Wist onze opoe al. Kennis is macht. En hoe comfortabel is het niet als je een tupperware boxje met kennis in de vriezer hebt staan als je in de penarie raakt? Hebben we een leuk voorbeeld over opgeduikeld. Het is nog niet helemaal rijp, maar toch de moeite waard om het heel voorzichtig in de etalage te schuiven. Komt ie.
Tussen 1992 en 1999 was Ivo Opstelten burgemeester van Utrecht en woonde met zijn gade in een aangenaam pand aan de Emmalaan. Volgens onze in deze materie zeer goed thuis zijnde informant kwam in die tijd nog wel eens ene Kees Eijrond bij Ivo aanwippen. Een cultureel bevlogen ondernemer die wij in het verleden al een paar keer een flinke beurt hebben gegeven (1). Kees ging bij Ivo op audiëntie om te kijken of ie niet voor een appel en een eij krakkemikkige historische panden van de gemeente kon overnemen. Om die een culturele bestemming te geven en vervolgens uit te baten. Kees zou volgens eerder genoemde informant bij die fishing operations af en toe zijn vergezeld door een hoge mieter van het Ministerie van Justitie. Ene Joris Demmink. Of dat van invloed is geweest voor het welslagen van die operations weten we niet, maar wel staat vast dat Kees bij verschillende gelegenheden met een vette vis thuiskwam. Later kreeg Ivo als minister van Justitie de zaak Demmink voor zijn mik en zag hij zich genoodzaakt om een onderzoek te laten instellen naar de kwaaie verhalen over de vermeende koterhopspraktijken van zijn secretaris-generaal. Het onderzoek ging met drie slag naar de kant. En nou zijn wij de laatste die zullen beweren, dat het schaduwrijke gerommel met wrakke Utrechtse panden daarbij een rol heeft gespeeld. Maar zeg niet dat het niet kan.
Inmiddels zijn we een paar haltes verder en geniet Joris van zijn AOW en heeft Kees na een langdurig juridisch gevecht een hotel geopend in Lissabon. Een van zijn partners daar zou een van oorsprong Nederlandse koterkruiper zijn die de poten heeft genomen uit Canada toen het vuur onder zijn ballen even te heet werd. Daarnaast zou er nog een vrij jonge Nederlandse gozer actief zijn in het nieuwe Portugese horecadomein, wiens vader in het verleden tot de nomenclatura van Utrecht behoorde. Ondanks het feit dat deze bestuurder al jaren Zwitsers ingezetene was. Maar dat kadootje pakken we later nog wel eens uit. Eerst eens flink focussen op wat ons vandaag in de schoot is geworpen. Stay tuned.

(1) Zie bijvoorbeeld de series “Hardhout met een luchtje” en “Zwijgen is voor de daders”. 

Houden wij wel van. Van reacties op niveau. Zo ontvingen wij naar aanleiding van aflevering 1 van gisteren een missive van een doorgestudeerde lezer. Die vroeg zich in gemoede af of de voormalige Nederlandse ambassadeur in Portugal Robert van Houtum wellicht stille diplomatieke assistentie had verleend bij de verwoede pogingen van Kees Eijrond om een hotel uit de grond te peuren in een klassiek pand in Lissabon (1). Dat was Van Houtum's laatste post en volgens voornoemde lezer is het heel goed mogelijk, dat Robertje na zijn afscheid van de diplomatieke dienst in Portugal is blijven wonen. Schijnt usance te zijn bij BuZa als een ambassadeur tijdens zijn carrière de Nederlandse belangen optimaal heeft behartigd. In de ogen van zijn Haagse hoplieden. Nog een smakelijk dessertje: de gunstige voorwaarden die in Portugal gelden voor ex-functionarissen op dit exclusieve terrein.
Tot de postjes die Van Houtum in de jaren daarvoor bezette behoorden Praag en Buenos Aires. Wie de affaire-Demmink een beetje heeft gevolgd weet dat de Tsjechische hoofdstad ooit een geliefd hopsoord was van Joris. Maar misschien niet dat onze Robertje net als zijn voorganger Hansje Heinemann tot diens intieme vriendenkring behoorde (2). Jawel. Vandaar misschien dat Demmink al dan niet icognito en/of met een schuilnaam ook nog wel eens zijn opwachting maakte in Buenos Aires in de periode waarin Robert daar -na persoonlijke goedkeuring van Maxi- als ambassadeur actief was. Volgens ingewijden vormde ons vorstenhuis trouwens een populair onderwerp tussen de twee hoogstaande vrienden. En mogelijk komt uit deze sferen de anekdote vandaan, dat prinses Juliana in haar nadagen in de tuin achter paleis Soestdijk kippen voerde die nergens te bekennen waren. Roddel en achterklap? Misschien. Maar dan wel met een ernstige ondertoon. Stay tuned.

