Skip to main content

woensdag 16 maart-2005
Wij hebben ons al een tijdje rustig gehouden in de zaak rond Fecundo in onze serie Octopussy. Het werd allemaal teveel welles nietes en tromgeroffel. Bovendien konden veel van onze lezers er weinig chocola meer van maken omdat ze geen inzicht hadden hoe de chaos in het pre-Bassiaanse tijdperk was ontstaan. Jan Schorsy, de huidige secondant van de vroegere oostblokvaarder Kool maar tevens een van de founding fathers van de Costaricaanse sinaasappelmijn, heeft in 2003 dat allemaal samengevat in een historisch schrijven. En over dat schrijven kunnen we sinds kort beschikken.

Niet overal rooie oortjes, maar toch boeiend om te lezen hoe Schorsy cs. in de loop van de tijd steeds verder de berm in raakten en de poen van de beleggers steeds meer in het slootje daarnaast dreigde te plompen.

De onderneming werd blijkens het epistel in 1998 van de grond getrokken door Ben Ansems en Jan Schorsy himself. Doel was in Costa Rica landbouwgrond aan te kopen met poen van Nederlandse beleggers en te exploiteren.

Voor een dergelijke onderneming heb je een registeraccountant nodig. Niet van harte misschien, maar het mot. Tot eind 2000 was PriceWaterhouseCooper de gelukkige. Toen ontstond er echter hommeles. Waarover dat ging vermeldt romancier Schorsy niet, maar hij zag zich samen met zijn zakengabber Ansems wel genoodzaakt om naar een andere accountant uit te kijken. Dat werd JMH, een oude relatie van Ansems in Rotjeknor die niet lang daarna naar Barendrecht verhuisde.

De luitjes van JMH zagen het helemaal zitten, maar wilden wel graag eerst eens even een kijken nemen in Costa Rica om te zien of alles er wel gezond uitzag. Geef ze eens ongelijk. De overzeese menagerie van Ansems en Schorsy bleek er veelbelovend bij te liggen. Zodanig zelfs dat JMH graag wilde participeren. Da’s effe wat anders dan alleen de boeken bijhouden. Maar de oervaders van het gebeuren stemden toe en plotseling had de zaak vier in plaats van twee baasjes.

Of dat allemaal kosher is gegaan is de vraag, want wat vertelt onze Middelburgse historicus daarover? Het volgende:

“Hier is overigens nooit iets van op papier gezet. Wel zijn er stappen genomen om een Antilliaanse vennootschap op te richten, Sandia Investments NV, maar dat is nooit officieel geëffectueerd, alhoewel de vennootschap wel opgericht is en de rekening betaald. De aandelen zouden 25-25-25-25 verdeeld worden, waarbij de vennootschap die namens Ansems de aandelen zou bezitten genaamd werd “De manen van Jupiter BV”, de vennootschap die de aandelen van Schorsy zou beheren zou heten “Heimdal BV”. De twee eigenaren van JMH, Sjef Hendriks en Aad van Wezel, zouden onder een andere naam meedoen”.

De gevolgde procedure leek om moeilijkheden te vragen. En die kwamen er dan ook. Stay tuned.

  • Datum: .

zaterdag 19 maart-2005
Zoals gezegd, al vrij kort nadat de liaison tussen het kind van Ansems en Schorsy en JMH tot stand was gekomen kondigden zich de eerste moeilijkheden aan. Schorsy:

“Vanaf het begin liep het niet echt lekker. Enerzijds omdat wij vonden dat JMH in veel dingen te laks was, anderzijds omdat het bedrijf toen te maken kreeg met de AFM, eerder STE geheten (1). De laksheid bleek uit bijvoorbeeld het niet voeren van een administratie, achterstanden in het beantwoorden van vragen, het niet voldoende onderzoeken van mogelijkheden tot garantiestellingen bij de producten. Ook de situatie met de AFM is voor het grootste deel op het conto van JMH te schrijven. Het volgende was het geval:

Bij de start heette het bedrijf ProfitPlan Nederland BV en het product was eenvoudig, aankopen en verkopen van grond met een management-contract.

Daarna werd het product enigszins gecompliceerd, want er werd een vast rendement van 10 procent per jaar uitgekeerd, waarbij het product onder de jurisdictie van de AFM kwam te vallen. De AFM oordeelde dat het product onvoldoende uitgewerkt was en op sommige punten opgezet was in strijd met de wet. Hier zullen we niet verder ingaan op dit gegeven omdat er zeer veel documentatie aanwezig is om e.e.a. te documenteren.

De heren van JMH zijn naar de AFM gegaan en hebben daar de nodige herrie veroorzaakt, in ieder geval tot de graad waarin de AFM zich voornam om hier een voorbeeld te stellen. Omdat dit product, het ResultPlan, het enige product was dat gevoerd werd door het bedrijf, toen genaamd FinResult, en de AFM verdere verkoop verbood ontstond er een probleem.

Besloten werd een nieuw bedrijf op te richten, NewWorld Investments BV, en dit een aan de wet aangepaste versie van ResultPlan te verkopen. De veranderingen bestonden hieruit dat het inlegbedrag drastisch moest worden verhoogd.

Waar de AFM in het eerste geval een boete oplegde van 192.000 gulden besloot zij in het tweede geval niet tot een boete maar tot een strafrechtelijk gebeuren. Het hoger beroep moet nog dienen maar daarna zullen de bestuurders strafrechtelijk vervolgd gaan worden. Dat wil zeggen die bestuurders die aan te spreken zijn. Hendriks en Van Wezel staan niet officieel geregistreerd als bestuurders en Ansems kan op dit moment geklasseerd worden als een inwoner van Marokko met een buitenhuis in België. Blijft over: Schorsy
”.

