die gegevens over zijn pre-artistieke carrière maakten afgelopen zomer onderdeel uit van een reportage in HP/De Tijd over de miljoenenverkoop van de Cobra-collectie van collectioneur Karel van Stuijvenberg aan een onbekend gebleven "Duitse kunstliefhebber", die mogelijk synoniem is aan de heer Snijders uit Enschede. Ook geen onbekende in het ontdeugende circuit (zie: "De pAn en de ethiek" van 2 oktober 2001 in deze rubriek). Het artikel ging ervan uit dat Lasés, die bij naam en toenaam werd genoemd, bij de verrassende verkoop een rol als intermediair had gespeeld. Nou is het vooral in een dergelijke pretentieuze context natuurlijk nooit leuk om aan je bezwadderde verleden herinnerd te worden en soms ga je zelfs zo ver om het allemaal te ontkennen. Zoals bijvoorbeeld tegenover Kleintje Muurkrant op 17 september van het vorig jaar naar aanleiding van een aantal prangende vragen:
"Ik heb nog nooit met de heer Engelsma ('consigliere' van Bruinsma) gesproken, laat staan met de heer Bruinsma, of geld van deze lieden of organisaties ontvangen ter financiering van mijn gallery-aktiviteiten. Ik ben nog nooit betrokken geweest bij de sexindustrie of drugshandel, of in aanraking geweest met justitie omtrent dit soort zaken. Dat ik uitgeweken zou zijn naar Parijs in verband met een drugsschandaal is je reinste kolder. Dat er veel jalouzie is bij een aantal collega's jegens mij is bekend. Wellicht komen deze indianenverhalen uit die hoek. Uiteraard als ik bij naam in de pers word genoemd i.v.m. dit soort berichten, zal ik mij tot een advocaat wenden en juridische stappen ondernemen."
Vorige week maandag 9 september zouden de advocaat van Lasés en die van HP/De Tijd de degens kruisen tijdens een kort geding. Kort voor deze showdown vroeg Lasés om een maand uitstel. Vraag is of van dit uitstel afstel komt. Want tussen 20 en 27 oktober vindt in de Amsterdamse RAI de 2002-versie van de nationale kunst en antiekbeurs pAn plaats. Daar presenteert ook Lasés zijn artistieke koopwaar en wees eerlijk, veel geraas in de pers over bovenstaande onderwerpen zo vlak voor een tentoonstelling kan nooit gunstig uitpakken. Vandaar misschien ook dat hij onze vraag naar de reden van het uitstel van de rechtszaak van 9 september jl. onbeantwoord heeft gelaten.

Vorige maand heeft het Nederlandse consortium dat zich bezighoudt met de herinrichting en in de nabije toekomst de exploitatie van het voormalige militaire vliegveld Laarbruch zijn greep op het gebeuren in het Duitse Niederrhein versterkt. Havenbaron Hans van de Lande is namelijk aan de kop van de tafel komen te zitten bij de Airport Niederrhein Holding GmbH en benoemde direct na zijn opwaardering de Nederlanders M.A. van de Lande jr., Alexander Ramselaar en Herman Buurman tot vertegenwoordigers van de Nederlandse investeerders binnen de holding: Van de Lande, IMCA en Marigot. Die machtsuitbreiding loopt parallel met een nieuwe Nederlandse kapitaalinjectie. Daarnaast is Van de Lande het hoogste baasje geworden van Airport Niederrhein zelf, dus alles voor Hansie.
Zoals wij al eens eerder in deze serie hebben aangestipt behoorde Willem Endstra oorspronkelijk ook tot het consortium. Maar berichten in de Duitse pers over het onverwacht heengaan van de met Willem gelieerde Breda'se gebroeders Driesen waren voor de lokale autoriteiten aanleiding om deze Amsterdamse belegger te weren. Althans op papier. Want als Endstra niet al te prominent in beeld wenst te komen schuift hij soms Buurman (Marigot) naar voren. Of is Stroman misschien een betere benaming? Het antwoord op die vraag hoort u nog wel eens.

