maandag 20 december-2010
Komt in de beste kringen voor, ietsje te gehaast iets doen en oeps, foutje. Soms een probleem, soms niet. Wordt wel lastig als het gaat om iets officieels, zoals een hypotheekakte, of een wet.
De Ierse politiek (en hun Europese meesters) hadden haast om de banken te redden van een bankroet. Sorry, iets te gehaast, om het land te redden van een bankroet dat een gevolg was van het redden van de banken van een bankroet. Was een wetje voor nodig, kwam er natuurlijk en u raadt het al, wetje ging door het parlement als een mes door zachte boter. Zucht, alles gered en het financiële circus trok op naar het volgende dreigende bankroet.
Ondertussen blijkt het Ierse wetje toch te snel in elkaar gezet, waardoor de Europese Centrale bank en de Centrale banken van de Eurozone geraakt worden. Kijk, die banken gaan ervan uit dat er bij de banken gewoon een liquiditeitsprobleem is. Zeg maar simpel gezegd, er zijn genoeg fondsen voorhanden om het geld van de klanten uit te kunnen betalen. Dus wat doet de ECB & Co: gewoon tijdelijk geld uitlenen zodat dat probleem is opgelost. De onderpanden bestaan uit bezittingen en of beleggingen van de lenende bank. Zolang dat robuuste beleggingen zijn is er niks aan de hand. Maar als het allemaal wat langer duurt dan wordt er geleend op basis van slechte beleggingen (uiteraard tegen de boekwaarde, niet de marktwaarde). Daar zit de kneep, blijkbaar heeft het Ierse wetje dat laatste mogelijk gemaakt. De vraag is nu of er een nieuwe wet moet komen. Ja en er komen verkiezingen in Ierland aan. Maar... Ierland is IJsland niet (nog niet).
Overigens, een liquiditeitsprobleem (zoals de ECB het omschrijft) is het niet, het is een solvabiliteitsprobleem. De bezittingen en beleggingen van de banken - wanneer die laten we zeggen de helft waard zijn van het bedrag waarmee ze op de bankbalans staan - dan is er sprake van bankroet. Deregulering en modernisering, geweldig.

zaterdag 22 januari-2011
In ons buurland loopt al weer enige tijd de zogenaamde Chilcott Inquiry naar de besluitvorming rond de deelname van het Verenigd Koninkrijk aan de oorlog tegen Sadammeke. Dat oorlogje dat bijna niets zou kosten (uiteraard hebben machthebbers het dan over geld en niet over mensenlevens) en 'ons' rijk zou maken. Dat oorlogsbesluit was al genomen en nu moest alleen nog de publieke opinie worden rijp gemaakt, de politici zouden Bush en Bliar wel volgen, anders stonden ze in het politieke Siberië en ja wie wil dat nou. Dus, alle wissels stonden op oorlog en er moest flink 'gemasseerd' worden. Hoe flink? Zo af en toe komen er wat brokjes voorbij, soms per ongeluk, zoals dit brokje dat per ongeluk op de website van de Chilcott Inquiry verscheen, maar er weer snel vanaf getrokken werd.
O ja, hoe zat het ook weer met de besluitvorming in de Haagse stolp, iemand?

