dinsdag 4 oktober-2005
Afgelopen week werd ze vrijgelaten, de Amerikaanse journaliste Judy Miller, die in totaal zo’n 85 dagen in de bak zat omdat ze haar bronnen niet wilde prijsgeven (zie eveneens het actueeltje van gisteren - "likkertjes"). Kampioen van de vrije nieuwsgaring? Nou niet helemaal, want Judy Miller was één van de blaasbalgen van de media die de noodzaak van de Amerikaans/Britse inval in Irak rond trompetterden. Aan leugens geen gebrek dus. Vandaar dat veel van haar collega’s en een groot deel van de Amerikaanse journalisten haar verblijf in de bak niet zo hoog opnamen. Haar werk was eerder propaganda dan journalistiek te noemen.
Maar goed inmiddels is ze vrij, nadat ze verklaard had wie haar bron was: “Scooter” Libby , chefstaf van vice president Cheney. Maar ze had ook gesproken met Karl Rove, spinmeister van het Witte Huis, de man achter Bush.
De hele affaire betrof de vrouw van de Amerikaanse ex-diplomaat J. Wilson. Wilson werd belast met het onderzoek naar de mogelijke aanschaf van uranium door Irak in Mali. Al snel bleek dat de desbetreffende documenten grove vervalsingen waren en Wilson nam geen blad voor de mond. Hij had verwacht dat de oorlogspartij wel een toontje lager zou blazen, maar dat was niet het geval. Dus... buitengewoon in dat soort kringen... stapte hij naar de pers en deed verslag van onderzoek en resultaten, alsmede over de manier waarop de Bush-club hiermee omging. Dat werd hem in de kringen van de neoconservatieve globalisten rond Bush op zijn zachtst gezegd kwalijk genomen. Dus, afstraffen en terugpakken. Dat kon door te laten vallen dat mevrouw Wilson (meisjesnaam Valerie Plame) al jarenlang undercover CIA agente was en hij zijn benoeming voor dat onderzoek aan haar te danken had. De suggestie was duidelijk, het onderzoek van Wilson was allemaal doorgestoken kaart en de pro-oorlogspartij had gewoon gelijk. Mevrouw Miller was een van diegenen die als roeptoeter van de oorlogspartij fungeerden en zij maakte de naam van die agente bekend en dat is dus een misdaad in de VS.
Maar de vraag blijft wie er allemaal betrokken waren bij dat lekken van die naam. Dat is namelijk een criminele samenzwering, net een tandje verder op de schaal van de straffen.
Speculaties alom.
Eergisteren was er een van de vele talkshows op de Amerikaanse tv (op ABC om precies te zijn, met George Stephanopoulos) en daar werd gesuggereerd dat zowel de Amerikaanse president als de vice-president zelf direct betrokken waren bij het overleg om de naam van Valerie Plame te lekken naar bevriende media (zie). Dat kan nog interessant worden.

dinsdag 4 oktober-2005
Op 6 juli 2004 publiceerde de New York Times de open brief van Joe Wilson. Op 7 juli zat Colin Powell, de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken in het vliegtuig van de president op weg naar Afrika. Aan boord was ook president Bush.
Tijdens de trip had Powell een memo bij zich dat een maand oud was en waarin het State Dept. de eerder geuitte grote twijfels over het door Saddam aangekochte uranium uit Niger bevestigd zag door de uitkomst van het onderzoek van Wilson en door het feit dat de documenten vervalsingen bleken. Eén paragraaf van die memo was gekenmerkt met de S van secret. In die paragraaf stond de naam van Valerie Plame. Een week later rolde de naam van Plame door de pers. De vraag is nu of Bush zelf betrokken geweest is bij besprekingen over het lekken van de naam van Plame. (Doet allemaal wel erg denken aan het lekken van de naam van Dr David Kelly in Groot Brittannië. Wellicht dat George op zijn eigen wijze Tony wilde naäpen). De openbaar aanklager in de zaak in de VS heeft inmiddels de telefoongesprekken tijdens de vlucht van 7 juli opgevraagd.
Zal ongetwijfeld vervolgd worden.