Let wel, Schorsy heeft het hier over de beginfase. Dat het verderop helemaal een zootje werd is dus niet echt verwonderlijk.
In deel 3 van deze serie maakt onze Jan gehaktballen van zijn maatje Ansems. En ook dat is weer smullen geblazen. Dus vooral voor de gehaktliefhebbers: stay tuned.

1. AFM staat voor Autoriteit Financiële Markten en is het speeltje van oud BVD-hoofd Arthur Docters van Leeuwen, alias Bul Super.

  • Datum: .

maandag 21 maart-2005
We hebben u gehaktballen beloofd en hoewel het pas maandag is serveren wij dus gehaktballen. Gemaakt door Jan Schorsy van zijn collega-pionier in het Costaricaanse sinaasappelenavontuur, Ben Ansems. Wij citeren lustig verder uit Schorsy’s rapport uit 2003:

“De persoon Ansems moet hier even nader toegelicht worden en vooral zijn functioneren.

Vanaf het begin is zijn aandeel in de werkzaamheden gering geweest. Enerzijds kwam dit door een behoorlijke mate van doofheid, waardoor hele stukken gesprek voor hem niet te begrijpen waren, anderzijds is de persoon Ansems iemand die aan een grenzeloze zelfoverschatting lijdt.

In het originele tweemanschap stelde hij zich immer voor als het brein, de controleur, de bewaker van het geld, en was hij altijd haantje de voorste als het om protocollaire zaken ging. Zoals gesprekken met ambassadeurs, burgemeesters en lieden van een soortgelijke signatuur. Hoogtepunt hiervan is een bezoek aan de president van Uruguay, dat supergedocumenteerd is, compleet met foto’s. Lastig hierbij was wel het feit dat hij geen enkele buitenlandse taal sprak, zelfs niet voor een klein beetje. Verdere psychologische ontboezemingen zullen hier niet volgen, want daartoe ben ik niet gekwalificeerd.

Feit is wel dat Ansems vond dat hij recht had op een huis, mede doordat de zaken zo goed gingen. Dit huis staat in Marokko. Er zijn vanuit de zaak verschillende bedragen overgemaakt tot een totaal van 345.000 gulden. Het huis is op naam van Ansems gezet in maart 2001.

Later dat jaar ben ik opgenomen in een ziekenhuis in Antwerpen om een bypassoperatie te krijgen en ben ik circa drie maanden buitenspel geweest.

Na deze drie maanden ben ik weer begonnen en er werd mij dringend geadviseerd om ook een huis te kopen, voor ontspanning. Ik ben inderdaad gaan kijken en ik heb iets gevonden in de zomer van 2002, een huis in Spanje van circa 400.000 euro. Aanbetaald is 121.000 euro. Toen bleek dat er aan het eind van 2001 een fors aantal verkeerde berekeningen was gemaakt die resulteerden in een tekort in Costa Rica van 600.000 dollar, waardoor het onmogelijk werd de rest te voldoen. De Spaanse wet is in zo’n geval duidelijk: huis kwijt.

In de tussentijd had Ansems echter uitgerekend dat hij een te goedkoop huis had gekocht en dat verschil wilde hij goedmaken door het aankopen van een huis in Kalmthout. Dit huis kostte 570.000 euro, waarvan hij 80.000 contant betaalde, een hypotheek afsloot van 245.000 euro en de rest wilde laten betalen door de zaak, zodat de zaken weer in evenwicht waren.

In het licht van bovenstaande heb ik geweigerd dit bedrag over te maken. Niet alleen wilde Ansems dat de zaak dit betaalde maar tevens had hij een keuken en badkamer gekocht die ook maar door de zaak moesten worden betaald, respectievelijk voor 50.000 en 45.000 euro. Ook dit heb ik geweigerd.
”

Jan schreef weliswaar even flink van zich af, maar toch wordt wel duidelijk dat niet alleen een bal gehakt als Ansems zich lekker warmde aan het door beleggers betaalde vuur, maar dat Jan daar zelf ook niet vies van was. En hij mag dan later de boel wat hebben bijgestuurd, de nog steeds of opnieuw aan het roer van de sinaasappelenboot zittende Schorsy (nu naast admiraal Koole) is niet van smetten vrij.

In de volgende aflevering: de intocht der gladiatoren. Hou de witte zakdoekjes gereed en stay tuned.

 

  • Datum: .

