Nadat hij voor zijn aandeel in de internationale zwendel rond de Britse Salvation Army, die een gat van tientallen miljoenen pond sloeg in de kassa van deze hemelse hulporganisatie, midden jaren negentig een langdurige rustperiode had genoten binnen de compacte muren van staatshotel De Schie, bleek onlangs dat de uit Goes afkomstige Guido Haak zijn carrière als zwendelaar-en-gros met zwier heeft voortgezet. Via zijn bedrijf Cherry Mountains BV, dat hij samen met de Schipluidense oud-belastinginspecteur Rob Kersbergen runde, zou hij weer als een volleerde financiële vampier met buitengewoon gladde praatjes een aantal Nederlanders flink lichter hebben gemaakt. Zo deed een Amsterdamse onroerendgoed-handelaar een aderlating van ettelijke miljoenen. Een niet onbeiiddelde weduwe uit Amsterdam-Zuid, die de vrome Haak elke zondag ontmoette in de Obrechtkerk, werd voor een ton het schip in geholpen. Een Zeeuwse ondernemer zou graag nog een paar ton willen zien. Een paar Rotterdamse arbeidsbemiddelaars eveneens.
Vorig jaar dreigde er een ernstige kink in de kabel te komen toen hij bij een Surinamer uit de Rotterdamse scene een aanzienlijke hoeveelheid florijnen uit de zak had gefrutseld. Het betrokken slachtoffer had Haak al bij de revers toen reddingstroepen hem nog juist op tijd ontzetten. Dus van afrekenen kwam in twee betekenissen nooit iets. Ondertussen had de Zeeuwse goochelaar zich verdienstelijk gemaakt bij de afdeling klantenwerving van de Britse telecomfirma Waterfields die vorig jaar zijn tenten opsloeg in het voormalige IBM-gebouw in Amsterdam. Hij werd daarvoor ondermeer gehonoreerd met een vaste betrekking binnen die organisatie. Toen de grond hem voor de zoveelste maal wat te heet onder de voeten werd, verhuisde hij spoorslags met vrouw en kind naar Noord-Londen en toog aan het werk in het hoofdkantoor van Waterfields. Bij navraag deelde een woordvoerder van de firma mee, dat Haak niet meer voor Waterfields werkte. En nee, zij hadden nog nooit gehoord van Haak's duistere verleden. En dat terwijl een deel van zijn avonturen al zo lang op onze site geboekstaafd zijn. Zie daarvoor Kleintje Muurkrant, de exemplaren 319 en 320 (De achterzijde van het beursschandaal deel 2 en 3) en de Morgenster ("Steekspel rond een uranium-deal").

Op 18 april jongstleden besteedden wij in het artikel "Groetjes uit Goes" al aandacht aan de nieuwe avonturen van de Nederlandse meesteroplichter Guido Haak (Zie voor een stukje voorgeschiedenis de artikelen over de achterzijde van het beursschandaal in Kleintje Muurkrant 319 en 320). Wij meldden toen dat hij opnieuw een flink aantal Nederlanders de boot heeft ingeholpen voor een totaalbedrag dat in de miljoenen loopt. De nog steeds bij grote jongens van het internationale bedrijfsleven in en uitlopende Zeeuw, over wie ooit werd bericht dat hij een speciale band onderhield met de vroegere minister Tan Buitenlandse Zaken Norbert Schmelzer, wordt echter zowel hardnekkig als hardhandig op de hielen gezeten en probeert wanhopig gaten met nieuwe gaten te vullen.
Daartussendoor loopt een andere zaak. In het nog recente verleden vestigden zich in het voormalige IBM-onderkomen aan de Johan Huizingalaan in Amsterdam twee Britse technologiebedrijven: Waterfields en dochteronderneming Churchfield. Een deel van de werknemers werd aangelevard door Laboursite, eveneens een Britse firma met hetzelfde Amsterdamse adres. Churchfield had een project onder handen van de telecomgigant COLT op de Archangelkade in het hoofdstedelijk havengebied. Vorig jaar raakte dat project echter in het slop en kwam er een einde aan het bestaan van Churchfield. COLT zou daarop een civiele procedure zijn begonnen tegen Waterfields om de financiële schade af te wentelen. In hoeverre Guido Haak, die als accounts office-manager bij Waterfields/Churchfield werkzaam was, medeverantwoordelijk is voor de financiële problemen van de Britse combinatie valt moeilijk te verifiëren. Zeker is dat hij een paar leuke bedragen heeft geleend van een paar Waterfields-employees en wellicht ook langs slinkse weg de onderneming zelf wat lichter heeft gemaakt. Noch Waterfields noch COLT (zij het om verschillende redenen) wensen in dit stadium op vragen van 't Kleintje te reageren.

