dinsdag 8 maart-2005
Afgelopen week kwam het Amerikaanse Weekblad Newsweek met het bericht dat het Pentagon de “Salvador Option” overwoog om in Irak orde op zaken te stellen. Oftewel, de taktiek die de door de CIA begeleide doodseskaders en regeringstroepen in de vroege jaren tachtig in El Salvador toepasten, waarbij duizenden linkse “infiltranten” en hun sympathisanten over de kling werden gejaagd.

Op 7 maart 1982 startten vier reporters van de IKON in El Salvador met het interviewen van gevangen zittende verzetsmensen in de Mariona-gevangenis en brachten hun bevindingen naar buiten. Daarna regelden zij via een agent van de guerillabeweging een bezoek aan eenvan de bevrijde gebieden. Kort daarop werden ze gewaarschuwd dat het leger niet amused was over hun activiteiten. Dat weerhield hen er niet van om toch hun afspraak met de guerillabeweging na te komen.

Op 17 maart toen het contact tot stand kwam werden Koos Koster, Jan Kuiper, Joop Willemse en Hans ter Laag samen met een paar guerrilla-strijders vermoord.

Giuliana Sgrena, de inmiddels weer in Rome teruggekeerde linkse journaliste, interviewde in Irak ex-gevangenen en inwoners van de door de geallieerden in puin geschoten dorpen en steden. Zij bracht haar bevindingen naar buiten. Tot ze werd ontvoerd door een stel Irakese “insurgents”. Vreemde keus van die luitjes, want Giuliana was tegen de oorlog en toonde veel compassie voor de lijdende bevolking.

Er kwamen onderhandelingen op gang over haar vrijlating. Aan de hoofdeis van de ontvoerders werd niet voldaan: de terugtrekking van de Italiaanse troepen. Er zou wel een flink bedrag over de toonbank zijn gegaan.

Giuliana werd uiteindelijk vrijgelaten. Volgens haar zei een van haar ontvoerders vlak voordat ze vertrok: “Wees voorzichtig. De Amerikanen willen niet dat je vrijkomt”. Hoe wist hij dat, zou je zeggen.

Na alle controleposten op weg naar het vliegveld van Baghdad moeiteloos te zijn gepasseerd stuitten Giuliana en haar begeleiders op een Amerikanse posse, met alle gevolgen vandien.

Het lijkt erop dat de Salvador Option al in de praktijk wordt gebracht. Niet eens vreemd meer in het licht van de door hogerhand geëntameerde gebeurtenissen in Abu Ghraib en elders in Irak. En met zulke slagers werken wij samen. Geweldig hè?

woensdag 9 maart-2005
Ooit gehoord van dr. Khalid ash-Shaykhli? Nee, wij ook niet. Tot voor kort dan. Die Khalid is een ambtenaar van het huidige Irakese ministerie van Volksgezondheid, die op 3 maart jl. in Baghdad een persconferentie heeft gegeven waarbij ook journalisten van de Washington Post en Knight-Ridder ijverig zaten te schrijven.

Dr. Khalid was door het ministerie naar Fallujah gestuurd om na te gaan hoe het met de gezondheidstoestand van de bevolking gesteld was na de veldslag in november van het afgelopen jaar.

Zijn medisch team had vastgesteld dat de Amerikaanse troepen bij hun aanval mosterdgas, zenuwgas en andere lieflijke producten uit deze internationaal verboden categorie hadden gebruikt om de “insurgents” op de knieën te krijgen. En die niet alleen. Onschuldige burgers, honden, katten en vogels bleken het loodje te hebben gelegd door het inademen van chemische stoffen. En naar verwachting zullen er op termijn nog wel meer slachtoffers vallen als gevolg van het opentrekken van deze voorraad lekkernijen.

Daarnaast waren er verhalen te noteren van inwoners waarin sprake was van verkoolde en gesmolten lijken in de straten van Fallujah, wat duidt op het gebruik van napalm.

