donderdag 7 april-2005
Afgelopen weekend kwam naar buiten dat vijf gringos al dan niet per ongeluk in het nekvel waren gegrepen omdat ze waren betrapt bij het smokkelen van 16 kilo cocaine van Colombia naar El Paso in de Verenigde Staten. Geen nieuws om gauw gauw Peter R. de Vries te bellen. Want wat is 16 kilo snuif nou helemaal? Oké, je moet het niet proberen uit te lijnen onder een toiletspiegel, maar het is net genoeg voor een bescheiden feestje ter gelegenheid van Bea's jubileum.
Niettemin was de vondst wel degelijk interessant omdat de vijf arrestanten tot de Amerikaanse militaire elite behoorden die in Colombia de regeringstroepen ondersteunt in de War on Drugs, terwijl het vervoer geschiedde met een militair vliegtuig. En volgens insiders is het nog maar het topje van de sneeuwberg. Hoeveel ton coke via die lijn naar El Paso is overgetakeld en hoeveel mensen er nog meer bij betrokken waren mag de voorman van Judas weten.
Om nog maar te zwijgen over de vraag of de militaire toestellen ergens een tussenlanding hebben gemaakt in Midden-Amerika. Dan zou het wel heel erg gaan lijken op een scenario uit de jaren tachtig toen zelfs een van de oppergringos uit La Casa Blanca in Washington betrokken was bij de handel in wapens en Colombiaanse coke. Om stiekem de anti-Sandinisten in Nicaragua te steunen.
Er werd bij die operaties zwaar gesteund op mercenaries en wat dacht je wat? Vorige week heeft het Amerikaanse ministerie van Defensie aangekondigd meer gebruik te zullen gaan maken van personeelsleden van particuliere firma’s om de strijd tegen de drugsbaronnen te intensiveren. Oftewel mercenaries. Met als smoes dat ze zullen worden ingezet om gevangen genomen Amerikanen te bevrijden (1).
Er lijkt een volledige remake aan te komen van de film van zo’n 25 jaar geleden. Ditmaal niet om stiekem in Nicaragua de democratisch gekozen regering een of twee kopjes kleiner te maken, maar bijvoorbeeld die van het olierijke Venezuela. Onder de vlag van de War on Drugs.
Hoe heerlijk is het dan niet om te mogen constateren dat onze jongens en meisjes van stavast in de West ook betrokken zijn bij deze oorlog en dat Aruba zelfs dient als een soort logistieke tussenstop voor de driftig af en aan vliegende Amerikaanse collega’s. Of we even mogen kijken in die toestellen? Dacht het niet.
Leuke binnenkomer misschien voor die onlangs tot minister gebombardeerde voormalige marktmeester. Of misschien wel een nieuw kroonjuweel: Nederland trekt zich terug uit de War on Drugs. Hoehoehoehoehahahahaha.

1. Zie “Mercenaries en de War on Drugs” dd. 2 april jl.

vrijdag 8 april-2005
De vijf Amerikaanse militairen die betrapt zijn bij het overhevelen van 16 kilo coke van Colombia naar El Paso in de VS met een militair vliegtuig verschijnen niet voor een Colombiaanse kadi.
Washington weigert de rekels uit te leveren. Ondanks het feit dat het grootste deel van de operatie op Colombiaanse bodem plaatsvond en ondanks een uit 1974 daterend bilateraal uitleveringsverdrag. Maar wel geheel volgens de desperado-regels die Washington aan de rest van de wereld heeft opgelegd. Dat in de afgelopen jaren ruim 200 Colombiaanse schavuiten wegens drugshandel aan de VS zijn uitgeleverd doet daar niks aan af. Er is op dit terrein eenrichtingsverkeer ingesteld en wie het lef mocht hebben zich daartegen te verzetten krijgt te maken met de grootsmoelen uit het land of the free.
Oh ja, en mocht president Uribe, een first class kontenlikker van Washington, onverhoopt toch wat vuur aan de testikels worden gelegd door luitjes in het parlement dan kan hij altijd nog gebruikmaken van een andere smoes om de Amerikaanse weigering goed te praten. De betrokken militairen behoorden namelijk tot het bewakingsteam van de Amerikaanse ambassade in Bogota en genoten “dus” diplomatieke onschendbaarheid. Zij waren gewoon op diplomatieke missie bij het verzenden van die zestien kilo. Had u verder nog wat? Nee? Dan kunnen we verdergaan met het uitroeien van die vuile Marxistische drugssmokkelaars. Case closed.