(1) Het Palacete de Santa Catarina.
(2) Zie ook de serie “Van Estoril naar Zandvoort”, die begint in de Casa Pia in... Lissabon.

Is er een oorzakelijk verband? Niet onmogelijk. Maar naar verluidt maakten na onze publicatie van 29 september het duo Eliazar N. en Yitzak M. vrij plotseling zijn entree in het Utrechtse Eijrond-etablissement “Winkel van Sinkel”. Twee bekende “beveiligers” van Israëlische oorsprong. In Brussel zou zich ditzelfde natuurverschijnsel hebben voorgedaan in de omgeving van Eijrond's dansgezelschap Rosas. Ook daar zou ineens een Israëlische beveiliger rondhuppelen. Verder zou naar aanleiding van voornoemde publicatie een toppertje uit de snuffelsfeer van het OM heftig hebben rondgebeld om te voorkomen dat het Vedo-rapport in volle glorie op de keien zou worden gemieterd. Het betrokken rapport dateert uit de vorige eeuw, is vernoemd naar de Utrechtse ambtenaren Van Veenendaal en Van Doorn en is al eens onderwerp geweest van een dispuut bij de Raad voor de Journalistiek (1). Ging over de listige handel in Utrechtse pandjes en dan gaan je gedachten al snel uit naar de ondeugende gebeurtenissen ten huize van toenmalig burgemeester Opstelten zoals die in aflevering 2 van deze serie werden opgediend. Onze Ivo zou overigens de begrafenis van het Vedo-rapport hebben verzorgd en we mogen aannemen dat die geste een gegronde rede had. Brengt ons op een gelijksoortige plechtigheid. Misschien niet direct, maar in ieder geval wel indirect met hierboven beschreven schone kunsten te associëren. De door ons in aflevering 2 opgevoerde Demmink-intimus Robert van Houtum gaf zich namelijk in de jaren negentig op zaterdagochtenden graag over aan een rondje joggen in de duinen bij Scheveningen. Samen met Ben Knapen (toenmalige opperhoofd van de NRC) en Frank Majoor. Frank was in die tijd een hoge hotemetoot bij het Ministerie van BuZa en schopte het begin deze eeuw zelfs tot secretaris-generaal op dat ministerie. Sinds zijn studententijd was hij al hele dikke mik met Jaap de Hoop Scheffer. Dat kwam goed uit toen Jaap in juli 2002 Frank's minister werd en al snel werd geconfronteerd met de vraag of Nederland volkenrechtelijk gezien wel mee kon doen aan het over de kling jagen van Saddammeke. En un momento dado stuiterde over die aangelegenheid een kritische juridische notitie op de deurmat van Frank en eigenlijk had ie die moeten voorleggen aan Jaap. Dat deed ie niet. Hij begroef hem. Je zou bijna denken dat het usance is in die kringen. Stay tuned. (1) Zie hier het eindverslag.