Nadat de foto van het geblakerde, naakte Vietnamese meisje Kim Phuk de wereld overging nam de VN in 1980 een resolutie aan die het gebruik van napalm tegen burgers verbood. De Verenigde Staten, the home of the brave, ondertekende de resolutie nooit en is het enige land dat als het zo uitkomt kwistig met dat goedje rondstrooit.

Toen Giuliana Sgrena op 4 februari werd gekidnapt was ze bezig met een artikel over Fallujah en het gebruik van napalm. Op 4 maart, een dag na de persconferentie van dr. Khalid, werd ze vrijgelaten. Wat er verder gebeurde weten we.

Die dokter moet dus uitkijken. Die kon wel eens bezoek krijgen van een stel “insurgents” of per ongeluk worden doorzeefd door een Amerikaanse posse.

donderdag 10 maart-2005
Afgelopen vrijdag nam Eason Jordan zijn congé bij CNN. Na 23 jaar trouwe dienst. Omdat de druk vanuit het White Cuckoo’s Nest en het Pentagon om op te lazeren te groot was geworden. Die druk was ontstaan nadat de chef van CNN’s nieuwsafdeling een maand geleden tijdens een discussie bij het World Economic Forum in Davos had gezegd dat hij wel 12 gevallen kende waarbij journalisten in Irak waren afgeschoten door coalitietroepen.

Hij zei het niet, maar de vele warhoofden die Washington rijk is beschuldigden Jordan er meteen van dat hij het trotse Amerikaanse leger een dozijn georganiseerde moorden in de schoenen schoof. Jordan kon donuts bakken wat hij wilde en zeggen dat hij dat zeker niet bedoeld had, hij moest oprotten.

Of de datum waarop Jordan opstapte toevallig was is niet waarschijnlijk. Op die dag rolden namelijk de eerste berichten binnen over de aanslag op de net vrijgelaten Giuliana Sgrena door een Amerikaanse legerunit, die mislukte dankzij het heroïsche optreden van de Italiaanse geheimagent en onderhandelaar Nicola Calipari.

Zelfs de hoofdbewoner van het White Cuckoo’s Nest ging direct in de beugels om zijn spijt te betuigen voor het incident en aan te kondigen een diepgaand onderzoek te zullen laten instellen. Een gerichte moordaanslag op een kritische journalist? Belachelijk. Zoiets doen mijn jongens niet.

Nee? Echt niet? Wie herinnert zich niet die Amerikaanse tank die op zijn gemakkie de loop op een paar etages van dat hotel in Baghdad richtte en er vervolgens vrolijk op los schoot? En wie waren daar nou net gehuisvest? Juist, een stel onafhankelijke journalisten van wie er twee het loodje legden. Journalisten die toevallig het optreden van het Amerikaanse leger in Irak kritisch volgden. Zoals het hoort.

Het Amerikaanse standpunt? Eigen schuld dikke kamelenbult. Want voordat de invasie van Irak begon had het Pentagon bijvoorbeeld al aangekondigd satellietapparatuur van kritische journalisten plat te zullen schieten. Naar aanleiding daarvan vroeg een BBC-journaliste aan een hoge medewerker van de vijfhoek of daarmee het leven van de betrokken journalisten niet in gevaar kwam. Hoge officier: “Nou en? Ze zijn toch gewaarschuwd?”.

Een journalist van de Guardian kwam in november 2001 naar aanleiding van de oorlogshandelingen in Afghanistan al tot de conclusie:
“Het is hier veiliger om militair te zijn dan journalist. Tot dusverre is geen enkele Britse of Amerikaanse soldaat tijdens de operaties gedood, maar in 1 week zijn er wel zeven oorlogscorrespondenten gesneuveld. Wat is er aan de hand?”.

Wat later, vlak voor de invasie in Irak, schreef hij dat het Pentagon had gedreigd met de optie “gebieden te bombarderen van waaruit oorlogscorrespondenten proberen de gebeurtenissen van Iraakse zijde te belichten”.