Erik de Vlieger voert als toffe gozer gesprekken met de Amsterdamse kraakbeweging. Erik de Vlieger voert als toffe gozer gesprekken met Het Parool. Erik de Vlieger verschijnt als toffe gozer bij Barend en Van Dorp. Erik de Vlieger is voor een groeiend aantal mensen gewoon een toffe gozer. Zo ontvingen wij naar aanleiding van onze niet zo toffe stukjes over de zakelijk uit zijn voegen gegroeide Haarlemse naaimachinefabrikant bijvoorbeeld het volgende ontroerende briefje:
“he people, kijk eens op www.squat.net/paard en gooi de vlieger niet in de hoek. Daar heb je tenminste wat aan. leve het parool !!!! greetz”. Afzender Anita de Vlieger.
Maar ook Erik zelf deed een duit in het zakje:
“hallo mensen,
Mijn naam is Erik de Vlieger en ik ben samen met mijn familie eigenaar van Imca. Zoals u wellicht weet zijn er binnen ons bedrijf meerdere activiteiten ondergebracht. Van media tot oude economie. Zelfs het multi culti colorful radio en het mooie vastgoedbedrijf. Nou sta ik bekend bij de vieze onroerendgoedwereld als een paria doordat ik er een eigen mening op na hou als het gaat om speculatie, krakerssympathie en het anti-ballengehalte. Tot mijn grote verdriet lees ik bij uw muurkranten dat ik banden heb met heerschap Endstra. Tevens werd mij ook verteld dat mijn noodlijdende Shipdock banden had met nota bene de CIA.
Shipdock, waar wij na 12 jaar verlies dit bedrijf van de blauwe blazer brigade hebben overgenomen en zonder ontslagen de 200 werknemers weer lekker aan het werk hebben (en zakelijk voordeel voor ondergetekende !!!). Mijn persoontje die midden tussen de krakerswereld staat en knokt tegen de Luskes van deze wereld associëren met Amerika is een lachertje. Ik woon in Amsterdam met mijn gezin waarbij mijn kinderen opgevoed worden met zaken die ook in jullie muurkrant staan. Dus lieve dames en heren, verdiep je in mij of kom langs om het te zien. Vooral doorschrijven maar associeer me niet met vullis. Grote groet, Erik de Vlieger”.
Niemand zal het gek vinden dat wij om meerdere redenen in coma zijn geraakt over zowel de inhoud als de stijl van bovenstaande mail. Inmiddels zijn we weer bijgebracht.

Opnieuw hadden wij medische assistentie nodig om op de been te blijven. Naar aanleiding van onze vorige bijdrage in deze reeks benaderde Erik de Vlieger ons met een e-mail van hebben wij jou daar. Hij schreef het volgende:
“He mensen.
Ik las toch bij jullie in 2001 dat ik zowel met de CIA en Bin Laden op Shipdock werk. En ook nog eens Figee. Dat vind ik bijna een moordaanslag waarbij mijn dochter die altijd in Vrankrijk Spuistraat rondhangt de schrik van haar leven kreeg toen iemand dat vertelde.
De uitleg
Figee was van Jantje Rijsdijk. Een Rotterdamse havenbaron die Figee had gesloopt van 300 werknemers tot 55. Verliesgevend ongeveer 2,5 miljoen piek per jaar en de bank ABN/AMRO stond op het punt de boel de liquideren. De Haarlemmers, waarvan ik er een kwart persoonlijk kende, ben ik (wel op zakelijke gronden hoor) te hulp geschoten. Het bedrijf is overgenomen en verplaatst naar Shipdock. De Yemen-order speelde toen al en omdat er zogenaamde oret subsidie bij moest. Anders kon ik nooit met de Chinezen concurreren. Ik heb de directie eruit geknikkerd en ben gaan knokken voor orders. Wat ook redelijk lukt. Verder niets spannends.