De nieuwe avonturen van de uit Goes afkomstige superzwendelaar Guido Haak blijven onze aandacht trekken (zie ook "Guido's kunstjes" van 4 mei jongstleden). Eerder schreven wij al dat hij na zijn verblijf in het staatshotel De Schie voor zijn aandeel in een miljoenenzwendel rond het Britse Leger des Heils, samen met de fiscalist Robert Kersbergen een BV in het leven had geroepen waarmee hij zijn kwalijke carrière voortzette. In antwoord op vragen onzerzijds deelde Kersbergen vandaag mee, dat hij zelf ook grote bedragen aan Haak is kwijtgeraakt en dat hij veel last ondervindt van Haak's schuldeisers. Interessant was ook zijn mededeling dat Haak hem om zakelijke redenen in contact had gebracht met de niet meer zo piep zijnde Amsterdamse advokaat mr. Diepenbroek. Volgens Kersbergen kenden Haak en Diepenbroek elkaar al heel wat langer dan vandaag. Iets dat door andere bronnen werd bevestigd en in verband werd gebracht met internationale oliedeals. Beide figuren doken overigens ook op in onze verhalen over de geheime onderhandelingen tussen het Nederlands bedrijfsleven en Iran inzake het verrijken van uranium (zie "Steekspel rond een uranium-deal" en "Neerland's stille kracht" in De Morgenster). Voldoende reden om deze zaak verder uit te pluizen.

Wij schreven onder dit hoofdje in deze rubriek al eerder over de nieuwe avonturen van de internationale oplichter Guido Haak. Met name over diens activiteiten voor het Britse technologiebedrijf Waterfields in Amsterdam. Dat was tot vorig jaar betrokken bij de bouw van een hypermoderne telefooncentrale in een gebouw aan de Archangelkade in opdracht voor de mondiale telecomreus COLT. Het project liep uit op een drama en juristen van de beide firma's zitten elkaar nu in de haren over de schuldvraag en het prijskaartje. Volgens goed geïnformeerde bronnen onderhield Guido in dit verband nauwe zakelijke kontakten met de Zwitser Theo Baldi. Het baasje van Voxtronic in Dubendorf niet ver van Zürich. Baldi's bedrijf heeft ondermeer VoxLog ontwikkeld. Uiterst moderne software waarmee telefoongesprekken direct digitaal worden opgenomen en gecodeerd op de PC. Tot tweemaal toe heeft Theo vragen van Kleintje Muurkrant over zijn Haak-connectie en de mogelijke strop die zijn bedrijf heeft geleden bij het gecrashte project aan de Amsterdamse Archangelkade onbeantwoord gelaten. Misschien denkt Theo dat zwijgen goud is. Maar wij hebben een voorkeur voor "wie zwijgt stemt toe". Gek hè?

Het Parool van 7 juni jl. meldde dat in Nederland het aantal uitzendbureautjes de laatste tijd explosief is gegroeid. Blijkbaar niet alleen om te profiteren van de krappe arbeidsmarkt. Bij Justitie leeft namelijk volgens het blad de vrees dat via die bureautjes criminele winsten worden witgewassen. Het artikel bevatte echter geen informatie over de in gebruik zijnde wasprogramma's.
In onze reeks over de nieuwe avonturen van internationaal oplichter Guido Haak reveleerden wij al dat de hoofdpersoon van deze story door het Britse technologiebedrijf Waterfields was ingehuurd voor werkzaamheden op haar kantoor aan de Amsterdamse Johan Huizingalaan via het Britse bureau Laboursite. Tegelijkertijd bleek Haak actief te zijn voor het bureau Overflow uit Goes en Rotterdam. Een bedrijfje waarbinnen hij zelf via het door hem gecontroleerde Dane Beheer en Tactron uit Nieuwerkerk a.d. IJssel aan de touwtjes trok. Een attente insider merkte ooit een merkwaardige gang van zaken op binnen deze constellatie. Grote bedragen zouden namelijk niet van Waterfields naar Laboursite zijn overgemaakt voor bewezen diensten, maar om onduidelijke redenen van Laboursite aan Waterfields zijn overgedragen. Met name als niet-ingewijde medewerkers zich aan het eind van de dag naar huis hadden gespoed. Helaas weigert Waterfields Kleintje Muurkrant te woord te staan en haar medewerkers hebben een spreekverbod. Gezien de juridische moeilijkheden tussen Waterfields en COLT enigszins begrijpelijk (zie het eerste deel van deze reeks van 4 mei jl.). Gezien het bovenstaande volledig begrijpelijk. En dat Guido in dit milieu op handen wordt gedragen moge blijken uit het feit dat hij al weer bezig is met een nieuw technologisch project in Boedapest. Old soldiers never die.