Er was toen dus al de nodige twijfel en scepsis over de Amerikaanse opvattingen inzake vrije nieuwsgaring. En die groeide nog aanzienlijk na een incident in augustus 2003 bij de beruchte Abu Ghraib-gevangenis. Verschillende cameraploegen waren daar al een half uur aan het filmen toen Mazen Dana, een cameraman van Reuters, van dichtbij werd doodgeschoten door Amerikaanse militairen. Zijn collega’s werden daarna bedreigd met een cookie van het zelfde deeg en bliezen spoorslags de aftocht. Waarom Dana werd doodgeschoten? De betrokken militairen dachten dat zijn camera een wapen was. Sure. En een sinaasappel is een handgranaat.

Gerichte moordaanslagen op kritische journalisten? Belachelijk. Zoiets doen mijn jongens niet.

maandag 14 maart-2005
Volgens generaal Marioli, de plaatsvervangend chef van de internationale troepenmacht in Irak, moest de bevrijdingsoperatie van journaliste Giuliana Sgrena geheim gehouden worden voor de Amerikanen. Dat zou zijn besloten door geheimagent en onderhandelaar Nicola Calipari. Zonder twijfel na overleg met Rome.

Die verklaring zou een ander licht werpen op de schietpartij waarbij Calipari het loodje legde en Giuliana gewond raakte. Aldus de zogenaamde internationale pers.

Met andere woorden die Amerikaanse posse had groot gelijk om de auto waarin de journaliste naar het vliegveld van Baghdad werd gebracht van een aanzienlijk hoger loodgehalte te voorzien.

Als je tenminste deze Marioli-variant op het groezelige verhaal gelooft. Want er werd tijdens de onderhandelingen en na de vrijlating van Giuliana driftig door Calipari over de mobiel met Rome gebeld. En als je iets geheim wil houden moet je dat zéker niet doen. Bovendien is het niet aannemelijk dat de Amerikanen helemaal geen weet hadden van de activiteiten van Calipari. Maar het is een chaos in het bevrijde Irak, waar alles niet is wat het lijkt en zelfs de arrestatie van Sadammeke in een ondergronds hol in scène zou zijn gezet.

Dat de posse zelf geweten heeft wie zich in de auto bevonden is een ander verhaal. Maar de slogan “Befehl ist Befehl” is voor de huidige Amerikaanse legerleiding zeker geen anachronisme. En dat geldt in nog grotere mate voor de hoogste baas van het White Cuckoo’s Nest, die per saldo zijn familiekapitaal aan Adolf heeft te danken.

Vandaar wellicht de schrik van de Amerikaanse posse-leden toen zij ontdekten wie ze voor hun klus hadden geschoten.

En als er nou toch over een ander licht gesproken moet worden. Deze versie biedt in ieder geval een oplossing voor de vraag die we al eerder stelden in deze serie. Die had betrekking op de waarschuwing van een van de kidnappers bij de vrijlating van Giuliana. Hij waarschuwde haar namelijk dat ze voorzichtig moest zijn omdat de Amerikanen niet wilden dat ze vrij kwam. Die wetenschap kon in deze Marioli-gambiet maar bij één man vandaan komen: Calipari, de Italiaanse onderhandelaar.

Zoals zo vaak bij dit soort zaken roept dat weer andere vragen op: Hoe was Calipari ervan overtuigd geraakt dat de Amerikanen Guliana’s terugkeer naar Rome niet zagen zitten? En waarom dan wel niet? Denkt u wat wij denken? Ja, precies.

Het woord is aan de zogenaamde internationale pers.

vrijdag 25 maart-2005
Giuliana Sgrena is ontslagen uit het ziekenhuis na tweemaal te zijn geopereerd aan de schouderwond die ze opliep na de aanslag van een Amerikaanse posse in Irak. Haar medische behandeling heeft een maand in beslag genomen.
Nou zou je denken dat een maand lang genoeg is om in ieder geval een technisch onderzoek te doen naar de aanslag. Bijvoorbeeld de auto inspecteren waarin Sgrena na haar vrijlating naar het vliegveld van Baghdad werd gebracht. Maar dat valt effe tegen.
De Amerikaanse legerleiding ter plekke weigert namelijk om een paar snuffelaars uit Rome ook maar een blik te laten werpen op het tot bizarre gatenkaas gedeformeerde vehikel dat is opgeborgen op het vliegveld. Gek hè?
Ze konden wel een paar fotootjes krijgen. Maar als dat dezelfde fotootjes zijn die de wereld werden rondgestuurd om te bewijzen dat er geen sprake was geweest van een kogelregen maar meer van een paar drupjes, weten we inmiddels ook hoe laat het is. Het was wel hetzelfde type auto, maar niet de wagen die de Italiaanse agenten gebruikten om Giuliana te vervoeren.
De hele affaire zal zonder twijfel ergens netjes op een autokerkhof belanden. De regering van Silvio heeft inmiddels al ingestemd met de Amerikaanse versie dat het niet om een aanslag ging maar om een foutje. En als er al een “onafhankelijk” technisch onderzoek komt, dan zal het net zoveel opleveren als een collecte in een mausoleum. Case closed.