Shipdock is gewoon een moeilijk bedrijf wat tien jaar lang al verlies maakte en op een prachtig stuk grond ligt. Ik ben eigenlijk gepakt door het bedrijf en wil het koste wat kost beschermen tegen een aanval van de gemeente als het gaat om herbestemming. Dus wat doe ik? Ik probeer die randdebiel van een Luske te bewegen het ADM terrein over te doen om daar de werf te vestigen en te behouden. De gemeente wil dat ook en Luske haat mij en ik krijg halve bedreigingen. De bewoners op het ADM ken ik redelijk lang en ik adviseer hun soms als het gaat om juridische zaken tegen Luske en de gemeente, omdat ik beloofd heb om indien ik het koop voor hun een positie te krijgen zodanig dat de vrijplaats behouden blijft.
Shipdock is van mij en heeft geen inmenging van wie dan ook nodig. Sterker nog, ik moet geld hebben om het te laten overleven. Bin Laden of Amerikanen? Lazer op met die imbecielen. Moet ik ook nog op tv roepen dat ik een hekel heb aan de Amerikanen? Kan hoor!! Over het Paerd (van Amstel, red.) zullen jullie wel genoeg hebben gelezen. Zo hoort het en niet anders !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Endstra was mede-eigenaar van het World Fashion Center (WFC in Amsterdam, red.) en ik heb in oktober verleden jaar dit belang (25 %) verkocht omdat ik de reputatie zat was. Als je goed geïnformeerd was dan wist je dat zijn schoothondje Hummel met mij op voet van oorlog is en was. Ik moet ze niet. De honderd andere onroerendgoed boys en de banken die nu nog met ze werken mogen lekker met ze doorgaan. Weet je trouwens dat de ING bank nog vol met hun in het WFC zit? Ze zijn eigenaar van toren 3 en doen samen het management. Opletten !!
Ik doe de laatste tijd veel in mijn mediabedrijf(je) en succes kent vele vrienden maar ook vijanden. De huidige ondernemerswereld is niet over mij te spreken, omdat ik mij anders opstel en daar eerlijk gezegd ook lol in heb. Fuck the pope. Schrijf alles wat je wil maar zet me niet in de hoek met de rest.
Groet, Erik de Vlieger”.
Als doorgewinterde lezer van deze rubriek zult u begrijpen dat dit ons allemaal even teveel werd. Moordaanslag? Randdebiel? Een hekel aan Amerikanen? Schoothondje? De paus neuken? Teveel vragen om ineens te stellen. Zelfs aan Erik.

Hoe klein ons vastgoedwereldje eigenlijk wel is moge deze bescheiden bijdrage weer eens duidelijk maken. Na de exit van Willem Endstra uit het Duitse vliegveldproject Laarbruch bleven op papier nog drie Nederlandse investeerders over: Hans van de Lande, Erik de Vlieger en Herman Buurman. De onderneming van de zakelijk nog steeds op goede voet met Endstra fungerende Buurman heet Marigot. Maar niet zo lang geleden droeg Herman’s hebbedingetje een andere naam: Roma Investments BV. Gevestigd op Haverkamp 210 in Den Haag. Roma was ondermeer in gezelschap van Statenprojekt Drafcentrum Wolvega, Stal Statenprojekt en VHS.
Kijk, als toeval zou bestaan dan zou dit toeval zijn. Maar Roma blijkt een paar jaar geleden dus tot de stal te hebben behoord van Ed Maas. Een van de gynaecologen die de LPF ter wereld brachten en momenteel samen met advocaat Oscar Hammerstein de spic en span vormt van het Rad van Fortuyn. Waarom LPF-fractieleider Wijnschenk nu ineens bang is voor een machtsovername door onroerendgoed-boys kent de geschiedenis van zijn jonge partij niet. De LPF is van meet af aan in handen geweest van dit soort zakenlui. Aangevuld met hier en daar een gokbaas en een pornoboer. En die weten wat het volk wil. Niet zo naïef doen Harry. Een beetje bij de les blijven.