zondag 10 april-2005
We worden op onze wenken bediend. Gisteren bereikte ons de heuglijke tijding dat de Amerikaanse faciliteiten op Aruba in verband met de zogenaamde War on Drugs drastisch zullen worden uitgebreid. Het ging best goed hoor, maar het kan veel beter. En omdat die toestelletjes van US Customs Air Operations soms de burgerluchtvaart storen laten we de Amerikanski’s op het vliegveld van noord naar zuid verhuizen. Geven we ze meteen een flink lappie grond erbij, een nieuw kantoortje, een recreatieruimte, een paar nieuwe hangaartjes en een hoerenkeet buiten het hek. Dan kan de Amerikaanse luchtmacht mooi nog voor het eind van dit jaar de hele boel van Customs overnemen. Everybody happy.
Mocht u denken dat die vliegende gringo’s daar worden geparachuteerd in verband met “Plan Colombia” dan bent u een zwartkijker. Ze worden daar alleen maar gestationeerd om de scheepjes met drugs ho te laten houden. De Marxistische bootjes wel te verstaan. De rest lullen we niet over. Air America? Barry Seal? Nooit van gehoord.
En mocht u het toch nog niet vertrouwen. De gringo’s mogen op Aruba wel wapens dragen maar alleen op het vliegveld en alleen om hun bullen te beschermen. Nou, is dat mooi of is dat mooi? Nederlandse controle? Zeg, zijn we nou geallieerd of niet? Werken we al niet fantastisch samen in Irak en Afghanistan of niet? Nou dan. Niet zeuren. Dus als die vuile Venezolaanse communist echt vervelend wordt, wat doen we dan? Juist. Geven we hem samen een Saddam-behandeling. Is ie democratisch gekozen? Nou en? Wij hebben die olie nodig, wij willen de winst op peil houden en een oorlogje in onze voortuin is ook geen gek idee. Je moet een beetje pragmatisch wezen. Wat dat betreft is het mooi meegenomen dat D’66 binnenboord is gebleven. Die weten zo goed wat “zo de wind waait, waait me jassie” betekent. En een man als Pechtold weet als geen ander hoe de markt in elkaar zit natuurlijk.
Eenmaal, andermaal, verkocht.

donderdag 5 mei-2005
Hebben we net dat akkefietje achter de rug met die vijf Amerikaanse militairen die minimaal 16 kilo coke vanuit Colombia naar de VS hadden overgeheveld met een legervliegtuig of hoppa gaan er weer twee in de fout. Althans, zo wordt dat allemaal gepresenteerd. In samenwerking met een stel burgers had het duo wapens gejat van een depot van het Colombiaanse leger. Hoe lang en hoeveel is niet helemaal duidelijk. De twee, die scherpschutters opleidden voor de strijd tegen drugshandelaren en Marxisten, werden in ieder geval aangehouden met 32.000 rounds 9 mm-ammunitie voor pistolen en semi-automatische guns. Kan je toch een leuk dorpje mee plat schieten als het nodig is.
En dat ze daar mogelijk voor bedoeld waren moge blijken uit het feit dat de heren op het punt stonden de dodelijke rotzooi te verkopen aan vertegenwoordigers van een rechtse paramilitaire groep. Die clubs staan wel op de Amerikaanse lijst van terroristische organisaties, maar dat is eigenlijk pure window-dressing. Heel vaak werken het Colombiaanse leger en hun Amerikaanse instructeurs nauw samen met deze paramilitaire groepen in de strijd tegen de “linkse” FARC die de hele cokehandel verpest en grote gebieden in Colombia bezet houdt. En in die strijd gaat er nou eenmaal wel eens een marxistisch dorpje plat. All in the game.
Dus er zal wel niks ernstigs met deze twee Amerikaanse instructeurs gebeuren. Ze worden in ieder geval al niet in Colombia zelf berecht en eenmaal terug in de States zullen ze wel met net zoveel respect worden behandeld als Oliver North en zijn mannen ten tijde van de Iran-Contra. Zo gaat dat in the land of the free.