woensdag 30 maart-2005
Nicola Calipari die werd doodgeschoten bij de Amerikaanse raid op de auto waarin de pas bevrijde Giuliana Sgrena naar het vliegveld werd gereden, was geen lummel op het gebied van intelligence. Hij was de tweede man van de Italiaanse inlichtingendienst SISMI. En dat word je niet zomaar. Zelfs niet onder Berlusconi. Verder valt niet uit te poetsen dat zijn broer actief is binnen de inlichtingendienst van het Vaticaan. De 51-jarige Calipari was dus een buitengewoon goed geïnformeerde inlichtingenman. Met name waar het Irak betrof.
Zo was hij volgens Europese inlichtingenbronnen op de hoogte van de illegale connectie tussen Amerikaanse agenten en leden van Saddam’s voormalige Republikeinse Garde, die zich ondermeer voor de camera’s manifesteerden als Irakese verzetslieden bij het kopje kleiner maken van buitenlanders. Om het Irakese verzet van een afzichtelijk imago te voorzien en even afzichtelijke Amerikaanse tegenmaatregelen min of meer te legitimeren.
Dat Calipari dus doodgeschoten werd tijdens het in veiligheid brengen van zijn landgenote kwam Washington waarschijnlijk niet slecht uit, om maar te zwijgen over andere opties.
Calipari was overigens niet de eerste Italiaanse inlichtingentopper die gekeeld werd voor hij eventueel iets naar buiten zou tillen over de Amerikaanse strapatsen aan de boorden van de Eufraat en de Tigris.
In 1989 stond de Italiaanse luchtmachtkolonel Giuseppe Schiavo op het punt gehoord te worden door een justitieel team dat een onderzoek pleegde naar de ins en outs van de Amerikaans/Britse leveranties van nucleaire, chemische en biologische rotzooi aan Saddam. Met medeweten en zelfs op instigatie van het Witte Huis en Downingstreet.
Die geheime operatie was in Italië vooral een hot item geworden door de rol die de Banca Nazionale del Laboro en Italiaanse zakenlieden bij dat sinistere complot hadden gespeeld.
Justitie kwam aan een verhoor van Schiavo, voormalig militair attaché in Baghdad, niet toe.
Hij werd tijdig vermoord in zijn woning in Turijn.
Tussen twee vleeshaakjes: die Van Anraat heeft tot nu toe gewoon mazzel gehad.