dinsdag 22 maart-2005
Jawel, we hebben al de nodige reacties gekregen op deze aparte serie binnen het Fecundodrama. Maar om een chaos in onze berichtgeving te voorkomen houden we die nog even in portefeuille. Op dus naar de beloofde gladiatoren uit de vorige aflevering. Schorsy:
“In een eerder stadium hadden wij kennis gemaakt met een aantal nieuwe figuren, de heren K., Van Toren, Van Wijk, Schirris en De Jong. Deze lui zijn aan ons voorgesteld door Raymond Hommersen, een persoon van wie wij een assurantiekantoor hadden gekocht.
Er was in die tijd, eind 2002, een investering waarin wij interesse hadden en waarmee we ook al enige tijd bezig waren, namelijk het vliegveld Laarbruch in Duitsland. Een van de zaken die daarop gerealiseerd moesten worden was een professioneel golfterrein, maar Hommersen had gehoord dat er vlakbij ook een golfbaan aangelegd zou worden. Logisch zou dus zijn de handen ineen te slaan. Samen met de boven omschreven groep zijn we toen naar beide projecten geweest, waarna afgesproken werd om contact te onderhouden en te komen tot een nader te omschrijven samenwerking in deze.
Van Toren stelde zich voor als een international banking officer, met grote ervaring in het sluiten van financiële deals, en hij zei al direct dat Laarbruch door geen enkele bank gefinancierd zou worden, daar er mensen bij betrokken waren met een kwalijke reputatie.
Toen de namen ons bekend werden gemaakt hebben wij onmiddellijk de banden met Laarbruch verbroken.
Van Toren was hiermee in zijn nopjes en vond ons daadkrachtig en verklaarde zich bereid om ons te helpen door bijvoorbeeld het aanleveren van financieel goede en rendabele projecten. Ondermeer een syndicaat in België met tienduizenden leden dat gebruikt kon worden om onze producten te vercommersialiseren, een bankinstelling en nog een aantal andere zaken, meestentijds in het buitenland, meer specifiek Aruba.
K. werd aangesteld als externe adviseur om de organisatie sterk te maken. Dit bleek ook wel nodig, want de organisatie was inderdaad sterk gegroeid en had een nieuwe structuur hard nodig. Bij deze organisatie echter kwamen er een aantal zaken boven water die onverwacht waren:
1. Ansems had als enige gemachtigde op de bankrekeningen van het bedrijf een fors aantal contante opnamen gedaan;
2. Ansems had zijn company credit card aangewend voor een enorm aantal privé aankopen;
3. JMH had een investering bestaande uit de aanbetaling op twee panden in Barendrecht, op hun eigen naam gezet;
4. Er was drie jaar lang geen jaarrekening opgemaakt.
Bovenstaande zaken hebben geresulteerd in een gat van 4 miljoen euro
”.

Wat te doen? Opnieuw werd een expert aangetrokken om de groeiende problemen het hoofd te kunnen bieden. En wat voor een expert! Jaap de Bode. Stay gigglingly tuned.

  • Datum: .

donderdag 24 maart-2005
Enter De Bode. De man van ondermeer de Sunseekers, het kasteel in Almere en de hotels in Duitsland, die onlangs nog drie dagen achter het gaas zou hebben verbleven wegens het aantreffen van een partijtje ondeugende pillen in zijn woning in Werkhoven. En die de hypotheek voor Ben Ansem’s optrekje in Kalmthout niet één keer zou hebben gecedeerd, maar twee keer (aan meneer Maurits uit Bosch en Duin en meneer Dalkiran uit Turkije). Onbegrijpelijk dat de heren Ansems, Schorsy, Hendriks en Van Wezel kennelijk nooit naar de achtergronden van deze zakenman hebben geïnformeerd bij diens introductie. En hoe geinig is het om te zien hoe Jan Schorsy, initiatiefnemer van Oranges in the Bush en nog still going strong binnen de organisatie, de ene grootgraaier dumpt en de ander binnenhaalt. Schorsy:

“K. stelde voor contact te zoeken met een “businessangle” om te kijken of er iets gerepareerd kon worden en introduceerde ons bij de heer Jaap de Bode, een investeerder in onroerend goed. Deze wilde ons helpen onder de volgende voorwaarden:

 

  • Ansems moest het bedrijf verlaten.
  • Openheid van zaken.


Inderdaad dacht ik al enige tijd over het verbreken van het tweemanschap omdat diefstal en fraude zoals die door Ansems waren gepleegd te groot waren om met de mantel der liefde te bedekken, maar het ontbrak mij te enen male aan fondsen om dit te realiseren.
De Bode loste dit op door Ansems een functie aan te bieden als commissaris bij zijn onderneming tegen een door ons aan De Bode voor te schieten salaris van 5000 euro netto per maand, telefoon en companycar, ingaande 1 juni jl.
Ansems heeft echter nog geen dag gewerkt sedert zijn officiële indiensttreding bij De Bode. Onder verschillende voorwendselen heeft hij dat weten te voorkomen. Zieke vrouw in Marokko, operatie, ziekte van zichzelf, telefoon afgesloten, enzovoort.
Tegelijkertijd met bovenstaand aanbod heeft K. namens De Bode een aantal documenten gepresenteerd aan Ansems, waarin Ansems toegeeft geld verduisterd te hebben, afstand te doen van aanspraken op de zaak en op mijzelf en zijn woning als hypothecair onderpand te geven in ruil voor een krediet ter grootte van het resterende gedeelte voor zijn woning.
Het verdient hier ook vermelding dat de zaak inmiddels wel de 50.000 en de 45.000 voor zijn badkamer en de keuken voldaan had na de nodige scènes en huilpartijen op ons kantoor, waarbij Ansems onder emotionele omstandigheden het volgende verklaarde: er was geld van hem gestolen door zijn vrouw en kinderen, hij kon beter bankroet zijn, iedereen aasde op zijn geld en zijn bankrekening in Marokko was door zijn vrouw leeggeroofd ten bate van zijn Egyptische schoonzoon.

De situatie per april was dus de volgende:

 

  • Ik ben alleen-bestuurder en 100 procent aandeelhouder van het bedrijf.
  • De Bode zorgt voor een project om de balans kloppend te krijgen.
  • Van Toren gaat aan de slag om goede projecten te vinden en te financieren.
  • K. leidt de reorganisatie, gaat een traject in om verzekeringen te vinden om de producten naar de investeerder toe af te dichten en neemt de contacten qua belastingen voor zijn rekening.
  • JMH.


