woensdag 10 november-2004
Weet u wat een economic hitman is? Nee hè? Tot voor kort wisten wij het ook niet. Maar er is in de VS een leuk boekje verschenen: “Confessions of an economic hitman”. En daar staat zo’n beetje alles in over wat zo’n hitman doet. Geschreven door ene John Perkins die de afgelopen veertig, vijftig jaar in die functie actief is geweest en inmiddels walgt van zijn leven vol macht, geld en sex.

In 1982 begon hij aan zijn confessies die werden opgedragen aan twee presidenten: Omar Torrijos van Panama en Jaime Roldos van Ecuador. Alletwee cliënten van hem. Alletwee een jaareerder omgekomen bij “vliegtuigongelukken”. Perkins werd echter door de Amerikaanse autoriteiten overgehaald zijn memoires niet op papier te zetten. En dat herhaalde zich nog een paar keer toen Perkins’ vingers begonnen te jeuken naar aanleiding van leuke evenementen als de eerste Golfoorlog, Somalië en 9/11. Maar nu is zijn opus magnum toch af.

Perkins was een hot shot bij de onderneming Chas. T. Main in Boston. Die verzorgde enorme leningen aan arme landen. Leningen die ze nooit konden terugbetalen. Een van de condities bij zulke deals was daarom dat ze negentig procent van het geleende bedrag moesten uitgeven aan orders voor Amerikaanse bedrijven. Bechtel of Halliburton om eens wat te noemen. En die bouwden dan electrische installaties, havens, wegen etcetera. De winsten kwamen terecht bij de rijkste Amerikaanse families, de arme landen bleven met torenhoge schulden zitten.

Perkins: “Dus als we meer olie willen hebben gaan we bijvoorbeeld naar Ecuador en we zeggen: Kijk je kan je schulden toch niet terugbetalen, geef jullie regenwouden maar aan onze oliemaatschappijen. Die regenwouden zijn rijk aan olie en we zijn nu bezig daar naar binnen te trekken en het regenwoud van de Amazone te vernietigen”.

De eerste economic hitman was volgens Perkins de CIA-agent Kermit Roosevelt, die beginjaren vijftig in Perzië met miljoenen dollars een coup financierde. Daarmee kwam de democratisch gekozen regering van dwarsligger Mossadegh ten val. De sjah nam het roer over en die voldeed met graagte aan alle Amerikaanse financieel-economische wensen. Het enige lullige aan het hele gebeuren was het feit dat Roosevelt een CIA-agent was. Als dat toen was uitgekomen zou de falafel gaar zijn geweest. Daarom werden later burgeremployé’s als Perkins het veld ingezonden om het pad te effenen. Meer daarover in de volgende aflevering. Stay tuned.

zondag 14 november-2004
In gezelschap van een paar collega’s trok “economic hitman” John Perkins beginjaren zeventig naar Saudi-Arabië, het invloedrijkste lid van de OPEC. Daar was een goede reden voor. De OPEC schroefde in die tijd namelijk de export van olie terug om een wat nettere barrelprijs af te dwingen. Bij ons resulteerde dat ondermeer in het knusse sluiten van de gordijnen en een autoloze zondag. Maar in de Verenigde Staten ontstonden in die tijd files bij de tankstations en dat is voor elke bewoner van het Witte Huis het sein om maatregelen te nemen. Desnoods rigoureuze.

Perkins cs. wisten met hetHuis van Saud een deal te sluiten. Die hield in dat de directie van de zandbak de verdiende petrodollars zou terugsturen naar de VS en ze omzetten in Amerikaanse staatsobligaties en andere waardepapieren. Met de renteopbrengsten daaruit werden dan Amerikaanse ondernemingen ingehuurd om de Saudische infrastructuur en de urbanisatie een gezicht te geven. Uiteraard moest het Huis van Saud dan wel zorgen dat de olieprijs acceptabel bleef voor Washington. Nou, dat kwam dickforeachother en uit erkentelijkheid zorgde de VS ervoor dat de koninklijke geiten... hoeders op hun troon konden blijven zitten.