vrijdag 22 april-2005
Een lesje mathematica.
Niet zo lang geleden werden de Amerikaanse soldaten die de auto waarmee de Italiaanse journaliste Giuliana Sgrena naar het vliegveld van Baghdad werd gebracht tot een rijdende zeef transformeerden en SISMI-topper Nicola Calipari de dood injoegen witgewassen.
Officieel heette het dat ze met hun flashlights begonnen te zwaaien toen de wagen zich op 135 yards van hun checkpoint bevond, ze wat in de lucht schoten toen dat 90 yards was geworden en ze in de voetsporen van de Daltons traden toen de wagen nog geen aanstalten maakte om te stoppen en inmiddels tot op 65 yards was genaderd.
Sgrena vertelde later dat de auto zo’n 30 mijl per uur reed oftewel 15 yards per seconde. Dus als je het verhaal van de Amerikaanse militairen mag geloven zat er tussen het zwaaien met hun lampjes en het lossen van waarschuwingsschoten 2,7 seconden en gingen ze 2,3 seconden dààrna over tot grofkorrelige maatregelen. Da’s gek.
Maar nog gekker wordt het als je de rest van de officiële Amerikaanse versie accepteert. Die gaat ervan uit dat het Italiaanse vehikel veel harder reed. Nou, laten we eens zeggen 45 mijl per uur. Om de Amerikanen te matsen. Dat is 22 yards per seconde. Dus toen zat er nog maar 1,8 seconde tussen het lampjeszwaaien en de waarschuwingsschoten. En 1,6 seconde tussen het schieten in de lucht en het transformeren van de auto. Da’s dus wel errug snel.
Hoe snel staat een gemiddelde automobilist op zijn rem als ie plotseling een stopteken voor zich ziet opdoemen? Gemiddeld zo’n anderhalve seconde. Dat betekent dat de boys van Bush al na minder dan 0,3 seconde voordat de chauffeur van de wagen ook maar zijn voet op de rem kon zetten het vuur openden.
En dan hebben we het nog niet eens over de boys zelf, want die hadden normaliter toch ook tijd nodig om vast te stellen of Tony Macaroni op hun tekens wenste te stoppen of niet. Dat betekent dat de shots to kill al vielen voordat de boys mogelijkerwijs de bedoelingen van Tony konden vaststellen.
Met andere woorden: de betrokken Amerikanen hadden de opdracht de Italiaanse wagen aan flenters te schieten. Lock, stock and barrel. Misschien wisten ze niet wie erin zaten. Da’s mogelijk. Maar om ze op zo’n armzalige manier wit te wassen is net zo grijs als de bewering dat Saddam over WMD’s beschikte. Stinkende leugens.

NB:
1 mijl = 1,609 kilometer.
1 yard = 0,9144 meter.

donderdag 28 april-2005
In ons mathematische artikeltje van vorige keer kwam duidelijk naar voren dat het hele verhaal van de Amerikaanse posse die de raid pleegde op de Toyota Corolla waarin Giuliana Sgrena naar het vliegveld van Baghdad werd vervoerd bullshit was. Terug dus naar de verklaringen die de journaliste zelf aflegde na haar terugkeer in Italië met een kogel in haar lijf.
Allereerst reed de wagen volgens haar niet via de gewone, uiterst onveilige route naar het vliegveld, zoals de Amerikanen beweren, maar over een speciale weg die gereserveerd is voor diplomaten en Amerikaanse officials. Aangelegd door Saddam himself en extreem veilig.
Van een checkpoint was geen sprake. Er stond gewoon een tank naast de weg. Er werd niet van tevoren gewaarschuwd. En er werd pas geschoten toen de wagen ter hoogte van de tank was. Van opzij dus en... van achteren. Vandaar dat de chauffeur de enige was die ongedeerd bleef. De drie anderen werden wel geraakt. Nicola Calipari, de Italiaanse geheimagent, dodelijk.
Dat de Toyota van achteren werd geraakt vormt zonder twijfel de reden waarom Italiaanse onderzoekers nog steeds geen toestemming krijgen om de wagen te inspecteren. De Amerikanskis gaan er waarschijnlijk van uit dat tijd alle wonden heelt. Behalve die van Calipari dan. Stay tuned.

vrijdag 29 april-2005
Gisteren zou de Toyota waarin Giuliana Sgrena op weg van Baghdad naar het vliegveld werd beschoten in Rome arriveren. Voor verdere inspectie. Dan zal duidelijk worden of de verklaring van Giuliana juist was. Met name of de wagen van opzij en van achteren werd beschoten. Iets wat overigens ook al zonneklaar was gebleken uit de schotwond in de schouder van de journaliste en werd bevestigd door de collega van de vermoorde Nicola Calipari, die ten tijde van de moordpartij via zijn mobiel in gesprek was met vier mensen in Rome. Te weten de adviseur van premier Berlusconi, de chef van de SISMI, de directeur van Sgrena’s krant en haar echtgenoot. Na de schietpartij stapte hij uit - terwijl de verbinding met Rome nog intact was - en riep tegen de Amerikaanse overvallers dat ze Italianen waren. De boys van Bush kwamen op hem af en maakten met hun wapens in aanslag duidelijk dat hij zijn mobiele gesprek moest afbreken. Tja, wat doe je in zo’n geval?
Het wachten is nu op de uitslag van de inspectie. Zachtjes bidden dat het dezelfde Toyota Corolla is waarin Giuliana en haar begeleiders zaten. Want de Amerikanskis hebben tijd genoeg gehad om een foef in elkaar te zetten. Een ding is zeker, de posse zelf gaat vrijuit. Wat er ook gebeurt. Stay tuned.