woensdag 16 maart-2011
Dacht Yan met de pet in Japan, dat de luitjes die ervoor geleerd hadden voor een stel veilige nucleaire bouwsels hadden gezorgd. Even niet dus. Kan je zeggen, dat er tegen de natuurlijke gevallen van shock and awe die zich kort na elkaar voltrokken weinig te doen was, maar bij het inrichten van dit soort stroomopwekkers moet je wel van het ergste uitgaan. Zeker als je op een paar gezellige breuklijnen leeft. En moet de controle op de veiligheid van uitbaters als bijvoorbeeld Tokio Electric Power Co. optimaal zijn, opdat je niet elke keer jodium moet slikken als je de stofzuiger of de sapcentrifuge aanzet. Vraag is of dat ook zo was.
In 1999 liepen twee medewerkers van een van haar nuke-centrales een overdosis straling op toen ze met een paar emmers een uranium-mixje probeerde te shaken. Dat veroorzaakte een kleine explosie die pas na 20 uur werd ontdekt. De betrokken medewerkers voegden zich bij hun voorouders.
In 2002 namen de voorzitter en de president van de firma afscheid toen @#&%!&* klokkenluiders het radioactieve bericht lieten ontsnappen, dat sinds beginjaren tachtig de rapportages over herstelwerkzaamheden fake waren. Bij 17 reactoren ging tijdelijk de kraan dicht.
En in 2007 zag Tokio Electric zich genoodzaakt om na een aardbeving van 6,8 op de fruitschaal van Richter de deuren van haar paradepaardje Kashiwazaki Kariwa, de grootste nucleaire batterij ter wereld, te sluiten. De overheid bleek te weinig veiligheidschecks te hebben uitgevoerd.
Tokio Electric vormde overigens geen uitzondering. Bij concurrent Kansai Electric was het ook geen botertje tot de bonsai. In 2004 ontplofte een pijp in een van haar reactoren, waarbij vijf medewerkers in de overlijdensrubriek terechtkwamen. Na wat neuzen naar de oorzaak van het ongeval kwam aan het licht, dat de sectie waarin de pijp zich bevond al 28 jaar niet was gecontroleerd. Dat bracht een nader onderzoek op gang. En in 2007 wisten de autoriteiten te boeren, dat ook de veiligheidsrapportages bij Kansai al jarenlang meer gebaseerd waren op levendige fantasie dan op wetenschappelijke werkelijkheid.
Of de huidige ellende bij Fukushima mede te wijten is aan menselijk falen zal aan het einde van de rit nog moeilijk zijn vast te stellen. Zeker is, dat deze manier van electriciteitsopwekking levensgevaarlijk is. Wat al die doorgestudeerde talking heads ook mogen zeggen. En nucleaire klokkenluiders? Die draaien we hun strot om. Op zijn Pettens. Of bent u Paul Schaap vergeten? Stay tuned.

woensdag 26 oktober-2011
Fuck. Sta je als hotemetoten van het Amsterdams Museum net in de startblokken om voor het oog van de wereld een prachtige beurt te maken, gooit die Michel van Rijn roet in de bubbels. Voor vandaag stond namelijk de overdracht op het programma van een schilderij uit de vroege achttiende eeuw van Juriaen Pool II aan de Canadese erven van Max Stern. Een van oorsprong Duitse kunsthandelaar die in 1937 gedwongen werd om zijn hele nering in de ramsch te gooien. Het bewuste schilderij was na de oorlog in een Zuid-Duits casino terechtgekomen totdat kortgeleden "rien ne va plus" werd geroepen en het doek terug moest naar de familie Stern.
Maar wat kwam er in een Brandpunt-reportage van afgelopen zondag naar boven wellen? Dat er in de collectie van het Amsterdams Museum ook een klodder foute kunst zat. Bijvoorbeeld een doek van de zestiende/zeventiende eeuwse schilder Cornelis van der Voort, dat in 1965 door het museum was aangeschaft. Daarbij voorbijgaand aan het feit, dat het in 1940 gejat was uit de collectie van het Joodse bankiersechtpaar May-Fuld en ook als zodanig te boek stond. Ja maar, riep een mevrouw Dinges van de afdeling Documentatie, toen werd er heel anders naar zulke dingen gekeken. Jammer, dat de betrokken verslaggever haar daarover niet verder uitbeende, want uit de praktijk blijkt bijna dagelijks, dat er wat dat kijken betreft geen enkel verschil is tussen 1965 en nu. Tenzij Dinges bedoelde dat we toen nog geen specsavers hadden en nu wel. Dan had ze gelijk.
Achteraf liet het Amsterdams Museum ook nog weten, dat het net bezig was met het doorlichten van zijn eigen verzameling op foute exemplaren en dat Brandpunt dat niet had vermeld. Maar achteraf kijk je de stier van Potter in zijn parkeergarage. Nee, die bubbels van vandaag zullen meer naar Doodsieck dan naar Heidsieck smaken. En dat allemaal door die kloten Van Rijn. Bah.