Mariette was er kennelijk klaar mee. Een dag na de publicatie van aflevering 1 van deze serie verdween haar naam uit de annalen van de rechterlijke macht (zie www.rechtspraak.nl) en tegelijkertijd uit die van het zogenaamd alternatieve openbaar antecedentenregister rechterlijke macht (zie www.sdnl.nl). Nou is de dus recentelijk uitgetreden (kinder)rechter (1) Mariette Opstelten-Dutilh niet zo piep meer, dus er hoeft geen oorzakelijk verband te zijn tussen bovenstaande gebeurtenissen. Maar het is wel dolletjes. Overigens heeft haar exit bij sdnl ook een neveneffect. De vermelding dat zij in bestuurlijke zin actief is geweest binnen twee culturele vehikels is eveneens uit het zicht verdwenen. En dan gaat het om de Piet Hein Stichting en de Hendrik de Keyser Stichting.
Van eerstgenoemd vehikel valt weinig chocola te maken. Het houdt zich bezig met het onderhoud van het tot 1980 koninklijke jacht Piet Hein, dat toenmalig prinses Juliana in 1937 cadeau kreeg van het Nederlandse volk. Ter gelegenheid van haar huwelijk met de conspiratieve Duitse prins Bernhard zur Lippe-Biesterfeld. Over de vraag wat het Nederlandse volk nou precies wist van het cadeau en of de naamgeving van de schuit naar een ouwe omhooggezongen kaperkapitein een verborgen bedoeling had zullen we ons verder maar niet druk maken (2). Feit is wel, dat de appeltjes-van-Oranjeboot bij leven en welzijn rondtuft in de haven van Rotjeknor, de ouwe standplaats van burgemeester Ivo Opstelten, Mariette's echtgenoot. Daarnaast is Mariette zelf een telg van een niet onbemiddeld Rotterdams patriciërsgeslacht, dus de appeltjes vallen niet ver van de boom.
De Hendrik de Keyser Stichting annex de gelijknamige Vereniging is in Eijrond-verband heel wat interessanter. Die hebben het namelijk maar druk met het behoud van ons culturele erfgoed, waaronder monumentale panden. Kost een bom duiten cq. zilveren matten en wat doe je dan als een culturele koopjesjager aan komt zetten met een businessplan dat als een tweesnijdend zwaard tekeer gaat? Zoals in Utrecht. Cultureel en commercieel. Mijn liefje wat wil je nog meer. Waarom Joris Demmink van de Eindhovense afdeling plantsoenendienst gezamenlijk met “Tutu” Eijrond binnen dit culturele kader bezoekjes aflegden aan het echtpaar Opstelten is niet helemaal duidelijk. Want in de officiële gegevens van Joris is niks cultureels of commercieels te bespeuren. Wel zal hij eind jaren tachtig qq. de heer des huizes wel eens zijn tegengekomen in Den Haag toen ze beiden hoge functies bekleedden in Neerlands binnenlandse veiligheidsapparaat. En mogelijk heeft hij een rol gespeeld bij de benoeming van de vrouw des huizes tot rechter in respectievelijk Den Bosch en later Rotterdam. Maar op het oog is dat het wel zo'n beetje. Andere mogelijkheid: misschien kenden Joris en Cees elkaar al wat langer uit de roze sfeer en bewees de toenmalige hotemetoot van het ministerie van Justitie de Utrechtse balletfreak gewoon een vriendendienst bij de introductie en/of uitwerking van diens ingenieuze businessplan. Waarom niet. Volgende keer meer over dit bescheiden centrum van cultuurbehoud aan de Utrechtse Emmalaan. Stay tuned.(1) Zie over haar connectie met de van koterkruipen beschuldigde Joris Demmink aflevering 1 van deze serie.
(2) Hoewel. De onderhoudsgevoelige “Groene Draeck”, de aak die Bea kreeg toen ze 18 werd, is vernoemd naar de “Vlieghende Groene Draeck”. Ooit het vlaggeschip van... Piet Hein.