maandag 9 mei-2005
Ja, zo wordt het natuurlijk een rotzootje. Op 4 mei meldt Associated Press dat de twee Amerikaanse militairen die in het toeristische Carmen de Apicala bezig waren een Colombiaans doodseskader van een lekkere voorraad ammunitie te voorzien Allam Tanquary en Jesus Hernandez heetten. Ze hadden bij AP nog wel wat twijfels over de voornaam Allam. Maar hé, what the fuck. Daarnaast ging het volgens het gerespecteerde persbureau om gewoon militair voetvolk. Niks om je druk over te maken.
Maar wat schrijft het bij dit soort zaken pijnlijk precieze Narco News op 6 mei? Dat die twee schooiers Alan Norman en José Hernandez heetten. En dat Alan net als indertijd Oliver North een luitenant-kolonel was en José een sergeant. Luitjes dus met leidinggevende posities in een van de grootste Amerikaanse legerbases in Colombia bij Melgar, Tolima.
Uiteraard is het al lang bekend dat het Colombiaanse leger en zijn Amerikaanse “adviseurs” stiekempjes samenwerken met de rechtse militia in hun uitzichtloze strijd tegen de “marxistische” en de coke-markt verpestende FARC. Ergens moeten de lokale bromsnorren die het Amerikaanse duo achter het gaas mieterden in hun ijver dus een foutje hebben gemaakt. Maar wat weet een lama van moederdag?
Die snorren hadden een man aangehouden die er verdacht uitzag. Een soort Swiebertje zullen we maar zeggen. Swiep word zenuwachtig en biedt een deal aan voor hem wat gevraagd is en leidt de snorren naar een pand waar die munitie ligt. Nou kan je denken: tsjiiii wat een leuk puntzakje munitie en het duffig meenemen of je bent net wakker en je denkt laten we eens kijken wie erop afkomt. Ze kiezen voor het laatste, want dat zakje kon wel bestemd zijn voor die gore marxisten. Maar wie arriveren er voor de deur? Surprise! Luitenant kolonel Norman en sergeant Hernandez. Gevolgd door de kopers, onder wie de oud-politieman Will Gabriel Aguilar. Een bekende intermediair tussen het leger en de rechtse rakkers in het oerwoud. Wat moet je dan als snor? Je gooit ze achter slot en grendel en meldt je bij señor de burgemeester die net aan de koffie zit bij señorita Saartje. En dan is Carmen de Apicala in last.
Vraag blijft voorlopig of de beide Amerikanen zo’n geintje voor het eerst aan de hand hadden of dat het deel uitmaakte van een al lang onderweg zijnde operatie. En wat ze met de poen wilden doen die het puntzakje moest opleveren. Of kregen ze er coke voor terug? Die dan bijvoorbeeld via Aruba of El Salvador door de erven Barry Seal naar Mena of Los Angeles moesten worden vervoerd voor de losse verkoop? Zullen we voorlopig niet achterkomen. En misschien wel nooit. Maar toch, stay tuned.

zondag 15 mei-2005
Even recapituleren. Eerst werden vijf Amerikaanse militairen in de dienstkraag gegrepen bij de export van 16 kilo snuif uit Colombia naar de VS met een militair vliegtuig. En vervolgens werden twee Amerikaanse militairen door de Colombiaanse polizia aan de koppelriem geslagen wegens het verhandelen van wapentuig aan een rechtse paramilitaire groepering.
Wij meteen speculeren dat we mogelijk zonder dat we het wisten geconfronteerd werden met een vervolg op Ollie North’s Iran-Contra saga. En wat denk je? Ruim een week na die arrestaties treffen de Colombiaanse autoriteiten 13,5 ton snuif aan in een stash van een rechtse paramilitaire club vlakbij de grens van Ecuador. Klaar voor verzending.
Je kan er geen conclusies uit trekken, maar zeker is wel dat wapens-voor-drugs transacties tussen de Amerikaanse militaire hulpverleners en rechts-militante dood en verderfzaaiers niet meer naar het land van Hans Christiaan Andersen verwezen hoeven te worden.
Geen wonder eigenlijk als je ziet hoeveel leidinggevende figuren uit de Iran-Contra weer een rol spelen in Washington en wijde omgeving. Al die “wars” van George Chainsaw Bush kosten een lieve stuiver en omdat de financiële situatie van de VS toch al het niveau van critical mass nadert moet je naar onorthodoxe middelen grijpen. Net als 20, 25 jaar geleden.
Jammer dat sommige Colombiaanse bromsnorren blijkbaar niet op de hoogte zijn gebracht en in plaats van zich te focussen op de “communistische” FARC ook nog steeds de para’s lastigvallen. Toch eens effe lullen met die Uribe. We hebben hem niet voor niks president laten worden. Stay grimly tuned.