Ten bate van de duidelijkheid van dit verslag is het wellicht beter om de trajecten uit te splitsen naar de personen omdat chronologische opsommingen kunnen leiden tot onoverzichtelijkheid
”.

Nou, daar heeft Schorsy gelijk in. Kunnen onze lezers het tenminste een beetje knappies volgen. En het wordt allemaal nog veel leuker verderop. Dus... juist, stay tuned.

  • Datum: .

maandag 28 maart-2005
Hoewel in het voorafgaande al een flink aantal personen uit de Fecundo-tragedie de revu is gepasseerd besloot Jan Schorsy ter wille van de duidelijkheid die personen afzonderlijk de oren te wassen. Schorsy:

“Beginnen we met J.J. de Bode.
De heer De Bode koopt onroerendgoed, vooral in Oost-Duitsland maar ook elders. Zijn onderneming heet V & F, die we dan tegenkomen als V & F Systems, V & F Finance enzovoort.
Het aanbod van De Bode luidde alsvolgt:
Wij kopen van hem een hotel in de Harz, Suedpark geheten, voor een bedrag van 4,600.000 euro, terwijl de taxatiewaarde 8,600.000 euro bedraagt. Het verschil, 4 miljoen euro, is dus precies de grootte van het gat in de jaarcijfers. Betaling van de 4,6 miljoen was alsvolgt geregeld:

 

Te voldoen: 4.600.000

  • Hypotheek looptijd 10 jaar: 1.000.000
  • Resteert: 3.600.000
  • Cederen schuld Ansems: 600.000 (1)
  • Resteert: 3.000.000
  • Cederen schuld Laarbruch: 500.000 (2)
  • Resteert: 2.500.000, te voldoen in tien maandelijkse termijnen van 250.000, startend maart 2003, derhalve eindigend op 31 december 2003.




Er zitten goede en minder goede punten aan deze deal. Goed is natuurlijk het verdwijnen van het gat van 4 miljoen, Maar slecht is dat dit nooit, zelfs na herhaaldelijk aandringen niet, notarieel is vastgelegd. Er is een voorlopig koopcontract dat (volgens L.K.) passeert als de betalingen zijn voldaan. Dit is zeer ongebruikelijk maar er viel niet veel tegenin te brengen omdat anders het gat weer opduikt.
Opvallend is ook dat alhoewel wij punctueel stortten we vaak al aanmaningen binnen hadden voor de stortingsdatum, zodat er een behoorlijke druk werd uitgeoefend. Ook werd ons steeds voorgehouden wat een goede zaak we afgesloten hadden, want het hotel was steeds volgeboekt. Bij controle bleek dat dus niet waar te zijn.
De zaak escaleerde toen wij in augustus geen gelden binnenkregen van JMH en wij dus de zevende termijn niet konden betalen. In gebrekestellingen via SMS waren het gevolg. In dit stadium was er veel geld nodig. Er lagen flink wat rekeningen van o.a. de belastingen, het hotel en van Van Toren.
Na veel schuifwerk hebben we 117.500 overgemaakt en hier werd woedend op gereageerd, ook weer via SMS. Nu hadden wij op de zaak enige overtollige vervoermiddelen staan, waarvan wij verzocht hadden aan De Bode om daar een koper voor te zoeken (hij zit ook in de autohandel). Deze zijn onmiddellijk door hem opgehaald onder vermelding dat hij daar een koper voor had. Over verkoop heb ik verder niets gehoord.
Overigens gaat over De Bode het verhaal dat hij in de schuldsanering zit na een faillissement dat te doen heeft met de RABO-bank. Ik heb nooit iets gehoord over geldgebrek of werkverboden
”.

Blijkbaar kende Schorsy ons noeste Octopussy-oeuvre over De Bode en andere schavuiten nog niet toen Japie zijn entree maakte in de sinaasappelenbusiness. Of hij dan anders zou hebben gereageerd is twijfelachtig. Per saldo zat hij met dat gat van 4 miljoen euro en bevond hij zich toen al op licht hellend vlak. Maar de ellende die zich rond de huidige rechterhand van ingenieur en knuppelzwaaier Kooole voltrok, beperkte zich niet tot De Bode. Er zat nog meer in de pijplijn. Stay tuned.

1. Zie aflevering 3 van deze serie en Octopussy 154 op de Followup-site.
2. Zie Octopussy 129 en 130 op de Followup-site.

 

  • Datum: .

donderdag 31 maart-2005
Was De Bode nog een vrij open boek voor ons, die meneer Van Toren was maagdelijk terrein.
Over diens activiteiten bleek de ook nu nog als hotshot bij Fecundo fungerende Schorsy uiterst kritisch. Om ons wat eufemistisch uit te drukken. Schorsy:

“Over P.M. van Toren.
Peter van Toren was volgens eigen zeggen international bankofficer met contracten bij allerlei zeer grote banken. Eind 2002 zouden al deze contracten eindigen, wat enerzijds jammer was, want het gezamenlijk inkomen uit deze contracten was 1.500.000 per jaar, munteenheid onduidelijk. Hij was van plan dit werk op zelfstandige basis voort te zetten en verwachtte veel succes door inschakeling van een groot netwerk en door het feit dat hij van loondienst over zou stappen naar zelfstandigheid en daar voor elke transactie circa vier procent mee zou ontvangen als commissie. Hij had alleen een investeerder nodig die wilde helpen met de opzet.
Het eerste project wat hij bracht was een syndicaat in België, een soort inkoopvereniging met een groot aantal leden, dat door ons commercieel geëxploiteerd zou kunnen worden. De aankoopprijs bedroeg 7.500.000 euro dat wij natuurlijk niet in kas hadden. Aankoopprijs is ook een verkeerd woord, uitkoopprijs zou beter zijn, want het geld was bedoeld voor de heer Vervaecke, de beheerder van de stoel, die daarna voor één euro afscheid zou nemen. Het bedrag diende gestort te worden in Luxemburg.
Van Toren zag niet veel bezwaren om dit voor ons te financieren, maar we moesten wel 1.500.000 euro zelf storten naar notaris Schaap in Rotterdam ten name van Van Toren. Ook dit was teveel dus Van Toren zorgde voor een lening van 1.000.000 euro zodat wij zelf slechts 500.000 moesten overmaken. Dit is ook gebeurd en voor het miljoen werd 1 punt rente per maand afgesproken. Dit speelt zich af in januari 2003. In het eerste halfjaar is deze rente nooit geïnd, maar in juli 2003 moesten we onmiddellijk de rente overmaken, vermoedelijk door gebrek aan geld bij Van Toren.
Het tweede project waar hij mee kwam was het Internationaal Instituut voor Bedrijfsfinanciering dat gekocht kon worden voor 550.000 euro. Dit is een bank zonder loketlicentie, dus moet het anders heten, bijvoorbeeld hypothecaire instelling. Voor dit rapport heet het IBF. Voor het bedrijf als het onze een buitenkans want wij hadden verzekeringen nodig, zouden graag hypotheken ontwerpen en konden garanties geven. Voor het genoemde bedrag kreeg ik 50 procent van de aandelen aan toonder. De rest ging naar de groep Van Toren, waar buiten hem nog zeven anderen in zouden zitten, meest ervaren banklieden.
De inkomsten zouden veelal bestaan uit provisies en inkomsten uit het verkopen van financiële producten voor particulieren, zoals aan de leden van het syndicaat.
In deze periode ben ik verschillende malen met Van Toren op Aruba geweest waar hij en passant nog wat acties heeft ondernomen zoals het openen van een persoonlijke firma voor mij met de naam Coultics BV en het openen van een handelsonderneming met de naam Cos Bon BV. Helemaal onlogisch is dat niet want we overwogen verschillende goederen vanuit Nederland, zoals overjarige militaire trucks en dergelijke, naar Costa Rica te exporteren en via Aruba kan dit belastingvriendelijk. Ook was er sprake van de aankoop van een helicopteronderneming op Aruba, het overnemen van een hotel (100 procent te financieren via Van Toren)
”.

Militaire trucks, helicopters, Aruba. Klinkt ons niet lekker in de oren. Vooral als je bedenkt dat het toch om sinaasappels ging. Bij Jan Schorsy drong ook langzaam het besef door dat er misschien iets niet helemaal kosher was met Van Toren. Maar wat was het? Stay tuned.

  • Datum: .

vrijdag 1 april-2005
De klaagzang van Jan Schorsy over de intrigerende rol van international bankofficer Van Toren in zijn sinaasappelenwereld krijgt in deze aflevering nog een vrolijk vervolg. Schorsy:

“... In de tussentijd zou hij ook assisteren met het openen van bankrekeningen voor mijzelf in Nederland, voor het bedrijf in Miami en voor het bedrijf op de Antillen. Ook het helpen bij het krijgen van een persoonlijke hypotheek was voor hem mogelijk.
Door het gedoe met de AFM (Autoriteit Financiële Markten, red.) had ik een probleem met het openen van een bankrekening. Van Lanschot stuurde een beleefd bedankje onder voor hen moverende redenen, ondanks Van Toren’s bemoeienis hierin. Toch is het hem gelukt om een bankrekening voor mij geopend te krijgen en wel bij de ABN-AMRO te Mijdrecht, zelfs compleet met gold credit card. Ik maak van deze rekening geen gebruik overigens.
Via dezelfde bank kon ik volgens hem een hypotheek krijgen, maar dat lukte niet zo gemakkelijk. Na een normaal intake gesprek had de bank nog allerlei vragen. Dusdanige vragen zelfs dat ik er maar van heb afgezien. Een boete van 50.000 euro rijker volgens het koopcontract van het huis.
Bij deze bank heeft Van Toren ook een aantal papieren geregeld op naam van ons bedrijf met de verklaring dat de ABN ons bedrijf kende en dat er nooit onregelmatigheden zijn geconstateerd. Deze referenties waren volgens Van Toren nodig om rekeningen in Miami te kunnen openen. Toen hij met onze general manager van Costa Rica, Ignacio Zamora, in Miami was heeft hij die papieren niet gebruikt, want de kopieën die Ignacio mij toonde waren absoluut anders, afwijkend papier, afwijkend logo en ander lettertype. De ABN aldaar heeft echter de papieren wel ingenomen en heeft aanvraagformulieren voor rekeningen gedistribueerd onder Van Toren en Zamora om als tweede en derde te tekenen. Ik hoef maar naar Miami te gaan om mijn handtekening te zetten en de rekeningen zijn geldig volgens Van Toren. Ik vermoed hier een valkuil om mij achter slot en grendel te krijgen in de USA, zodat ik weg ben uit Nederland en uit de operationele leiding van het bedrijf.
Het belangrijkste dat Van Toren heeft toegezegd te regelen was een krediet voor ons Costaricaans bedrijf groot 9 miljoen dollar voor de aanschaf van een ananasplantage en een verwerkingsfabriek. Volgens hem al in kannen en kruiken met zodanige condities dat wij het geld dat hiervan over zou schieten konden aanwenden voor bijvoorbeeld de verzekeringen in Nederland.
Hiertoe zijn afspraken gemaakt met onze notaris in Costa Rica, José Muñoz, die het geld moet ontvangen op zijn derdenrekening. Een lening van deze grootte zou ons gehele bedrijf super maken gezien de marges op de ananas en de meerwaarde die een fabriek aan een bedrijf geeftgezien de marges op de ananas ken.ijgen ingenomen ing . Het zou te ver gaan dit hier nader toe te lichten, dus gelieve hiervan uit te gaan. Logisch is het hier een stap te zetten naar een volgend persoon, L.K.
”.