De KLM lijkt voor zijn beurt te hebben gepraat. Het bedrijf heeft eerder deze week namelijk aangekondigd per 1 december aanstaande binnen het gebied van de Nederlandse Antillen te gaan samenwerken met het bedrijf BonairExel. Een combinatie van Dutch Carribean Eagle Express van Bonaire en Air Exel met als thuisbasis vliegveld Maastricht Aachen. Daarmee zou zich op deze fragiele markt een formidabele concurrent presenteren voor de Curacaose Dutch Carribean Airlines (DCA), die op de vliegverbinding Amsterdam/Curacao vice versa “concurreert” met de KLM. Maar volgens de ad interim-premier van de Antillen Errol Cova bestaat BonairExel officieel nog niet eens. Logisch dus dat er nog geen vliegvergunning is aangevraagd, laat staan verleend! Cova heeft de KLM-directie verzocht zulke kunstjes niet meer te flikken, omdat daarmee de suggestie wordt gewekt dat de regering van de Antillen op het gebied van de luchtvaart van toet noch blaas weet. Interessant is overigens dat in de berichtgeving vooralsnog nergens wordt vermeld dat Air Exel onderdeel uitmaakt van IMCA, het beleggingsvehikel van Erik de Vlieger. Gezien de enorme expansiedrift van IMCA op verschillende terreinen doet zich zo langzamerhand een voor de hand liggende vraag voor: wie gaan er schuil achter de her en der genoemde groep beleggers die die drift bevredigt? We moeten toch eens in conclaaf met Erik.

Gisteren is op Curacao formeel het mega-proces begonnen tegen Giovanni van Ierland, eigenaar van de hoerencompound Campo Allegre over wie wij al eerder schreven. Hij wordt ervan beschuldigd het hoofd te zijn van een organisatie die grote hoeveelheden cocaïne naar Nederland heeft gesmokkeld en de revenuën daarvan te hebben witgewassen. Het Openbaar Ministerie leunt daarbij zwaar op de verklaringen van de in Nederland verblijvende kroongetuige Anthony Chirino. Zelf ook geen kleine jongen op dit terrein getuige zijn rol bij een andere recente drugszaak waarbij 600 à 1000 kilo naar ons land werd versleept. In ruil voor zijn verklaringen versus Van Ierland is hem immuniteit beloofd in zijn eigen zaak. Volgens Chirino had de Curacaose hoerenbaas Schiphol in zijn zak zitten. En dat is een geluid dat we hier en daar al eerder vernomen hebben ten aanzien van andere lieden die zich met dit soort zaken bezighouden. Op 28 oktober staat de eerste echte zitting op de rol en kan naast Curacao ook Nederland zijn borst nat maken. Al eerder werd bijvoorbeeld gemeld dat de heren Zeegers en Rieske, beiden uit de entourage van de bij ons in de picture staande hoofdstedelijke belegger Willem Endstra, bij deze zaak betrokken zouden zijn (zie ook nummer 19 van deze serie dd. 2 september jl.). Wij blijven alert. Zoals gebruikelijk.

Een paar dagen geleden heeft BonairExel eindelijk de aanvraag ingediend voor een eilandhopperdienst op de Antillen (zie aflevering 32 van 11 oktober jl.). Die geplande dienst van de voor maximaal 40 procent aan de Amsterdamse hemelbestormer Eric de Vlieger toebehorende luchtvaartmaatschappij in statu nascendi zal aansluiten bij de intensiever wordende KLM-verbindingen met Zuid-Amerika via Bonaire. Tot nu toe vlogen de zwanen van de Nederlandse blauwbaard grotendeels via Aruba. Maar de KLM kreeg er de pest over in dat zij daar in haar optiek werd achtergesteld bij American Airlines en zocht een alternatief. Dat werd gevonden op buureiland Bonaire, wat ook nog een voordeel van acht procent opleverde.