woensdag 4 mei-2005
Zo, dat varkentje is gewassen. Het Italiaanse rapport over de aanslag op de Toyota die Giuliana Sgrena op 4 maart naar het vliegveld van Baghdad bracht mag dan een mijl verschillen met het Amerikaanse, het is voor Berlusconi geen reden om lullig te blijven doen tegen Bush. Laat staan om zijn troepen terug te halen uit Irak.
Overigens was het rapport dat in Rome naar buiten werd gebracht niet identiek aan het oorspronkelijke. De als uiterst vindingrijk bekend staande premier heeft het namelijk naar goed Engels voorbeeld flink opgesext voor hij toestemming gaf om de internationale journaille ermee om de oren te slaan.
Aan een paar dingen kon blijkbaar niet gefrutseld worden. Zo zegt het eindrapport dat de Amerikaanse posse zonder waarschuwing vooraf is gaan schieten. Niks flashlight, niks waarschuwingsschoten. Gewoon pang.
Verder vonden de Italiaanse onderzoekers het op zijn minst niet erg kosher dat de plek des onheils na de overval als een M 16 was schoongeveegd en dat de Toyota was weggesleept naar een plek waar in ieder geval Italiaanse rubberzolen niet bij konden.
Maar verder was er sprake van een tragisch ongeval waar die Amerikaanse jongens niks aan konden doen. Ze waren gewoon wat stressig. Ze hadden eerder op de avond al een schietpartijtje gehad op de OK Corral en daarna moesten ze ergens in de middle of nowhere nog een paar uur autootjes controleren. Sta je net aan je dochter te denken of daar komt ineens zo’n autootje aantuffen in het donker. Zit de bestuurder ervan ook nog in een mobieltje te lullen, dus wat doe je? Je pompt er een zootje lood in. Want bellen onder het rijden mag niet.
Je moet het allemaal geloven willen. En dat willen wij niet. Stay tuned.

vrijdag 31 maart-2006
Zoals zoveel schandalige incidenten in Irak is ook de Amerikaanse aanslag op de Italiaanse journaliste Giuliana Sgrena en de Italiaanse 002 Nicola Calipari van ruim een jaar geleden listig het moeras in gemanouvreerd dankzij de innige samenwerking tussen de CIA en de mainstream pers. Uiteindelijk ging het om een vergissing van een zenuwachtige soldaat.
Je zou zeggen, dat daarmee de zaak was afgedaan. Not so.
Dat komt door een interview dat de Italiaanse zendgemachtigde RAI had met Wayne Madsen. Een oud-agent van de National Security Agency (NSA) die bekeerd is tot de kerk van de kritische journalistiek. Dat interview ging over de rol van de NSA bij het afluisteren van het mobiel telefoonverkeer in Irak. Inclusief de gesprekjes die Calipari voerde in het kader van de door hem geleide bevrijdingsoperatie rond zijn gegijzelde landgenote.
Dat interview viel niet best bij de Amerikaanse rakkers die nog steeds achter het idee staan dat je met fosforbommen, martelpraktijken, het schoonvegen van moskeeën en andere gezelschapsspelletjes democratisch besef kan kweken. Als een bullet verzochten ze de Italiaanse opsporingsinstanties om uit te kijken naar Madsen, omdat ze hem graag voor de kadi wilden slepen naar aanleiding van zijn uitspraken in het RAI-interview. Daar ziet Madsen met enig verlangen naar uit, dus zal dat intimiderende initiatief aan de overkant van de plas bijna zeker geen vervolg kennen.
Omdat het hele verhaal over die zenuwachtige soldaat ondanks alles toch de voornaamste kandidaat lijkt te worden voor de eretitel Eend van het Jaar parachuteerden dezelfde anti-Madsenrakkers bij het Italiaanse OM een nouveauté. In Irak zit namelijk de “terrorist” Mustafa Mohamed Salman al een tijdje achter het gaas met zijn fluit te spelen. Om hem van die nare gewoonte af te helpen schoven belanghebbenden hem naar voren met een verhaal dat net zo onzinnig is als de overtuiging, dat oma Bea graag zou willen meelopen met de oma’s van de Plaza de Mayo. Volgens Salman is het vehikel van Calipari en Sgrena tot een Gruyère getransformeerd, omdat een soennitische sjeik Hussein, die door Sgrena geïnterviewd zou zijn, de Amerikanen had ingefluisterd dat de auto van de Italianen een bom vervoerde. Dat was de reden waarom de toch niet zo zenuwachtige soldaat op de auto met conspiratieve inhoud had geschoten toen die doorreed na een stopteken.
Het Romeinse OM heeft inmiddels een ploegje rubberzolen op de zaak gezet. Hoe gek moet je wezen? Of hoe doortrapt? Stay tuned.