In aflevering 4 spraken we ons sterke vermoeden uit dat één van Guido Haak's laatste kunstjes in Nederland te maken zou kunnen hebben met een witwasoperatie en dat hij met een nieuw project bezig was in Boedapest. Afgelopen weekend liet de internationale Financial Action Task Force on Money Laundering (FATF) weten dat Hongarije samen met vier andere landen was toegevoegd aan de lijst van landen die volgens deze instantie zich te weinig inzetten tegen het witwassen van zwart geld. De schurkenlanden op financieel gebied. Omdat Guido's e-mailadres bij Laboursite nog vol in bedrijf is vroegen we hem - nieuwsgierig als we zijn - naar nadere details over het Hongaarse project. Onderandere wie de opdrachtgevers waren.

Waarschijnlijk via datzelfde e-mailadres verzorgt de al sinds zijn vroege Haagse jeugd zo vrome Guido nog steeds trouw de lay-out van het parochieblaadje van zijn favoriete Amsterdamse Obrechtkerk. Omdat de Hear ooit heeft gezegd dat stelen niet mag zal onze fugitive dus zonder twijfel van zijn dwalingen terugkeren en om vergiffenis vragen. Of daarmee zijn schuld zal zijn gedelgd is echter de vraag. Een van onze bronnen in deze zaak liet ons weten dat Justitie zich begint te interesseren voor Guido's laatste strapatsen. Dat wordt wellicht dus zowel hemelse als aardse gerechtigheid.

Uit een aantal bescheiden dat ons door een tipgever zijn toegezonden, valt onderandere te destilleren dat zwendelaar-en-gros Guido Haak in het recente verleden contact heeft gezocht met een paar interessante zakenmensen. Een van hen was Hans van der Steenhoven, de Director Operations van de Rotterdamse BV Arkansas. Die BV maakte onderdeel uit van het netwerk van Dailex, een bedrijf dat bij ons ruimschoots aan de orde is geweest in het artikel "Retourtje Cantrade" in De Morgenster. En waarvan directeur Jan Borsboom al lange tijd de degens kruist met het O.M. wegens grootschalige drugshandel. Volgens ingewijden zou Dailex de laatste tijd zaken doen met twee ex-KGB officieren die zich namens een Russische firma in Rotterdam hebben genesteld.
Een ander contact dat Guido niet zo lang geleden heeft aangeboord is de Belgische zakenman Anthony de Blick, die naast een pand in de Antwerpse Hovenierstraat eveneens over een adres in Moskou beschikt (Varshavskoe Sh. 134). Ook hij zou zakelijk in de slag zijn met een ex-KGB-er die een bankbedrijf in Antwerpen runt.
Wij meldden al eerder dat het onderwerp van deze reeks bezig is met het op poten zetten van een nieuw technologisch project in Boedapest. Het is duidelijk: Guido goes east.

Rob Kersbergen (zie aflevering 2 van deze reeks dd. 7 mei) was ooit als fiscaal jurist werkzaam bij de belastingdienst en daarna bij Price Waterhouse. In het voorjaar van 1995 begon hij samen met zijn broer een eigen zaak. Een van de BV's die zij in het leven riepen was Means. Met die BV probeerden zij meteen het hele hebben en houden van Euroslim over te nemen. Een organisatie die het Amerikaanse Weight Watchers vertegenwoordigde en in die periode op het randje van instorten stond. Eerst namen de gebroeders het klantenbestand, de software en wat goederen over en na enig touwtrekken met de tot het Heinz-concern behorende anti-vetrollenorganisatie ook de licentie. Een grapje van bij elkaar toch zeker een miljoen gulden. In de jaren erna boekte Means BV magere resultaten en eind 1996 was er reden tot nervositeit. Ook al omdat de Amerikaanse franchiseverlener begon te zeuren over de betahing van achterstallige royalties. Na wat vergeefs rondhejgelen in de voornamelijk Rotterdamse financieringsvijver gingen de Kersbergentjes in zee met de naar hen toegezonden Guido Haak.
Die toonde als bewijs voor zijn financi‘le potentie de aanslagen vermogensbelasting vanaf 1994. Dat leek er gezond uit te zien. Guido werd als een reddende engel feestelijk binnengehaald, maar hij bleek het paard van Troje. Hij maakte wel hoge kosten, maar de financiering voor de overname van de aandelen Means BV was een ander verhaal. Toch gloorde eind mei 1997 bij Rob Kersbergen nog even de hoop dat alles goed zou komen. De inmiddels ook tot de directie van andere BV's uit het Kersbergen-netwerk doorgedrongen Haak zwaaide namelijk plotseling met een overdraagbare bankgarantie van 10 miljoen dollar. Hij was op 26 mei 1997 in opdracht van United Trading International in Karachi uitgeschreven op naam van de Turkse ex-minister van verkeer en energie Ahmet Karaevli. Een zakenrelatie van Haak die vrij regelmatig in Nederland opdook. De betrokken bank was voor ons geen onbekende: de Habib Bank, met ondermeer een filiaal in Rotterdam (voor meer over deze bank zie het artikel "Retourtje Cantrade" in De Morgenster). Bij Means ging de vlag uit. Guido werd al aan het personeel voorgesteld als het nieuwe baasje en iedereen was blij. Behalve het Heinz-concern. Dat wist zonder twijfel meer over Guido's connecties met de Amerikaanse mafia (zie Achterzijde van het Beursschandaal in Kleintje Muurkrant 320) dan Kersbergen lief was. Weight Watchers trok in augustus de stop eruit, Haak begon aan een taktische terugtocht en Means ging in september down.