Het moet af en toe een gezellige boel zijn geweest. Bij Ivo en Mariette Opstelten thuis. Want niet alleen de imposante combinatie Cees Eijrond/Joris Demmink kwam er ter behoud van het Utrechtse stenen cultuurgoed over de vloer, maar ook het duo Jan van Niekerk/Frans de Mari zou van tijd tot tijd acte de présence hebben gegeven. De eerste qualitate qua. Janus was in de periode waarin Ivo de rol van burgemeester van Utrecht vertolkte namelijk hoofd van het Bureau Monumentenzorg aldaar en dus nauw betrokken bij de leuke deals ten faveure van “Tutu” Eijrond. Waarom hij bij gelegenheid zijn jarenlange levensgezel Frans, een fameus dermatoloog en cosmetisch reparateur, meenam naar de burgemeesterswoning aan de Emmalaan is niet helemaal duidelijk. Waarschijnlijk ter verhoging van de feestvreugde. Want Frans had avontuurlijke vrienden en allicht dat je onder het genot van een glaasje prik eens wat vertelt over je wederwaardigheden. Wie waren die vrienden? Nou, niet de geringsten. Om eens een paar voorbeelden te noemen: Klaas Bruinsma (rip), Sam Klepper (rip), John Mieremet (rip) en Willem Holleeder, die hem zelfs schalks “liefje” pleegt te noemen. En niet te vergeten de roemruchte bef Oscar Hammerstein en Frans' wandelende reclamezuil Connie Witteman aka Breukhoven, die ten tijde van haar huwelijk met avontuurlijk ondernemer Peter Zulver al menige verbouwing onderging.
Zijn entree in dit onrustige wereldje maakte onze Frans -toen nog zonder zijn hond Floepsie- in de jaren tachtig, nadat hij was begonnen met een nieuwe klus: het doorlichten van de dames van het luxe glijhuis Yab Yum op venerische narigheid. Van het een kwam het ander. Dokter Frans werd in de loop van de tijd mede dankzij zijn werkzaamheden bij Yab Yum een soort vertrouwensman en boodschappenjongen van bovenstaande ondernemers. Ook en vooral als ze toevallig even naar binnen waren getrokken. Voor niks gaat uiteraard de zon op. Dus dokje werd navenant gehonoreerd voor zijn diensten. Naar alle waarschijnlijkheid buiten de boekhouding om.
Na de verhuizing van Ivo en Mariette naar Rotterdam begin 1999 duurde het niet lang of ook Van Niekerk nam afscheid van Utrecht en streek neer in Amsterdam. In een analoge functie. Samen met Frans zou hij zijn intrek hebben genomen in een monumentaal pand aan de oneven kant van de Keizersgracht, waar tevens een van de cosmetische APK-ruimtes van Frans was gevestigd. Vorige maand ging dat pand in de etalage voor 2,8 meloen en veranderde kort daarna van eigenaar. De betrokken APK-ruimte verhuisde naar de Burgemeester Röellstraat. Of de publicaties eerder dit jaar over de lucratieve connecties die Frans al jaren en jaren onderhield met rakkers uit de smurfannalen van invloed is geweest op deze exit van de Keizersgracht is nog onduidelijk. Maar je zal zo'n illustere go-between af en toe op de thee krijgen. Echt een cultureel buitenkansje. Stay tuned.