De tonnen en meloenen vliegen je om de flappers, maar het onderling vertrouwen is net zo groot als een sinaasappellenpit. Je zal toch investeerder zijn en dit allemaal lezen. En dat is nog lang niet alles. Fasten your seatbelts and stay tuned.

  • Datum: .

maandag 4 april-2005
Volgens luitjes die het weten kunnen willen de speurneuzen van de ECD/FIOD nog dit kalenderjaar hun onderzoek in de Costaricaanse sinaasappelenchaos over de meet trekken.
En zou de CRI bezig zijn met de voorbereiding van een expeditie versus Jaap de Bode en Geurt Roos. We moeten dus afmaken als we die instanties voor willen blijven met al het materiaal waarover wij beschikken.
De sfeer lijkt overigens behoorlijk grimmiger te worden. God en alleman worden bedreigd met maatregelen die moeilijk in overeenstemming zijn te brengen met de waarden en normen die Jan Peter Valhelm voor ogen staan. Desondanks gaan wij door op de ingeslagen weg, onder andere met de volgende aflevering van deze serie, die betrekking heeft op L.K. Schorsy over hem:

“Heeft gewerkt bij ondermeer PricewaterhouseCoopers (PwC), is internationaal belastingadviseur en heeft in het verleden ook producties gedaan voor opera’s als Aïda in alle delen van de wereld.
Hij is begonnen ons bedrijf te reorganiseren met hulp van mensen als Jacques van Wijk, selfmade organisatiedeskundige, die ongeveer drie maanden bij ons is gebleven.
K. leverde eerst goed werk, reorganiseerde dat het een lust was en zette nieuwe structuren neer.
In een later stadium trok hij meer werk naar zich toe en vooral werk dat hem niet toegemeten was. Zo richtte hij een nieuwe stichting op, Stichting Inleggaranties TN die als doel heeft gelden te ontvangen van intermediairs. Hijzelf als voorzitter, onze boekhouder F. als penningmeester. Hij probeert ook toestemming te krijgen om extra rekeningen te openen, maar daar geef ik even geen toestemming voor in het licht van het volgende:
Hij heeft gesuggereerd bij Muñoz dat hij eigenlijk mede-ondertekenaar zou moeten zijn bij uitgaven vanuit de lening, want er kan van alles met Ignacio gebeuren, en hij heeft gesuggereerd dat ik beter voor een tijd afstand kan doen van mijn aandelen tot alles weer op het spoor staat. In combinatie met het voorzitterschap van de Stichting dreigt hier een overname van de verantwoordelijkheid.
Langzamerhand sijpelen er echter meer gegevens over K. binnen: PwC zou hem ontslagen hebben wegens het verrichten van werkzaamheden voor PwC-klanten buiten PwC om; hij zou een maandenlange achterstand hebben bij het betalen van alimentatie aan zijn vrouw en kind; hij zou tonnen belastingschuld hebben (die volgens zeggen door De Bode worden voldaan); hij sluit allerlei kortlopende en hoogrentende leningen bij ons bekende mensen, waarvan de som gestort moet worden op de naam van ene Hurkmans, waarbij ons het bestaan van twee personen met die naam bekend is: Trudy Hurkmans, de vriendin van Peter van Toren, wonend op Aruba, en haar broer, wonend in de regio Den Bosch.
De operaproducties hebben K. overigens een faillissement opgeleverd, uitgesproken in 2002. Zeer recent is ons informatie ter ore gekomen dat het hotel in Duitsland helemaal niet door De Bode gekocht is.
In dit geval wordt de volgende veronderstelling valide: K. ontdekt een bedrijf met een probleem dat wel moeilijk is maar niet onoplosbaar. Hij neemt contact op met De Bode en bespreekt een mogelijke oplossing, in dit geval de eerder omschreven situatie. De Bode zegt toe voor zijn medewerking de schulden van K. te annuleren. Ons bedrijf betaalt en K./De Bode verdelen de opbrengsten en hoeven niets af te dragen want er is nooit iets gekocht. Bewijs of het hotel wel of niet is gekocht door De Bode wordt ons op korte termijn geleverd
”.

Ook over K. hebben we nog iets leuks in de grabbelton. Wanneer? Als het zover is. Stay tuned.

