zaterdag 14 mei-2005
We weten het nog als de dag van gisteren of eergisteren. De heisa die er in oktober 2003 ontstond toen onderdelen van een ultra-centrifuge en andere nucleaire gadgets werden aangetroffen aan boord van een Chinees schip in de haven van Taranto. Waren bestemd voor Khadaffi. Voor zijn nucleaire programma. Achteraf bleek dat hij nog niet eens zijn koffie met yellow cake ermee warm kon houden. Want er was aan die onderdelen geknoeid. Ook bij voorafgaande zendingen, die afkomstig waren uit Maleisë en Turkije (1).
De hoofdverantwoordelijke voor die leveranties, de Zwitserse ingenieur Urs Tinner, werkte namelijk nauw samen met de CIA. En dat geeft te denken.
Urs is de zoon van de ouwe Tinner. Ook al een ingenieur, maar dan wel een speciale. Want niet elke ingenieur behoorde tot de kennissenkring van dr. Abdul Qadeer Khan, de vader van de Islamitische bom. Maar Tinner senior wel.
Hoe lang de CIA al in contact staat met Urs en wellicht zelfs zijn vader is onbekend. Zeker is wel, dat de Company ze bij het oud vuil zette toen Urs toespelingen begon te maken over zijn stiekeme samenwerking met de Amerikaanse speurneuzen.
Nu in Zwitserland een proces tegen Urs op een driepits Hallertje te pruttelen staat en Duitsland inmiddels heeft toegezegd om hem binnen een paar dagen over de Zwitserse grens te zullen zetten moet het in Langley op dit moment niet erg gezellig zijn. Hadden ze net een perfecte operatie gerund om te bewijzen dat die verrekte muslims geen zee te hoog ging om buiten het onder Amerikaanse controle staande Pakistan een atoombommetje te bouwen gaat zo’n Zwitserse oetlul uit de school klappen.
Kan nog een leuk procesje worden daar tussen de Milka-koeien.

(1). Zie voor een analoog geval het artikel “Friends (3)” dd. 2 februari 2004.

dinsdag 27 mei-2008
Nee, nee. De titel heeft geen hol met voeballuh te maken. Dit is het vervolg op een bijdrage van 14 mei 2005. Voor de luie donders onder ons: ging over de Zwitserse familie Tinner. Die hoorde tot het nucleaire raderwerk van de in Nederland als een godenzoon gepamperde dr. Abdul Qadeer Khan. Een raderwerk dat in 1998 niet tot stilstand kwam na het bij mekaar centrifugeren van de mohammedaanse bom. No way. Khan en zijn jongens gingen ermee de boer op. Onder andere de Lybische. En gossiepossie dat werd ontdekt door de CIA. Dus Khadaffi kon het schudden.
Maar wat bleek? De Tinnertjes hadden twee agenda's in hun aktentas. Ze leverden om de donder wel via Turkije en Maleisie verboden paddospulletjes aan de Lybische zandhaas, maar... onder regie van de CIA. Konden de Amerikanski's namelijk mooi bewijzen dat Khadaffi een schurk was en zijn land rijp voor een invasie. Tenzij hij in de westerse ganzenpas ging lopen. En wat deed ie? Juist. U mag straks even met juf mee.
Maar wat gebeurde er daarna in Zwitserland? Er kwam een justitieel onderzoek tegen de Tinner-soldiers op gang. En om te voorkomen dat ze die Beine zouden nemen belandden ze in 2005 achter het gaas. In afwachting van een inktzwart proces. Dat zagen ze even niet zitten. Dus gooiden ze in arren en ski's moede hun samenwerking met de CIA op straat. De meisjes en jongens in Langley gingen daarvan uiteraard zwaar over hun plas en over tot damage control. Ze verzochten, correctie, ze eisten van hun Zwitserse collega's dat ze een Matterhorn aan bewijsstukken van al dat duistere geklooi vernietigden. Anders zouden tijdens het proces allerlei geheime gegevens over het Khan-netwerk naar buiten kunnen komen. Met alle gevolgen vandien.
Misschien niet met liefde, maar wel met instemming van hun Bundesrat en onder toezicht van de CIA gingen de Zwitserse snuffelaars uiteindelijk over tot Aktion Reisswolf. Terwille van de staatsveiligheid en een rijtje andere smoezen werd daarbij een Matterhorn aan vuiligheid gecremeerd. Zucht.
Staatsveiligheid. Ja, ja. Maar hoe zit het nou met de profijtelijke activiteiten die die hoge Amerikaanse, Turkse, Israelische en Pakistaanse jongens binnen ditzelfde netwerk ontwikkelden? Waar Valerie Plame, Sibel Edmonds en onze eigen Huseyin Baybasin het over hadden. Zijn bij die Aktion Reisswolf ook daarvan bewijzen im Arsch geholpen? Kijk, dat weten we niet. Dus die Tellgangers worden hartelijk bedankt. Maar we gaan straks naar Luzern om onze jongens aan te moedigen. Kunnen we meteen effe verhaal halen. Ze zijn gewaarschuwd... Shit, gaat het toch weer over voeballuh.
Stay tuned.