Hebbes. In aflevering 1 van deze serie rond de Utrechtse culturele koopjesjager Kees “Tutu” Eijrond legden wij ondermeer het volgende voor de eeuwigheid vast. Komt ie:"... Inmiddels zijn we een paar haltes verder en geniet Joris van zijn AOW en heeft Kees na een langdurig juridisch gevecht een hotel geopend in Lissabon. Een van zijn partners daar zou een van oorsprong Nederlandse koterkruiper zijn die de poten heeft genomen uit Canada toen het vuur onder zijn ballen even te heet werd”.Tot gisteren wisten wij niet hoe die koterkruiper heette. Nu wel. Dankzij noeste arbeid aan de overkant van de plas. Het gaat om Reeza Kanji N. Een spruit van een Amerikaanse vader en een Nederlands-Hindoestaanse moeder, die volgens ingewijden al in de jaren negentig een innige hopsverhouding met Kees had. Maar er zou ruzie in de restauratietent zijn ontstaan omdat er een Roemeense lover op het tapijt verscheen. Reeza zag een ménage à trois kennelijk niet zitten en vertrok naar Canada. Daar raakte hij toeval of niet intensief betrokken bij het runnen van een blote kontenonderneming die een enorm internationaal netwerk van pc-rukkers voorzag van schunnig kindermateriaal. Zwaar versleuteld. Net als dat van het Amsterdamse hofnarretje Robert Mikelsons (1). Door wie weten we niet, maar Reeza werd tijdig gewaarschuwd dat er smurfen onderweg waren om het netwerk op te blazen en hij trok aan zijn wufte stutten (2). Naar Lissabon. Om de ondertussen weer Roemeenloze Kees en de neef van meneer Hoek (3) te assisteren bij het omkatten van het Palaceta Santa Catarina in een op het oog deftig hotel. Heel gezellig allemaal en Lissabon doorklieven met je Smartje is hartstikke dolletjes, maar er moet ook gewerkt worden in Kees' imperium. Vandaar dat Reeza momenteel activiteiten ontplooit in Brussel. In het voor 3 meloen euro aangeschafte voormalige schaakcafé Greenwich, waar naast de geest van Margritte (rip) ook die van Giacometti-liefhebber baron Piet van Wayenberge (alive and kicking) voelbaar is (4).
Of Reeza nog gezocht wordt door de Canadese smurfen? Goeie vraag. Stay tuned.(1) Zie het kleine maar fijne serietje “Pedo in pasjesland” van december 2010.
(2) Vgl. de connectie Eijrond – Demmink. Wij suggereren niks.
(3) Bedoeld is Reindert Hoek, oud-directeur Stadsontwikkeling van... Utrecht. Zie voor zijn Zwitserse connectie aflevering 1.
(4) Zie aflevering 10 van de serie “Zwijgen is voor de daders” dd. 30 juli 2010. Daarin is sprake van de uitgebreide Giacometti verzameling van baron Piet. Of daar ook valserikken bij zitten van de Nederlander Robert Driessen onttrekt zich aan onze waarneming. In ondeugende kringen zijn ze in ieder geval ook als betaalmiddel in zwang.

“Fuck you”. Dat staat in het ronde raam boven de toegangsdeur van het gebouw aan de Avenue Stalingrad 26 in Brussel. Plus nog iets in het Cyrillisch eronder. Nou gaan we ervan uit dat deze fucking mix een artistiekerige oorsprong heeft. In het gebouw hebben namelijk een paar galerieën een plekje gevonden. Hun cliëntèle zal inmiddels de ware betekenis van de oproep aan de deur hebben achterhaald. Maar luitjes die net drie sinaasappels en een halve kip hebben aangeschaft in een aanpalende buurtsuper blijven net als wij bij “fuck you” steken en voelen zich dus niet erg geroepen om eens naar binnen te stappen voor een hapje (on)vervalste kunst. En daar zullen de uitbaters niet rouwig om zijn. Het pand werd overigens in 1989/1990 gekocht door twee redelijk vermaarde Nederlandse kunstmarketiers: Maarten Jager en Tjerk Wiegersma. Maarten is sinds jaar en dag de eigenaar van Quintessens. Een kunstuitdragerij op de Nieuwe Gracht in Utrecht, die wij al eens voor de bumper hebben gehad in verband met de verkoop van valserikken uit de Modigliani-collectie van kleurrijk plaatsgenoot Duco aka Ducalo Keulen (1). Tjerk, wiens opa Hendrik een goeie kennis was van de Russische beeldhouwer Zadkine, heeft zijn vleugels wat verder uitgeslagen en zet al jaren ook in Parijs zijn kunststukken in de etalage. En dan doet ie verder af en toe nog wat expootjes buiten de deur. Zoals in het idyllische kasteel van Deurne. Geen terra incognita voor Tjerk, want hij heeft daar vroeger tussen de hoge bomen gebivakkeerd en langs het tuinpad van zijn vader gebanjerd. Een beeld dat dankzij zijn eveneens in Deurne opgegroeide oom Friso, de geliefde van Wim Sonneveld, niet meer uit onze kwabben is weg te branden. Goed, een stukje geschiedenis is nooit weg. Maar in dit geval is het een aanloopje tot een nare geschiedenis met een uitloper in de richting van Joris Demmink, die wij eerder in deze serie al eens in verband brachten met de ietwat duistere Utrechtse kunstwereld (2). Dus stay tuned (JP).