Ondermeer het gevolg van een lagere prijs voor de benodigde kerosine. Met name daarover is het laatste woord nog niet gezegd, want die kerosine wordt geleverd door de raffinaderij El Paso/Coastal op... Aruba. Leuk zo’n luchtgevecht tussen twee Nederlandse wingewesten, waar de KLM dus klaarblijkelijk alleen maar garen bij spint. Ook op Curacao gaat het voor de KLM crescendo. De sedert 1 juli aan de weg timmerende concurrent DCA ligt nu al aan de luchtslang. Het doorstartvehikel van de ALM zou namelijk door een tekort aan liquide middelen voor 1,2 miljoen gulden (jawel) in het krijt staan bij het vliegveld van Curacao. Volgens DCA zou het om een miljoentje minder gaan, maar de directie heeft via de lokale media al laten weten dat er toestellen van de DCA aan de ketting gaan als de cash eind deze maand niet binnen is. Zo wordt het straatje voor de zwanenexploitant keurig schoongeveegd. In de oude koloniale traditie.

De Nederlandse Vereniging van Journalisten vindt het maar niks, maar bij het Nieuwsblad van het Noorden is de kogel door de Groningse kerk. Bij heikele zaken worden niet langer de initialen van de betrokkenen gebezigd maar de volle namen. Dus bijvoorbeeld niet langer Jan B., Cock S., Geertjan D. of Aad S., omdat met name op het internet al tijdenlang alle namen in volle glorie voorbijtrekken. Aldus de hoofdredacteur. En hij heeft gelijk, getuige bijvoorbeeld deze rubriek. Ook in de Nederlandse rechtspraak begint begrip door te sijpelen voor meer openheid op dit terrein. Zo heeft HP/De Tijd gisteren een rechtszaak gewonnen die tegen het blad was aangespannen door de Amsterdamse galeriehouder Gerrie Lasés. Aanleiding was een artikel over de onderhandse verkoop van de Cobra-collectie Van Stuivenberg aan een tot nu toe onbekend gebleven “Duitse” collectioneur, waarbij Gerrie Lasés als intermediair zou zijn opgetreden. In het artikel kwam ook nog een vleugje shit uit Gerrie’s verleden voorbij en het feit dat hij met naam en toenaam genoemd werd vond ie wat minder joyeus gezien zijn huidige nering. Want Gerrie figureerde vroeger in het Amsterdamse wereldje onderandere als uitsmijter, Klaas Bruinsma-adept en souteneur (Frans woord voor pooier; Gerrie heeft ook een galerie aan de niet zo lullige Rue de Faubourg St. Honoré in Parijs). Allemaal zaken die Gerrie tegenover ons tegen beter weten in heeft ontkend (zie aflevering 26 uit deze reeks van 16 september jl.). Wij gingen er in dat artikeltje van uit dat “Gérard” de zaak -zeker tijdelijk- zou opzouten vanwege zijn deelname aan de jaarlijkse artistieke boeldagen in de Amsterdamse RAI onder de titel pAn. Maar niet dus en laat de rechter nou precies uitspraak doen in de week waarin de pAn van 2002 plaatsvindt. Op het oog niet fabuleus. Noch voor de organisatie, noch voor Lasés. Maar elk nadeel hep zijn voordeel. En gezien de achterliggende filosofie van de pAn om ook de gewone man eens aan een kilootje kunst te helpen kan de uitspraak best nog voordelig uitpakken ook. Want de gewone RTL-Boulevard-kijker zou het best wel eens spannend kunnen vinden om oog in oog te staan met iemand die zich van souteneur heeft getransformeerd tot galeriehouder. Et le commerce est le commerce, n’est ce pas?

