woensdag 20 april-2005
Gezegend zijn we met een man als Ratzinger als paus. Zat bijvoorbeeld vanaf 1941 bij de Hitler Jugend en werd later in de oorlog bij een stuk afweergeschut gezet. Kon ie niks aan doen natuurlijk. Zijn vader was zelfs tegen Adolf. Het ouwe verhaal. Zoiets als Claus maar dan anders.
Een dergelijke jeugd laat volgens mensen die daarvoor gestudeerd hebben een stevig stempel na voor de rest van je leven. En ze hebben gelijk.
Zo was vriend Ratzinger het volledig eens met de politieke koers van zijn gezalfde Poolse voorganger.

• Geen enkel begrip voor de bevrijdingstheologie in Latijns-Amerikaanse landen. Hoe belazerd de situatie voor de bevolking daar ook was en is. En de binnen dat kader vermoorde paters en nonnen dan? Jammer, we zullen voor ze bidden, maar ze hadden beter naar Rome moeten luisteren. Aartsbisschop Romero heilig verklaren? Kan wel even wachten.
• Generaal Pinochet? Prima gozer.
• Je spijt betuigen over de ellendige houding van de kerk toen Franco Guernica plat liet gooien door de man van je Jugend? Ben je gek!
• De heiligverklaring van monseigneur Jozefmaria Escrivá, de vriend van Franco en de stichter van de sinistere Opus Dei-secte? Fantastisch.
• Kapotjes? Om de dooie HIV-dood niet. Voor het zingen de kerk uit!
• Je rok optillen en koorknapen bespringen? Laten we dat coûte que coûte binnen de kerkmuren houden.

Tsja, je moet ervan houden.
De zestiende Benedictus krijgt overigens meteen een paar forse problemen voor zijn mik. Zo heeft een flinke groep Holocaust-overlevenden uit kampen in Rusland, Oekraïne, Wit-Rusland en voormalig Joegoslavië in Californië twee dagen geleden toestemming gekregen tot vervolging van de Vaticaan Bank, de orde der Franciscanen en de Kroatische Bevrijdingsbeweging.
Wat dat laatste betreft: In de kampen van de met Hitler heulende Kroatische Bevrijdingsbeweging ofwel de Ustasha kwamen tijdens de oorlog 700.000 Serven, zigeuners en Joden om het leven. Aan het einde van de oorlog namen de leiders van deze lieflijke beweging met hulp van de Franciscanen via Rome de benen naar verre oorden. Het merendeel van de door hen geroofde bezittingen verdween volgens de recente aanklacht in de kluizen van de Vaticaan Bank en werd daar witgewassen.
Decennia daarna werd Roberto Calvi opgehangen onder de Londense Blackfriars Bridge. Hij was het baasje van de met de Vaticaan Bank, de loge P2 en de mafia gelieerde Banco Ambrosiano, die niet zo lang daarna met veel lawaai onderuit ging. Een paar dagen geleden werden vier verdachten van de moord op “God’s banker” in staat van beschuldiging gesteld. In oktober moeten ze voorkomen. Zonder twijfel zal bij dat proces ook de rol van het Vaticaan en de bijbehorende bank weer aan de orde komen. Dus Benedictus kan alvast zijn rok opspelden. Avanti ragazzi.