(1) Zie aflevering 1 van deze serie.
(2) Zie aflevering 2 van de serie “Tussen beffen en piraten”.

Terug naar Brussel. Naar de Avenue Stalingrad 26. Toen de twee kunstboeren Maarten Jager en Tjerk Wiegersma het pand kochten was het niet meteen salonfähig (1). Er moest nogal wat bijgepunt en gemoderniseerd worden. En liefst zo goedkoop mogelijk. Je bent een Nederlander of je bent het niet. Maarten wendde zich daartoe tot een kleine Utrechtse ondernemer die al vaker tegen een schappelijk prijsje installatieklusjes voor hem had opgeknapt. Laten we hem W. noemen. Of ie de verwarming van het gebouw in shape kon brengen. Nou dat kon ie wel. En ergens in 1990 ging hij met een paar man aan de slag. Ze waren nog maar nauwelijks bezig of er meldde zich een ouwe bekende. Een electricien uit het Utrechtse ouwe jongenscircuit. Niet lang daarna gevolgd door een stukadoor uit de domstad. Nou bestond Hilversum III in die tijd wel degelijk, maar dat zal het Utrechtse gezelschap er niet van weerhouden hebben om af en toe uit te barsten in :

“Als ik boven op de Dom kom, kijk ik even naar benee.
Dan zie ik het ouwe graggie, het Vreeburg en Wijk C.
Ja dan springt mijn hartjie open, ik ben trots wat daggie wat.
Er is geen mooier plekkie as Utereg me stad. As Utereg me stad. “

Tussen het gezang door kwam Maarten aanvankelijk wat toezicht houden. Tot op een dag een Ier de honneurs overnam. Maarten was volgens diens plaatsvervanger afgereisd naar Praag om toezicht te houden op de renovatie van een bar daar. Welke bar? De Pinocchiobar. Volgens de Ier. Huh??? De Pinocchiobar? Maar... maar... was dat niet de bar waar good old Joris Demmink af en toe op zoek ging naar jongeheren? Ja, dat was hem (2). En had Joris geen aangename connectie met het invloedrijke Utrechtse kunst- en horecafenomeen Kees “Tutu” Eijrond? Ja zeker (3). Kleine wereld. Zullen we het daarop houden? Overigens liet de man uit het land van de Shamrock zich tegenover de stukadoor ook nog ontvallen, dat de uitsparingen die in de wanden van de grote zaal aangebracht moesten worden bedoeld waren voor grote spiegels. Zoiets als in een balletschool. Als die zaal eenmaal tip top in orde was moesten daar zéér jonge heren in natuurlijke staat hun danskunsten vertonen. Onder het toeziend oog van oudere heren (4). Aldus de Ierse toezichthouder. Over de impliciete rest zullen we maar zwijgen. Zo. Zucht. Even bijkomen. Stay tuned (JP).

(1) Zie de vorige aflevering.
(2) Zie de serie “Van Estoril naar Zandvoort”.
(3) Zie eerdere afleveringen van deze serie.
(4) Vgl. het rituële dansje dat blote jongens en meisjes ooit uitvoerden in de Amsterdamse Catharina van Renessestraat voor twee topdogs van een bierconcern.

