donderdag 22 maart-2012
Wat heeft Sarko toch een mazzel. Ligt al maanden achter bij de socialist Francois Hollande op de geigerteller van de komende Franse presidentverkiezingen. Moet zich als een razende derwisj verdedigen tegen beschuldigingen dat ie betrokken was bij een gevalletje onderzeebootcorruptie in Karachi en dat Khadaffi hem poen in de gleuf had bezorgd bij de vorige verkiezingscampagne. En wat gebeurt er? Ineens slaat ene Mo Merah toe en knalt losjes wat militairen en Joodse kinderen neer. De ferme Sarko die kortgeleden al pleitte voor het sluiten van de grenzen voor Mo's en aanhang is meteen de linkse kerkleider rechts gepasseerd in de peilingen en lijkt op weg naar een tweede termijn.
Opvallend: Merah was bekend bij de Franse snuffelorganisaties. Was in Afbaardistan en Pakistan geweest en kon zomaar bij het door de CIA geregisseerde Al Schijthuis horen. Maar ze deden verder niks. Tot het te laat was.
En daarmee toont deze Mo sprekende gelijkenis met bijvoorbeeld de Noorse Bibi- en Gelleraanbidder Anders Breivik, de Luikse kerstman Nordine Amrani, Madrileense treinontregelaar Abdilmajid Fakhet, Theo van Gogh's killer Mo Bouyeri en winkelcentrumschutter Tristan van der Vlis. Alle vijf eenzame wolven, die bekend waren bij petten- of secretsmurfen of er duistere contacten mee onderhielden. Al dan niet via een U-bocht.
En deze Mo Merah zal niet de laatste wolf van deze roedel zijn. Er zullen er meer komen. Al was het alleen maar om de autoriteiten een handvat te geven om de zogenaamde veiligheidsmaatregelen aan te scherpen. Mochten de massa's in de komende tijd aanleiding vinden om desnoods met geweld een eind te maken aan de uitkleedpraktijken van de neo-nali's en de neocons dan staat het apparaat klaar om de boel met alle middelen en de wet in de hand neer te knuppelen.
Een gratis advies: pas op voor overstekende wolven.

woensdag 28 maart-2012
Zoals zo vaak bij eenzame wolven blijkt ook het inmiddels dooie exemplaar in Toulouse eigenlijk niet zo eenzaam te zijn geweest. Eerst hoorden we al dat de broer van de Franse Bor van medeplichtigheid wordt verdacht. Een beetje domme kloot, want hij prees voor zijn arrestatie de bloederige exercitie van Mo Merah de hemel in en geef les schtroumpfs dan eens ongelijk als ze zo'n malloot naar binnentrekken.
Wat ie precies heeft uitgespookt is nog niet helemaal helder, maar hij wordt nu ook ervan verdacht geknoeid te hebben aan de opnames die Mo heeft gemaakt van zijn schietpartijen. Mohammedaanse versjes, Koranteksten, zulke dingen. Die wat fleuriger gemaakte video is trouwens verstuurd op het moment waarop Mo al helemaal ingesloten was door Franse spierballen. En van het houden van postduiven was geen sprake.
Komen we bij pappa Merah. Die vraagt zich af waarom voornoemde spierballen geen gas bij zijn zoon naar binnen hebben gekeild om hem in slaap te wiegen. Dan hadden ze hem levend naar buiten kunnen tillen. Heeft ie een punt. Maar wij vroegen ons indertijd ook al af waarom die twee knuppels van de Hofstadgroep niet gewoon op hun schouders werden getikt als ze naar de slager gingen. In plaats van ze met veel geraas en veel makkers uit hun AIVD-woning te sleuren. Hogere wiskunde.
Het werpt de veronderstelling op, dat Mo misschien rare contacten had, die onder T.P. (Toulouses Peil) moesten blijven. En wat denk je? Die had ie. Uit zijn paspoortgegevens bleek, dat ie de laatste jaren heel wat had afgereisd. Het halve Midden-Oosten, Israël, Pakistan en Afbaardistan. Op 22 november van het vorig jaar, kort nadat hij uit Playmobilland was teruggekeerd, werd hij uitgenodigd voor een gesprekje met een lokale vertegenwoordiger van de binnenlandse vuiligheidsdienst en een uit Parijs komen overwaaien anti-terreur specialist. Die vroegen hem naar zijn ervaringen, maar van zijn antwoorden konden ze geen chocola maken. Maar dat ze hem na de babbel in de gaten hebben gehouden staat vast. En misten, net als onze specialisten indertijd bij de Hofstadgroep, ernstig de boot. Tenzij ze een dubbele agenda hadden. Waarbij bijvoorbeeld de vraag valide is wie baat had bij dat spektakel in Toulouse. En hoe Mo in allahsnaam ongemerkt aan zoveel wapens kwam.
Maar vroegen we dat ons ook al niet af bij Nordine Amrani toen hij Luik op stelten zette? Om van Breivik maar te zwijgen. Kortom, we zijn er nog niet. Stay tuned.