zondag 23 april-2006
Eerder deze maand is in Mexico een vliegtuig aan de ketting gelegd. Niet omdat ie met gemak een Toupolev uit de jaren zestig overstemde of een perfecte Onur Air-imitatie weggaf. Nee, nee, het was uit Venezuela komen aanwaaien met 5½ duizend kilo coke aan boord. En met een adelaarplakker aan de buitenkant, die sterk deed denken aan de huiskanarie van de CIA of de Homeland Security. Nou zou mevrouw Schultz van Haegen daar misschien hooguit een ongerust briefje aan spenderen, maar als in Mexico een sergeant Garcìa tegen een dergelijk ladinkje oploopt zonder vantevoren op de hoogte te zijn gesteld, dan zijn de tortilla’s rijp voor consumptie. De piloot was merkwaardigerwijs aan Garcìa ontsnapt, maar de co-piloot werd gearresteerd en er kwam een onderzoekje op gang.
De DC 9 bleek een paar jaar geleden in handen te zijn gevallen van twee ondernemingen: Royal Sons LLC en Skyway Communications Holding. Of de naam Royal Sons een verwijzing was naar leden van de Saoedische koninklijke familie is nog even de vraag, maar ligt een beetje voor de hand gezien een eerder gevalletje coke waarbij de prinsen Nayef en Saud betrokken waren (1). Daarnaast stalde Royal Sons begin deze eeuw zijn vliegende materieel bij een interessante firma in Venice Florida. Dat was namelijk Huffman Aviation van de Nederlander Rudi Dekkers, dat niet alleen vlieglessen verzorgde voor Mohammed Atta en andere leden van Osama’s Flying Circus, maar ook een sterke coke-lucht verspreidde.
En dan Skyway Communications Holding. Is een vehikel van ene Brent Kovac. Een gabber van de kortgeleden teruggetreden Republikeinse leider in het Huis van Afgevaardigden, Tom DeLay, die tot zijn nette boordje verwikkeld is in het corruptieschandaal rond lobbyist Jack Abramoff. En toeval bestaat niet, ook Abramoff heeft te maken met de boys van het Circus.
Een paar weken voor zij op Manhattan hun voorstelling gaven lieten Atta en zijn maatjes zich namelijk op een van Jack’s gokschepen voor de kust van Florida lekker verwennen. Als u het kunt wisselen, houden we ons aanbevolen.
Het zou ons niet uit onze maat 45 blazen als ook deze cokesmokkel met een noodgang onder de laminaat verdwijnt. Maar alle tekenen wijzen erop, dat de huidige Republikeinse regeringsploeg van Junior in de voetsporen treedt van die van Ronnie en Senior uit de jaren tachtig. Nou nog een October Surprise in Iran en het beeld is vrijwel compleet: drugs- en illegale wapenhandel om de smerige oorlog in het Midden Oosten en aanpalende gemeentes te kunnen blijven financieren. Stay tuned.

(zie “Prinsen kunnen geen kwaad doen” deel 1 en 2 op deze site dd. 7 en 8 mei 2004)

maandag 8 oktober-2007
Jawel, het is door onze mainstream pers wel gemeld. Dat er in Mexico weer een vliegtuigje aan de grond was gezet met een flinke lijn snorkelstof aan boord. Maar wel heel neusjesmaat. Bij de vorige gelegenheid in april 2006 ging het om een slordige 5,5 ton die door een DC 9 aan de grond was gezet (1). Deze keer ging het wat slordiger. De Gulfstream viel bij de landing uit elkaar. Wel lekker makkelijk. Konden de Mexicaanse puntsnorren de vier ton coke er meteen uit tillen. Geinig was wel dat de betrokken toestellen een gemeenschappelijk verleden bleken te hebben. Beiden waren namelijk in het recente verleden betrokken geweest bij de zogenaamde foltervluchten van de CIA, waarbij van terreur verdachte baarden van hot naar her werden gevlogen voor allerlei zinnenprikkelende experimenten. Dat ze nu ook allebei in de snorkelhandel opduiken is niet echt een mirakel. In de alternatieve pers gaan al heel lang berichten rond dat de voor foltervluchten in gebruik zijnde toestellen zich niet alleen bezighielden met het exclusief rondvliegen van terreurbaarden, maar ook met ladingen hero en coke. Geheel in de luisterrijke traditie van geheime CIA-projecten in Zuidoost Azie, Afghanistan, het Midden-Oosten en Midden-Amerika uit de jaren 60, 70 en 80. Wapens voor drugs, dames voor drugs, kinderen voor drugs, baarden voor drugs. Want die geheime projecten moesten wel gebeuren, maar moesten ook geheim blijven. Dus moet je geheime inkomsten genereren via allerlei frontfirma's. En voor je het weet moet je gebruik maken van de zogenaamde onderwereld. Nee, geen aspect dat aan de orde komt in zaken als die van Hi Ha Holleeder etcetera. Maar nu praten we ook over de echte grote jongens. Stay tuned.