1. Zie voor Van Wijk ook Octopussy 99, 101, 106 en 107 onder de rubriek Fecundo op de Followupsite.

  • Datum: .

woensdag 6 april-2005
Binnen het circuit schijnt deze serie flinke emotionele explosies te veroorzaken. Menigeen wordt niet goed en is pissig op de schrijver van al dit moois, die overigens nooit de bedoeling heeft gehad dat het naar buiten kwam. De volgende episode gaat over de JMH maatschap van adviseurs. Schorsy:

“Zoals op de eerste pagina’s omschreven liep de samenwerking tussen JMH en ons bedrijf niet soepel. Dit kwam aan het licht toen F. bij ons in dienst trad, juli 2002, als boekhouder. Maar uitgesproken was al dat wij als bedrijf ontevreden waren over de prestaties van JMH zodat er al spanningen waren. F. ontdekte dat zelfs de meest rudimentaire grondslagen voor het voeren van een adequate boekhouding met voeten waren getreden. Slechte loonadministratie met niet-kloppende loonstroken, niet-kloppende kantineregistraties, smoesverhalen over bijtellingen voor bijvoorbeeld auto’s, nooit een antwoord op vragen. Het enige dat wel klopte was de betaling van rendementen aan inleggers, maar daar hielden wij zelf de gegevens van bij.
De heren hielden drie posities binnen ons bedrijf: JMH als boekhouder; Via Stichting Derdenbelangen penningmeester binnen Stichting Vicus; Persoonlijk, als (nogmaals niet-geformaliseerde) aandeelhouder.
Door hun absolute wanprestaties als boekhouder en juridisch onderbouwer wilden wij graag afscheid van hen nemen en tot onze verbazing zijn zij daar ook bereid toe, onder voorwaarden natuurlijk.
Op hun voorspraak heeft TNA geïnvesteerd in een tweetal kantoorpanden in Barendrecht, in het nieuw aan te leggen Vaanpark. Het eerste gebouw werd opgeleverd december 2001, het tweede september 2002. De aankoopkosten waren 4 miljoen gulden per stuk, per twee 3,6 miljoen. Een hypotheek moest hiervoor verstrekt worden met een aanbetaling van 1,1 miljoen dollar. De heren claimden dat het geld voor deze aankoop uit het buitenland moest komen om belastingtechnische redenen. Vanuit Costa Rica heb ik toen 1,1 miljoen dollar overgemaakt op rekening van een makelaar in Barendrecht (1,1 miljoen dollar toen is 1,3 miljoen euro nu).
JMH heeft een bedrijf opgericht om de panden te kunnen verhuren (3/8 aan henzelf) en de titel van de panden op naam van het nieuwe bedrijf gezet, Molto Domus BV. Vooruitlopende op het afscheid is echter Molto Domus op naam gezet van JMH, hetgeen bleek bij de afscheidsgesprekken.
Als afscheidsbonus of dividend eisen de heren dat de panden aan hen geschonken worden onder de volgende motivatie: de gronden in Costa Rica hebben een waardestijging gekend van ruim 2 miljoen euro, dus daar zou de helft van hen bij zijn. Om de opbouw van ons bedrijf niet te verstoren echter willen zij liever de panden, waarvan de aanbetaling ongeveer overeenkomt met de overwaarde van de grond. Wat hierbij vergeten wordt is dat zowel land als gebouwen niet van het bedrijf zijn maar van de investeerders. Ons bedrijf moet over een investering 10 procent rente per jaar vergoeden en is verantwoordelijk voor het terugbetalen van de investering na de looptijd. In totaal kost het afscheid nemen van JMH dus 1.3 miljoen plus 20 jaar rendement 2.6 miljoen en terugbetaling 1.3 miljoen = 5.2 miljoen euro. Voor drie jaar onderpresteren. Op dit moment gebruikt JMH zijn positie binnen Vicus om de storting van gelden te traineren en ons onder druk te zetten met de deal akkoord te gaan
”.

Molto, molto dom om allerlei hebberige types een entrée te bezorgen in je bedrijf, want je komt er nou eenmaal moeilijk vanaf. En voor je het weet klopt er dan ongevraagd weer iemand bij je aan die je wel wil helpen bij het uitruimen van de stal. Zoals in Schorsy’s geval een sportschoolhouder cq. financier uit Maastricht: Ottie Roethof. Meer over hem in de volgende aflevering. Stay tuned.

  • Datum: .

donderdag 7 april-2005
We kondigden het gisteren al aan, de niet al te gelukkig opererende Jan Schorsy kreeg een paar jaar geleden ineens te maken met Otti Roethof, oud-wereldkampioen karate. Schorsy over hem:

“Roethof is een kennis van Van Toren, heeft een zeer grote sportschool in Maastricht (1) en is nu zakenman (onroerendgoed in Berlijn). Hij is bekend door in de jaren 80 wereldkampioen karate te zijn geweest. Toen Ansems afscheid nam van de firma heeft hij via Van Toren contact opgenomen om de lease-auto van Ansems over te nemen, waartoe hij bij ons op kantoor is geweest. Twee weken daarvoor had ik een gesprek met Van Toren die even tevoren De Bode had gesproken over de ontstane situatie. Ik heb om 5.30 afscheid genomen van Van Toren, terwijl ik wist dat Van Toren daarna nog een gesprek met Roethof zou hebben. Ik had zelf echter ook nog een afspraak, zodat ik niet kon blijven.
Tot mijn verbazing dook Roethof de volgende morgen op in Middelburg waar hij claimde een afspraak met mij te hebben. Alhoewel dit absoluut niet zo was heb ik hem niet teruggestuurd naar Maastricht maar heb ik hem uitgenodigd voor het ontbijt. Ook Van Toren zou erbij zijn, maar die liet het afweten. Roethof bracht het gesprek op Vicus en De Bode.
Van Vicus vond hij het verschrikkelijk dat mensen zo met elkaar omgingen, mede doordat ik toch wel had laten zien dat het belang van de investeerders mij boven alles ging. Hij bood aan om een rol als bemiddelaar aan te nemen om uit de impasse te geraken. Met goede argumenten zouden zij immers hun dwalingen wel inzien.
Voor De Bode had hij geen goed woord over: ongebruikelijke manier van handelen binnen de onroerendgoed-wereld, oplichtingspraktijken, waarschijnlijk word ik getild, schofterig. Maar hij zou alles onderzoeken, naar het hotel rijden, laten taxeren en de waarheid zou boven komen. Ik moest mij geen zorgen maken, de onderste steen zou boven komen. Hij gaf zijn woord om alles op te lossen, want ik was een sympathieke man die beter verdient, maar nu had ik Roethof, de problemen waren voorbij.
Hij vermeldde wel dat Van Toren had beloofd dat er tussen de twee- en de tienduizend euro aan hem betaald zou worden, wat mij natuurlijk niet bekend was. Om even wat afstand te scheppen heb ik hem 2000 euro betaald, die ik toevallig bij me had.
In de week volgend op dit gesprek heeft hij diverse keren geprobeerd contact op te nemen om meer informatie te krijgen over Vicus, maar dit is hem niet vaak gelukt omdat ik nu ziek ben.
Ik weet ook dat hij diverse keren heeft overlegd met Van Toren. Hij adviseerde mij Van Toren niet te betalen, want dat was ook een boef en een oplichter. Wel vroeg hij mij om het geld dat wij zouden gaan betalen zodat hij wat kosten kon dekken zoals de taxateur. Van Toren heeft contact gezocht met een mij bekende persoon die in het verleden ook met het hotel te maken had om te zien of die hem nog papieren zoals taxatierapporten kon leveren. In de eerste week van september zij er verschillende ontmoetingen geweest tussen Roethof en Van Toren.