vrijdag 30 maart-2012
De babbel die Toulouse-killer Mo Merah op 22 november 2011 had met een smurf van de Franse binnenlandse vuiligheid (DCRI) en een anti-terreur expert stinkt als een ouwe haring met zweetvinnen (1).
Naar nu pas blijkt was de smurf een Maghrebbische smurfin en lijkt zij te zijn opgetreden als zijn "handler". Tijdens het beleg van zijn woning vroeg hij namelijk of hij haar aan de lijn kon krijgen. Dat kon. En tijdens het korte gesprekje dat volgde zei hij: "Ik was van plan je te bellen. Ik had een paar leuke tips. Maar eigenlijk was ik van plan je te dumpen". Daarbij sprak hij de betrokken smurfin aan met "tu" en niet met "vous" en normaliter doe je dat pas in haantjesland als je op goeie voet staan met iemand.
Volgens het weekvod "Le Canard Enchaîné" werd Mo en de hele bups aan familie en vrienden om hem heen vanaf maart 2011 zwaar afgelegd door de DCRI. Opvallend: rond voornoemde 22ste november gingen de oortjes op zowel de telefoon als het internet eruit. Om het ingewikkelder te maken meldde de dienst die de techniek voor dit soort ongein verzorgt, dat het afluisteren van Mo cs. juist in november 2011 begon en in februari dit jaar werd gestaakt, omdat er uit die gesprekken geen bonbons viel te maken. Bovendien maakte de als een flierefluiter door het leven fietsende Mo weinig gebruik van debiel en internet. Dus waarom Napoleon Sarkozy na de bloedbruiloft meteen aankondigde, dat iedereen die zich regelmatig zat op te geilen bij islamitische haatsites kon rekenen op een klop op de deur is niet helemaal duidelijk. Of juist wel. Hangt van je bril af.
Nog meer losse eindjes? Zat. Waar haalde Mo bijvoorbeeld de poen vandaan voor zijn langdurige trips? Hoe kwam een jeugdige Franse Maghrebber met een paspoort vol middenoostelijke stempels zo makkelijk Israël in en uit? Waar kwamen zijn wapens vandaan? Weet u het, weten wij het. Stay tuned.