Perkins en zijn kompanen probeerden dezelfde truc met Saddam Hussein, maar die bleek wat moeilijker in het gareel te houden. Perkins:

“Als het scenario van de economische hitmen op de klippen loopt roepen we de hulp in van de jakhalzen. Dat zijn lieden die met steun van de CIA proberen om een coup of een revolutie van de grond te trekken. Als dat ook niet werkt plegen ze gewoon aanslagen. Of proberen het. In het geval van Irak konden ze niet doordringen tot Saddam Hussein. Zijn bodyguards waren te goed en hij had doubles. Dan treedt fase drie in werking. Wij sturen onze jonge mannen en vrouwen eropaf om te doden en gedood te worden. En dat is wat wij op het ogenblik doen in Irak”.

Toch leuk zo’n kijkje in de keuken. Wie niet luisteren wil moet voelen. Wil een land niet door de economische knieën dan vermoorden we gewoon een regeringsleider. En als dat niet lukt verzinnen we een of andere reden om dat land binnen te vallen en schieten we gewoon de hele boel aan puin. Met assistentie van een paar bondgenoten. Die krijgen dan aan het eind van de rit ook een lekker kluifje. Waarde en normen? Moet je aflevering 3 eens lezen. Stay tuned.

donderdag 18 november-2004
Met de huidige perikelen in Irak in het achterhoofd besteden we nog een keer aandacht aan de verklaringen van economisch hitman John Perkins. Dit keer over de eliminering van de democratische gekozen president Omar Torrijos van Panama. Perkins:

“Omar Torrijos had de Kanaalovereenkomst [voor de overdracht op termijn van het Panamakanaal aan Panama zelf, red.] gesloten met Carter. Het goedkeuringsbesluit haalde het in het Congres maar kantje boord. Met een meerderheid van één stem. Het was een enorm hete aardappel. En Torrijos ging daarna gewoon door op het ingeslagen pad en onderhandelde met de Japanners over de aanleg van een nieuwkanaal op zeeniveau. De Japanners waren ook bereid de boel te financieren. Daarmee streek Torrijos wel tegen de haren van Bechtel Corporation in. Bechtel stond onder leiding van George Schultz en Caspar Weinberger was toen topadviseur. Toen Carter eruit werd gekegeld (ook een interessant verhaal hoe dat precies in zijn werk is gegaan), toen hij de verkiezingen verloor, en Reagan zijn entree maakte met Schultz als minister van Buitenlandse Zaken en Weinberger als minister van Defensie waren ze pisnijdig op Torrijos. Probeerden hem over te halen de Kanaalovereenkomst te heroverwegen en de gesprekken met de Japanners af te laten breken. Hij weigerde dat heel beslist. Hij was een man van principes. Ondanks zijn problemen. En dus kwam hij om toen zijn vliegtuig brandend naar beneden kwam. Veroorzaakt door een met explosieven volgestopte taperecorder. Ik was in Panama. Ik had met hem gewerkt. Ik wist dat ons werk als economische hitmen niets had opgeleverd. Ik wist ook dat de jakhalzen hem aan het insluiten waren en het volgende ogenblik explodeerde zijn vliegtuig door een taperecorder met een bom. Ik weet zeker dat de CIA toestemming heeft gegeven en een heleboel Latijns- Amerikaanse onderzoekers zijn tot dezelfde conclusie gekomen. Uiteraard hebben we daarover in ons eigen land nooit iets vernomen”.

Zoals gezegd Perkins werd door Washington overgehaald een boek over zijn werk op te zouten. Tot hij na 9/11 besloot alsnog alles op papier te zetten. Geen lieve jongen. Geen lief boek. Maar wel uiterst interessant. Voor zover wij dat kunnen beoordelen.