Resumerend:
Tegen JMH wordt een rechtzaak aangespannen, zowel in hun entiteit als Stichting Derdenbelangen, JMH en persoonlijk. Als de Stichting zijn zij penningmeester in Vicus, als JMH waren zij de administrateur en persoonlijk was er een afspraak tot mede-aandeelhouderschap. De rechtzaak wordt voorbereid door mr. Don van Korvinus en Abeln.
Ansems heeft mij twee keer laten benaderen door zijn advocaat mr. Karstens uit Barendrecht.
Omdat hij het bij nader inziens niet eens is met de overeenkomsten die hij getekend heeft.
Van Toren is uit zijn hum omdat hij nog 120.000 euro wil hebben (anders gaat alles mis). Om dit te bereiken heeft hij zelfs Roethof opdracht gegeven méér druk op mij te zetten.
De Bode is ook niet geamuseerd en stuurt mij zelfs sms-berichten dat hij alles geregeld heeft met Van Toren, JMH enzovoort, waarschijnlijk om een reactie uit te lokken zodat hij weet dat ik niet ziek ben.
K. heeft zijn taken zelfstandig uitgebreid en probeert zoveel mogelijk invloed te krijgen. Daartoe worden er zelfs tot in Amerika toe onwaarheden en halve waarheden verspreid.
Aan Van Toren is 1.600.000 euro betaald waarvoor wij een aantal zaken geleverd zouden krijgen.
Aan De Bode is 1.500.000 euro betaald waarvoor wij verondersteld worden een hotel geleverd te krijgen.
Het gat mede-veroorzaakt door Ansems en JMH is groot 4.000.000 euro.
Middelburg, 14 september 2003.
J. Schorsy
”.

Einde verhaal. Maar de reacties zijn niet zuinig. Stay tuned.

1. Mogelijk dat Roermond bedoeld wordt.

  • Datum: .

maandag 7 juli-2008
Er schijnt vandaag een meneer P. van Toren voor de Haagse rechter te worden gerost. Althans volgens een van onze Belgische lezers. En als je hem mag geloven is die Van Toren geen man om probleemloos aan je boezem te drukken. Zo schreef hij ondermeer:

"...Deze schoft heeft mij en drie andere mensen 14 jaar geleden opgelicht voor gezamenlijk 150.000 euro. Komt na vele jaren ellende voor de Hogere Rechtbank in Den Haag. Van Toren zal dan eindelijk voor vele maanden de gevangenis ingaan...".

En wij maar denken: Van Toren, Van Toren? Wie mag dat wezen? Familie van Dimitri soms? Van "Dit is een lied alleen voor kinderen"? Nee. Bleek een gozer te zijn die lichtjaren geleden in deze serie zijn opwachting maakte. Als bancair expert in de opera boeffo rond het beruchte Duitse vliegveld Laarbruch, waarbij indertijd ook nog Willem Endstra zaliger een interessante partijtje meezong. Wie nu na vier jaar het treurige libretto nog eens doorleest krijgt opnieuw de neiging om zijn neus spontaan leeg te trompetteren in zijn gehaakte beddesprei. Sodeju. Het had moeten gaan om beleggingen in het Midden-Amerikaanse groen, groen, groen, groen, knollenknollenland Costa Rica. Maar wat komt er buiten Laarbruch allemaal aan wezensvreemds voorbij? Een hotel, een Belgisch syndicaat, een rekening in Luxemburg, een financieringsinstituut bij onze zuiderburen, overjarige militaire trucks, een BV en een helicopteronderneming op Aruba, Ottie Roethof, een bankrekening in Miami en meer van dat moois. En nou kan je dat allemaal een keurig groen verfje geven, maar dat de oorspronkelijke investeerders dit voor ogen hadden is net zo waarschijnlijk als Angela Merkel in haar blote reet in de Playboy. Of Van Toren zich binnen de context van Fecundo netjes heeft gedragen onttrekt zich aan onze waarneming, maar hoe het hem vandaag is vergaan achter het Haagse hekje zullen we zeker nog wel vernemen. En u weet dat we dan ook niet zo lullig zijn om het nieuws aan u te onthouden. Dus stay tuned.

  • Datum: .