1. Zie vorige aflevering van 28 maart 2012

woensdag 4 april-2012
Fijn om te weten. Volgens de Franse Maurice le Chien maakt haantje Sarkozy zijn achterstand op zijn socialistische tegenstander in de race naar het presidentschap langzaamaan goed. Dankzij een eenvoudig doch voedzaam onderbuikrecept. Via het geheimzinnige reisbureau DCRI bied je een jonge Mo uit het losbollencircuit voor helemaal noppes een paar reisjes aan naar interessante oorden in het Midden-Oosten.
Het enige wat ie hoeft te doen is een leuk reisverslagje maken voor de juffrouw van het reisbureau. Vervolgens begin je langzaamaan iets meer van hem te vragen en uiteindelijk lever je hem een vrachtje wapens om een paar aanslagen te plegen. Moet ie wel een leuk filmpje van maken voor de juffrouw van het reisbureau.
Mo gaat op pad en de rest denken wij met zijn allen te weten. Sarko stuurt een legertje gunslingers op hem af en Mo smelt de kazen. Als die op beginnen te raken zoekt hij contact met de belegeraars. Onder andere met de juffrouw van het reisbureau. Volgens de gunslingers zou Mo daarbij hebben erkend dat ie zeven moorden heeft gepleegd. Dat is voldoende. Als Mo naar buiten komt verandert ie in een zeef. Iedereen blij, behalve wat nabestaanden. De president maakt meteen van de gelegenheid gebruik om met veel geraas nog een stel verdachte Mo's op te pakken, belooft een menu vol uitzettingen à la carte en Maurice le Chien noteert een groeiende populariteit voor petit Sarko. Operatie geslaagd.
Hoewel, de advocaat van Mo's nabestaanden zegt te beschikken over twee identieke video-opnames (eentje voor de breek) waarop de toen nog levende Mo ondermeer verklaart dat ie onschuldig is aan de moordpartij. Leuk voor zijn opoe zou je zeggen, maar er staat vast nog meer op dat niet helemaal strookt met wat ons door de Franse topkoks van restaurant Elysée is voorgeschoteld. Komt ze over een paar dagen mee. Wordt vast een lekker toetje. Stay tuned.

zondag 8 april-2012
Nee hoor. Volgens Bernard Squarcini was Mo Merah, de "killer" van Toulouse, geen informant van zijn secretsmurfendienst DCRI. Maar op 13 oktober 2011 belde diezelfde Mo wel vanuit Pakistan met zijn "handler", een Maghrebbische medewerkster van Bernard in Toulouse. En wat zei onze globetrotter? "Zodra ik terug ben, geef ik je een belletje".
Op 3 november krijgt de betrokken smurfin inderdaad een belletje van Mo. Vanuit een ziekenhuis in Toulouse. Hij is daar tussen de lakens gevouwen vanwege een gevalletje hepatitis. "Zodra ik eruit ben, kom ik je opzoeken" zegt Mo en hij houdt woord. Bij de ontmoeting met zijn "handler" op 22 november overhandigt hij een USB-stick vol kiekjes van zijn "toeristische" trip naar het Midden-Oosten, Pakistan en Afbaardistan. Overigens niet voor het eerst. Squarcini heeft erkend dat Mo met zijn weelderige minimum-inkomen al eens in Turkije, Syrië, Libanon, Jordanië en Israël had rondgeneusd en daarna een tijdje zijn broer in Caïro had uitgevreten in een periode waarin er enerverende plaatjes waren te schieten rond het Tahrirplein.
Kortom, wij moeten geloven, dat Mo als potentiële klant van de voedselbank een paar midden-oostelijke vakantiereisjes heeft gemaakt, daarvan uitgebreid foto's heeft gemaakt, die op een USB-stick heeft gepleurd en vervolgens daarmee een juf van Bernard's DCRI heeft verrast.
Mo op een kameel, Mo in het zwembad, Mo in de disco, Mo aan het strand, Mo bij MacDonalds, Mo en een blonde stoot.
Dommage, Bernard, we zijn Disneyland al een tijdje ontgroeid. Mo Merah was een informant van de DCRI en toen Sarko iets nodig had om zijn verkiezingscampagne een kontje te geven kreeg Mo de rol van Lee Harvey Oswald. Oude Merlot in nieuwe zakken. Restez tuned.

