maandag 27 december-2010
Stel, je hebt een bedrijf dat jaarlijks zoveel CO2 de lucht in blaast dat de spreeuwen de weg kwijtraken. Dan word je op je zondagse vestje gespuugd. Of het niet een onsje minder kan. Want door jouw CO2 wordt het zo warm op aarde, dat je koters naar een museum moeten om uit te vinden wat een sneeuwbal is (1). Kan je verontwaardigd wijzen op de koeien van de buren, die ook niet rondlopen met een kurk in hun kont. Maar uiteindelijk ga je door je krakende kniegewrichten en je neemt maatregelen om die spreeuwen en je koters tegemoet te komen.
Zoals het hoort in deze wereld vol geyin en geyang is er een alternatief. Je kan namelijk ook emissierechten kopen, een ouwerwetse Havanna in de brand steken en vervolgens zeggen, dat iedereen verder een dikke kan krijgen.
Nou heb je ook bedrijven, die elke dag een peleton kaarsen laten aansteken en een paar onvervalste goriaanse deuntjes laten zingzangen in de Sint Alkerk. Bijvoorbeeld bedrijven die een paar rijtjes boompies achterelkaar zetten in noem eens wat, Costa Rica. Die krijgen daarvoor een bonus, want boompies slurpen CO2 als een maleier bier. En die bonus bestaat uit emissierechten, die verhandelbaar zijn op een paar echte beurzen.
Emissierechten zijn dus handel. En waar handel is is zwendel. Vooral als een minister de deur openzet. Neem nou Connie Hedegaard (figuurlijk). De voormalige Deense minister voor klimaat en energie. Die schafte in 2007 de registratie van kopers en verkopers af. Kans voor open doel. Direct ontstond in Kopenhagen zo'n drukke handel in emissierechten, dat de zeemeermin in de haven om een verschoning vroeg. Wat deden de onverlaten? Ze stapten met zijn allen in een BTW-carroussel vol niet bestaande bedrijven. Nou weten we uit ervaring dat aan elk rondje met een carroussel een einde komt. Zo ook in dit geval. Inmiddels hebben knipperbollen uitgerekend dat dit rondje de Deense staat 7 miljard euro heeft gekost.
Oh, btw, juf Connie is nu Eurocommissaris voor het Klimaat.
(1) Nee, niet naar buiten kijken.
- Datum: .