Gisteren vond op Curacao het requisitoir plaats in de rechtzaak tegen Giovanni van Ierland en zijn consigliere Wesley Franklin. Ze werden ervan beschuldigd via een woud van listige constructies met in het midden ervan de hoerencompound Campo Alegre voor tientallen miljoenen drugsgelden en ander avontuurlijk verworven dinero te hebben witgewassen via Liechtenstein (zie ook de afleveringen 19 en 33 in deze serie). De carrousel zou volgens het OM begin 1998 zijn gaan draaien toen Franklin zijn opwachting maakte in het Amsterdamse perceel van mr. Rieske, een satelliet van “onderwereldbankier” Willem Endstra. Samen met mr. Zeegers, nog een figuur uit het solaire systeem van Endstra, zou Rieske zijn begonnen om de marsroute uit te zetten. In Liechtenstein zag de firma Wilshire Advisors het daglicht met Van Ierland als eigenaar en Franklin als directeur. De geldstroom kwam op gang. Koffers met cash en een reeks van girale en bancaire overmakingen op naam van frontondernemingen passeerden Amsterdam op weg naar het ministaatje in de Alpen. Vervolgens leende Van Ierland grote bedragen van Wilshire Advisors (zichzelf) en het aldus gewitte geld keerde via koeriers of gewoon bancair terug naar Curacao. Daar werd het onderandere gebruikt voor de uitbreiding van Van Ierland’s imperium en voor renovaties in Campo Alegre. Ook bij het investeren van de naar Robijn riekende bundels waren de twee Amsterdamse sluismeesters actief, waarbij de naam van Van Ierland zo consequent werd weggemoffeld dat de heren kapsones kregen en pretendeerden dat ze zelf eigenaar van Campo Alegre waren. Dat zou vanuit Curacao snel zijn rechtgezet. Het OM eiste aan het eind van het requisitoir twintig jaar gevangenisstraf tegen Van Ierland, een boete van 1 miljoen gulden en verbeurdverklaring van het eerder inbeslaggenomen bedragje van 367.780 dollar. Franklin hoorde veertien jaar eisen en een boete van 300.000 gulden. De advocaten van de beide heren onder wie Abraham Moszkowicz zullen de komende week proberen het hele verhaal van het OM in de vuilcontainer te proppen. Mocht dat niet lukken dan worden de rapen van de heren Rieske en Zeegers mogelijk ook langzaamaan gaar en krijgt het monsterproces op Curacao wellicht een boeiend vervolg in Nederland. Wij blijven in de slipstream.

Beetje vreemd. De Curacaose hoerenmonsieur Giovanni van Ierland is gisteren tot twaalf jaar gevangenisstraf veroordeeld. Hij werd als de leider gezien van een criminele organisatie die zich had schuldig gemaakt aan drugshandel, valsheid in geschrifte, oplichting en heling. Zijn consigliere mr. Leslie Franklin kreeg 7 ½ jaar voor zijn mik. En ook een paar lagere goden in de organisatie werden er door de rechter aan herinnerd dat het december was. Daarnaast vielen er forse geldstraffen: 3,37 miljoen gulden boete en 575.000 gulden ontneming. Maar de beschuldiging van witwassen had de kadi laten vallen. Zoals wij in aflevering 28 al vermeldden werden Van Ierland en Franklin door het OM ervan beschuldigd via ondermeer Amsterdam en Liechtenstein een circuit te hebben geïnstalleerd waarin ettelijke miljoenen een sopje hadden gekregen. Bij de installatie en het onderhoud van het circuit zouden beide heren assistentie hebben gekregen van twee bekende Amsterdamse advocaten: mr. H. Rieske en mr. A. Zeegers. Beiden bestempeld als leden van de hofhouding van “onderwereldbankier” Willem Endstra. Het niet meenemen van de witte was in het vonnis van de Curacaose rechter zou kunnen inhouden dat een vervolging van deze twee Amsterdamse juridische experts in Nederland wordt geprullebakkeerd. Maar onze verbazing daarover is net zo groot als het duimpje van Klein Duimpje. Gek hè?