vrijdag 15 juni-2012
Breivik? Elk mainstreamvehikel hikt af en toe wel wat op over die Noorse mafkees. Zonder zich overigens serieus af te vragen waar die gladiolengeur vandaan komt als ie weer eens als aangeklaagde in beeld verschijnt. Maar blijkbaar voelen verdomd weinig journalistieke ploegleiders ervoor om verder nog aandacht te besteden aan de zaak rond Mo Mehra. De jonge Franse muslim die in maart van dit jaar in Toulouse drie Franse soldaten en vier joodse kinderen zou hebben doodgeschoten, maar die volgens getuigen net zoveel op de dader leek als Wez Sneijder op Ron Vlaar. Zou je denken, dat er misschien ook niks te vertellen valt. Petite erreur. Want naast het intrigerende feit, dat Mo een levendig contact onderhield met een lokale smurfin van de Franse inlichtingenwinkel DCRI (1) beschikte hij ook nog over een ander lijntje met de geheime blauwe wereld. Een lijntje met nog meer perspectief.
Uit de tekst van een van de telefoongesprekken die tijdens de omsingeling van zijn huis met hem werden gevoerd blijkt namelijk, dat ene Zouhir verantwoordelijk was voor zijn snuffelreisjes naar het Midden-Oosten, Pakistan en Afbaardistan. En die Zouhir was in dit carnaval der desperado’s niemand anders dan ene kapitein Jossier, een wat hogere knuppel in de pikorde van de DCRI. Mo was dus een informant en hij heeft niet beseft dat die status levensgevaarlijk kan zijn. Want als dat toevallig zo uitkomt zijn informanten even inwisselbaar als een piek voor een euro.
En dan nog iets leuks. In de garage waar Mo zijn brommer had gestald vonden wat wild rondroeiende speursnorren een opgevouwen visitekaartje van een interessante meneer, wiens identiteit nog niet in de etalage is gezet. Meneer was lid van de Groupe de Sécurité de la présidence de la Republique (GSPR).
Oftewel de groep vol oortjes, ijzerwaren en zonnebrillen die moest zorgen dat toenmalig president Sarkozy aan deze kant van de hemelse demarcatielijn bleef. Uiteraard begreep meneer niet hoe zijn kaartje in Mo’s garage terecht was gekomen. En nee, hij had nooit iets te maken gehad met Mo en diens geheime activiteiten in snorren- en baardenland. Maar dat zouden wij ook zeggen als wij in zijn maatje 45 met rubberzolen zouden staan. Kortom, deze zaak smeult nog even heftig voort. En zolang er vuur is hanteren wij de pook. Stay tuned.

woensdag 11 juli-2012
Het Franse weekvod Le Point staat nou niet bepaald bekend als een schreeuwerig links vehikel. Integendeel. Toch komt dit blad vol rechtse rakkers met opmerkelijk nieuws over Mo Merah, de “killer” van Toulouse. Uit de gedetailleerde belgegevens van Mo’s debieltje blijkt volgens Le Point, dat er tussen 22 oktober 2011 en 19 maart 2012 acht keer contact is geweest tussen Mootje en de Franse geheimesmurfendienst DCRI. De twee laatste gesprekken vonden plaats om 10 uur 49 en 12 uur 20, een paar uurtjes nadat een rabbi en drie Joodse schoolkinderen waren doodgeschoten. Waar ging dat over? En waarom kwam de hele lokale slagerij pas twee dagen daarna op gang om Mo te arresteren? Of liever: de tot loose canon getransformeerde informant voor zijn klus te schieten. Om de damage te controlen.
En nu we het toch over damage control hebben: een paar dagen geleden keilde de Franse televisiezender TF 1 delen van de “onderhandelingen” tussen de uit zijn dak gierende Mo en de leiding van de slagerij op straat. Volgens het artikel in Le Point had dat ten doel de belabberde rol van de DCRI in deze affaire te maskeren. Mo was een fanatieke islamitische gek, die was opgeleid in Afbaardistan om dood en verderf in het westen te zaaien. Niks meer, niks minder. Althans, dat willen de Franse geheimschrijvers ons wijs maken. Nou, zelfs de redactie van Le Point vermoedt nu dat er meer is tussen hemel en baarden. Ook in de affaire rond Mo Mehra, de eenzame Franse wolf. Stay tuned.