donderdag 21 april-2005
Jose Barba is geen eenvoudige boerenleut. De 68-jarige Barba is professor Latijns-Amerikaanse Studies aan de universiteit van Mexico. In zijn jonge jaren studeerde hij voor priester en was lid van het in 1941 gestichte Legioen van Christus. De opperlegionair was van meet af aan monseigneur Marcial Maciel. In de ogen van de opeenvolgende pausen misschien een uiterst waardevolle kracht binnen de wereld van de maxi-jurken, maar hij had een onzalige gewoonte: hij besteeg zijn pupillen. Een van hen was Jose Barba die tijdens zijn opleiding menige vrucht van Maciel’s schoot kreeg toegediend. En hij niet alleen, ook andere jeugdigen die het geluk mochten smaken om in de jaren veertig tot en met zestig tot het legioen te behoren.
Samen met nog acht andere Mexicaanse slachtoffers van de inmiddels 84-jarige goddelijke geilaard diende hij in 1998 een klacht in bij het kerkelijke bureau dat over dit soort zaken gaat en dat onder leiding stond van de Duitse kardinaal... Joseph Ratzinger. Drie keer raden wat er gebeurde. Juist, niks. Want die ouwe Maciel en zijn legioen stonden er goed op bij Johannes Paulus II en Joseph, dus hup in het onderste laatje met die klacht.
Kreeg Ratzinger in 2000 opnieuw een klacht voor zijn mik. Toen van een Spaanse oud-legionair die in de jaren vijftig door Maciel in zijn eer en een van zijn lichaamsdelen was aangetast. Opnieuw gewijde stilte.
In 2002 probeerde Barba persoonlijk zijn klacht in Rome opnieuw onder de aandacht te brengen. Het enige dat hij te horen kreeg was dat zijn desbetreffende epistel aan kardinaal Ratzinger zou worden overhandigd. Terug op de poef.
De bejaarde knapenkruiper zelf deed het af als valse beschuldigingen om het Vaticaan, de paus en kardinaal Ratzinger te beschadigen. En weer gebeurde er niks.
Tot in december 2004. Johannes Paulus scharrelde toen al zo’n beetje voor de liftdeur naar de hemel en Ratzinger nam de tekst van urbi et orbi al stiekem door. Plotseling werd de klacht door Ratzinger’s bureau wel in behandeling genomen en Maciel legde zijn ambt neer. Vanwege zijn leeftijd.
Een en ander betekent natuurlijk niet dat Barba en de andere slachtoffers morgen een briefje van Benedictus XVI zullen krijgen van sorry boys, we zaten fout. Maar de Romeinse molen draait. En dat is al heel wat.

donderdag 5 mei-2005
We hebben ons al eerder afgevraagd wat al die jongens en meisjes indertijd heeft bezield om te gaan staan juichen toen Jozef Ratzinger van achter de witte rook opdoemde als Benedictus de zoveelste. Want als er eentje niet gekozen had moeten worden dan was het Ratzi wel.
Zo is onze huidige paus lid geweest van de Hitlerjugend. Dat was zoiets als de padvinderij maar dan met een anti-joodse hopman. En niet effies lid geweest. Vier jaar. Daar kan je zo ibbel van worden dat je elke ochtend de neiging hebt een kruissjorring aan te leggen in je rozenkrans. Of lid te worden van Opus Dei.
Verder was Ratzi verantwoordelijk voor de geheime order aan alle filiaalchefs om gevalletjes kinderkruipen zoveel mogelijk met de mantel der liefde te bedekken, is ie tegen het opheffen van de ban op het kapotje en ziet ie niks in een grotere rol van de vrouw binnen de hiërarchie van zijn kerk. Wat dat laatste punt betreft blijft het dus zo, dat de dames hun haar moeten blijven bedekken, zich decent moeten kleden en hun bek moeten houden. Net als in Koeweit of in Afghanistan.
Maar Ratzi is vóór een dialoog met luitjes die hun God een andere naam hebben gegeven. En dat is niet van vandaag of gisteren. Is ie al een tijdje een aanhanger van. Binnen dat kader stond hij in 1999 aan de wieg van de toen in het leven geroepen Foundation of Interreligious and Intercultural Research and Dialogue in Genève met als voorzitter de Grieks orthodoxe leider Metropolitan Damaskinos. De kardinaal trad toe tot het bestuur van deze oecumenische stichting samen met: René-Samuel Sirat (ex-opperrabijn van Frankrijk), de Jordaanse prins Hassan (muslim), prins Sadruddin Aga Khan (muslim), Olivier Fatio (directeur van het Institute of the History of Reformation), de Syrische zakenman Jamal Daniel (Grieks orthodox) en Neil Bush (broer van Wacko).
Die laatste twee lijken rare eenden in zo’n vijver vol oecumenisch gedachtengoed. Edoch, de non-profit Foundation stond bij Dun & Bradstreet oorspronkelijke te boek als een “management trust” die “buiten educatie, religie, liefdadigheid of research” ook actief zou zijn op andere terreinen. Later werd dat wel schielijk veranderd en kwam de nadruk te liggen “op religieus terrein”, maar het foutje was al gemaakt. En het maakte meteen duidelijk waarom Neil en Jamal in de board zaten, samen met Ratzi en de andere religieuze boys. Om poen te verdienen. Op welke manier dondert niet.
Het op het oog wat bizarre Amerikaans/Syrische duo is dikke mik met elkaar sinds eindjaren tachtig. Neil had toen al een paar formidabele financiële schandalen achter de rug, waarbij hij het credo “misdaad loont niet” tot een lachertje reduceerde.
Maar er is meer. Stay tuned.