Zeker weten? Dat blote koters inderdaad voor het oog van geile heren hebben rondgedanst in de spiegelzaal op de Brusselse Avenue Stalingrad 26? (1) Nee, weten we (nog) niet zeker. Maar dat initiatiefnemer Maarten Jager geheel in stijl “Fuck you” zei toen verwarmingsinstallateur W. een nota bij hem in de gleuf duwde weten we wel (2). Of eigenlijk een tussennota. Kwam zo. Toen W. en zijn team een week hadden gebuffeld was hun klus nog niet helemaal klaar. Ze waren van plan in de week daarop nog even terug te komen voor de finishing touch. Zoals het hoort lieten ze voor ze naar Utrecht vertrokken het water uit de installatie weglopen. Om lekkage te voorkomen. Wat gebeurt er? W. kreeg een telefoontje van de stukadoor met de mededeling “hij betaalt niet”. Er was waterschade. W. voegde iets onvriendelijks toe aan het adres van onze lieveheer en besloot iets te doen wat ie nooit deed: hij diende een tussennota in. En wat denk je? Maarten's middelvinger priemde als een strakke Giacometti in de richting van de stratosfeer. W. kon niks anders doen dan een bef in de arm nemen. Maar daarbij sloeg opnieuw het noodlot toe. De betrokken bef hoorde namelijk thuis in de stal van Van Benthem & Keulen. Dezelfde Keulen die we al een paar keer eerder voor de koplampen hebben gehad. Ondermeer als de broer van Duco Keulen die in Maarten's Utrechtse outfit ooit een zootje valse Modigliani's aan de de man probeerde te brengen (3). Tegen de verwachting in won W. de zaak voor de kadi. Maarten moest schokken. De nota zelf bedroeg 6500, bijkomende kosten rond de 4500, maakt samen 11.000 piek. Geen wereldbedrag zou je zeggen. Maar Maarten schokte niet. Dus W. zag zich genoodzaakt om een deurwaarder op de galeriehouder af te sturen. Eveneens van befkantoor Van Benthem & Keulen. En er ontrolde zich aan de deur een korte vermakelijke sketch voor twee heren. Deurwaarder: bent u meneer Jager? Jager: Nee. Deurwaarder: is meneer Jager thuis? Jager: Nee. Deurwaarder: Nou, dat is jammer. Goeiedag (vgl. Rijk de Gooyer). Geruime tijd later kreeg W. van de deurwaarder te horen dat hij het schudden kon. Bij Jager was niks te halen. Jager was leeg. Pardon? Het pand van Jager's outfit was volgens ons reaearch-team zijn eigendom en stond op zijn eigen naam. En verder beschikte onze galerieplayer nog over een paar dure BMW's, een MG en een Ferrari 2 + 2 (staat voor tweedeurs met vier zitplaatsen, red.). Dus wat nou leeg? W. liet de zaak verder rusten en zo kwam Maarten Splinter kennelijk door de winter. Naar verluidt zoekt hij om aan de narigheid van alledag te ontkomen van tijd tot tijd wat ontspanning in het Mokumse etablissement “Het Sluisje”, waar bij het blond schuimend bier en andere jolige mindbenders studentikoze Babbes ronddartelen. En waar hij soms samen met sterrenwichelaar annex hotelier annex stenenschuiver Bertje Degenaar wat op kunst lijkende voorwerpen de revu zou laten passeren. Want de wereld draait doorrrrr. Nietwaar? Stay tuned (JP).

(1) Niet ver daarvandaan hebben de tot de kennissenkring van Joris Demmink behorende Kees “Tutu” Eijrond en zijn jonge vriend Reeza Kanji aan de Kartuizerstraat schaakcafé Greenwich ingericht. Zie daarvoor aflevering 6 van deze serie.
(2) “Fuck you” staat boven de entree van Maarten en Tjerk's kunstpaleis. Zie aflevering 7.
(3) Zie de serie “Tussen beffen en piraten”.