vrijdag 13 juli-2012
Die is niet mesjogge. Mr. Zahia Mokhtari. De Algerijnse advocaat van Mehra senior, de vader van de “killer” van Toulouse, houdt voorlopig haar kruit droog. Daartoe behoren twee video-opnames van elk 20 minuten die Mo heeft gemaakt tijdens de omsingeling van zijn flat door een kluit zwaarbewapende smurfen van allerlei signatuur. Die geeft ze pas terug aan de Franse autoriteiten als al het officieel gedreutel dat aan een proces voorafgaat achter de rug is.
Hoe belangrijk zijn die video’s? Zo belangrijk, dat de teeveezender TF 1 het opportuun vond om alvast de dreigende taal te laten horen die een uit zijn pannetje gaande Mo uitsloeg tijdens de steeds kritieker wordende situatie rond zijn woning. En waarop hij erkende de moorden te hebben gepleegd. Duidelijk bedoeld om de opinie van Jean met de alpino in de hoek te houden waar hij van meet af aan zat: Mo is een moordlustige baardfanaat.
Zahia zegt nog net niet dat er met de uitgezonden tape is geknoeid, maar wel dat de uitspraken van Mo tijdens de uitzending in tegenspraak zijn met wat er op de video’s staat. En dan bevatten ze bijvoorbeeld ook nog het interessante onderhoud tussen Mo en een agente van de service secret des schtroumpfs DCRI, dat tijdens de bezetting op zijn verzoek werd gearrangeerd en waaruit duidelijk blijkt dat zij elkaar goed kenden (1). Gevoegd bij de andere bewijzen voor Mo’s innige contacten met de Franse geheimesmurfendiensten en we kunnen er tonnerre op zeggen, dat het komende proces nog verdomd genant gaat worden voor de Franse overheid. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 3 dd. 30 maart 2012

zaterdag 28 juli-2012
Kijk, kijk, kijk. Blijken we toch niet helemaal dodo te zijn. De afgelopen week suggereerden wij al een paar keer, dat James Holmes wel eens een eenzame wolf kon zijn. Een Lee Harvey Oswald. Een Mo Merah. Een Anders Breivik. Volgens nieuwe berichten van het Amerikaanse front die blijkbaar ook het Spaanse hondenblaadje van Sjuul Paradijs bereikten acteerde Holmes aka De Joker niet in zijn uppie.
De afgelopen week kreeg de lookalike van een vroege André van Duyn nog een fust hoon over zich heen toen hij beweerde zich niks meer te kunnen herinneren van zijn eenmalig optreden. Goed, hij was zo wezenloos bij zijn arrestatie dat doodschieten niet nodig bleek. Maar wat bewijst dat als het gaat om de vraag of ie in een soort trance verkeerde of bewust erop los knalde?
Academisch zo lang Aurora zich niet meldt in het hoofd van Holmes. Ondertussen zijn er getuigen opgedoken, die beweren dat De Joker hulp van binnenuit heeft gehad. Voordat het donker werd in de bioscoop kreeg een NN een belletje op zijn debiel. Hij ging naar de nooddeur en kwam even later weer terug. Wat hij heeft gedaan moge duidelijk zijn. Het verhaal dat Holmes de deur moest intrappen om zijn entree te maken kon rechtstreeks worden opgenomen in de apocriefe werken van die jongens van Grimm. De deur vertoonde geen sporen van geweld. Hij was dus na een seintje gewoon opengezet. En vind de dader maar eens of de man die het seintje gaf. Vooral als ze bij een club horen, waarvan de leden een gladiool in hun knoopsgat dragen.
In de nabije toekomst zullen op zeker nog meer van dit soort vreselijkheden worden georganiseerd. De een zegt om de leiding van het Witte Gekkenhuis een reden te geven om de wetgeving op het bezit van wapens aan te passen, de ander om de leiding van het Witte Gekkenhuis een reden te geven om nog verder te gaan bij het in de kieren houden van alle Amerikaanse burgers. Wij gokken op het laatste. Een USSA. Klaar ben je ermee. Stay tuned.