zondag 8 mei-2005
Neil Bush en Jamal Daniel, de collega’s van kardinaal Ratzinger in het bestuur van de Foundation for Interreligious and Intercultural Research and Dialogue, kennen elkaar sinds 1991, toen pappa Bush nog president van de VS was. Jamal’s invloedrijke familie was in de jaren zestig zowel in Syrië als in Irak betrokken bij het aan de macht helpen van de Baath-partij, die respectievelijk de presidenten Assad en Saddam Hussein baarde. Niet iets om vrolijk van te worden, maar als er wat te verdienen valt kijken de Bushes niet zo nauw.
Om de prille connectie wat op te sexen bezochten Neil en zijn gezin in 1992 de Disney-outfit in Parijs op kosten van Jamal. En wees eerlijk, als je voor niks met Goofy op de kiek mag helemaal in douce France dan wil je graag ook wat terug doen. De ene hand was de andere.
Dat resulteerde ondermeer in een gezamenlijk optreden in het bestuur van de Amerikaanse onderneming Crest Investment Corporation met een dochter in Zwitserland, Silvermat.
Naar buiten toe was ene John Howland het baasje van Crest. Geen onbesproken baasje. Zo ging hij in 1997 voor het luik nadat hij als hotemetoot van een Saudische onderneming een letter of credit van 12 miljoen dollar niet meer uit zijn hoge hoed kon krijgen. Peanuts als je dat bedrag vergelijkt met wat Neil Bush had laten verdwijnen bij de save-and-loan-affaire (1), maar je kan er een tijdje aangenaam van leven. De zaak werd afgekocht, net als indertijd bij Neal.
Met Crest ging het crescendo. Vooral dankzij Jamal, die een flinke kudde welgestelde kennissen in het Midden-Oosten wist te bewegen poen in Crest te stoppen voor het doen van interessante investeringen. Onder andere bij het van de grond tillen van Ignite!, de nog in zijn kinderschoenen staande educatieve software onderneming van... Neil Bush.
Of Crest zich in 2003 ook heeft bemoeid met de oprichting van de firma New Bridge Strategies is niet duidelijk, maar het zou gek zijn als het niet zo was. Die club dienst als intermediair in Irak. Als je een vet contractje wil voor het herstellen van de lantarenpalen in Baghdad of zoiets dan kan je het beste dit jongste kind van bovengenoemd trio in de arm nemen. Succes verzekerd is een groot woord, maar met een paar zware Republikeinse kanonnen aan boord met prima contacten in het White Cuckoo’s Nest valt er een hoop te rotzooien tussen de Eufraat en de Tigris. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 1. Leuk detail: onderkoning van Bonaire Niek Sandmann was ook bij een van deze zwendelhoogstandjes betrokken (zie voor hem de recente serie “Niek’s world” eerder in deze rubriek).

Gezegend zijn we met een man als Ratzinger als paus. Zat bijvoorbeeld vanaf 1941 bij de Hitler Jugend en werd later in de oorlog bij een stuk afweergeschut gezet. Kon ie niks aan doen natuurlijk. Zijn vader was zelfs tegen Adolf. Het ouwe verhaal. Zoiets als Claus maar dan anders. Een dergelijke jeugd laat volgens mensen die daarvoor gestudeerd hebben een stevig stempel na voor de rest van je leven. En ze hebben gelijk. Zo was vriend Ratzinger het volledig eens met de politieke koers van zijn gezalfde Poolse voorganger.
* Geen enkel begrip voor de bevrijdingstheologie in Latijns-Amerikaanse landen. Hoe belazerd de situatie voor de bevolking daar ook was en is. En de binnen dat kader vermoorde paters en nonnen dan? Jammer, we zullen voor ze bidden, maar ze hadden beter naar Rome moeten luisteren. Aartsbisschop Romero heilig verklaren? Kan wel even wachten.
* Generaal Pinochet? Prima gozer.
* Je spijt betuigen over de ellendige houding van de kerk toen Franco Guernica plat liet gooien door de man van je Jugend? Ben je gek!
* De heiligverklaring van monseigneur Jozefmaria Escriva, de vriend van Franco en de stichter van de sinistere Opus Dei (zie www.odan.org)-secte? Fantastisch.
* Kapotjes? Om de dooie HIV-dood niet. Voor het zingen de kerk uit!
* Je rok optillen en koorknapen bespringen? Laten we dat co