woensdag 21 januari-2009
Sommige dingen changen echt. Neem nou die Urs Tinner. Dat was die Zwitserse gabber van Abdul Qadeer Kahn. De Pakistaanse dr. Strangelove die dankzij onze sportieve opvattingen over ontwikkelingssamenwerking en de volle steun van de CIA indertijd de mohammedaanse atoombom in elkaar mocht broddelen. En later een heel netwerk opzette ter verspreiding van de blije nucleaire boodschap aan iedereen die hem maar horen wilde. Wel tegen betaling uiteraard, want geloven kost geld. Goed, een van Abdul's discipelen was dus zogezeid Urs Tinner. In navolging van zijn vader Friedrich die in de good old days nog samen met Abdul over een zee met zwaar water was gelopen. Urs was voor zijn illegale praktijken in de Zwitserse petoet beland en dreigde net als een ordinaire wildplasser of een proletarisch bezoeker van een buurtsuper een proces aan zijn reet te krijgen. Maar hoe vreemd kunnen dingen gaan. Urs bleek namelijk een dubbelrol te hebben gespeeld. Hij werkte niet alleen voor Abdul, maar ook voor de CIA. De Zwitserse speursmurfen zagen zich genoodzaakt het dossier van Urs zo te millimeteren dat het eruit zag als de Gazastrook na het bezoekuur. Van een beetje fesoendelijk proces kon dus geen sprake meer zijn en geloof het of niet, maar een paar dagen nadat in Mumbai met een weelde aan vuurwerk de irreguliere driedaagse kermis was afgesloten werd Urs stilletjes op de kinderhoofdjes gezet. Gaat u maar. Maar wie werd in een onbewaakt ogenblik ervan beschuldigd die kermis op touw te hebben gezet? Juist, onze ouwe Ibrahim Dawood. Ook een discipel van Abdul met ondermeer een winkel in Dubai waarlangs de spulletjes van Urs en de rest van het netwerk hun weg vonden naar de nieuwe gelovigen. En die wij eind december vorig jaar in de serie "Valse vlag" nog zo netjes in de kerstetalage hebben gezet. Ook hier dreigde de dubbelrol van de CIA, het State Department, het Pentagon en de bevriende jongens en meisjes van Abdul's netwerk elders in de wereld via een taxi bij Peter R. de Vries terecht te komen. Of iets dergelijks. Dus wat gebeurt er? Helemaal goed. Een tien met een dildo. Net als bij Urs verdween de naam van Ibrahim stiekem van de voorpagina's. Kein Gelul, bitte. En kom nou niet aan met ja maar dat verandert wel nu Obama die Wacko heeft uitgewuifd. Dat changet dus weer effe helemaal niet. Of die Sibel Edmonds en die Baybasin nou hoog of laag springen. Stay tuned.

vrijdag 24 december-2010
Je kan veel zeggen van Zwitserland. Bijvoorbeeld dat het neo-nali bloemetje daar al volledig in bloei stond, toen de perceptie van onze PVV-distel nog niet eens had plaatsgevonden. Maar alpenhoedje af voor Andreas Müller. Dat is de kadi die na een onderzoek van zes jaar pappa Friedrich Tinner en zijn twee zoons Urs en Marco ondanks een paar ton tegenwerking van boven- en van buitenaf toch voor het hekje trekt.
De Tinnertjes vormden een uiterst belangrijk palletje in het sinistere raderwerk van de Pakistaanse nucleaire verzamelaar Abdul Qadeer Khan. Een naam die in Delft, Amsterdam en Almelo nog steeds klinkt als een vals gestemde kerstklok. Het Zwitserse trio wordt ervan beschuldigd atoomsurprises aan Khan te hebben verkwanseld, die ze op zijn beurt weer heeft doorgestoten naar zogenaamd foute landen. Ontkennen ze niet, maar ze wijzen er wel op dat ze hun fleurige activiteiten hadden ontplooid onder het toeziend oog van de CIA. Om op die manier in Khan's breiwerkje te infiltreren en het uiteindelijk uit elkaar te kunnen trekken (1). En dat konden ze bewijzen.
Toen Friedrich, Tinner en Marco voor het eerst dit uiterst explosieve lied ten gehore brachten brak aan de andere kant van de plas direct een zware pleuritis uit. Alarm bij de Firma en een stel Zwitserse sukkels werden op pad gestuurd voor een nummertje damage control onder de roepnaam Aktion Reisswolf. Intrigerende brokstukken uit het Tinner-dossier over de betrokkenheid van de CIA werden her en der gelicht en indien noodzakelijk in een allesbrander gepleurd. De rest ligt nu op het bureel van Andreas Mueller.
Ondanks de Ausradierung van talloze bewijsstukken lijkt het op handen zijnde proces toch een volksfeestje te worden. Met nucleaire hapjes en snuffelwijn. Wij houden u op de Jungfrau. Stay tuned.