vrijdag 10 augustus-2012
Eergisteren werd in Texas de 54-jarige Marvin Wilson geëxecuteerd. Hij had ooit een moord gepleegd. Marvin had een IQ van 61 en raakte al in de war als ie zijn schoenveters moest vastmaken. Volgens de letter van de wet had hij aan deze kant van de Styx moeten blijven, maar hij had de pech dat ie zwart was en in het diepe zuiden van de USSA woonde. Little apple, little egg.
Nou de zaak van James Eagan Holmes. De lookalike van André van Duyn toen die nog met bandjes knoeide. In tegenstelling tot Marvin zat James helemaal snor met zijn IQ. Maar volgens de laatste fecalische berichten uit de mainstream zou hij geestelijk niet helemaal lekker zijn geweest toen hij de première van Batman in Aurora van wat extra vuurwerk voorzag. Liep bij een viezevater en wist na zijn nummertje gespreid vuur bij god niet wat hij had gedaan. De eerste stap op weg naar Cuckoo’s Nest is dus gezet. Ook niet leuk, maar je kan altijd nog beter Jack Nicholson tegenkomen dan veerman Charon (1).
Het is overigens niet het enige interessante aspect aan de rechtzaak tegen Holmes. Zo heeft de betrokken kadi op verzoek van het OM besloten om de processen-verbaal en andere paperassen binnenboord te houden. Betekent vooral dat de pers een dikke kan krijgen en de achterliggende machinaties voor het publiek verborgen blijven. Logische vraag: Is er wat te verbergen dan? Wie aflevering 9 van deze serie tot zich heeft genomen weet hoe wij erover denken.
Inmiddels hebben de media beffen het veld in gestuurd om de door de kadi opgelegde “gagorder” van tafel te krijgen. Happy hunting guys. We horen wel hoe het is afgelopen. Stay tuned.

(1) Als er een schaduw ligt over uw mythologische kennis: goegel het woord Styx, dan krijgt u Charon erbij cadeau.

woensdag 15 augustus-2012
Steve Hogan is niet mesjogge. De burgemeester van Aurora, lieflijk oord op schootsafstand van Denver, kwam gisteren tot de opzienbarende boer, dat er volgens hem iets dark knighterig mis was met de zaak rond James Eagan Holmes. Dat destilleerde hij min of meer uit het feit, dat James een graag geziene gozer was in zijn sociale Umwelt, dat ie elke vrijdag gezellig met zijn gappies ging stappen en dat ie daarbij nooit de neiging had vertoond om als een rooie malloot om zich heen te knallen. Yeah, right.
Meer wilde Hogan blijkbaar niet kwijt. Dus geen oprispingen over het feit, dat zijn toegesnelde smurfen in het begin van het onderzoek rondtoeterden, dat ze op snuf waren naar twee verdachten. Dit naar aanleiding van verschillende getuigenverklaringen in die richting (1) en de vondst van twee gasmaskers. Eentje in de nabijheid van Holmes en eentje zestig meter bij hem vandaan. Later verdween die tweede dader uit de rapportages en concentreerden de snufsmurfen zich op James Eagan.
Nou had die helaas geen enkele aanleiding gegeven om hem zoals gebruikelijk bij dit soort gevallen voor zijn raap te schieten, omdat ie zo suf was als een nymfomaan konijn na een nachtje boemelen. Niet curieus dus, dat hij drie dagen lang niet in staat was om fatsoenlijk te poseren voor zijn nummerfoto. En dat ie in die gemoedstoestand verklaard zou hebben dat ie “de Joker” was, is net zo aannemelijk als het verhaal dat Mark Rutte een telraampje op zijn bureau heeft staan.
Nee, burgemeester Hogan leek oprecht, maar hij had net zo goed of zelfs beter zijn wafel kunnen houden. Maar gelijk heeft ie wel. Er is iets dark nighterigs mis met de zaak rond James Eagan Holmes. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 9 dd. 28 juli 2012

donderdag 16 augustus-2012
Zou zo’n gozer als James Holmes nou een vader hebben? Ja, dat heeft ie: Robert Holmes. Moet ook een aardig IQ-tje hebben. Vader Robert is namelijk een belangrijke wetenschappelijke hotemetoot bij het Amerikaanse FICO. Een wereldwijd opererende onderneming, die de grote jongens in de financiële wereld ferm assisteert bij complexe investeringen en meer van die kunstjes. Bij die werkzaamheden betreedt je allicht allerlei duistere krochten waar de nodige geheimen en een bult inside information van je cliëntèle liggen opgetast. Het was dus geen wereldwonder, dat de ouwe Holmes en zijn FICO-Watsons op een slechte dag tegen de buitengewoon leutige LIBOR-praktijken van de bancaire Magnificent Seven aanstommelden. En laat de vader van de Joker nou op de rol van de Senaatscommissie staan die eens flink wil neuzen in die materie. Jawel. Over een paar weken moet ie komen getuigen. En als je de berichten mag geloven dan weet Holmes senior ook het nodige over de duizenden miljarden die de rijke klootzakken in onze wereld met hulp van hoge suckers uit de sfeer van de polletiek, de spaarvarkens en de speursmurfen hebben weggestouwd op hoelahoela-eilanden en pleemobielstaatjes. Namen, toenamen, bedragen.
Mogen we dan heel voorzichtig suggereren dat er misschien een verband bestaat tussen het verrassende optreden van de stijf gedrogeerde James in de bioscoop van Aurora en het komende optreden van pappa Robert voor de Senaatscommissie? Het is net een film. The Libor Knight Rises. Stay tuned.