Ons onderzoek naar de nieuwe strapatsen van Guido Haak, ŽŽn van de grootste oplichters die de laatste tientallen jaren in Nederland en zelfs daarbuiten heeft geopereerd, leek op dood spoor. Zowel zijn manipulaties bij Weightwatchers als die via het Britse uitzendbureau Laboursite bij het in Amsterdam gevestigde Waterfields zijn in deze reeks de revu gepasseerd.
Nu lijkt het erop dat hij ook Laboursite voor een behoorlijk bedrag lichter heeft gemaakt. Het in Londen gevestigde bureau, dat onder leiding staat van een aantal nogal fors uitziende Ieren, zegt tenminste tienduizenden ponden te zijn verloren door Guido's kwistig en vaak oneigenlijk gebruik van zijn door Laboursite verstrekte creditcard. Daarnaast zou Haak de benen hebben genomen naar Nederland met een laptop van het uitzendbureau met voor het bedrijf vitale klanteninformatie en een aantal kantoorspullen van de hand te hebben gedaan...
Toch lijkt aan dit verhaal een luchtje te zitten. Ook al omdat wij in een eerder stadium al voorzichtig concludeerden dat achter de Laboursite/Waterfields - combine deel zou kunnen uitmaken van een witwascircuit. Wij benaderden Tony Mills, de topman van Laboursite, met een e-mail die alsvolgt luidde:

"Dear mr. Mills,
You may have noticed that I'm professionally following Guido Haak's latest adventures for the Dutch website-paper Kleintje Muurkrant. Accordin' to reliable sources you sacked him a few weeks ago for the lack of results and financial irregularities. Could you tell me if this story is correct and why you hired him in the first place? Thankin'you in advance, Rgrds
Jan Portein".

Dat was op 26 juli. Geen antwoord. Ondertussen zwerft Guido nerveus door Nederland en belooft zijn schuldeisers op korte termijn te zullen betalen. Een oud verhaal in nieuwe zakken.

vrijdag 24 september-2004
Even terug in de tijd. In de eerste helft van 2001 publiceerden wij onder bovenstaande titel een frisse over Guido Haak*. Een internationale oplichter van de buitencategorie die volgens ingewijden een speciale band heeft met de vroegere minister van Buitenlandse Zaken Schmelzer.
Guido was in de jaren zeventig al betrokken bij buitengewoon intrigerende affaires in het Midden-Oosten door zijn zakelijke contact met de tegenwoordig in Damascus huizende Palestijnse zakenman Hassan Zubaidi**.
Later maakte hij nog furore met het achterover drukken van een hoopje meloenen van het Britse Leger des Heils samen met een paar associé’s van de Amerikaanse mafia en zoog hijhet laatste bloed uit de Nederlandse franchisehouder van Weight Watchers, een dochter van de Amerikaanse dikmaker Heinz.
Aanleiding tot deze serie waren zijn zwendelpraktijken onder de vlag van de Britse techno-onderneming Waterfields. Hij raakte daarbij in aanvaring met luitjes die als het om zaken gaat er niet voor terugdeinzen even lijfelijke druk uit te oefenen. Guido zag zich genoodzaakt aan zijn stutten te trekken en zijn activiteiten te verleggen naar Denemarken en Rusland. Die activiteiten hielden verband met het recyclen van huisvuil en een zootje agressieve stoffen die bergenhoog opgestapeld zouden liggen in het zuiden van Rusland. Althans, tot voor kort. Want toen een stel schuldeisers wat al te nadrukkelijk aan hem begonnen te schudden verbrak Guido alle verbindingen en verdween. Naar verluidt is opnieuw de jacht op hem ingezet. Als er nieuws is, hoe grimmig ook, hoort u dat van ons. Stay tuned.

* Zie "Guido's kunstjes" op de Followup-site.
** Zie "De achterzijde van het beursschandaal", deel 2 en 3, "Steekspel rond een uraniumdeal” en "Neerland’s stille kracht” op de site van de Morgenster.