(1) Worden we heel nostalgisch van. Weet u nog wel van de IRT? Van die methode kwam geen reet terecht.

woensdag 14 december-2011
Hè,hè, eindelijk. Na bijna acht jaar juridisch gekloot komt in Zwitserland de meet in zicht voor Friedrich, Marco en Urs Tinner. De vrienden en zakenpartners van de Pakistaanse metallurg Abdul Qadeer Khan, die ooit bij ons werd opgeleid tot de nucleaire Kerstman van de Derde Wereld.
Het trio was begin deze eeuw tot de adamsappel betrokken bij het CIA-initiatief om kolonel Muammar Khadaffi te voorzien van een bouwpakket voor een eigen paddestoel. Om hem dan later op zijn tressen te kunnen spugen en hem Salonfähigkeit te beloven in ruil voor het teruggeven van het cadeautje. Dat lukte, maar toen vriend Khadaffi rare dingen ging roepen kreeg ie alsnog een mes in zijn reet en werd ie onder het zand gestopt. Maar dat is een heel ander verhaal.
Toen de Tinnertjes een enorme bui op zich af zagen komen, begonnen ze aria's uit de bovengenoemde CIA-partituur te galmen. Iets wat op de boerderij in Langley niet erg in het putje viel. De Aktion Reisswolf werd op de rails gezet en samen met de Zwitserse secretsmurfen wisten de boertjes hun complete aandeel in het Tinner-dossier in de shredder te wurmen. Vanaf dat moment konden vader Friedrich en zijn twee zonen zingen wat ze wilden, het bewijs lag op het kerkhof.
Daarmee waren ze gedegradeerd tot ordinaire boeven, die nucleaire geheimen en goederen hadden verkwanseld aan een gevaarlijke mohammedaanse idioot. Ze kunnen tien jaar kruipruimte krijgen met aftrek van voorarrest. Als ze tussen de lila koeien dezelfde spelregels hebben als bij ons, dan mogen de Tinners dus maximaal nog rekenen op een jaar of drie, vier brommen. Van je vrienden moet je het hebben. Stay tuned.

vrijdag 21 september-2012
Nieuwe ronde, nieuwe kansen. En die stelregel geldt ook voor de kouwe Zwitserse kermis waarin pappa Tinner en zijn twee zoons verzeild raakten toen zij toetraden tot het korps deegrollers van de door ons opgeleide en gepamperde nucleaire oliebollenbakker Abdul Qadeer Khan.Deegrollers moeten tenslotte ook leven. En wat kon ze helemaal gebeuren? Eigenlijk geen reet, want ze werden al gauw stiekempjes begeleid door vertegenwoordigers van The Farm en als ze ergens weten waar je van yellow cake en een beetje gist een perfecte oliebol kan bakken dan is het op die Amerikaanse hoeve. Tot de geheime samenwerking dreigde uit te lekken. Plotseling trokken de boerenjongens aan de noodrem en dwongen de Zwitserse regering een zootje bezwarende documenten door de shredder te trekken (1). De Tinnertjes stonden meteen in hun négligé en verdwenen voor een feestelijk aantal jaartjes achter dikke deuren.
Maar er gloort licht. Pappa en zijn zoons hebben nu schuld bekend en ondertussen flink samengewerkt met de internationale atoomkeutelaars in Wenen bij het verder navorsen van Abdul’s activiteiten. Houdt in, dat hun straf aanzienlijk wordt teruggekrikt en dat ze binnenkort weer vrijelijk temidden van lila koeien edelweissjes kunnen plukken. Komt het toch nog allemaal goed. Jodelohiehie. Stay tuned.

(1) Sla een Tinner-toontje aan op onze zoekpiano en de hele compositie wordt afgespeeld.