zaterdag 27 oktober-2012
Op 13 juli hadden we het in deze serie voor het laatst over Mohammed Merah, de “killer van Toulouse”. En zijn merkwaardige contacten met een paar leden uit de Franse gemeenschap van geheimsmurfen. Maar er is nieuws. Dankzij de vasthoudendheid van maître Zahia Mokhtari, de bef van Mo’s vader, is vandeweek duidelijk geworden wie voor die contacten heeft gezorgd. Dat was ene Hassan ben Rahou aka Loubane. Een noordafrikaanse meneer die heel wat zou kunnen boeren over de geheime gesprekken tussen Mo en de betrokken geheimsmurfen, ware het niet dat hij verdwenen is. Nou ja, verdwenen, verdwenen, niet helemaal. Een hoge bestuursmieter heeft hem schielijk laten verhuizen naar Nieuw Caledonië, aan de ander kant van de wereld. Lekker uit het zicht.
Zahia heeft nu geëist dat vriend Hassan als getuige wordt opgeroepen. Of die eis wordt gehonoreerd blijft nog even la question. Oh en Hassan, als je dit leest, kijk goed om je heen als je een maaltje kouskous gaat halen bij de buurtsuper. Want voor je het weet word je doelwit van Opération Satanique, deel 2. En da’s zonde van de kouskous. Stay tuned.

(1) Het eerste deel van deze Opération was de aanslag op de Rainbow Warrior op 10 juli 1985 in Auckland

dinsdag 6 november-2012
Op 27 oktober jl. boerden wij er even luchtig op los over ene Hassan ben Rahou. Een politiespeurneus die Mohammed Mehra aka de "killer" van Toulouse geïntroduceerd zou hebben in het wereldje van geheimsmurfen en de bijbehorende voetangels en klemmen. Hassan zou na de overkill van Mo in maart van dit jaar zelf zijn weggesluisd naar Nieuw Caledonië. Naar alle waarschijnlijkheid om hem niet tegen een verdwaalde journalist of een wraakzuchtige baard op te laten blunderen.
Tot nu toe was dat alles wat er over Hassan naar buiten was geheveld. Maar het Franse dagvod Libération wierp recentelijk een 40 Wattertje op de activiteiten van deze geheimzinnige speurneus. Samen met zijn baasje van de regio Toulouse wilde Hassan volgens het betrokken dagvod in juni 2011 graag een rapport over de laatste ontwikkelingen rond Mo in de gleuf van de binnenlandse veiligheidsdienst (DCRI) persen. Zoals daar waren: Mo’s toeristische reisje naar zonnig Afghanistan en zijn contact met lokale baardaanhangers. Zij wilden om zich in te dekken graag van de DCRI weten of ze Mo al moesten afbranden of dat het spel nog een tijdje moest worden voortgezet. Maar ze kregen geen gehoor in Levallois-Perret (1) en dus gingen ze maar op eigen houtje verder met het potje poker tegen Mo. Tot ze vijf maanden daarna ineens te horen kregen dat ze hem naar binnen moesten trekken voor een verhoor over zijn notabene door de DCRI zelf gesponsorde trip naar Pakistan. Mo werd kennelijk een zogenaamde “liability” voor de geheimsmurfen en werd op de glijbaan naar zijn dood gezet, die in maart van dit jaar zijn beslag kreeg. Het motto dat bij dit artikeltje past is niet moeilijk te vinden: laat je nooit in met geheimsmurfen, zelfs als je er geen erg in hebt. Stay tuned.

(1) Een vlek in de buurt van Parijs waar de DCRI is gevestigd.