(1) Zie deel 7 dd. 23 april 2006

maandag 15 oktober-2007
Analyze this. Wat is er gebeurd met de eigenaren en het personeel van de DC 9 die in april vorig jaar keurig netjes aan de grond werd gezet? Antwoord: noppes. Wat is er gebeurd met de eigenaren en het personeel van de Gulfstream die begin deze maand in Mexico heel slordig aan de grond werd gezet? Antwoord: ook noppes. Toch had het eerste toestel 5,5 ton snorkelstof aan boord. En het tweede bijna 4 ton. Bovendien waren ze alletwee betrokken (geweest) bij het stiekem van hot naar her vervoeren van ondeugende baarden voor een stel prikkelende vragenuurtjes. Uitgevoerd door luitjes van de CIA en de Special Forces.
Nou deze: Op 16 november 2005 arriveerde een De Havilland binnen het kader van de zogenaamde baardvluchten op Schiphol. Wat de dag erna gebeurde mag het ministerie van Justitie weten, maar op de 18e vloog het toestel door naar Reykjavik. Reykjavik? Gingen de meisjes en jongens van de rendition flights een baard boven een geyser houden? Om hem te laten bekennen dat zijn opoe een portretje van Osama in de kelder had verborgen achter een zak spliterwten? Of hadden ze wat anders aan boord dat via Amsterdam en Reykjavik naar hun homeland getransporteerd moest worden? Zeg er wat van. Want waar kwam die De Havilland vandaan? Van Sabiha Gokcen Airport bij Istanbul.
Wie dit gebeuren relateert aan de voorzichtige onthullingen van Sibel Edmonds over de Turks-Amerikaanse samenwerking op zeer hoog niveau bij de handel in drugs en andere narigheid, die begint nu al onrustig te worden. En zal een uurtje gaan ijsberen als ie ook nog eens de revelaties van Huseyin Baybasin daarnaast legt. Over de positie waarin Joris Demmink, onze secretaris generaal van Justitie, zich heeft gemanouvreerd bij proefboringen in Bodrum en Istanbul. Gaat het hier nou om een gigantische operatie a la Iran-Contra, waarbij een flink aantal artikelen uit ons Wetboek van Strafrecht aan een knijper hangen uit te waaien en waarbij moord, doodslag en chantage niet worden geschuwd? Of zijn wij soms ufologen? Stay tuned.

woensdag 17 oktober-2007
Laat een van onze lezers nou net op IJsland zijn geweest. En haarfijn kunnen uitleggen hoe de Amerikanski's tot 2006 gebruik konden maken van het IJslandse luchtruim om baarden, hero, hash en wat voor cargo dan ook naar hun homeland te hoppen. Jawel. Komt ie:

"De plaatsnaam Reykjavik trok mijn aandacht, want ik kwam daar zaterdag net vandaan. Ik ben drie weken in IJsland geweest waarvan de eerste twee weken i.v.m. vrijwilligerswerk op -of all places- de voormalige Nato-basis in Keflavik. Deze is in 2006 door de Amerikanen verlaten en krijgt nu een civiele bestemming. Dan heb je o.a. wat idioten nodig zoals ik die zich aangetrokken voelen tot de combinatie van bijzonder land en 'van zwaarden tot ploegijzers'. Uw verhaal speelt zich af in 2005, dus nog tijdens de militaire periode.
Ik heb in die twee weken de setting van het geheel aldaar redelijk kunnen waarnemen en misschien dat dat iets toevoegt aan uw verhaal. Mogelijk is het net zo goed 'oud nieuws' of niet van belang.
Geen idee, zie maar.
De internationale luchthaven van Reykjavik ligt maar liefst 50 km buiten de stad nabij het dorp Keflavik. Het is van oorsprong volledig Amerikaans militair vliegveld. Later zijn dezelfde banen ook in gebruik genomen voor civiele vluchten waarvan de afhandeling ruimtelijk strikt gescheiden was van het nog immer functionerende militaire vliegverkeer dat in 2006 beëindigd is.
Tegen het vliegveld aan ligt een woonoord voor 6000 Amerikaanse militairen (2% van het aantal mensen op IJsland) dat tezamen met technische vliegveldgebouwen (hangar etc.) tot in 2006 een Amerikaans mini-staatje vormde dat fysiek afgegrendeld was van de buitenwereld en waar je alleen via wachtposten op kon komen. Of door het vliegveld over te lopen van de civiele gebouwen naar het militaire gedeelte aan de overkant, wat uiteraard maar aan een beperkt aantal mensen was toegestaan. Dit voormalige Amerikaanse mini-staatje is dus het gebied waar wij gewerkt hebben. Inmiddels zijn er een paar nieuwe wegen aangelegd die het gebied wat uitgebreider met de buitenwereld verbinden dan voorheen. Waar zo'n nieuwe weg het oude hekwerk kruist doet het erg denken aan de grens tussen Oost-en West-Duitsland pal na de opening van de grens toen er ook allerlei nieuwe verbindingen werden aangelegd.
Ik wil er maar mee zeggen dat het een setting is die in 2005 het mogelijk maakte dat vluchten via de luchthaven van Reykjavik geheel binnen Amerikaanse context konden worden afgehandeld zonder enige controlerende bemoeienis van enige andere instantie."

Full proof bewijs? Nee. Gelegenheid? Jahaa. Stay tuned.

maandag 22 oktober-2007
De CIA heeft een eigen inspecteur-generaal, die erop moet toezien dat de dienst waar mogelijk een beetje fesoendelijk functioneert. Meestal heeft zo'n man zijn schrijfhand op dezelfde buik als de directeur. Maar recentelijk raakte bekend dat het huidige baasje van de gleufhoeden een intern onderzoek had gelast naar zijn eigen inspecteur-generaal. Waarom precies is niet duidelijk, maar weird is het wel. Dus wordt er in de analoge pers druk gespeculeerd naar de redenen voor dat onderzoek. En uiteraard komen daarbij de rendition flights aan bod. Had de inspecteur-generaal soms ontdekt dat de Agency niet alleen magical mystery tours verzorgde voor verdachte profeetbaarden, maar ook drugs? Het is eerder vertoond, dus waarom niet? In eerdere afleveringen hebben we al gewezen op die twee toestellen die binnen een jaar een beetje klunzig een kleine 9 ton coke aan de Mexicaanse grond zetten. Zowel de DC 9 als de Gulfstream waren ook ijverig betrokken bij de baardvluchten van de CIA en deden daarbij ondermeer Guantanamo Bay aan. Lijkt logisch, want daar zat en zit een kennel vol met baarden in oranje kledij. Maar tegelijkertijd zou die Amerikaanse enclave op Cuba een perfecte cover zijn voor drugsvluchten. Uit Colombia of zo. Al teveel speculaasjes? Nou, neem deze dan eens: Zes (!) jaar geleden trof een collectie speurneuzen van de Drugs Enforcement Administration uit Miami 5 ton coke aan op een schip dat op weg was naar... Guantanomo Bay. Zeg dus niet effe makkelijk dat het alleen maar speculaasjes zijn. En in dat geval was het nog een schip. Met een vliegtuig gaat het allemaal heel wat sneller en als je lekker ongecontroleerd gebruik kan maken van Amerikaanse vliegbases op vreemde bodem dan wil ons liefje nog wel wat meer. Wat let je dan om bijvoorbeeld gebruik te maken van Guantanamo? Of Reykjavik? Of Aruba? Niks. En onze Jannen en Jantines in de Caraïben maar driftig rondvaren om allerlei motorbootjes op te vangen. Samen met de Amerikaanse collega's. Dubbele agenda's? Hoe komt u daar nou bij? Stay tuned.