vrijdag 9 februari-2007
Nou zal het geen reet uithalen, maar er gebeurt tenminste wat. Sante Spinaco, een kadi in Rome, heeft besloten om Mario Lozano te laten vervolgen. Mario maakte deel uit van de Amerikaanse posse die op 4 maart 2005 de auto waarin de bevrijde Italiaanse journaliste Giuliana Sgrena naar het vliegveld van Baghdad werd gereden, deformeerde tot een vergiet. Mario bezorgde daarbij tussen neus en lippen de eveneens in de officiële voiture zittende Nicola Calipari een enkeltje stazione termini. Overigens geen lullige voorbijganger die Nicola. Hij was de tweede man van de Italiaanse Militaire Inlichtingendienst SISMI.
Het dodelijk incident werd na de nodige salami in de boeken bijgeschreven als een ongelukje. Maar voornoemde Romeinse kadi denkt daar kennelijk anders over en wil vriend Lozano voor het hekje trekken. Leuk geprobeerd, maar in tegenstelling tot Nederland dat tegenwoordig al iemand uitlevert als de hoofdbewoner van het White House een scheet laat wapperen in the Oval Office, levert Amerika zijn eigen onderdanen nooit uit. Nog niet eens aan dat volstrekt in de Amerikaanse ganzenpas stampende internationale befinstituut in Den Haag. Mocht Lozano dus alsnog en bij verstek veroordeeld worden tot een verblijf in een Italiaanse kerker dan steekt het Vrijheidsbeeld haar middelvinger in de lucht. Het initiatief van Spinaco lijkt daarom thuis te horen in het meesterwerk van Cervantes, maar toch geeft het aan dat ze in sommige Europese landen een baal tabak hebben van dat eigengereide Amerikaanse rawhide-gedrag, dat kort na het verbijsterende optreden van Osama’s Flying Circus op 9/11 her en der nog als legitiem werd ervaren. Alleen al de onderzoeken naar de geheime CIA-operaties waarbij niets vermoedende baarden werden gekidnapt om in landen waar martelen een Olympische sport is uit te vlooien of ze terroristische trekjes hadden, geven aan dat de wind is gedraaid.
Bij ons niet natuurlijk. Terwijl ook hier toch heel wat onduidelijke CIA-vluchtjes zijn genoteerd. Maar een onderzoek?!!! Ben je helemaal van de ratten besnuffeld? Niks onderzoek!! Waarom de Kamer accoord ging met een militaire missie naar Irak, terwijl Jan Peter Klootviool (de Che Guevarra van de ondergelopen spruitjesvelden) stond te liegen of het in de Bijbel gedrukt stond? Waar bemoei je je mee? Allemaal ouwe ketellapper. Ga buiten spelen. Wees gewoon blij. Leve de man van de VOC, van je hieperdepiephoeree.